Tijden veranderen Er hoort meer naar de kinderen geluisterd te worden Dus ja ik ben wel 5x in de week elke ochtend bij onze dochter gebleven en langzaam afgebouwd Ik zat er niet continu bij ging ook wel eens een kopje thee halen of even weg. En blij super blij dat we dit gedaan hebben! Ze gaat nu zonder problemen of wat dan ook naar school
Ik blijf erbij en helemaal niet een storing Want ik laat haar haar gang gewoon gaan en bemoei me er verder niet mee Ik kijk naar de behoefte van mijn kind Ze kan naar mij toe als ze dat wil en ik hou me gewoon op afstand Zou dit zelf ook absoluut geen probleem vinden als andere ouders dit zouden doen Er moet meer naar kinderen geluisterd worden De maatschappij wil alles al snel genoeg
Waarom zie ik nou toch het volgende beeld voor me: Een klas bomvol met ouders die over hun kind blijven waken, waardoor je de kinderen niet eens meer kan zien, laat staan dat ze de ruimte hebben om zich vrij te bewegen en hun ding te doen... Goed naar een kind luisteren en dat kind overal zijn zin in geven zijn trouwens twee totaal verschillende dingen...
Je wilt het niet snappen denk ik Maar als er meer naar de kinderen moet worden geluisterd: Mijn middelste zou jou niet in de klas willen hebben een uur lang elke dag jij bent een stoorzender voor haar
En kinderen zouden ook meer moeten luisteren De ik-maatschappij, dat is wat gecreeerd is met al dat geluister naar ieders behoeftes, het niks moeten en alles moet maar leuk zijn.
Precies dat. Bij ons op school een jongen met hele specifieke behoeftes, allerlei gedragingen die maar getolereerd moeten worden volgens ouders en hulpinstantie, want ‘ zo is hij’. Allemaal prachtig, maar wanneer de 25 andere kinderen in de klas daar last van hebben, moet een juf echt ingrijpen. Jammer voor die behoeftes van dat ene individu, het belang van de groep telt ook en die van de andere 25 individuen.
Dit zal een eindeloze discussie blijven dus ik stop er mee Ik probeerde ts te helpen Ts blijf vooral bij jezelf en luister niet naar wat anderen denken Succes met alles
Jammer, want we proberen je ook iets duidelijk te maken. Jij zegt dat het niet storend is dat jij dat doet omdat je je dochter haar gang laat gaan. Maar bekijk het vanuit de andere kinderen. Er zijn kinderen die nu eenmaal gewend zijn dat de ouders weggaan na de bel: dat is de norm. Voor sommigen van hen kan het heel storend of onrustig zijn als er een ouder wel blijft hangen. En zeker als dat per dag kan verschillen.
Ik was eerst ook zoals lizzy2019 omschrijft (alle boeken over “up” opvoeden gelezen) maar zag na een tijd, zoals de anderen al aangeven, dat dit op lange termijn echt het tegenovergestelde veroorzaakte van wat je wilt. Nu zorg ik dus ook voor een kort afscheidsmoment. Het vooraf bespreken deed ik al en doe ik nog steeds. Vertrouwen geven dat de juf ook lief is, en haar helpt. Iemand schreef over een taakje geven; dat vind ik ook een goede
Ik ben het eens met veel mama’s die zeggen dat het goed is voor een kind om te leren dat het zelfstandig op school kan zijn, dat het zelfvertrouwen bevordert en zelfstandigheid. Maar... ik vind de situatie die t’s schetst niet uitgebreid genoeg om dit oordeel over te vellen. Vanuit mijn eigen ervaring met een dochter die naar een andere school is gegaan omdat ze doodongelukkig was op school zou ik zeggen dat dit alleen opgaat als je kind zich daadwerkelijk veilig voelt op school. Ook mij werd verweten dat ik een overbezorgde moeder was, maar ik heb na de overstap nooit meer een traan gezien. Er van uitgaande dat je geen overbezorgde moeder bent die zelf haar kind niet los kan laten, en dat dat dus niet de reden is van de tranen bij het afscheid, zou ik me dus goed afvragen of je kind zich wel veilig voelt in de klas waar ze al zo lang zit en nog steeds zo moet huilen ‘s ochtends. Zit ze goed op haar plek? Krijgt ze wat ze nodig heeft? Verder ben ik heel erg voor een duidelijk en snel afscheid. Thuis even voorbereiden, onderweg alvast afspraken maken, in de klas een dikke knuffel kus en veel plezier en gaan. Mits het goed zit dus.
Je kunt je eigen volwassen ‘ik’ niet projecteren op een kind. Een kind zal niet gauw voelen wat wij denken dat ze voelen want wij benaderen die gevoelens vanuit onze volwassenheid. Dus met andere woorden; de gevoelens die jij hebt als volwassene als je ergens ‘gebracht wordt’, dat zal een kind nooit zo ervaren. Kinderen hebben gevoelens (mits ze uit gezonde situaties komen) die vrij basaal zijn. Zie je nu echt niet wat je doet? Je ondermijnt het gezag van de juf/meester en brengt ze in een heel ongemakkelijke positie. Misschien dat de directeur het met je eens is (wat ik me heel moeilijk kan voorstellen, maar dat terzijde. Ik denk eerder dat hij een houding heeft gehad van; laat ik deze ouders hun zin maar geven) maar je plaatst jouw kind op een voetstuk en verstoort de rust en regelmaat die nodig is in een klas. Wat denk je dat er gebeurd als je ook nog eens meerdere malen die klas uit gaat lopen om nota bene een kop thee te pakken of elders gaat drinken en weer terug komt? Juist; iedereen weer van de leg. Maar ik denk dat je een hele grote roze bril op hebt of leeft in een bubbel die iemand voor je geschapen heeft en dat daarbuiten denken niet bestaat voor jou. Er zijn hier forummers die je een andere kant hebben willen laten zien, maar je hoort het niet en projecteert het op jezelf. Want daar moet het om draaien. Ik denk zelfs dat het niet alleen voor je kind is wat je hebt gedaan en weer gaat doen bij een 2e en 3e. Ik denk dat het iets is wat je zelf altijd hebt gemist qua aandacht en die je nu, zelfs op een kleuterschool, opeist. Nb: ik verwacht geen reactie van je. Dat hoeft ook niet, maar ik zou dit stukje tekst bijna in het ‘waar valt je mond van open’ topic zetten. Pure egoïsme....
