Ik snap je omgeving. Toen ik 20 was riep ik altijd dat ik jong moeder wilde worden en maar 1 kind wilde. Op mijn 23e bevallen van zoon en ik was compleet. Heb tot jaren erna geroepen dat het er 1 zou blijven. Ook alle babyspullen weggegeven want er kwam 100% zeker geen 2e. Ook ik kreeg opmerkingen die jij nu krijgt en dacht altijd iedereen is gek! Tot het op mijn 30e weer ging kriebelen. Op mijn 31e ben ik bevallen van mijn dochter. Nu durf ik wel te zeggen dat het echt mooi is zo en laat me in januari steriliseren. Ik heb een zoon en een dochter, ze zijn beide gezond en ik vind mezelf te oud voor een 3e (35 nu). Ik kan je wel vertellen dat ik me niet meer een gezin voel met 2 kinderen dan met 1 kind. Toen voelde ik me ook al compleet. Dat complete gevoel is alleen wat uitgebreid na de geboorte van dochter. Soms denk ik heel even waar ben ik weer aan begonnen. Zoals op vakantie en zoon zijn eigen plan trekt en wij toch weer 24/7 met een peuter bezig zijn en nooit eens samen rustig op een bedje in de zon kunnen liggen. Of een avondje stappen of weekendje weg, 1 kind vind je makkelijker oppas voor dan voor 2 kindere. Of met uitjes, best lastig iets te verzinnen wat zowel leuk is voor een tiener als voor een peuter. We hadden net weer een jaar of 2 onze vrijheid terug, maar die gedachten duren kort en alle leuke dingen van dochter maken die momenten ook meteen weer goed.
Ik vind dat gedoe over een 2e altijd zo gezeur ! Alsof andere voor je moeten bepalen dat een 2e kindje leuker is voor het 1e kind ook omdat hij/zij anders zo alleen is . Dus even serieus ... grotendeels neemt dus een 2e kind omdat anders het 1e kind zielig is ? Ik neem een kindje uit liefde .. een verlangen , niet om mijn 1e kind niet zielig en eenzaam te vinden
Slaat absoluut nergens op, lekker pijnlijke opmerking ook voor de mensen die daar neit zelf voor kiezen. Ik was 25 toen ik kinderwens kreeg. Ik was 32 toen het eindelijk na 3 miskramen lukte. Daarna nog wel geprobeert voor een 2e maar het mocht niet zo zijn. Dus dan ben je geen gezin? Onzin wie bedenkt zoiets.... echt. Volg je gevoel zou ik zeggen. Is het voor jou klaar dan is het klaar. Jouw lijf, jouw leven!!
Ik vind dat je altijd je eigen gevoel moet volgen. Of je nou géén kind wil, 1 kind wil, of 2 of meer. Maar mensen voelen zich kennelijk altijd geroepen om jou te vertellen wanneer jij genoeg hebt in het leven. Best knap is dat altijd, want zij zijn jou niet. Negeer die mensen. Volg jou gevoel. Het is jouw leven en jouw buik. Vind jij 1 kindje genoeg, dat is het genoeg. De rest van de mensen kap je gewoon af. En; ik denk echt niet dat 1 kind persee ongelukkiger is. De kwestie over verwennen (wat eigenlijk verwanen moet zijn, want puur verwennen is geen negatief is) is puur opvoeding. Er zijn rijkeluisgezinnen met 4 kinderen waarvan kinderen 1000 per dag uitgeven aan bshit omdat ze dat normaal vinden. Dat is fout. Een kind de waarde van geld leren, dat is belangrijk, en of het er nou 1 2 3 4 of 5 zijn, maakt dan niet uit. Ik denk ook niet dat een enkel kind ongelukkiger is. Er is niks van te zeggen of broers en zus elkaar in de toekomst nog leuk vinden. En spelen op jonge leeftijd kun je prima met kindjes uit de buurt en van de opvang of school doen. Beide zou geen reden moeten zijn om nog een kind te maken. Als jouw gevoel er niet is. Dan is het er niet. Klaar.
