Ik heb het altijd gewoon gedaan. Het enige dat kan is dat door middel van de hormonen de kleur anders uit pakt.
Heel vervelend voor je dat het je niks heeft opgeleverd. Persoonlijk zou ik niet nog eens gaan testen. Je houdt hierdoor je eigen onzekerheid in stand. Voor nu zit het gewoon goed en probeer daar van te genieten. Mis gaan kan ook bij 40 weken. Het zou zo zonde zijn als je niet (al is het maar af en toe) geniet. ♡
Prachtige test. Gefeliciteerd! Ik zou het gewoon vertellen met kerst. Mocht het niet goed zitten kan het ook een hele fijne steun zijn.
Hey @indy90 je hebt gewoon ontzettend gelijk. Ik ben blij dat je het tegen mij zegt. Maanden geleden droomde ik hier van en nu zit ik mij alleen maar zorgen te maken. Wat een onzin inderdaad. ♥️
Dat is inderdaad waar..bij de eerste volgden ze het hele traject wat we doorgegaan zijn. Nu weten ze nog van niks, wel erg leuk!! Hihi
Ik snap je gevoel uiteraard enorm. Maar bij de eerste was ik zo bang dat het weer van ons af zou worden genomen ,dat ik de eerste 20 weken heel angstig was. Zelfs zo erg dat ik maar geen strakke kleding droeg buitens huis zodat ik er niet mee geconfronteerd werd. Ik heb van die eerste 20 weken dus nauwelijks genoten. En dat vind ik nu zo jammer. Het is ondanks alle ongemakken zoiets bijzonders. Dat jouw lijf datzelfde lijf die "faalt" in vruchtbaarheid toch zo'n klein mensje kan laten groeien is magisch. En hoewel het altijd spannend blijft zijn we vandaag gewoon zwanger. Hoe bijzonder is dat. ♡
@indy90 wow dit komt binnen zeg. Zo hey, tot 20 weken... Heftig. Ik zie je gewoon lopen in mijn gedachten met een bol buikje en die enorme sombere wolk boven je. Ahhhhhh dank je wel ♥️♥️♥️ - wat heb jij gelijk zeg. En wat ontzettend fijn dat je dat nu heel anders ervaart. Dat verdien je!
@indy90 ik Herken dat angstige en onzekere gevoel ook van onze eerste zwangerschap, vooral ook wat je mocht eten en niet, wat goed en slecht voor je is, etc. Ik probeer nu wat nuchtere te blijven, maar verneem wel dat dat niet zo makkelijk is.
Hey lieve meiden, Ik kom inbreken. Nu pas. Jullie riepen me ook nog. Maar ik heb nooit wat gezien of de tags in dit topic gezien! Ik bedacht me van de week al eens en vandaag ook weer dat het begin topic nu eigenlijk voor ons niet heel veel toegevoegde waarde meer heeft.. En misschien zelfs wel steekt voor de meiden daar die nog niet zwanger zijn als ze over ons lezen. Dus ik kijken bij zwanger zijn, en toen zag ik ook clubs staan en dacht ik: ok, dan moet er ook een augustus clubje bij staan, zou zo leuk zijn! En ik hoopte op een mmm club maar ging meer uit van een algemene. En ja hoor, was die van jullie . Dus hier ben ik ook weer hoor . Jammer dat ik het niet eerder heb gezien! Fijn te lezen dat het met iedereen goed gaat. @Chanbee, die misselijkheid sucks! Hier ook. In combinatie met die ook zware vermoeidheid en zoontje van bijna 2 (meerdere keren wakker 's nachts ook als we pech hebben) en mijn werk, ja pittig soms hoor. Ik ben zo ongelooflijk dankbaar en nog steeds dringt het niet helemaal door dat ik nu echt zwanger ben, maar ben vooral zo moe. En ik kijk er naar uit dat dat beter wordt. Gelukkig nog een weekje en dan dik 1,5 week vakantie. Daar kijk ik zo naar uit. Even rust voor ons alle drie en ook echt even tijd om dit te beseffen. @Thirza78 ik snap je angst. Je wilt dit niet weer verliezen. Ik heb dat bij vlagen ook en had afgelopen weekend op de wc bij m'n zwager ook roze verlies. Niks laten merken daar maar oh wat had ik een zorgen. Ik