Wat ik erg lastig vind is dat mijn meisje "alleen" blijft. Zelf heb ik 2 broers. Dus ik weet hoe belangrijk die kunnen zijn, in het dagelijks leven maar zeker bij belangrijke gebeurtenissen (Mijn broers waren mijn getuigen tijdens mijn huwelijk, toen mijn dochter geboren werd hun als 1 van de eerste gebeld, ziekte van mijn ouders). Dat doet dan ongelooflijk veel pijn wanneer ik weet dat zij dat soort dingen niet kan delen met een broertje of zusje.
Ik snap je gevoel maar een broer of zus hebben is geen garantie dat je die dingen wel kan delen. Sommige broers en zussen liggen elkaar niet of er komt een x ruzie oid dus pin je daar niet teveel op vast
Mijn man wilde altijd al veel kinderen. Ik twijfelde. Maar 2 wilde ik zeker wel. Zwanger worden heeft bij beide lang geduurd. Dus toen ik zwanger was van de tweede ( na lang en zwaar traject) veel gesprekken hierover gehad. Ik vind dat we niet nog eens het traject moesten aangaan. Dus samen op verstand besloten het bij twee te houden. Maar het blijft kriebelen. En dat gaat ook niet meer weg. Soms hoop ik zelfs stiekem dat mijn spiraal kapot is en ik per ongeluk zwanger wordt.
Deze is heel dubbel, mijn kinderen hebben inderdaad veel aan elkaar, maar mijn zusje en ik schelen 15 maanden en we zien elkaar liever niet. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik zou doen, zou het heel lastig vinden, ik had wel een heel grote kinderwens. Mijn vader wilde eigenlijk geen kinderen meer toen hij mijn moeder leerde kennen. Mijn moeder heeft gezegd dat als hij geen kinderen wilde, ze weg zou gaan. Toen kwamen mijn zusje en ik nog (en onze vader is gek op ons). In dit geval is het weer anders, omdat je samen al wel een kindje hebt. Lastig dilemma, ben je niet bang dat je het hem kwalijk gaat nemen als je je kinderwens voor hem opgeeft? Aan de andere kant, je hebt samen een kind en bent samen een gezin. Edit: nog eens gelezen en je dochter is niet van hem, klopt dat? Ook dat maakt het weer anders natuurlijk.
De dochter is idd niet van hem. Het is echt een hele lastige situatie. Ik wil echt nog een kindje. Ik zie mezelf echt als moeder van 2 kids. Maar partner wil echt geen kind van ons samen. Ik ben bijna 40, en stel dat ik wegga dan stort ik mezelf niet in een relatie en begin zeker niet gelijk aan een kindje. Een relatie moet je aan toe zijn en de relatie moet stabiel zijn vind ik. Dus dan ben je weer jaren verder, en dan ben ik sowieso te oud. Dus het komt er een beetje op neer dat ik hoe dan ook moet gaan accepteren dat ik geen moeder van 2 kindjes ga worden. Maar kan ik dat? Kan ik dat zonder verwijten te voelen?
Ook wij hebben 1 dochter. Helaas is het niet gelukt om zwanger te raken van een tweede kindje. Ik had echt een hele sterke wens voor een tweede kindje. Het heeft best wel lang geduurd voordat ik het een plek kon geven. Nu ze ouder wordt vind ik het wel makkelijker ergens, omdat zij al best veel kan en het eigenlijk ook best rustig/makkelijk is qua opvoeding. Toch heeft zij het er zelf best vaak over dat zij graag een zusje zou willen. Zij zou erg graag grote zus willen zijn. Wanneer zij "vadertje en moedertje" speelt, is zij ook altijd grote zus. Dat vind ik zo moeilijk en confronterend. Ze wil ook zo graag samen spelen. Wij, haar ouders, hebben daar natuurlijk niet altijd zin in. Ze kan dan echt verdrietig worden (en boos) en wil dan dat er een vriendinnetje komt spelen. Maar ook dat kan niet altijd. Ook andere kinderen en hun ouders vragen of ze alleen is en dat een broertje of zusje leuk is. Laatst was er een vriendinnetje van haar en die vond het maar zielig dat onze dochter alleen is. Pff. Lastig is dat. Vooral met haar verdriet om alleen te zijn vind ik moeilijk om mee om te gaan. Ik begrijp haar namelijk ergens wel. Ze is altijd alleen, het enige kind. Wij zijn best makkelijk met vriendinnetjes/vriendjes, maar natuurlijk kan dat niet altijd. Ik hoop dat het makkelijker wordt wanneer ze zelfstandig naar vriendinnetjes/vriendjes toe kan gaan als ze wat ouder is.