Wow, waar haal jij die 'feiten' vandaan? Niemand zegt dat TO een tweede kind moet en ook niet dat haar keuze nog zal veranderen. Maar feit is dat je nu gewoon nog niet weet wat er zal gaan gebeuren, of je wel of niet anders over zaken gaat denken. Beide is helemaal goed. Dus waarom zelf niet met die houding naar de toekomst kijken ipv van heel stellig iets beweren? Je kunt alleen iets zeggen over je huidige gedachten over een bepaalde kwestie: 'zoals ik er nu in sta....... bladiebladiebla'. En daar moeten mensen het maar mee doen.
Nou ik ben dus enigkind en dat vond ik vreselijk, dus door mijn ervaring was het mede de reden om te zeggen of we gaan er voor minimaal 2 of gewoon helemaal niet.
Natuurlijk bepalen je eigen ervaringen in het verleden, altijd je keuzes in het heden of de toekomst. Ik vind het jammer voor je dat je het zo vervelend hebt gevonden om enigskind te zijn. En wat geweldig dat je zelf drie kinderen hebt nu! Alleen gaat het er in dit topic over dat er blijkbaar mensen zijn die in zijn algemeenheid zeggen dat 1 kind geen gezin is. En ook al heb jij er blijkbaar een slechte herinnering aan, dat betekent niet dat dit ook voor andere kinderen geldt die alleen opgroeien. Het is dus niet eerlijk om te beweren dat iemand met één kind, geen echt gezin heeft. Want die persoon houdt net zoveel van haar ene kind, als een andere moeder van haar 2 - 3 - 4 whatever aantal kinderen. Het is dus nogal kwetsend om dan te zeggen dat die ene als het ware niet meetelt. @TS: ik snap jouw gevoel, maar snap ook je omgeving. Het verschil zit denk ik in denken en hardop zeggen. Mensen in je omgeving mogen, vanuit hun eigen ervaring, best denken dat je misschien ooit van gedachte zult veranderen. Veel mensen die 30+ of 40+ zijn, hebben die ervaring dat je op je 20e toch anders tegen dingen aankijkt en dat je andere beslissingen neemt dan je op je 30e of 40e zou maken. En dat het leven anders is verlopen dan ze 10 of 20 jaar geleden hadden verwacht en dat dat ook prima is. Maar dat zij die ervaring hebben, betekent niet dat het jou ook zo zal vergaan. Mensen (ik ook!) hebben de neiging om hun eigen ervaring en mening, te projecteren op een ander. Ik vrees dat dat iets menselijks is en het is ook niet per se verkeerd om dat te denken. Het wordt alleen irritant en soms zelfs ronduit kwetsend als mensen dat soort dingen dan ook gaan zeggen. Heel bemoeizuchtig. Dat mensen dit soort dingen zeggen, vertelt dus vooral iets over hunzelf en hun verleden. Het zegt niks over jou en jouw toekomst. Die mensen hebben blijkbaar een bepaalde ervaring en een slecht werkende rem tussen hun brein en hun mond. Het is irritant, maar je doet er maar weinig aan. Ik probeer altijd maar te zuchten en m'n schouders erover op te halen, als ik zoiets hoor. Ik laat het vooral bij de ander en probeer het me niet aan te trekken. Ik wijt dat soort uitspraken volledig aan een gebrek aan zelfbeheersing van de ander. Overigens is mijn ervaring als ouwe-rot van 38: hoe ouder je wordt, hoe minder mensen dit soort dingen aan je gaan opdringen. Ik voel mezelf echt niet wijzer dan 10 jaar geleden, maar blijkbaar schat mijn omgeving me wel hoger in. Of ze hebben het geven van 'adviezen' opgegeven, omdat ze eindelijk in de gaten hebben dat ik stronteigenwijs ben, haha. Eén van die twee zal wel kloppen. Hoe dan ook: met wat geluk heb je dus nog iets om naar uit te kijken, de komende decennia.
Mooi geschreven en nog als aanvulling op het dikgedrukte: Hoe ouder je wordt - hoe minder dit soort dingen je nog wat doen. Ze doen maar.. ik merk echt dat sommige dingen/meningen - me zoveel minder doen dan vroeger! Hoe onzeker ik nog steeds kan zijn hoor... maar gewoon LLL - lekker laten lullen wat dit betreft...
