Haha hier ook toen ik uitsprak dat de oudste de diagnose ADHD heeft gekregen. Echt meerdere keren gehoord: " nee hoor dat heeft ze echt niet, al die stempeltjes tegenwoordig".
Dat dokter phil nog steeds op tv is en hij is geen spat ouder geworden ik kijk nooit tv ( alsik al tv kijk) voor half 9 dus ik verbaasde mij er wel over. Dat keek ik 15 jaar geleden al als het niet langer terug is.
Dat ik een jurkje in maat 50 voor mijn meisje heb besteld en dat die belachelijk te groot is. Ze kan het dus niet aan naar een feestje. Terwijl ze vandaag bij het consultatiebureau 55 cm was en ruim 3900 gram.
Dat onze zoon elke dag Sinterklaasjournaal kijkt en op school knutselt voor de Sint en nog geen 1 keer heeft gevraagd of hij zijn schoen mag zetten En we laten het ook zo hihi
Dat vanochtend op school een jongetje naar mijn zoon en een vriendinnetje afkwam met de tekst dat Sinterklaas helemaal niet bestaat en papa zegt dat zwarte piet slecht is. Gelukkig gelooft zoon nog.
Dat zeg ik ook niet. Alleen maar dat die issues niet altijd te vatten zijn in een diagnose. En dat de zoektocht naar die diagnose niet altijd iets oplevert. En soms meer stress geeft dan dat het helpt. Een tweestrijd waar ik zelf momenteel mee worstel. Mijn kind is 'een beetje unieker' en er zijn serieuze issues. Maar is de keuze om naar de volgende instantie te stappen voor een diagnose (vermoeden ass) de juiste? Hier op het forum wordt die vraag ook vaker gesteld. Verder onderzoek? Of juist niet? Pas achteraf weet je of je de juiste keuze had gemaakt. En als er geen diagnose komt? Wat is dan de volgende stap? Mijn zus heeft het heel bewust niet laten onderzoeken. Dochter had veel baat bij mindfulness coach. Ze is waarschijnlijk hoogbegaafd en misschien ook ass. Maar onderzoek zou voor haar ook extra prikkels geven. En het gevoel 'anders' te zijn versterken. Met dochter gaat het intussen heel goed. Op haar 11e naar middelbare gegaan en helemaal opgebloeid na een moeilijke basisschool periode.
Voor ons was de reden om wel te laten onderzoeken omdat onze kinderen vast liepen in het leren op school. Daarnaast niet lekker in hun vel. Diagnose zou ondersteuning door medicatie betekenen. Zou diagnose geen verschil maken in begeleiding / mogelijke hulp dan zou de keuze mogelijk anders geweest zijn.
Als er geen diagnose komt kijk je wat je verder kunt doen. Maar een diagnose zorgt voor de mogelijkheid tot medicatie als dat nodig is.
Maar als je niet aan het leuren bent voor onderzoeken, ben je wel aan het leuren naar dingen die werken voor je kind. Maakt voor een kind volgens mij niet uit, en je doet het alleen als het nodig is en om je kind te helpen. Geeft tijdelijk wat meer prikkels, maar is soms gewoon echt nodig. Mijn dochter gaf zelf aan dat ze niet anders wilde zijn dan de rest, dat voelde ze zelf heel erg. En ze wilde graag hulp. Dat is er nu, maar als we er met deze hulp niet komen is een weg naar een diagnose misschien wel beter, dan speelt er misschien meer dan wij denken. En ik heb bij haar altijd al het gevoel gehad dat ze anders is, maar alles liep verder prima, dus nooit hulp gezocht. Had gehoopt het ook niet nodig te hebben maar is nu dus wel echt nodig.
Dat de kapper blij was dat er eindelijk een moeder was die door pakte en die vond dat der kind geknipt moest worden ook al had ie er geen zin in. Blijken er al weken moeders met de kinderen naar huis te gaan want het kind (peuter) wilt niet geknipt worden.
I pay, you stay is mijn motto haha (Zoon wil liever niet naar school bv, dan zeg ik; ja maar mama heeft al betaald he? En dan vind ie het geen punt meer hahaha)
Ik snap dat echt niet, ik krijg dat ook telkens te horen. Mijn zoon kan gillen, huilen whatsoever maar geknipt worden zal hij. Als je dan als ouder zegt “laat maar” bevestig je gewoon zijn of haar angst of het geen zin hebben in geknipt te worden.
Dat ik vandaag op mijn werk (juf in het speciaal onderwijs) ben geknepen, gekrabd en ben gebeten.. terwijl we met 2 volwassenen waren, kind 14 jaar, ernstig meervoudig beperkt. Ik ben wel wat gewend maar dit ging zo snel en was onverwacht. Gelukkig goed af kunnen sluiten met deze leerling maar maandag snel een goed gesprek met alle disciplines. Nu eerst weekend
Ik vind sowieso dat er veel kinderen veel bepalen. Tenminste; dat zie ik in m’n omgeving. Laatst bij de supermarkt ook; huilen omdat je geen zak snoep mag? Krijsen? Ok; dan doen we die zak wel in het boodschappenmandje En gister bij Kruidvat: ‘stil even, mama is aan het praten met Suzan.’ Kind janken en gillen en er doorheen praten. Moeder:’wacht even Suzan, laat haar maar eerst anders blijft ze zo doorgaan.’ En de mooiste kers op de taart bij De Deen van de week: ‘O, wil je geen andijvie vanavond? Nou dan heeft papa pech want die had er zo’n zin in. Ik denk dat papa alleen wel boos wordt nu...’ *stopt ondertussen pizza in haar kar*
Ik zat laatst bij de kapper en die klaagde over peuters die dan langs komen en geknipt moeten worden en heeel hard huilen, want dat was toch wel zo vervelend voor de andere klanten, die komen daar immers voor hun rust. En die ouders moesten hun kinderen niet zo jong al naar de kapper laten gaan. Op mijn vraag hoe oud die kids dan waren was het antwoord 2.5 het is dat die van mij pas net haar heeft.. maar ik weet dus wel waar ik NIET heen ga als ze aan een knipbeurt toe is