Ik zat vandaag in de auto met mijn dochter van bijna een halfjaar toen ik langs een ongeluk reed. Hier waren al genoeg mensen bij om te helpen, dus ik reed sowieso door. Toen begon ik al met me afvragen. Wat doe je eigenlijk als je een ongeluk tegen komt en je hebt een jong kind in de auto? Even er vanuit gaande dat iemand anders 1e getuige is maar er wel mogelijk nog hulp nodig is. Toen reed ik verder en kwam een eind verderop wéér een ongeluk tegen. Hier waren de hulpdiensten ook al bij, dus hoefde ik ook niet te stoppen. Echter stond het verkeer wel vast. Mijn dochter zat uiteraard nog steeds achterin, maar was deze keer aan het huilen. Pijn, moe, honger. Met andere woorden, die wil je het liefste thuis knuffelen. Wat doe je in dat geval (= huilend kind) als je denkt dat jouw hulp wel eens gewaardeerd kan worden? Ik vraag me dit af omdat je zo vaak leest/hoort dat er dan iets gebeurt en dat er niemand stopt om te helpen.
Zolang ik mijn kind op een veilige plek in de auto kan laten dan zou ik zeker stoppen om te vragen of mijn hulp nodig is en/of helpen echter als het een gevaarlijke situatie betreft waarbij je je auto niet veilig kunt neerzetten of zelf gevaar zou kunnen lopen zou ik doorrijden naar een plek waar ik wel veilig ben en hulpdiensten bellen. ik heb ooit zelf een ongeluk gehad, en toen stopte er gelukkig een paar mensen die mij hebben geholpen. ik had gelukkig niets, alleen materiele schade maar ik was heel blij dat iemand me even kon helpen, met bellen van 112 en de auto deur open te trekken, want die was een beetje ontzet.
Ik zou absoluut hulp bieden. Ik haal elk jaar mijn BHV en zou dan niet met mezelf in reine kunnen komen als ik doorrij. Als de kleine veilig zit en de auto staat veilig dan maar even huilen. Gaan ze niet dood aan.
Absoluut stoppen en hulp verlenen. Huilend kind van de trek is minder belangrijk dan iemand die potentieel in nood verkeerd. Daar twijfel ik nooit aan. Ik heb bij een hevige hotelbrand zelfs mijn kind achtergelaten bij volstrekt onbekenden omdat ik alle deuren bij langs ging te waarschuwen en man alvast begon te blussen. Zoon was veilig buiten bij die mensen, maar er waren mogelijk mensen niet veilig. Zijn ongemak woog niet op tegen potentiële levensbedreigende situatie voor anderen op dat moment. Gelukkig begreep hij dat zelfs met 3,5. De intense hitte van het vuur maakte dat hij gelijk doorhad: dit is erg. En snapte ook onze uitleg waarom wij weg moesten en ook gezegd: als de brandweer er is dan komen wij weer bij je. Hij bleef rustig bij de mensen buiten (die mensen waren zelf oud en slecht ter been. Hotel was klein maar met veel rottige trappen dus was onlogisch om 1 van hen erin te sturen)
Lastige dingen zijn dit op de snelweg zou ik dus nooit mijn auto aan de kant zetten en hulp gaan bieden want je eigen veiligheid en die van je kind zijn belangrijker en die kan je niet waarborgen vind ik. Wij zijn ooit gaan helpen maar toen reed er dus een auto in op de auto's die een ongeluk hadden gehad. Vanaf toen zeiden wij dus dit doen we niet meer zelfs mijn broer (brandweerman) en zwager (politie) zeggen ook kijk er mee uit want je eigen veiligheid gaat boven het slachtoffer hoe hard het ook klinkt. Buitenom de snelweg ga ik altijd vragen kan ik helpen etc.
Ik heb het toevallig een tijdje geleden meegemaakt. Pal voor mij klapt een scooter tegen een auto. Diegene van de scooter word gelanceerd en is KO. Ik reed er als 1e achter en heb alles gezien, maar had mijn zoontje achterin, hij was toen 13 maand denk ik. In 1e instantie auto aan de kant gezet en gaan kijken hoe of wat. Er kwamen al meer mensen aan dus ik schreeuwde dat ik 112 zou bellen en tegelijkertijd heb ik mijn zoontje uit de auto gehaald. Gelukkig was er verder weinig bloed te zien ofzo. Er was iemand met ehbo bij, en ik heb iemand anders gevraagd de scooter uit te zetten en aan de kant te zetten. Gewacht tot de hulpdiensten er waren en mn gegevens achter gelaten bij de politie. Die kleine was t toen wel zat. Maar voor mn gevoel kon ik er niet zomaar langsheen rijden ook al heb ik weinig gedaan.
Ben absoluut voor helpen moet zeggen laatst ben ik er ook nog over gaan nadenken. Was net een ongeluk gebeurd hier in de buurt en op een gegeven moment stonden wij vooraan. Moesten de ambu en brandweer er door laten. Bij zoon van 3 heeft het zo een indruk gemaakt dat hij dagen later ineens vroeg hoe moet hij (slachtoffer) nou naar huis uit het zh want zn auto is stuk en zn portomonee ligt er nog in. Als ik kan zou ik stoppen bijv als k de enige ben en er nog geen hulp is maar hoop dat ik dan alleen ben zonder kindjes anders weet ik niet wat ik zou doen. Ligt er natuurlijk ook aan waar en of het veilig is.
