Hoi allemaal, Ik weet niet zo goed meer wat ik er mee aan moet. Mijn man ziet het al helemaal niet zitten dat we een tweeling krijgen, en nu is hij ook al weken diep teleurgesteld dat het twee jongens worden. Ik moest daar ook even aan wennen, we dachten allebei een meisjesgezin te worden, maar bij hem zit er geen enige verbetering in. Hij verziekt hele weekends met "niemand ziet het zitten met een tweeling, al onze oppassen gaan stoppen want het wordt veel te zwaar, we moeten stoppen met werken want we gaan het nooit redden", etc. En dat t.a.v. tweeling al bijna 4 maanden lang. En nu sinds 2 maanden dus ook "jongetjes zijn veel te druk, passen niet in ons gezin, zal wel me2 gebeuren worden als het tieners zijn, bijna alle verkrachters/moordenaars/pedofielen/etc. zijn mannen". En er zit geen enkele verbetering in. Ik voel me haast ongewenst zwanger, hoewel ik zelf wel uitzie naar de komst van een tweeling en het prima vind om jongetjes te krijgen. Ik weet werkelijk niet wat ik er mee aan moet. Hij heeft in het verleden een aantal keer psychologische hulp gezocht voor andere zaken, maar dat helpt hem helemaal niets. Hij zegt daar braaf ja en amen, maar is een (heel duur) traject later nog steeds dezelfde. Wat moet ik nou?
Want hij is zelf ook een verkrachter, pedofiel én moordenaar? Dat je een lichte voorkeur voor een geslacht hebt kan ik best inkomen, dat gebeurd soms gewoon. Maar dat het dus, als het anders blijkt, ook echt niet goed is, met deze grote onzin als reden, dan denk ik echt dat er heel iets anders schuil gaat. Was deze zwangerschap wel gepland?
Ja, hij wilde al eerder weer een tweede zwangerschap dan ik.. Ik was juist degene die op de rem heeft gestaan. Het was wel de eerste ronde raak, dus dat was even wennen. Ik snap er ook niets van Dit weekend is hij erger dan ooit, ik heb er al twee nachten slecht van geslapen.. Zo bang dat zoveel stress slecht voor me is, evt zelfs bevalling in gang zet en ze het dan niet redden (nu 23 weken). Misschien zijn die angsten ook wat overdreven, maar na maanden zwartgallig gedoe raak ik nu ook gewoon overspannen en bang dat onze jongens geen leuke vader zullen hebben Het bizarre is, we hebben afgezien van de NIPT omdat we al jaren zeggen dat ieder kindje bij ons welkom is, ook een kindje met handicaps. En nu ineens is een jongetje een brug te ver?
Wauw Ik snap dat dit een behoorlijke donderwolk op je zwangerschap is. Waarom is die zo negatief? Was de zwangerschap niet gepland? overigens ter info voor je man: mijn zoon en vrijwel alle jongens die ik ken zijn veel makkelijker dan de meiden.
Jeetje wat heftig dit zeg... Ik denk echt dat ik heel boos zou worden op mijn vriend. Niet dat dat de oplossing is maar zoals hij nu doet klinkt echt onacceptabel. Persoonlijk zou ik een tweeling ook heel erg schrikken vinden maar met termijn zou het allemaal wel wennen net als geslacht maar bij hem dus niet. Praten lijkt me de enige optie en ik zou toch maar heel duidelijk aangeven wat hij aanricht met zijn gedrag. Deze stress en slecht slapen en alles is echt niet oké en dat helpt ook niemand. Blijven er nog steeds 2 en ook 2 jongens. Ik duim voor je dat hij bij draait !!!
Ik denk dat je zsm hulp moet zoeken bij een professional. Dit is niet normaal. Al is het maar voor jezelf. Zoals je zegt: die stress ís ook zeker niet goed voor jou en je kindjes. Verder wil ik je heel veel succes wensen!
