Wat naar dat jullie het gevoel herkennen! Wat je laatst schreef hoe ze in de klas is (clownesk gedrag, afraffelen, geen focus meer, tig keer het zelfde vragen etc) heel herkenbaar.
Als ik echt heel erg eerlijk ben dan is onze zoon ook best wel een hand vol voor de juf, dus ik snap het ook wel dat ze het gedrag van zoon als probleem zien op school. Ik kan om sommige dingen ook zelf wel lachen als ik het achteraf hoor, maar ik snap ook dat hij de juf helemaal gek kan maken op dat moment. Voorbeeldje is dat hij met de gym op de grond dramatisch jammerend gaat liggen verkondigen dat zijn lichaam niet gemaakt is voor wat hij op dat moment moest doen (lees: het lukt me niet en ik gooi het bijltje er meteen maar bij neer) Hij blijft dan ook echt in zo een bui hangen. Ik ken dat wel van hem en hij kan bij mij daarmee echt wel mijn bloed soms tot een kookpunt brengen. En als juf dan nog ruim 20 kinderen heeft die ook haar aandacht nodig hebben dan snap ik wel dat zoon dan een probleem is voor de juf. Of toen hij het bij judo niet kon winnen ging hij iets "gemeens " doen bij de ander om toch te kunnen winnen, dan helemaal over de flos zijn als hij op zijn kop krijgt voor dat gemene gedrag en vervolgens roepen dat hij die sport "NOOIT MEER VAN ZIJN LEVEN WIL DOEN!!!" (overdrijven tot een kunt verheven en de lat zo hoog leggen dat verliezen niet eens een optie is voor hem zelf) Hij lijkt hier ook extremer in te worden als hij niet lekker in zijn vel zit. Wij worstelen hier zelf thuis ook regelmatig mee hoe we hem hier in moeten sturen, dus we hopen dat zowel school als wij hier handvaten voor krijgen om zijn gedrag wat meer acceptabel te gaan krijgen. Ik ben namelijk zelf ook wel bang dat hij door zijn leeftijdsgenoten hier op een gegeven moment op afgerekend zal worden en dan zal hij nog verder van de groep af komen te staan. Maar ondertussen is het ook gewoon een super leuk mannetje waar je echt leuke gesprekken mee kunt voeren en die ons soms echt verrast met zijn gedachtengangen/interesses en soms ineens weer heel sociaal en behulpzaam uit de hoek kan komen naar zijn zusje of ons.
Ik heb eens een hele andere vraag. Q heeft nog steeds geen kinderfeestje gegeven en wil dat alsnog doen (was bijna een half jaar geleden jarig). Nu wil ze graag naar een escaperoom, prima natuurlijk. Maar nu komt hetgeen wat ik lastig vind. Ze is met een ander feestje naar een escaperoom geweest, met allemaal meiden uit het regulier onderwijs. Ze vond het erg leuk, maar ook erg lastig dat zij bijna alle oplossingen vond en niet uitgelegd kreeg hoe ze aan de oplossingen kwam, behalve aan de vader van de jarige. Is het nu slimmer om een escaperoom te laten doen die wat moeilijker is, of die toch gewoon bij de leeftijd past? Er zullen 2 kinderen uit het regulier op het feestje komen waarvan Q bij 1 zegt dat zij hetzelfde denkt als Q. Verder alleen uit groep 6 en 8 van de leonardo klassen.
Ik zou vooral ook kijken naar het onderwerp van de escape room. Veel onderwerpen vind ik niet geschikt voor rond de 10, hoe slim ze ook mogen zijn. Vond ze de vorige escape room te makkelijk, dan zou ik een moeilijkere kiezen. Vond ze hem wel uitdagend, dan zou ik het lekker zo laten, met nu als voordeel dat ze ws met elkaar/met meer oplossingen kunnen vinden.
