Denk dat ik er immuun voor ben. Jaren gehoord, ga je nog niet samenwonen, trouwen nog geen kids, oja moet je niet verhuizen want ohh 2 kids in een appartement dat kan toch niet. Dan reed k ook nog in een kleine auto(ik lachte het hardst met de wegenbelasting) of moet jij niet ook een opleiding doen, het is bijna alsof ze mij gestoord verklaren als ik zeg steek liever de tijd in mn kids die tijd komt nooit meer terug. Heb er totaal niks mee, voel soms ook dat ik hier niet hoor of in de verkeerde tijd ben geboren. Mijn denkwijze is echt anders dan de meeste om mij heen. Wees gewoon tevreden, ik heb maar weinig nodig.
Vreselijk idd! Wij hebben afgelopen week weer de uitnodiging gekregen voor de feestdagen. Er werd niet eens gevraagd of we willen, maar of we allemaal op een specifieke datum kunnen. En ik weet van mijn schoonfamilie dat ze het ook echt zo bedoelen. Wij gingen met regelmaat met de kerstdagen naar het buitenland, maar dat wordt ook echt niet gewaardeerd.
Ik voel geen sociale druk. Als ik een mening wil, vraag ik die wel, en anders soms ene oor in, andere oor uit. Ik heb een hekel aan mensen die hun meningen maar gewoon ventileren en maar dingen roepen. Zonder zich te verplaatsen in een ander.
Ja soms wel. Maar het scheelt nu heel erg dat ik een vriend heb die er schijt aan heeft wat andere van hem vinden. Al is hij wel graag de overtreffende trap als mensen hem irriteren. Maar als ik me ergens druk om maak dan beurt hij me altijd zo lief op. Dag ik er eigenlijk steeds minder last van heb.
Hoewel ik hier volledig achter sta moet ik toch bekennen dat nu ik erover nadenk ik misschien toch een bepaalde druk voel. Niet voor mezelf, maar voor onze zoon (en straks dochter) Meer de druk op een manier dat ik wil dat ze zichzelf kunnen en mogen zijn, dat ze gelukkig zijn en hun eigen keuzes maken maar ook dat ze passen in de maatschappij en geen buitenbeentje zullen zijn of worden waardoor ze misschien eenzaam zijn. En dat vind ik moeilijk. Voornamelijk omdat het mijzelf dus totaal niet boeit en mijn man ook niet. Maar voor hen zou ik niet willen dat ze "het apartelingetje" zijn.
Volgens mij is het meest fnuikende juist de sociale druk die je niet bewust ervaart, maar die er wel is. Er is bijvoorbeeld geen land in West-Europa waar zoveel vrouwen parttime werken als in NL. Is dat keuze of sociale druk? En dat kun je je dan zowel voor ons land als voor de omringende landen afvragen. Hoe komt het dat in een bepaald land zoveel mensen ongeveer dezelfde keuze maken? Dat is toch echt een cultureel bepaald mentaliteit, die deels ontstaat door de voorbeelden die we om ons heen zien. Maar ook deels door sociale druk. Het is nu een tijd geleden dat ik er een topic over gezien heb. Maar ik loop hier al langer rond. En er zijn soms in topics wel berichten langs gekomen waar de honden geen brood van lusten, als het gaat om de keuze om te stoppen met werken als er kinderen zijn of juist fulltime te blijven werken. In ons land is het blijkbaar toch het meest geaccepteerd om, in ieder geval als vrouw, na de komst van je eerste kind minder te gaan werken. En dat geldt ook voor andere 'afwijkende' keuzes of levensstijlen. Pas als je niet voor de main-stream oplossing kiest, ervaar je wat sociale druk kan zijn. Overigens werk ik ook parttime en dat bevalt me prima. Ik heb dat ook niet als sociale druk ervaren, maar als eigen keuze. Maar ik vermoed dat vrouwen die een andere keuze maken, daar wel wat meer druk op ervaren. Zelf ervoer ik vanuit mijn eerste verloskundige wel wat druk om borstvoeding te gaan geven. Dan ben ik dus zo'n eigenwijze die gewoon puur uit irritatie in