Ik sta even met een bek vol tanden sorry hoor. Hopelijk is er hulp voor je man want hij verziekt zo best de zwangerschap.. Ben zwanger van me 3e meisje.. Super leuk en heb een zoontje maar mijn zoontje is tot nu toe het rustigste hoor en daarbij waarom zou het een crimineel of iets dergelijks moeten wezen dat is je man toch zelf ook niet.. En ook vrouwen kunnen er wat van in dat griezelige wereldje maar dat hij daar aan denkt.. Echt heel erg psychisch. Wens je er veel sterkte mee.. Verschrikkelijk. Trouwens super leuk een jongenstweeling! Dat je nog maar mag genieten en doe asjeblieft de dingen die je happy maken. Hij is onredelijk en daar heb jij gewoon even niets mee te schaften. Doe je dingen ga leuke dingen doen. En je man moet gewoon hulp zoeken.
Hij klinkt heel bang en onzeker. Alsof hij zo bang is over hoe het gaat lopen met twee babies dat hij in andere dingen ook doomscenarios gaat zoeken. Hulp klinkt niet verkeerd. Maar thuis zouden jullie misschien vlogs van tweeling ouders kunnen volgen om te zien hoe dat gaat. Misschien stelt hem dat wat gerust.
Moet hij niet gewoon wennen aan het idee van een tweeling ? Ik vind het niet normaal hoor maar zou het helpen als je hem uitlegt en met hem meedenkt hoe je het gaat redden met twee baby’s Dus bijvoorbeeld Ja dat denk ik ook, hij is vast gewoon bang voor twee baby’s Kun je hem niet het idee geven dat dat wel goed komt?
Ik neig er ook naar om me er maar voor af te gaan sluiten en door te gaan met mijn leven, want praten hebben we al zoveel gedaan en gebruikt hij alleen maar om zijn punt te herhalen en van voorbeelden te voorzien. Professionele hulp speelt hij mooi weer. Maar we waren altijd zo samen, zo'n eenheid. Nou is hij zichzelf ook enorm kwijt geraakt na de bevalling van onze dochter, vol met onredelijke angsten en gedachten, ergens wel een beetje lijkend op nu. Toen heb ik me uiteindelijk na maanden ook maar van hem afgedraaid en ben doorgegaan met mijn leven, en toen haakte hij daar na een tijdje bij aan en is hij hersteld tot "de oude". Dat was een van de redenen waarom ik pas na 2,5 jaar weer aan een nieuwe zwangerschap wilde denken. Maar ik heb hem nu gewoon nodig, bij onze dochter heeft hij me ook al laten zitten en een peuter en een pasgeboren tweeling red ik gewoon niet alleen...
Dat is inderdaad wel erg negatief gedacht. Hij weet zelf ook dat hij het onrealistisch negatief bekijkt? Want even realitisch: het is maar een piemel he. Waar het om gaat is wat er in het koppie zit; het karakter, de persoonlijkheid. Het unieke mensje vanbinnen. Toch? Of ben je alleen dol op je dochter omdat ze een vagina heeft? Dat jullie een tweeling krijgen kan ik me voorstellen dat dat even slikken is. Alles keer 2.. oeps. 2x huilende baby's, 2x ontdekkende dreumessen, 2x overal-heen-rennende peutertjes. Maar ook 2x de liefde en het plezier! En hoe leuk en waardevol is het voor de twee broertjes dat ze elkaar hebben? En hoe gaaf is het dat je over jezelf kan zeggen dat je moeder bent van een tweeling! (Instant respect van elke ouder, haha) Mijn ervaring is dat mensen juist graag gezinnen helpen in unieke situaties. Ik ken niemand die er alleen voor is komen te staan omdat ze een tweeling kregen. Er zijn oa. Op Facebook groepen voor ouders met tweelingen. Misschien kun je daar wat tips krijgen? Ik zou dit ook voorleggen bij je gynaecoloog. Want als de houding de jouw man jouw stress geeft dan moet er wat gebeuren.
Precies dit herhaal ik hem ook steeds! "Maar ik weet niet hoe ik een jongen moet opvoeden zodat hij geen crimineel wordt".. ehhhhhh omringen met liefde, onderdak, eten, net als bij een meisje? Wat voor specifieke dingen ondernemen we nu dan om te voorkomen dat onze dochter een crimineel wordt, ook niets toch? Ik ga het inderdaad volgende afspraak benoemen. Hij wil dat telkens niet omdat hij zich schaamt, maar blijkbaar schaamt hij zich niet genoeg om mij niet van dag tot dag lastig te vallen met negatief gespui..