Weet je zeker dat je het niet over onze zoon hebt? Pppfff wat herkenbaar, bij je voorbeeld van de gym moest ik heel hard lachen. Ik zie het helemaal voor me en het zou ook echt de woorden van onze zoon zijn. Goh en hoe vaak ik wel niet heb gehoord ik ga nooooooit meer naar de judo! We doen nog geen wedstrijden om die reden. Hij kan nog niet tegen zijn verlies en moet echt nog eerst werken aan zijn techniek. Daarnaast is hij nog echt heel druk met het behalen van zijn zwemdiploma's, schoolzwemmen, gym en dan nog judo. Hij gaat wel 2 keer in het jaar op voor een nieuwe slip. Het overdrijven en het kunst van drama heeft hij ook heel goed onder de knie. Het probleem wat je ziet voor de groep daar zijn we ook bang voor. Hij heeft ook nog geen echte vrienden. Hij zegt wel dat hij met andere speelt maar afspreken doet hij niet. Ik denk dat ze hem te onbezonnen vinden en zijn gedachtegang ook niet begrijpen.
Hier is het ook zo hoor, maar dan met turnen. Vorig jaar wilde ze er in eens vanaf (na een wedstrijd) aangezien ze er al een paar jaar op zat vonden wij dat niet erg. 2 maanden later stond ze huilend in de kamer dat ze zich zo vergist had en het turnen zo miste. Prima ze mocht gewoon weer op turnen (iedereen kan zich een keer vergissen) 3 weken geleden, in eens uit het niets, wilde ze weer af van turnen. Ze gaan volgende week optreden (in een theaterzaal) en moesten daar een mini rok en tshirt voor aan. Alleen was ze bang dat iedereen haar onderbroek zou zien wanneer ze van de balk af ging (met radslag of arabier dat wist ze nog niet) van juf mocht er ook niets onder. En de lessen vond ze ook niet meer leuk. Na een gesprek met juf mocht ze haar turn pakje er gewoon onder houden en blijkt dus (ach ja waarom hier niet) dat ze de meeste oefeningen na 2 a 3 keer wel onder de knie heeft. Maar ja onze dochter geeft dus niets aan en kan juf het ook niet weten dat ze het saai vind. Gelukkig was juf blij dat ze het nu wel gezegd heeft en gaat juf haar extra uitdagen. Wat vrienden betreft, die zijn er hier ook weinig maar ik denk dat dit meer ligt aan het feit dat ze gewoon geen aansluiting heeft bij leeftijdsgenoten. Ze heeft 2 vriendinnen 1 = buurmeisje en klasgenoot, gaan al vanaf babytijd met elkaar om. Helaas gaat ze verhuizen naar een andere stad. Niet heel ver weg maar wel ver genoeg om afspraken in te moeten plannen in het weekend , voor haar is de afstand (nu) niet te fietsen omdat dit langs donkere stukken weiland/bos gaat (zou ongeveer een half uur / 45 minuten fietsen zijn) Dat is dus heel anders dan een paar huizen van elkaar af wonen en heeft ze het ook best moeilijk mee En vorige week vertelde vriendin nr 2 dat ze gaat verhuizen naar het westen van het land (auto rit van +2 uur vanaf hier) Onze dochter is echt even helemaal van het padje af, wat ik me heel goed kan voorstellen .
Ach gosh wat sneu, kan me voorstellen dat ze even helemaal van het padje is. Wanneer onze zoon roept dat hij het niet meer wil krijgen we vaak eerst een opmerking van saai maar als je verder kijkt zit er meer achter. Maar dat komen we wel vaker tegen, dat we eerst dieper moeten vragen voor hij zegt wat er echt is.
Nouja, met kinderen als de onze is er in ieder geval niet snel een saai moment met ze En zwemles is hier ook echt wel een ding. Hij is nu bijna 2 jaar bezig, eerst een half jaartje ouder kind zwemmen gedaan en daarna nu ongeveer 1,5 jaar echt zwemles en nog steeds is hij niet verder dan waar hij nog met zijn voeten bij de grond kan. Daar heeft hij echt de concentratie van een visstick en ligt steeds onder water tijdens de uitleg of hij staat te stuiteren. Dat gaat een lange adem worden. Ik ben een beetje bang voor het moment dat zijn zus binnenkort ook doorstroomt naar echt zwemles, want er is best een kans dat zij hem in zal gaan halen als ik zie hoe zij nu al zwemt bij het ouder kind zwemmen...
ooh, wat sneu voor je dochter, beide tegelijk ook nog die gaan verhuizen! Hier heeft zoon ook weinig vrienden. Als hij lekkerder in zijn vel zit maakt hij wel wat meer contact, hij heeft maar 1 vriendinnetje wat tot nu toe steeds blijvend is. Maar ook afspreken met haar buiten school staat op dit moment op een laag pitje, omdat zoon het zelf af aan het houden is.
