True..kan me daar zo over opwinden (wat ik helemaal niet moet doen natuurlijk) Maar het gevolg is dat ik bij de oudste 2 zeg wat ze hebben als er naar gevraagd wordt z'n blik krijg van jaja. Als ze dan verdere uitleg krijgen is het wel of zo ja dan snap ik het. Vooral die oudste met ass. Ja hij kan je aankijken, ja hij kan prima een gesprek met een vreemde hebben, hij houdt van aanraking en knuffel. Nou dan kun je blijkbaar niet ass hebben want dat zijn toch wel de echte kenmerken
Hahaha herkenbaar. Het is wss doordat wij 1tje hebben met ook wat extra's dat ik daar niet goed tegen kan hoor. En idd ook het beeld dat mensen zich vormen van bepaalde zaken. Was het allemaal maar zo simpel e.
Herkenbaar , ik noem mijn zoon altijd een sociale knuffel autist...Hij is ontzettend lief en gezellig buiten de deur,kletst met alles en iedereen maar owee als we thuis zijn, dan komt het eruit....zo ken ik (helaas) ook een moeder die de diagnose ass niet serieus neemt omdat haar kind er veel te knuffelig en sociaal voor is.Dat er nog tig andere kenmerken zijn daar is ze blind voor.
Toch wel. Kon er wel mee lachen. Ok eerlijk..... Mijn antwoord heb ik niet hardop gezegd daar. Pas later thuis. Het is echt een heel aardige man. En zijn bedoeling was ook dat ik snel zwanger zou worden.
Toch is een diagnose ook wel fijn. Hier geen diagnose maar wel aardig wat issues, dan vinden veel mensen je kind gewoon raar en apart. En voor onszelf is het ook lastig. Ik zou graag een diagnose hebben zodat alles voor ons ook op z'n plek valt.
Waar mijn mond dan van open valt is dat jij de diagnose van een ander niet serieus neemt en wel wil dat die van jou wel serieus genomen wordt.
Dat is echt een leuke omschrijving hier is het vooral in de leeromgeving een probleem en op het sociale vlak. Hij begrijpt grenzen heel moeilijk. Gaat in het zwembad rustig staan trommelen op de billen van een volwassen man die hij niet kent. Want ja dat is bij papa toch ook leuk...
Waar haal je dat uit? Als ik aan specifieke moeder vraag goh hoe ben je daar dan achter gekomen? ik als antwoord krijg nou gewoon dat vind ik zo want hij is zo ontzettend slim...ja dan vind ik dat bijzonder. En dan heb ik het over 2 verschillende Kids in een mini dorp waar ik woon. Hb is extreem zeldzaam en dan verbaas ik me dat er hier 2 zouden wonen. ik zeg toch nergens dat ik ze niet serieus neem.
Dat is ook waar. Vaak ben je dan al jaren overal aan het leuren om maar wat duidelijkheid te krijgen. Je ziet en merkt als ouder dat het niet klopt, maar voordat je soms op het goede spoor komt of word gewezen is een struggle.
De vraag is dan soms of dat leuren je kind iets brengt. Natuurlijk wil je weten wat er is als er serieuze issues zijn thuis of op school. Maar dat is niet altijd in een diagnose te vatten. Sommige kinderen zijn gewoon een beetje unieker dan de rest. Van de ene naar de andere specialist lopen geeft ook stress. En kan het kind het idee geven dat er is 'mis' is met hem.
De vraag is, beseffen mensen die niet moeten "leuren" wat het inhoud om een kind te hebben met ass, adhd, add,.... Want de kans lijkt mij bijzonder klein dat mensen al hun tijd, energie en heel wat centen in onderzoeken steken als hun kind gewoon wat unieker is maar het verder prima doet.
Herkenbaar. Jongste heeft geen diagnose, maar wel doorverwezen voor onderzoek. Daar gaan we in januari (na de drukte in december) mee starten. Nadat die arts de doorverwijzing gaf ben ik gaan nadenken en googlen. En ik herken die standaard kenmerken (geen oogcontact, niet willen aanraken, niet sociaal) ook helemaal niet in hem. Ik heb dus echt nagedacht of we het moeten gaan doen. Maar aangezien niemand ons tot nu toe echt heeft kunnen helpen
Hier ook een ass-er die wel knuffelt, aankijkt en praat. Maar voelt zich anders, de klas merkt het, wij merken het. Het geeft rust, vooral bij hem dat hij weet waarom (9 jaar, ook bij de diagnose dus wel vrij laat)
Wat Neuzeke al zegt, je gaat niet leuren voor een diagnose, maar wel om erachter te komen waarom je kind bepaald gedrag vertoont en hoe je je kind kan helpen. Mijn dochter is 9 en gaf begin van dit schooljaar aan dat ze wil dat iemand haar helpt. En een diagnose is dan makkelijker dan dat je twijfelt over van alles.