@Lizzy2019 Noem me flauw, maar; Als ik deze post van jou lees, dan zie ik maar 1 ding; een kind dat in alles haar zin heeft gekregen en boos, zelfs gevaarlijk wordt, als dat niet zal gebeuren... Kijk; ik zal ook heus mijn fouten maken. Niemand is perfect. Ik zeker niet, maar door jullie houding naar haar toe en het toegeven in oa school wat zij wil; tja...
Speelt er meer bij jullie? Want dan kan ik wel begrijpen dat je het wennen aan school ook anders aanpakt dan hoe het algemeen geadviseerd wordt, maar dat haalde ik eerder niet zo uit je posts.
Je vraag was niet aan mij gericht maar ik denk dat jij een punt hebt en en een gevoelige snaar raakt. Er speelt in ieder iets met contact met familieleden (oma). Goeie vraag van je trouwens!
Dit denk ik ook, ik heb alles meegelezen/ teruggelezen en in een 'normale' situatie lijkt mij dit behoorlijk overdreven. Ook hier kan ik echt geen uur bij onze zoon in de klas blijven als hij het even niet zo leuk vind om naar school te gaan. En als ik hem 1x mee naar huis neem dan gaat hij nooit meer naar school. Ik vind het belangrijk dat meerdere personen vertrouwd zijn voor onze kinderen. Niet alleen papa en mama, maar ook de juf, de zwemjuf straks, opa's en oma's, de gastouder enz. Bij hun laat ik ze ook gerust huilend achter omdat ik weet en erop vertrouw dat het wel goed komt. En zo niet, dan laten ze dat echt wel weten, maar een kind mag ook gewoon getroost worden door oma of de juf. Oudste huilt eigenlijk nooit bij wegbrengen, maar de laatste 2 ochtenden toevallig wel. Gisterochtend had hij geen zin, spelletje wat op tafel stond is gewoon veel te makkelijk voor hem en z'n zusje is ziek, dus hij wilde lekker mee naar huis, ook uitrusten en filmpjes kijken. Ik heb hem getroost, hij bleef wel bij z'n eigen tafel en vriendjes, dus even kort bij de juf gemeld dat ik hem wat verdrietig heb achter gelaten, maar verder niks bijzonders meer gehoord. Vanmorgen weer huilen, nu omdat ze hun schoen hadden gezet op school, maar er zat niks in. Voor ze naar binnen gingen hadden ze de zakken met cadeautjes uit de dakgoot gevist (want school heeft geen schoorsteen, dus had Piet ze daar achtergelaten), maar hij had de link niet gelegd dat z'n cadeautje dus in die zak zat en niet in z'n schoen. Dus even de zak laten zien die bij de juf stond, daarna gezegd dat de juf het straks verder gaat regelen en uitleggen, iedereen een cadeautje krijgt en toen weggegaan. Hij kan dan in het 'negatieve' blijven hangen want daarna was het kleien niet goed, deed die boos tegen hem enz. Dus dan ga ik gewoon, naar school moet hij toch en als ik weg ben is het over en kan hij alweer gek doen met z'n vriendjes. Bij dochter van 2,5 overigens hetzelfde. Die gaat naar de peuterspeelzaal en de laatste weken hangt ze gelijk om m'n nek en wil niet zelf naar binnen lopen. Ik vertel haar dat ze gezellig gaat spelen, welke juf er is, dat ik haar straks weer kom halen enz. en dan geef ik haar aan de juf. Als ik d'r kom halen hoor ik altijd dat het met een paar minuten over was en dat ze heerlijk gespeeld heeft. Als ik moet wachten tot ik van haar weg mag, dan zit ik daar de hele ochtend, omdat zij denkt dat ze mij nodig heeft, maar blijkbaar kan ze dus ook heel goed een paar uurtjes zonder mama. Maar goed, ik kan me voorstellen dat als je kind echt bepaalde trauma's heeft of een stoornis (klinkt negatief, zo bedoel ik het niet) dan snap ik dat je heel anders met zo'n situatie om gaat. Toen onze dochter heel erg ziek was maakte ik ook andere keuzes, week ik ook niet van haar zijde, maar toen kwam de periode dat ze beter was en dan vind ik het wel 'gezond' als je weer toewerkt naar het normale, maar goed ik begrijp nu ook dat wat normaal is, voor iedereen heel divers is.
Ze verwijderd wel vaker accounts, ook bijvoorbeeld; dramt ze maaanden lang door bij haar man voor een derde, opent veel verschillende topics met dat haar man geen derde wil, maar nu opende ze gisteren een topic dat ze toch voor een derde gaan. Dus ze heeft haar zin gekregen, en ik denk dat ze haar kinderen dus ook overal hun zin in geeft.
Ik herinner me nu ook eerdere topics waar ik op heb gereageerd maar ze niet echt helder kon uitleggen waarom ze bepaalde dingen op een bepaalde manier aanpakt. Maar die intense driftbuien van haar dochter had ik niet meegekregen...