staat zou zijn om het dan toch lekker niet te doen. Uiteindelijk heb ik toch echt even haar gepush moeten loslaten en goed bedenken wat ik nu echt zelf wilde, los van al die andere meningen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om borstvoeding te geven. Een keuze voor mezelf waar ik nog steeds blij mee ben. Maar dan krijg je dus vanaf een maand of 3 ook weer te maken met sociale druk. Want zodra je weer gaat werken, moet het maar afgelopen zijn met die flauwekul. En als je na een jaar nog steeds borstvoeding geeft, wordt het helemaal idioot. Dus in die periode heb ik ook wel wat sociale druk ervaren. Misschien niet eens altijd als druk bedoeld, maar als de zoveelste persoon er een opmerking over maakt of verbazing laat blijken, voelt dat toch als sociale druk. Overigens is sociale druk niet altijd verkeerd. We wonen met veel mensen dicht bij elkaar. Gedeelde normen en helderheid over wat gewenst of ongewenst gedrag is, helpen mee om samen te kunnen leven. Je hoeft deze tijd van het jaar maar naar het journaal te kijken om te zien wat er gebeurt als dat voor een deel wegvalt...
Ja, kerst is er ook zo eentje. Al ruim 10 jaar lang kunnen wij niet het dobbelspel met onze vriendengroep mee doen op kerstavond, omdat we dan wéér ergens verwacht worden. Nee word niet geaccepteerd. Mijn man is wat dat betreft helaas niet zo gehard dat hij nee kan zeggen. Te gek voor woorden dat anderen denken jouw tijd in te mogen vullen.
Niet om lullig te doen, maar daar ben je zelf bij he? Als je geen nee zegt of niet zegt dat het niet uitkomt, kunnen anderen er ook niks aan doen.
Ik zie om mij heen wel veel jonge vrouwen die onzeker zijn. Of last hebben (of lijken te hebben) van sociale druk en verwachtingen. Het leven in deze levensfase is ook vol en druk natuurlijk (met jonge kinderen). Daar gaat iedereen anders mee om. Ik denk dat je tevreden moet zijn met je eigen leven en keuzes. En dat ook naar buiten duidelijk moet uitdragen. Als jij duidelijk bent naar je omgeving en zelfverzekerd overkomt krijg je ook geen rare vragen of opmerkingen meer. En probeer je minder aan te trekken van wat anderen denken.
Ja, volgens mij ook meer dan ‘een beetje’. Ik ben thuisblijfmoeder, maar voel heel vaak tussen leeftijdsgenoten de druk dat te moeten verdedigen. Ik vertel dan dat ik ook veel mantelzorg doe voor 2 familieleden, dat ik thuis een opleiding doe zodat ik in de toekomst wel kan gaan werken etc, en dat is ook waar hoor, maar ik vertel het ter verdediging en dat voelt gewoon niet lekker - dit is heel bewust mijn keuze geweest, ik sta er helemaal achter, ik wíl me niet moeten verdedigen. Maar echt, het is altijd;’Oh joh? Ben je financieel dan helemaal afhankelijk van je man? Nee nee dat zou ik echt niet willen hoor! Je moet echt iets voor jezelf hebben!’ - Ik begrijp het argument helemaal, maar voor ons werkt dit prima. Bijna dagelijks hoor ik belerende/negatieve opmerkingen over mijn keuze, en bijna dagelijks sta ik weer op te sommen dat ik tante van 80 ga helpen met iets, schoonouders ga helpen met iets anders, tussendoor 20+ uur met m’n neus in de boeken zit... maar het zijn geen betaalde banen he...
Probeer echt te stoppen met je te verdedigen. I know, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je bent niemand verantwoording schuldig!
Nou dat dus. Ik krijg ze ook regelmatig, maar als ik niet reageer, dan hebben de mensen ook niet zo de neiging om er weer over te beginnen heb ik het idee. Bij één heb ik gewoon gevraagd waar ze zich mee bemoeide, die bleef er maar over doorgaan. Dag, daar heb ik geen trek in hoor, bemoei mij zelf ook niet met andermans keuzes.