Zoon heeft het nu ruim een half jaar later nog steeds over de brand, speelt het zelfs na met Playmobil (maar geen echte angst zeg maar, meer indrukwekkend. Hij zat ook onder de roet toen en de hitte van t vuur pfoe) en zou ik het zo weer doen, zonder enige twijfel.
Gelukkig! Zelf zou ik ook helpen hoor als mn kindjes veilig zijn. Zie ze al lopen over de snelweg maar zijn natuurlijk altijd situaties dat er geholpen kan worden. 3/4e jaar terug was er na mn dienst ook brand in een bejaardenflat waar ik werk. Gelukkig niks ernstigs maar ben gebleven totdat het okee was en gekeken of ik kon helpen stel zo een flat moet ontruimt worden wel handig als je de mensen kent en of zelfs een sleutel hebt.
Thuis wel eens meegemaakt. Er klapte een bouwvakker bij ons op de oprit vanaf een ladder. Dochter was nog klein en moest net eten. Ik heb haar in de box gezet en ben eerst gaan kijken. Maar goed ook, want de collega's van die man wilden hem optillen en wel even naar de huisarts gaan. Ik zag dat toch anders en een kleine 10 minuten later stonden er 3 ambulances (2 van die rapid responders) en een politiewagen. Ook de traumaheli was opgeroepen. Dochter heeft natuurlijk wel gebruld, maar die meneer had mij op dat moment harder nodig als zij. Je zal zulke collega's hebben zeg...
Dit inderdaad. Kennissen van ons hebben zo een heel gezin verloren die langs de snelweg stonden. Was iemand op ingereden :'( buiten de snelweg vind ik het een ander verhaal maar het kan echt echt levensgevaarlijk zijn.
Ik zou hetzelfde doen en heb dezelfde ervaring. Mijn ongeluk had ook niemand meer voorbij kunnen rijden want mijn auto stond midden op de weg en de tegenligger lag ondersteboven op de andere weghelft en er lagen overal brokstukken. Zelfs de busbaan lag vol. De omstanders kwamen wel meteen helpen en hebben me de auto uitgehaald en de hulpdiensten gebeld. Die waren er ook binnen 3 minuten. Erg dankbaar voor iedereen die toen de moeite nam om me te helpen en gerust te stellen.
Oh dames. Ik vind het super knap dat jullie kunnen helpen. Ik wou dat ik dat kon. Ik verstijf dan helemaal. En dan heb ik echt een black out... Maar als er iets met de kinderen is handel ik meteen alsof ik dat dagelijks doe.... maar bij vreemde... heel gek. En ik krijg ieder half jaar aed en ieder jaar bhv...
Ik heb contra, bij mijn geliefden verstijf ik. Een dag na mijn bhv herhalingscursus kreeg mijn vader waar ik bij was een hartaanval. Ik heb werkelijk waar alles gedaan zoals het niet moet. En gelukkig daarmee volgens de arts zijn leven gered. Ik heb hem de auto ingetilt ben met 120 km/u naar het ziekenhuis gereden en heb ik de auto 112 gebeld dat we onderweg waren. Daardoor stond het team bij aankomst klaar. Als ik wel netjes mijn bhv les had gevolgt en 112 had gebeld en gewacht op de ambulance met evt reanimatie tijdens het wachten had hij het niet na kunnen vertellen.
Tijdje terug in korte tijd 2x gehad dat ik ben gaan helpen - de 1e draaide uit op een reanimatie, waarbij nog wel gebleven ben , maar niet geholpen heb qua patient - wel qua omgeving zeg maar. Maar mijn dochter van 10 was er wél bij.. Een reanimatie is géén pretje om te zien. Gelukkig ging ze rustig in de auto zitten waar we naar op weg waren (op de parkeerplaats om het hoekje) . En heeft ze geluisterd naar wat ik zei: In de auto - niet komen kijken, dit is NIET leuk... ik kom er zo snel mogelijk aan. Dat duurde al met al 20 minuten. De 2e keer was kort erna - wéér met zelfde dochter, scooter op een auto geklapt- toen heb ik wel even geholpen met de omgeving veilig te stellen zeg maar- maar ik was niet de 1e EHBO'er . Dit was bij een open dag van een school (verkeers infarct pfff) dochter toen meegegeven aan de eerste de beste vage bekenden en gezegd dat we elkaar binnen in de hal weer zouden treffen. Maar met kinderen is het wel echt lastig. Ik ben daarin ook zéker dat ik zeg: Eigen veiligheid eerst. En inderdaad; op de snelweg is dat best een lastige! Ik geloof niet dat ik mijn baby overigens sowieso ergens zou achterlaten zonder toezicht erop. En met een peuter of kleuter is het ook lastig denk ik. Ik vond overigens de eerste situatie wel lastig en handelde véél slechter dan ik verwacht had.. goede les geweest- maar oke ; ik handelde (slachtoffer onder fiets uit halen, omgeving beveiligen etc) ... maar een ademhaling proberen te horen/voelen etc in de buitenlucht is best lastig en om dan de beslissing te maken over te gaan tot reanimeren.. die stap durfde ik helaas niet te nemen - gelukkig waren de hulpdiensten er snel en was er weinig tijd verloren gegaan. Ik hoop dat er geen volgende keer komt - maar zo wel: Dan hoop en denk ik weer iets beter te kunnen handelen.
Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik zou reageren, heb nooit echt een heftig ongeluk gezien/meegemaakt waar nog geen hulpdiensten bij waren.