Wat ons nog werd aangeraden (maar bij ons niet genoeg werkte) is dagelijks, na school, eerst het bos in en daarna pas naar huis. Om buiten te ontprikkelen. Dat zou je misschien nog kunnen proberen? Wij hebben overigens een playstand in de huiskamer neergezet, waar ons zoontje zich in terug kan trekken. Op zijn kamer heeft hij een Kura-bed (van Ikea) en daar hebben we een hangmat onder gehangen, zodat hij kan schommelen als hij daar behoefte aan heeft. Hij heeft ook een koptelefoon om geluid te dempen, voor als we ergens zijn met veel lawaai. Dat soort dingen helpen hier allemaal een beetje. Je zou nog kunnen kijken of je een SI-therapeute kunt inschakelen, die kan namelijk ook contact hebben met school om te kijken of hij daar al af en toe kan ontprikkelen. Dan hoeft het niet allemaal thuis en dat scheelt voor jullie misschien weer. Het is gewoon lastig. Wij ervaren veel onbegrip van anderen, helaas. Maar we trekken ons eigen plan en doen wat wij denken dat het beste is voor onze zoon. Dat het niet strookt met ‘normaal’ in deze wereld, dat is dan maar jammer.
Jammer dat jullie streng en consequent zijn zo over 1 kan scheren. Je kunt ook consequent zijn zonder boos of steng te hoeven worden. Dit heeft heel veel te maken met de hoge mate van voorspelbaarheid van de invulling van de dag en de manier waarop je (altijd) in situaties reageert. Zo kun je overprikkeling voor zijn en hoef je dus geen straffen op te leggen omdat je dat dan voor bent. (Geef toe, lukt vast niet altijd) Want al hebben wij ook een hsp-zoon, ik heb echt een hekel aan ouders die zeggen: ‘zo is mijn kind nu eenmaal. Kan hij niets aan doen’ en vervolgens kind zijn negatieve gedrag laten gaan. Kind kan er idd niets aan doen in veel gevallen (al denk ik ook wel eens: geef dat kind een schop onder z’n kont!), maar de ouders wel! Heb ook heel veel moeite met die besloten Facebook-pagina’s. Te negatief en te bevestigend in het gedrag van het kind.
Je verhaal is heel herkenbaar. Hier nu een met ons oudste zoontje in een traject bij cardea voor een diagnose. Gelukkig kom ik zelf uit de zorg dus kan mijn zoontje goed begeleiden en zie (bijna) altijd wat hij nodig heeft. Het klinkt voor mij alsof het even teveel word allemaal. En die frustratie moet hij kwijt. Op het moment dat hij mama ziet of thuis is dan is dit een veilige omgeving dus komt dit waarschijnlijk meer tot uiting. Hier is dit met ons zoontje ook zo. Vaak moet ik hem gewoon even laten gaan, hij kan zelf niet alle prikkels meer verwerken en krijgt soort kortsluiting, je kan doen wat je wilt maar op dat moment dring je vaak niet door doordat hij er niet meer bij kan hebben. Vaak als ik hem even laat gaan kan ik daarna weer contact maken en heeft hij eigenlijk alleen maar behoefte aan een knuffel en heel veel begrip. Laat anderen mensen lekker denken wat ze willen, niet ieder kind is hetzelfde en bij jou zoontje werken de dingen nou eenmaal anders en dan moet je daar dus ook anders mee om gaan. Als je graag wat ideeën of moeilijkheden wil uitwisselen stuur gerust een berichtje! Wie weet kan ik je wat handvaten geven ❤️
Ik snap wel wat je bedoelt hoor! Er zit indd een verschil tussen. Wij zijn nu vooral op zoek naar de balans van hoe we consequent kunnen zijn en vooral duidelijke grenzen kunnen bieden, zonder dus boos en streng te doen. Dat klinkt heel simpel maar blijkt nog best moeilijk te zijn Ik denk dat een kind zonder grenzen zich onveilig en stuurloos voelt waardoor bepaald gedraag wel erger wordt. Maar de uitspraak sommige kinderen verdienen gewoon een schop onder hun kont kan ik me niet in vinden bepaalde situaties en bepaald gedrag is bij een kind ook onmacht en onmacht moet niet gestraft worden vind ik, daar moet je een kind in begeleiden.