Uh, wij hebben zelf een paar keer 'nee' gezegd en hebben een flinke ruzie gekregen met mijn schoonzussen en zwagers. Wij zijn vier jaar lang genegeerd, zelf mijn zoon werd niet leuk behandeld door ze en ze hebben hele nare dingen over ons gezegd (achter onze ruggen om natuurlijk)... Sommige mensen verwachten dat anderen even enthousiast zijn over dit soort tradities als zij zelf. Ben je dat niet dat is dat een persoonlijke aanval. Dan trap je die mensen op hun ziel. Ik weet dat het niet aan ons ligt, maar voor de goede vrede passen wij ons liever aan.
Ik herken het eigenlijk helemaal niet... En dan heb ik toch wat zaken in mijn leven die blijkbaar druk zouden kunnen werpen. Ik was 6 maanden in (gepland) zwanger toen ik afstudeerde. We hebben een pleegkind. Ik ben thuisblijfmoeder, maar er heeft nog nooit iemand rare/vervelende opmerkingen over gemaakt. Ik heb een dochter aan de adhd-medicatie, maar nog nooit opmerkingen gehad. Hooguit dat ze haar zo’n fantastisch lief, leuk en gezellig kind vinden en dat ze zich niet kunnen voorstellen dat ze thuis een explosieve draak kan zijn. Maar dat vind ik eigenlijk wel logisch. Geen mens die opmerkingen maakte over mijn keuze voor flesvoeding. En er worden geen rare eisen gesteld mbt tot bepaalde sociale verplichtingen. Dat gaat gewoon in overleg. Tuurlijk zijn er wel mensen met een mening over ons en onze manier van leven, maar ik ervaar daar geen druk van.
Maar daar kies je dan toch echt zelf voor. Dat soort mensen zou ik niet in mijn leven willen. Zijn ze nou helemaal gek geworden... Daar zou ik geen goede vrede voor over hebben. Ze krijgen nu telkens hun zin door zich als peuters gedragen, daar zou ik dus echt voor passen.
Ja ok, dat is dan een keuze. Maar zijn mensen die achter je rug om slecht praten omdat je een keertje je eigen plan trekt, dat waard?
@Adje @suus1983 Het is familie dat maakt het lastiger ... Ik zie het bij mijn ene schoonzus en zwager meer als onzekerheid. Zij hebben ook vaker toestanden en ruzies met vrienden en familie. Ze lijken ook altijd iemand nodig te hebben om zich aan te ergeren want nu is het weer een nicht waar ze over klagen. De andere zwager en schoonzus zijn meelopers. Schoonzus kwam net in de familie dat er zo slecht over ons werd gesproken, zij kende ons niet maar hebben we inmiddels heel leuk contact mee. We hebben ook allemaal jonge kinderen die dol op elkaar zijn en ik wil mijn schoonouders geen verdriet doen door mij te verlagen of het af te kappen. Jullie hebben gelijk hoor, maar 'nee' zeggen gaat in sommige gevallen echt niet zo makkelijk.
Dat weet ik wel hoor, mijn zusje heeft borderline en alhoewel ik heel goed nee tegen haar kan zeggen, weet ik ook dat mijn moeder daar heel slecht mee om kan gaan en ons het liefste samen ziet. Echter komt er helaas vaak een punt waarbij je dan over je eigen grenzen gaat en dat wil ik niet meer, ook niet om de lieve vrede te bewaren (al is dat soms gewoon het makkelijkst).
Oh, ik snap wel dat het niet makkelijk is hoor. Maar sommige dingen vind ik het gevecht dus wel waard. En dat is dus eigenlijk iets heel persoonlijks. Daarbij zou ik het zo zien, dat zij degene zijn die problemen maken (om niks), het afkappen en daarmee schoonouders verdriet doen. Het enige wat jullie zouden doen is een keer je eigen tijd inplannen en een uitnodiging van vrienden accepteren.