Wat ik niet heel goed begrijp is dat je jezelf nu op deze leeftijd al zo vastpint. Je hebt nu geen kinderwens en dat is prima. Misschien komt deze nooit meer en misschien wel. Hierin is geen goed of fout. Ik roep ook wel eens ik denk niet dat er hier nog kinderen komen maar dat heeft meet met partner dan met mij temaken. Verder moeten mensen zich er gewoon niet mee bemoeien. Jouw leven jouw keuzes.
Ja, precies. Dat speelt ook nog een rol. En die LLL-houding helpt denk ik ook wel weer om ervoor te zorgen dat mensen minder snel met hun meninkjes naar je toe komen hollen. Ze merken vanzelf dat ze geen vat op je krijgen. Dat zie ik ook wel bij jongere collega's. Dat denk ik dan alleen hè, ik zeg het niet tegen ze. Maar die kunnen zich soms zo druk maken om allerlei dingen. En dan kijk ik daar eens vertederd naar en herinner me even die tijd, lang geleden (10-15 jaar) dat ik me ook bezighield met andermans mening en of die of die wel genoeg waardering heeft of dat iemand wel vriendelijk genoeg goedemorgen zei enzovoorts. En dan geniet ik van het feit dat ik er nu echt oprecht schijt aan kan hebben. Heerlijk!
Ik reageer op de reactie van followyourdreams die schijnbaar denkt dat er mensen zijn die een 2e kind 'nemen' omdat ze het anders zielig vinden voor hun kind. Nou ik geloof niet dat iemand voor een kind gaat, puur omdat het anders zielig zou zijn. Maar ik geef dus aan dat mijn persoonlijke ervaring er wel aan heeft bijgedragen dat ik meerdere kinderen wilde, en uiteraard vind niet iedereen die enigkind is het jammer om geen broers/zussen te hebben. Dat 1 kind geen gezin zou zijn is echt onzin, in mijn ogen ben je zelfs een gezin zonder kinderen.
Mensen praten altijd 1 is te weinig 4 is teveel 2 jongens moet er nog een meisje bij Heb je een jongen en een meisje en wil je een derde is ook niet te snappen Kortom doen waar je jezelf goed bij voelt Mijn persoonlijke keuze zou het niet zijn
En wat als het nu - door welke omstandigheden ook - bij 1 kind was gebleven? Dan had je spijt van dat ene kind? Lange tijd zag het er hier zo uit dat zoon alleen zou blijven, en gelukkig voor ons was die 2e toch nog gegeven. Maar was het bij 1 gebleven, was ik toch gelukkig dat ik moeder had mogen zijn ipv ongewenst kinderloos.
Hier wil ik wel even op inhaken. Het besluit om hier voor een tweede te gaan, heeft bij ons onder andere te maken met mijn zoon en niet per definitie alleen mijn wens als moeder, om graag een tweede te ‘willen.’ Als ik naar mijn zoon kijk en zie hoe hij met andere kinderen speelt heb ik het gevoel dat hij thuis echt een maatje mist om mee te spelen maar ook om ruzie mee te maken. Als ik ook maar enige twijfel had wat betreft mijn zoon, zou ik mijn eigen wens opzij zetten en zou mijn gezin alsnog compleet voelen zo met zijn drieën.
Maar ik neem aan dat jullie er zelf achter staan en het zien zitten om een kindje te krijgen en op te voeden? Niet zo van: Eigenlijk zit ik er niet op te wachten, maar anders vind ik het sneu voor hem.
Nee natuurlijk zitten wij niet op een tweede te wachten, wij doen dit alleen voor onze zoon zodat het hem verrijkt en ons niet. Ik vind dat ouders in het algemeen gewoon beter naar de kinderen of kind moeten kijken die ze al hebben ipv alleen naar je eigen gevoel te willen luisteren. Je bent immers een gezin en je wilt doen wat het beste is voor iedereen, dus als dat na 1 kind betekent dat het beter is voor het kind om geen tweede te moeten willen zou ik daar zeker gehoor aan geven. Dat is het enige wat ik ermee probeer te zeggen. Jij geeft er in mijn beleving een hele rare twist aan.