Dit herken ik helaas, hier ook veel onbegrip in de omgeving. Maar wij trekken nu ook ons eigen plan, ieder kind heeft nu eenmaal een andere opvoeding nodig
Hier een nu 3 jarige met soortgelijke uitbarstingen. We hebben geen diagnose oid nog maar prikkels en veranderingen vallen erg slecht, vooral drukte qua mensen is een ding. Raakt ze t overzicht kwijt wordt ze een draak, vermoeid door prikkels idem. Meerdere kindjes op een kluitje en ze is weg, gaat op afstandje kijken. Paar kindjes, de wat rustigere, om dr heen lukt wel, meestal tot 3. 1 wildebras in t stel en ze is ook foetsie, te onvoorspelbaar. Een deel is haar leeftijd nu nog, maar het andere deel is waar mijn radaren afgaan van "alert op zijn". Zowel ik als mn man zijn hsp'ers en beiden hb. Beiden ook ontzettend eigenwijs en een flink karakter, het is dan ook niet dat ze t van een vreemde heeft. Het voordeel is dat we er al heel jong alert op waren en er echt bewust van zijn. Structuur, consequent, uit laten razen en tot rust laten komen (bij voorkeur dat gewoon voorkomen) ,voldoende ontladingsmomenten, prikkels in balans, hoe leren om te gaan met teveel aan prikkels etc. Zegt niet dat ze prikkelarm opgroeit want dat werkt niet, dat levert alleen maar op dat ze er permanent niet tegen kan. We bouwen het gewoon langzamer op en zo eens in de zoveel tijd kijken we tot waar de grens ligt, rekening houdende met een uitbarsting in de avond(en) die volgen. Dan doen we ook echt dingen die voor haar zijn overigens en waar ze in volle teugen van geniet en nemen nog voldoende rust op de dag. Dingen als structuur etc blijven dan wel overeind, zonder structuur is chaos, ze moet weten waar ze aan toe is. Het meest lastige is om te leren uit een situatie te stappen als het teveel gaat worden. Of jezelf te "blocken" voor de omgeving. We proberen haar dat al een tijdje spelenderwijs aan te leren, maar het is lastig. Ze kan enorm genieten ookal is het teveel, juist omdat de rekening later komt is het moeilijk op tijd even er uit te stappen. Gaandeweg heb ik dat voor mezelf uitgevogeld, ookal had ik geen woedeuitbarstingen ik was er gewoon "klaar mee" en dook in mn eigen bubbel en trok me helemaal terug. Dat explosieve van mn dochter heb ik absoluut niet, tenzij iemand onrecht aangedaan wordt dan komt de strijdbijl boven. Ik zit vaak op t werk in een hoek of op zn minst een muur achter me, nooit middenin, ik heb een koptelefoon met noice cancelling (doorgaans hetzelfde nummer in lus, hele dag door hetzelfde), vroeger ging ik een boek lezen in een hoekje van mn kamer of bed (tentje ofzo is ook fantastisch). Niet alles wat bij mij of mn man werkt zal bij haar werken, proefondervindelijk uitvogelen dus maar. Veel dingen die wij toepassen komen eigenlijk uit onze eigen ervaringen en die van een vriend van ons, hij heeft zelf asperger (tegenwoordig ASS) en zijn zoontje ook. Als je zoekt naar methodes om het wat behapbaarder te maken zou ik zeker de aspergerhoek eens induiken, veel van wat je daar vindt is goed toepasbaar bij hsp. Probeer ook zeker niet prikkelvrij te leven, bouw het op, stapje voor stapje. Omgaan met prikkels is een leerproces, voor een hsp'er begint dat wat vroeger en intensiever en de kleintjes hebben onze hulp daar hard bij nodig.