Huh? de logica ontbreekt echt aan alle kanten.. Duidelijk is dat hij heel erg bang is, maar die angst is zo onterecht! Super frustrerend dat hij het niet van zich af kan zetten. Misschien kan hij met zijn ouders praten over wat voor geweldig ouderschap zij hebben toegepast waardoor hij geen crimineel is geworden. Hebben jullie vrienden/familie met zonen? Misschien ook een idee om tijd met hen door te brengen? Dan kan je man met eigen ogen zien dat jongetjes -net als meisjes- hele leuke en lieve kinderen zijn. En ook: heeft je man vroeger zelf kattenkwaad (of erger) uitgevoerd? Dat hij zich met verkeerde dingen heeft beziggehouden en daarom denkt dat zijn zonen dit ook zouden kunnen gaan doen? Een angst dat zijn zonen dezelfde fouten zouden kunnen gaan maken als hij en hij geen idee heeft hoe hij dat zou kunnen gaan voorkomen?
Zelf heeft hij nooit iets fouts gedaan, nee. We zijn samen vanaf zijn 16e, dus dat had ik wel mee gekregen. Gek genoeg is hij bij zijn ouders thuis de "best gelukte", zijn twee zussen hebben zo ernstig borderline dat ze geen productief leven leiden (opnames, leunen financieel nog volledig op zijn ouders) dus daar kan zijn gedachte dat jongens/mannen "moeilijk" zijn ook niet vandaan komen. Wat niet helpt is dat zijn neef in de buurt woont met 4 jongens (3 tot 9) en die zijn werkelijk verschrikkelijk. Als je ze uitnodigt voor bijv verjaardag weet je zeker dat er minimaal 3 dingen kapot gaan en ben je blij als het alleen serviesgoed is. Continu druk, competitie, slopen dingen voor de lol.. Ik krijg het ook een beetje warm als ik ze zie. Maar dat is het enige slechte voorbeeld, verder alleen leuke jongetjes in de omgeving.. Ik heb zelfs bij dagjes uit hem gewezen op alle leuke jongetjes (bijv in dierentuin/ ballorig / museum), maar hij weet er dan altijd weer 1 te spotten die zich enorm misdraagt Hij lijkt het wel niet te willen relativeren, niet minder "anti" te willen worden.
Ik heb hem net te kennen gegeven dat hij bij mij niet meer hoeft te komen klagen, dat hij maar bij zijn ouders of waar dan ook zijn gal spuwt. Misschien heel kinderachtig hoor, maar ik hoef het gewoon even niet meer te horen. We hebben er al 50+ uur over gepraat en hij wil/kan/gaat het gewoon niet anders zien. Professionele hulp wil/kan hij niet. Dan weet ik het ook niet hoor... Hem kennende draait hij dan met een paar weken wel weer bij. Het past alleen zo niet bij mij om me van iemand af te keren, maar niemand wordt er wijzer van hoe het nu gaat. Dan bescherm ik nu in ieder geval mezelf en de jongens tegen verder negatief gedoe / stress..
hij maakt het zichzelf ook erg moeilijk zo ja. Ik ken ze zelf ook hoor, terrorjongetjes. Maar ik ken ook terrormeisjes.. echte krengetjes die geen Nee accepteren en alles uit de kast trekken om te krijgen wat ze willen Betreft je 2e berichtje: goed dat je jezelf en je jongens beschermt tegen de stroom van negativiteit. Stuur hem maar naar zijn ouders//vrienden inderdaad. Heb jij iemand waarmee je positief kunt praten over de baby's? Die het wel helemaal ziet zitten, en meefantaseert en droomt?
Vooral mijn moeder, maar die is op vakantie. Verder redelijk wat kinderloze stellen, die ook niet de hele tijd zitten te wachten op babyzwijmel en een paar vriendinnen die hun jonge kinderen erg zwaar vonden (ik overigens ook, daar niet van...) en dus niet heel veel verder komen dan "suuuper schattig, maar suuuuper druk en suuuuper zwaar". Al hoef ik ook niet perse positief te zwijmelen, natuurlijk wordt het keihard buffelen. Het is meer dat ik keihard wil buffelen vanuit een positieve basishouding, i.p.v. uit drama-denken Dank voor het meedenken!