dacht dit was het, ik ga zo bloeden. Gelukkig niet gebeurt. Maar pas de volgende dag toen dat nog steeds niet was gebeurd (en dat na die ene veeg roze op het toilet bij m'n zwager ook niet weer roze was geweest) durfde ik er pas gerust op te zijn dat dat iets van een bloedvaatje was geweest en niets van betekenis. Verder geniet ik zoveel mogelijk, maar de angst is ook lastig om niet aan te denken soms. Hoewel ik dat wel zo min mogelijk wil doen want ik ben bijgelovig en stel dat het dan mis gaat omdat ik angstig ben ofzo . Dus ook genieten! Ik (en mijn man) zijn nu zo ver gekomen. Dus zeker van genieten. En jij (of jullie? Dat weet ik niet meer na alle berichten hier te hebben gelezen) ook! Je bent zwanger . Ook hier niet gedacht. Niet meer. Sinds 2012 samen, sinds eind 2013/begin 2014 kinderwens. Dat lukte niet en omdat we beide al rond de 30 waren werden we na een jaar door gestuurd. Tussendoor ook wel weer zelf geprobeerd want ze vonden (en hebben nooit een reden gevonden) nooit waarom het niet lukte. In 2015 begonnen met iui, eind 2015 ten huwelijk gevraagd. Toen dacht vooral ik (man was er blij mee) we gaan na ons trouwen wel weer verder. Eerst genieten van de voorbereidingen voor ons trouwen, onze trouwerij en huwelijksreis. Zomer 2016 getrouwd. Najaar van 2016 weer terug in het ziekenhuis. Onze iui afgemaakt en in het voorjaar 2017 waren we daarmee klaar. In totaal 8 keer iui gedaan (twee keer mochten we extra) waarvan 6 keer helemaal met hormonen. Zware tijd ook. Niet gelukt en aan ivf waren we gek genoeg nog niet toe. We hadden ook gewoon nog hoop want ze wisten maar niet waarom het niet wilde. Ben overal op getest wat we konden bedenken en mijn man ook. We zouden allebei gewoon vruchtbaar moeten zijn. Maar goed, die iui teleurstelling verwerkt, en toen op een gegeven besloten pleegzorg te willen gaan doen. Een kindje helpen ook. Begin 2018 werd er een baby vanaf zijn geboorte bij ons geplaatst en hij is nu alweer bijna 2 en groeit ook bij ons op. Voor afgelopen zomer begon het toch weer te kriebelen. Dat heeft lang geduurd omdat wij voor de zomer pas rust hadden. Vanaf plaatsing tot aan afgelopen zomer ook in een lange rollercoaster mbt pleegzorg gezeten. Veel was onzeker, dat was het lang, omtrent ons pleegzoontje, en ook dat heeft tot een boel zorgen en stress geleidt. Maar nu is het rustig, al een poosje gelukkig. Wij naar het ziekenhuis, intake zou juli al zijn maar werd uiteindelijk september. En nu drie maanden later ben ik zwanger na ivf. Ten eerste vind ik het al heel wat, ivf. Het leek me altijd zo spannend en zwaar (en dat is het hele traject ook, vooral die tweede wachtweek is zo zwaar). Kan er nog steeds niet bij dat het is gelukt. Aan de andere kant ook wel echt. Ik voel me zo intuïtief zwanger. @Smienaatje 23 dec mogen we allebei voor de echo! Iedereen weet het eigenlijk al hier. Iedereen leefde zo mee. Moest vaak wat regelen met m'n werk als we naar het ziekenhuis moesten (kinderopvang aan huis en kon niet telkens vrij nemen) dus achterwacht geregeld. 1 dec positief getest en toen ook m'n moeder gebeld en de ouders van m'n man het verteld. En in die daaropvolgende week hebben we iedereen gebeld. Niet letterlijk iedereen die we kennen maar wel onze familie en ook de gezinnen hier die over de vloer komen weten het allemaal. @Lindawen79 hoe is het nu met jou? Ben je nu weer geruster? @indy90 en met jou? @Baby1992C en @DeniseH ik ben even kwijt wat jullie allemaal schreven maar leuk dat jullie hier ook schrijven!