Ach een diagnoses is ook niet alles trouwens zeker als het niet in het standaard rijtje past. En nee dit is niet om iemand tegen het harnas te schoppen Dochter heeft er 3 en met 1 kan ik me vinden. Gedragstornis maar dit pakt ik breed want ja er is duidelijk iets. Zo kan ze je helemaal dood knuffelen maar aankijken bij fout no wat. Ze is sociaal maar als iets niet gaat zo als het moet berg je maar. Zo kom ik dus ook situaties waar mijn mond van open vald. Ach ja het wat het id. En die overige 2 kan ik dus niets mee. Zo was de leerplicht in een gesprek is ze heeft od.d zeggen ze dus ze kan niet luisteren. Nou toen kon je me kaak oppakken. Ik zelf ben er niet van overtuigd dat dit het is. 1 om dat ze deze kreeg van een organisatie die haar wat bleek graag uit huis wilde hebben (Ander verhaal) 2 ze was toen echt op der aller slechtst. 3 er werd niet naar haar gekeken. En de helft van mijn familie heeft adhd en pdd n.os. En ass zou ik zelf wel eens zijn. T is te slotte erfelijk dus hoe ze bij dit kwamen is mij nog een raadsel en het achtervolgt haar dus wel.
Als je u niet goed voelt bij een diagnose kan je ook laten hertesten of eens een andere psychiater contacteren natuurlijk. Niet iedere arts is even goed. Hier in België zijn er ook artsen gekend waar je beter niet bijgaat.
Klopt we hebben nu ook hulp maar die gelooft niet in stempels liever ziet zij alles verdwijnen. Omdat er dan miss wel naar dochter gekeken word. Wat nu dus niet gebeurt
Bij mijn zoon in de klas zitten 28 kinderen, daarvan zijn er 2 hb en wordt een 3e binnenkort getest. Dus hb komt vaker voor dan je denkt! Overigens vind ik het als moeder van een hb kind (officieel getest), ook best vervelend hoor dat mensen dit al heel snel roepen. Ook heb ik het idee dat mensen tegenwoordig graag willen dat hun kind hb is, alsof het een soort sociale status is. Geloof mij zo leuk en handig is hb zijn niet hoor! Ondertussen loopt de jongste ook vast op school, dus ook zij zal getest gaan worden en hoop echt dat daar geen hb uitkomt.
Ja maar heb jij dan het gevoel dat er bij uw dochter overdiagnostiek is? Want een diagnose geven en niets doen is toch niet alledaags? Waarom word er ondanks de verschillende zaken bij uw dochter niets gedaan?
Omdat er nu naar haar behoefte gekeken word. Het niet luisteren is een trauma voor haar zeg maar. Zij zat op een school die vond dat ze klein moest blijven en keek niet verder naar haar behoefte. Daar is dus die diagnoses gesteld. Als zij iets vroeg kwam er geen antwoord bleef ze door drammen kreeg zij straf. 4 jaar en 5 min alleen op de gang. Wilde ze naar de wc en tikte ze de juf aan kreeg ze te horen dat ze sloeg. Is gezien door anderen dat ze echt tikte en dus niet sloeg. En hup weer straf. Dit uitje zich in niet luisteren en agressief worden. Met 5 jaar was ze dus onhandelbaar bevonden. Wat niet gek is als je niet gehoord voelde. Ze heeft dus anderhalf jaar in groep 1 gezeten door haar gedrag. Advies werd niet op gevolgd. Toen mocht ze naar 2 hier was ook het zelfde vooral spelen en af en toe leren. Toen na half jaar mocht ze naar een andere en hier gaat het oké maar de diagnoses staan dus soms in de weg. We blijven vechten voor haar en waneer alles weer rustig is gaan we weer in de diagnose molen juist om te kijken wat klopt hier wel en niet en wat zou anders kunnen. Komt goed hoor maar het is een gevecht helaas Drom zal ik het advies willen geven heb je het nodig om verder te komen. En dan voornamelijk voor je kind. Soms heb je ze nodig om de juiste hulp te krijgen. Maar wij hebben dit dus niet gehad. En vraag in de omgeven of ze goed aangeschreven staan.