Hahaha dat zeggen we ook altijd je kan van alles over hem zeggen behalve dat hij saai is Blijft de groep het zelfde of stromen ze door als ze verder zijn? Hebben ze verder nog afleiding van andere mensen die daar zelf zwemmen of andere groepen? Wij hebben hier verschillende mogelijkheden en we hebben eerst gezwommen bij ouder kind zwemmen maar op een gegeven moment moest hij dingen doen die de groep moest doen die verder was. Tja zeiden ze als hij dit kan kan hij het andere ook, beetje jammer dat het zo niet werkt. Nu zwemmen we in een groepje van 8 kinderen, geen doorstroming, ze starten en eindigen (als het goed is) op het zelfde punt (januari) In het begin zijn er 1 of 2 kinderen tegelijk bij de de badmeester in het water en dat bouwt hij op. We zijn eind januari begonnen en nu liggen ze in het water met zijn 8en. Elke keer 2 erbij. Bij het duiken zitten ze op de bank en komen ze 1 voor 1 aan de beurt. Onze badmeester is super goed, past goed op ze en heeft bij elk kind een goede benadering. Lijkt zelfs onze knul te begrijpen! Ook hij reageert goed op de badmeester, gaat er steeds minder tegen in en doet zo goed zijn best. Ook fijn dat de badmeester het ook ziet. Is er nog een andere zwemclub in de buurt die misschien beter bij hem past? Wij zwemmen in een hotel dus ook geen afleiding van andere.
Wij zijn na een jaar overgestapt naar een andere zwemschool, omdat bij de eerste zwemschool de echte zwemlessen dus helemaal niet werkte. Daar werd veel zelfstandigheid gevraagd met groepen van 12 kinderen en als hij iets niet kan is het zelfstandig zijn als hij niet gemotiveerd is . Daar zat ik me wekelijks zelf vanaf de kant aan hem te ergeren. Hij zit nu in een groepje van 5 kindjes, ze stromen individueel door en sinds hij weer doorgestroomd is heeft hij een andere badmeester die hem beter lijkt te motiveren gelukkig. Er zijn 2 groepjes voor de lijn en 2 groepjes achter de lijn, elke groep heeft 1 badmeester of juf en soms zijn er extra juffen of meesters die even individueel met een kind aan de slag kunnen. (zwemvereniging met vrijwilligers die helpen lesgeven) Waar hij nu zwemt is er 1x in de maand een kijkles, ik vind het wel even best om het uit handen te geven en mezelf er eens niet steeds mee te willen bemoeien. Ik heb nog hoop dat hij volgende zomervakantie minimaal één diploma heeft zullen we maar zeggen, hahaha.
Mijn zoon kreeg voor A op een gegeven moment steeds andere invallers. Die wisten niet eens meer goed wie wie was en hij ging ook niet meer vooruit. Hing aan de kant en deed alleen wat als de juf/meester naast hem stond. Toen hebben we (heel pedagogisch verantwoord ) gezegd dat als we hem niet actief mee zagen doen, we de zwemlessen vanaf dat moment van zijn bankrekening af zouden laten schrijven. Verder zijn we naar de leiding gegaan en hebben we er op aangedrongen dat ze hem naar het volgende groepje in het diepe zouden moeten zetten. Als hij daar zijn best niet voor zou doen, zou hij koppie onder gaan. Dat werkte goed, hij had binnen 15 maanden zwemles in totaal A en B. Alleen waren dus ruim daar twee maanden volkomen nutteloos van. @pluk , wat sneu dat haar vriendinnen gaan verhuizen.
Deze zwemclub klinkt een heel stuk beter!! Ik duim voor je dat hij snel alvast 1 diploma heeft. Misschien heeft ik nu als voordeel dat hij schoolzwemmen als eigen zwemles heeft. Was bang dat het hem tegen zou zitten maar hij gaat nu harder vooruit. Wel een beetje jammer dat het op 1 dag is hahaha.
Hahaha, dat zou ook een actie kunnen zijn die ik uit pure wanhoop zou kunnen roepen bij zoon. Vaak werkt zoiets out of the box wel dan ineens bij ze. Gelukkig vindt hij de zwemlessen niet heel erg vervelend. We zitten toch nog wel even aan de zwemlessen vast met de jongste, dus misschien zijn ze straks tegelijk klaar...
