Wat naar he. Hier ook hoor. Zelfs zo erg dat ik denk ik kan net zo goed weer roken, misschien zit er wel niks meer. Maar doe het niet hoor.
Wat een goed nieuws. En snap dat je angstig wordt. Hadden we allemaal wel een beetje denk ik. Je voelt ook nog niks en leeft van echo naar echo
Ik heb volgens mij allebei af en toe, groeipijn en bandenpijn. Groeipijn is dan meer een oncomfortabel drukkend gevoel in mn buik. En bandenpijn aan de zijkant, waar je een steek krijgt met hardlopen bv. Als ik van de fiets stap of rare bewegingen maak of hard moet niezen dan voel ik mn banden
Over groeipijn geen idee eigenlijk... Voel wel een beetje een trekkend gevoel maar niet heel heftig ofzo... Ik hou me vast aan me misselijkheid en mn borsten... Ook heb ik echt last van hormonen want kan overal wel om huilen.... Vannacht tante geworden alleen denk ik dan aan t feit dat ik nu eigenlijk 6/7 maanden zwanger had kunnen zijn.... Heb beetje een dipdagje vandaag... Hoop dat dat snel ophoud want vind dit echt niet leuk dat sippe gedoe....
Zometeen wordt onze nieuwe koelkast gebracht. Eindelijk geen mega ijsvorming meer en bevroren komkommers of juist alles warm omdat de deur slecht sluit En daarna gaan we denk ik even naar de kerstshow bij intratuin. Liefst blijf ik hele dag in bed, was vannacht weer heel lang wakker en voel me echt niet tof, maar waarschijnlijk ga ik dan alleen maar meer depri voelen dus beter ff eruit straks...
Hier heb ik zo’n medelijden met mijn vriend oeps. We hebben laatste tijd elke dag knallende ruzie door hele kleine dingen. En hij is niet zo goed in de juiste woorden vinden. Laatst ging hij alleen maar een beetje lacherig doen en grapjes maken. Heb ik m’n koffers ingepakt. Ja ik ga terug naar Nederland!! Vanmorgen heeft ie een hele grote chocoladetaart gekocht bij de bakker hahaha
Wat is het hier stil... Hier lijken de dagen erg lang te duren en kan niet wachten tot ik weer even naar de kleine frummel kan kijken dat het hartje nog klopt en alles er goed uitziet ! Misselijkheid is zo goed als weg en heb eigenlijk alleen wat last van mn borsten maar niet heel heftig... Wel lijkt t alsof me buik wat boller begint te staan.. Ik wil het zo graag al van de daken schreeuwen maar ik hou me echt nog even in...
De stilte viel mij ook op! De dagen duren lang. de eerste 12 weken mogen voor mij al over zijn. daarna mag het weer zo langzaam gaan Mijn misselijkheid zakt ook wat vaker weg! En mijn buik was al iets boller (andere vorm) vanaf 6 weken In combinatie met een cupmaat groter was ik toen wel even bang dat ik er een maand naast zat. Maar sommige vrouwen groeien nou eenmaal wat sneller. Ik ben nog maar een halve kilo aangekomen. Lijkt me prima. Het is soms echt heel moeilijk om je mond te houden, maar geduld loont
Zou je ook deze keuze maken bij Patau of Edwards en hele zwangerschap uitdragen terwijl het kindje niet levensvatbaar is of maar kort leeft nadat het geboren is? Of bedoel je dat je het dan met de 20 weken hoort en dan eventueel de keuze maakt om af te breken? Ik heb daar geen oordeel over hoor, ieder z’n eigen keuze daarin, maar ik zou het zelf zo loodzwaar vinden nog 5-6 maanden zwanger te zijn en een kindje te voelen terwijl ik weet dat ik het ga verliezen. Dat zou ik mentaal niet aankunnen. Ben dan benieuwd wat iemands beweegredenen zijn om juist wel uit te dragen.
Hier is de misselijkheid ook weg. Maar ik vind het niet fijn. Ik voel me niet meer zwanger ofzo. Woensdag weer een echo.. en heb ontzettend veel heimwee naar Nederland. Pfffff
Ik heb het even gemist, ben je (recent) geëmigreerd? Kom je hier weer wonen of blijf je waar je nu woont?
Oh nou de misselijkheid lijkt hier juist wat meer te worden. Mn borsten waren al groot, dus dat merk ik nog weinig groei in, wel dat m'n tepels echt overgevoelig zijn. M'n buik lijkt al wel groot, maar dat komt denk ik meer van m'n darmen, die rommelen nogal. Ik tel vooral de dagen af naar de 24ste omdat ik dan eindelijk een antwoord krijg op wanneer ik uitgerekend ben Inmiddels al wat mensen ingelicht dus m'n mond er over houden is dan minder moeilijk, want ik heb genoeg tegen wie ik Het kan zeggen. Ik hoorde alleen dat een vriendin vrijdag negatief heeft getest en die raken moeilijk zwanger, dus dat vond ik wel even een dingetje.
