1 kind en geen kinderwens meer

Jij vind het schijnbaar moeilijk om gewoon antwoordt op een vraag te geven he

 

Uhm, wat een vreemde reactie. Jij zegt dat je liever niet aan kinderen was begonnen dan er 'maar' voor 1 gaan.
Dus ik vraag me af: stel dat het toch bij 1 was gebleven, wat dan? Ik verwachtte gewoon een inhoudelijke reactie, maar goed.
My bad.

 

Het valt ook niet te begrijpen op de manier hoe je het uitlegt.
Dus eigenlijk laat je je keuze afhangen van je kind of er nog een kind(eren) bijkomt.
Dat vind ik namelijk heel bijzonder, mijn kind heeft daar niks mee te maken want ik moet opvoeden en zorgen en niet mijn kind. Dus als IK het niet meer wil dan komt er geen kind meer bij.
Hoe kan je nu aan een 2 jarige zien of hij behoefte heeft aan een broertje of zusje? Kinderen weten gewoon niet beter dan hoe de situatie is dus ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik mijn keuze zou laten afhangen van hoe het loopt in het gezin.

 

Nouja ik zeg niet helemaal dat ik dan niet aan kinderen zou zijn begonnen, je kunt immers niet weten of het daadwerkelijk allemaal lukt.
Maar ik wilde er sowieso voor 2 of meer gaan, had mijn man daar anders over gedacht hadden we het vast niet gedaan (of gewacht tot we het eens waren).
Maar vragen of ik spijt had gehad van mijn kind als ik er maar 1 had gekregen is natuurlijk een rare vraag, natuurlijk zou ik geen spijt hebben dat ik alleen hem zou hebben.. Maar had het wel jammer voor hem gevonden dat ik hem geen broertje(s) of zusje(s) kon geven.

 

Je hebt je eerste kind en merkt bijvoorbeeld dat het snel overprikkeld is door omgevingsgeluiden, je hebt een kind wat autisme heeft of whatsoever. En jij en je man willen graag een tweede, dan kijk je toch hopelijk ook naar de situatie van je eerste kind?! Ik vind het nogal egoïstisch van je om te zeggen dat jij je keuze niet laat afhangen van je kind en dat het de situatie maar gewoon moet accepteren, het is nogal iets opeens een broertje of zusje krijgen.
Ik vind het erg belangrijk dat in situaties die de hele dynamiek van het gezin laat veranderen een wel overwogen keuze is waarbij ik in ieder geval het gevoel heb dat het voor iedereen goed is.
Kind nummer 1, daar heb je voor gekozen, daar wil je zo goed mogelijk voor zorgen en ook bij kind nummer 2 wil je dat. Maar als ik mijn twijfel had of het wel verstandig zou zijn voor mijn eerste kind om een broertje of zusje te willen voor hem zou ik daar zeker eerst heel goed over nadenken ipv egoïstisch denken. ‘ hij heeft niks te willen.’

 

Nou, zo kan je het zeggen toch?

Zoals ik er nu over denk niet, we voelen ons compleet.

Zo zeg ik het altijd wel. Maar ja, ben nu ook 41. Mensen snappen het wel. Overigens heb ik niets tegen moeder worden als je wat ouder bent hoor!

 

Haha maar waarom dan geen Esmé dan snapt ook iedereen dat er Es-mee staat ipv Es-mu

Zal wel iets met hip en eigenwijs zijn...

 

Maar ik mis (of heb er overheen gelezen), hoe je vriend erover denkt. Want je dochter is je van je ex toch? Heeft hij geen kinderwens?

 

Ik zou dit gewoon zo uitleggen als iemand er om vraagt. Voor nu hebben wij geen wens voor meer kinderen. Wie weet wat de toekomst brengt.

Hoe staat de vader van Esemè tegenover een emigratie van zijn dochter?

 

Maar dit is toch niet 1 en geen kinderwens meer? Of zie ik het nu verkeerd?

Dit is 1 kind en wie weet komt er ooit een bij maar voor nu vinden we het wel even prima.

Echt geen kinderwens hebben betekend dat je je bij wijze van morgen laat sterreliseren zonder er ooit spijt gevoelens van te verwachten.

 

Je spreekt jezelf een klein beetje tegen en dat is niet erg jullie zijn nog heel jong. Vaak is een kinderwens dan ook nog niet mega aanwezig bij een man en jij hebt het ook behoorlijk voor je kiezen gekregen zo te horen.
Je wil nu geen kinderen maar sluit het in de toekomst niet uit. Maar erna zeg je ze nooit te willen.


Als ik naar mezelf kijk dan heb ik dit ook jaren geroepen. Gewoon met alles wat ik tijdens de zwangerschap heb meegemaakt en erna hebben het gewoon niet tot een positieve ervaring gemaakt. Roze wolk, niet gezien.

Ik heb ergens wel een weggestopte kinderwens, zou het voor mijn zoon fijn vinden. Maar ik heb gekozen voor een man die kinderen bijna als aliens ziet. Dwz hij is heel lief met mijn zoon maar voor die tijd was hij nooit echt in de buurt van een klein kind geweest sinds hij zelf volwassen is. Binnen zijn kennissenkring heeft hij maar een vriend die kinderen heeft die hij ook daadwerkelijk heel af en toe ziet.

Het past niet binnen ons leven nu. Maar als dat het de komende drie jaar ook niet gaat doen dan gaan er ook geen kinderen meer komen. Dan ben ik 35 en hij 45. Dat is voor mij nu echt een grens.

Wat me wel opvalt is hoe heerlijk het is als zoon een vriendje te spelen heeft. Ze zijn heerlijk samen bezig en vermaken elkaar. Ondanks dat hij het alleen prima doet zou het voor hem echt leuker zijn om een broertje of zusje te hebben.

Mijn vriend is wel enigst kind. En pas nu zijn vader afgelopen jaar heel ziek is geweest miste hij het wel om dat niet met een gelijkgestemde te kunnen delen.

 

Oke in het geval van een gehandicapt kind of autisme of iets dergelijks kan ik het mij voorstellen dat je er anders in zal staan en dat mee zou laten wegen maar daar had ik niet bij stilgestaan en zo had ik het niet opgevat in je reactie. Het kwam meer over als ja als ik zie dat mijn kind het leuk vind om met iemand te spelen dan gaan wij voor een tweede want dat is voor hem leuk en niet perse iets wat wij leuk vinden maar het hem zo gunnen.

 

Zo was mijn reactie helemaal niet bedoelt gelukkig, wij als ouders zullen in de eerste plaats een tweede of een derde moeten willen. fijn dat je snapt wat ik bedoel!

Ik moet wel zeggen dat het eerst bij ons uitgesloten was, wij waren met zijn drieën compleet en toen wij onze zoon elke dag zagen spelen met andere kinderen en daar echt heel blij van werd zijn wij gaan nadenken over een tweede. Dus in die zin heeft onze zoon ons wel laten nadenken hoe wij ons gezin zien en dat een tweede zeker met net zo veel liefde als onze zoon welkom is!