We hebben de intake gehad en een afspraak staan voor onderzoek eind volgende maand. Het was een feest van herkenning in ieder geval in het gesprek. Er kan echt uitgebreid gekeken worden naar het functioneren, zelfs naar motoriek gaat gekeken worden, omdat dit schijnbaar ook iets zegt over hoe de hersenen zich tot nu toe ontwikkeld hebben en op welk gebied de problemen zitten. Ze hebben ons in ieder geval gerustgesteld dat we het zeker niet verkeerd zagen als ouders om onderzoek te doen naar HB, zelfs al zou hij het niet zijn, dan is er nu al redenen genoeg wat die kant op wijst wat het zeker rechtvaardigt om het te onderzoeken. Toch is het dan wel fijn om bevestiging te krijgen dat je geen zeur-ouders ben die vanalles denken te zien, want ik merk wel dat ik er meer onzeker over ben dan wat ik zou willen Wel grappig dat zoon en ik waarschijnlijk de uitslag van de onderzoeken in de zelfde week zullen gaan krijgen
Fijn dat het eerste gesprek in ieder geval goed is verlopen, erg fijn om erkenning te krijgen en ook al zou het geen HB zijn maar slim is het toch fijn om handvaten te krijgen. Je kind gaat weinig veranderen of ze nou wel of niet zeggen HB. Jullie en de school zullen een weg moeten vinden. Wij hebben hem nog niet gevonden en hopen ook op handvaten.
Ze hebben aangegeven dat we over een HB onderzoek na moesten denken maar vraag me af wat de meerwaarde is. Wie heeft hun kind wel laten onderzoeken en wat is dan anders? Misschien meer handvaten/mogelijkheden/begeleiding op school?
Ik spreek een beetje voor mijn beurt , maar mijn ervaring is dat de juffen/ib-ers die we tot nu toe spreken op onze reguliere school niet meer dan wat basiskennis hebben van HB (met uitzondering van 1 juf, die zoon nu helaas dit jaar niet meer heeft). Dus op het moment dat er beter in beeld is wat de behoeftes van onze zoon zijn, dan kan school met concrete adviezen van een psycholoog wel weer uit de voeten hopen we, dat kunnen ze zelf nooit zo bedenken. En mocht onze zoon HB blijken, dan krijgen zowel zoon zelf als wij als ouders psycho-educatie en begeleiding, zodat we zijn gedrag beter kunnen begrijpen en handvaten krijgen hoe daar beter mee om te gaan. En degene die ons thuis gaat begeleiden die kan ook op school de juf beperkt mee ondersteunen en adviezen geven. De begeleiding die wij nu toegewezen krijgen hangt wel samen met mijn eigen traject waar ik nog volop mee bezig ben, dus ik weet niet of dat begeleiden altijd zo uitgebreid is. Dus daar wel even een slag om de arm, want onze indicatie is ook systeemgericht. Wel een tip om dit te proberen via CJG te regelen, want dan kan de gemeente een beschikking afgeven en wordt het vergoed vanuit jeugdzorg (dat is wel alleen bij "problemen", voor alleen IQ te meten krijg je geen beschikking). Wij hebben eerder op het punt gestaan het zelf te regelen en betalen toen we bij school geen voet aan de grond kregen, maar dat hebben we weer laten rusten toen er een juf kwam die er wel mee aan de slag ging op school.
Bedankt, nu begin ik eindelijk een beetje een beeld te krijgen. Wanneer we het gesprek hebben met de ib'er en orthopedagoog zit misschien de club ook aan tafel (Ik dacht dat gehoord te hebben toen ze het zo tijdens het gesprek op tafel gooide maar mijn man denkt van niet hahaha) Dat is dus nog even een verassing. Niet zo spannend om het nog na te gaan vragen. Spannend nadat jullie beide in een traject lopen. Waarom heb je er zelf voor gekozen om er wat mee te doen?
Omdat ik mijn eigen behandeltraject op één of andere manier onbewust en onbedoeld lijk te "sabboteren" waardoor ik even niet verder kom in mijn behandeling. Er gaat veel breder gekeken worden dan alleen IQ, maar dat wordt ook meegenomen om te zoeken naar een verklaring.