meer dan een jaartje nu idd naar Italië. Ik kom niet meer in nl wonen als het goed is. Ik ben voorheen geëmigreerd naar Spanje waar ik mijn vriend toen heb leren kennen.. Mijn zoontje gaat hier naar school spreekt vloeiend Italiaans en gaat in juni naar groep 3 dus wil het hem niet weer aandoen om nou weer terug te gaan haha. Hier heeft hij ook acteer/toneel-les, optredens met school in het theater hele overdreven heisa. Typisch Italiaans, dus denk als we teruggaan hij zich zal vervelen op school haha Anyways mijn vriend heeft een eigen bedrijf hier. Hij is Italiaans maar ik kom wel regelmatig terug voor familie en in de vakanties. Ik moet zeggen dat ik echt nog steeds aan alle slome dingen nog moet wennen. Dan heb ik trek in frikandellen hebben ze hier natuurlijk niet. Of een kleine aanvraag bij de gemeente duurt hier al een aantal weken en dan barst ik weer in huilen uit pffff. We zijn bezig met een huis kopen maar wij wonen in de hoofdstad. Onwijs mooie stad hoor maar net als Amsterdam alles is hier twintig keer zo duur. Dus dat levert ook allemaal stress op en ik ben al zo overgevoelig voor alles. Dus het loopt allemaal niet heel lekker tussen ons. Gelukkig staat mijn volgende tripje naar Nederland in februari al weer gepland voor 14 dagen. En zouden we in maart naar New York gaan maar voor nu voel ik me op zachtst gezegd. Kut.
Aha ik snap het. Dan helpen al die bonushormonen ook niet mee natuurlijk... Fijn dat je iig weer een tripje naar je dan hebt gepland waar je naar uit kan kijken. Ga je dan alleen of met het hele gezin?
En hier heb ik trouwens echt al een buikje. Bij mijn vorige zwangerschap was ik maar 3 kilo aangenomen. Hoop naar Nederland met ons zoontje alleen. En naar New York gezellig met z’n drietjes.
Oeps. En hier heb ik trouwens echt al een buikje. Bij mijn vorige zwangerschap was ik maar 3 kilo aangenomen en na de bevalling onwijs veel afgevallen hoop dat ik een beetje aankom. Ik ben best tenger haha
Verschillende redenen eigenlijk... De nipt heeft geen 100% zekerheid, er is een kans dat ze een afwijking vinden en dat die alleen in de placenta zit maar niet in het kind als ik het goed begrijp. In ieder geval, als er een syndroom uitkomt, moet je alsnog een vruchtwaterpunctie doen om het zeker te weten. En het risico van een vruchtwaterpunctie is een miskraam door de punctie. Wat nu als je kind toch gezond bleek te zijn maar je verliest het door de punctie...? Verder weet ik van de echo's hoe een baby van zoveel weken eruit ziet. Helemaal compleet, kan bewegen. Ik zou dat mentaal niet aan kunnen om dat naar mijn idee dood te maken. Ook al is er volgens uitslagen geen hoop op leven... Ik kan niet die knoop doorhakken. Wij zijn christenen, ik geloof dat God het leven geeft of neemt. Maar ook vandaag de dag nog steeds wonderen kan doen. Als wij slecht nieuws zouden krijgen met de 20 weken echo, zou ik bidden voor kracht om ermee om te gaan en dat God een wonder doet dat het anders gaat zijn. En als dat niet gebeurd, lijkt me dat afschuwelijk, inderdaad de wetenschap dat je een kind draagt wat niet levensvatbaar is, maar dan nog vind ik het niet aan mij om dat leven dan te nemen. Niet dat ik iemand veroordeel die een andere keuze maakt. Ik heb een vriendin met een open rug. Werd gezegd vroeger dat ze nooit in staat zou zijn te kunnen lopen. Maar je merkt dus helemaal niks aan haar. In deze tijd zou misschien al vroeg in de zwangerschap aangeraden zijn om af te breken want geen goede kwaliteit van leven. Maar de artsen hadden het dus mis... Ik weet wel dat ze het beide kanten op mis kunnen hebben. Maar ik zou mezelf altijd blijven afvragen, wat als het toch meeviel...?
Daarom kiezen wij ervoor om niet op nevenbevindingen te testen en alleen op chromosoom 13, 18 en 21. Bij de nevenbevindingen zit de afwijking bijna altijd alleen in het bloed van de moeder/placenta en niet bij de baby. Hier zijn de kwaaltjes nog volop aanwezig. Borsten en vooral tepels doen ontzettend pijn. Ik ben een buikslaper maar dan doen ze zo'n pijn. Iedere ochtend misselijk en gisteravond moest ik voor het eerst overgeven. Wij hebben nu ouders, schoonouders, broer, zus en werk ingelicht. Morgen mogen de kindjes het in de klas vertellen, ze kunnen niet wachten! Dan alleen mijn ex nog vertellen (vader van de oudste) maar dat wil zoon zelf doen als hij er komend weekend is. Voor de rest praat het zich zelf wel rond daarna.