Voel je je nu wel beter dan bij de eerste? En zeker is het zoiets magisch. Zwanger zijn is een wonder. Het is niet iets gewoons. Ik hoop dat je nu wel geniet ❤️
@Pleegmoeder34 ik dacht al dat je niet bij ons clubje wou horen. Mooi dat je je verhaal met ons wil delen. Een hele lange weg. En nu gewoon echt zwanger. Ongelooflijk he! Blijft jullie pleegzoontje voor altijd bij jullie? Mooi dat jullie ook hier voor hebben gekozen.
Hoi @Pleegmoeder34 wat een lang verhaal. Dank je wel voor het delen. Wat goed dat je overstapt naar een ander clubje. In mijn IVF1 groep was ook een vrouw die bleef maar posten over haar zwangerschap, bevalling en zelfs hoe fantastisch het moederschap was. Dat vond ik leuk voor haar maar toch ook ongepast. Zeker omdat zoveel fout ging bij mij en andere meiden toen. En dan de hele tijd van die blije baby berichten er tussen door. Maar goed. Jullie kennen elkaar dus van de zwanger worden groep? Toch bijzonder dat jullie al voorgeschiedenis hebben. Gelukkig was het slechts een beetje roze verlies wat je had, maar hopelijk blijft ook dat weg zeg. Ik heb dezelfde vraag over je pleegkind als @indy90 ah, wat verdrietig dat zo een klein hummeltje al in zo een zwaar traject zit... Gelukkig maar dat jullie bestaan.
@Pleegmoeder34 JAAAAAA daar ben je! Ik was ook een beetje bang dat je ons niet meer wilde ik heb idd hetzelfde gevoel. Twijfelde zelfs om mijn banner weg te halen ik wil ook niet te veel klagen over de misselijkheid.. ik denk dat er genoeg meiden zijn die hem graag hadden willen hebben. En ik ben stiekem ook wel een beetje dankbaar. Het hoort erbij geeft het zwanger zijn extra dimensie ofzo
Ja hij blijft bij ons. Woont z'n hele leven al bij ons. Wij zijn zijn papa en mama en hij leert op een gegeven moment wie zijn biologische ouders en broertjes en zusjes zijn. Er zijn er nog (veel) meer die ook in pleeggezinnen wonen. Ze hebben geen één kind thuis wonen en dat gaat ook nooit gebeuren. Al die verhalen dat zomaar kinderen uit huis worden geplaatst.. Geloof me het is niet waar. Er zijn helaas veel mensen geen goede ouders. Bewust of onbewust. Soms ook laag iq en die mensen zien het zelf dan niet (hoewel er ook mensen zijn met een laag iq die ondanks dat wel goede ouders weten te zijn). Zeker wilde ik nog wel bij jullie komen!!
Dat hoop ik wel. En dat lijkt me in ons geval (deze situatie hij bij ons vanaf z'n geboorte) ook logisch om te doen. Dat wij nu "zelf" ook een kindje krijgen lijkt me lastig voor hem voor de toekomst als hij niet geadopteerd is. Want hij hoort er net zo goed bij. Maar als we dat gaan doen moet hij eerst zelf weten hoe de vork in de steel zit en het zelf ook willen. Klinkt gek maar zijn hele leven is al zo bepaald voor hem. Ik wil het niet doen omdat wij dat willen. Dus dat duurt sowieso nog een poosje. En ik weet het niet zeker maar volgens mij moeten bio ouders ook toestemming geven en anders geloof ik de gezaghebbende instantie. We hebben een maandelijkse bezoekregeling en op zich kunnen we wel allemaal samen door een deur. En dat is dan weer heel belangrijk voor als jij het gezag (als bio ouder heet het voogdij over je kind, in ons geval gezag) wilt. Tot nu toe is het al die tijd nog een ondertoezichtstelling geweest, de zitting om de voogdij moet nog komen. We denken dat de voogdij eerst naar jeugdzorg gaat of dat we het gaan delen met jeugdzorg. Raad voor de kinderbescherming komt ook hier langs binnenkort. Best spannend en alles komt best wel tegelijk! Het kan zijn dat ik dit bericht straks weer weg haal omdat het best herkenbaar is misschien en je weet nooit wie mee leest. Maar dat wilde ik even uitleggen omdat het allemaal nog niet zo simpel is.
Fantastisch dat er mensen zo als jullie zijn om deze kinderen een fijne en stabiele thuis situatie te kunnen bieden. Fijn dat hij bij jullie mag blijven en hij straks samen met zijn broertje of zusje op zal groeien. ♡