heftig he, die alarmbellen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er goed op was voorbereid dat dit kon gebeuren bij mij bij de tweede. Zo'n goed gesprek gehad met de gyn daarover de week ervoor toevallig... Ik schrok niet eens van "druk op de noodknop" of van de 8 witte jassen die binnen kwamen. Ik dacht alleen "ok, nu moet ik goed luisteren naar instructies". Pas toen alles al lang en breed achter de rug was moest ik er om huilen
Je hebt altijd recht op een ks als je je zorgen maakt. Overigens is mijn eerste met een vacuüm pomp gehaald na 92min doelloos persen, en de tweede glibberde er (bijna) zo uit terwijl hij veel zwaarder was. Ik zag op groeiechos aankomen dat hij nog een pond boven mijn eerste ging zitten en mede door een traumatische eerste bevalling heb ik me er best druk over gemaakt vantevoren. De eerste is met 37wk geboren en aan het begin van de tweede zwangerschap wilde ik kostte wat het kost de tweede zwangerschap langer doorzetten omdat mijn eerste nog zo randprematuur was. Toen ik begreep dat deze baby nóg groter was heb ik een verzoek neergelegd om met 36+een beetje ingeleid te worden. Uiteindelijk 36+6 werd het (maar toch een dag later helaas).Ik heb tegen de gyn gezegd dat het óf inleiden was uiterlijk met 37+0.en dat ik na 37+0 niet meer ingeleid wilde worden, maar dat ze een ks mocht inplannen in de 39e week.
mij had echt geen flauw idee dat dit zou kunnen gebeuren. Bij de 20 weken echo zagen ze al dat het een forse baby was, maar ik heb geen groeiecho’s ofzo gehad. Tijdens de bevalling vorderde de ontsluiting alleen niet echt lekker, die laatste cm wilde niet. En het persen ging eigenlijk ook heel vlot, maar op een gegeven moment zegt die gynaecoloog; het gaat nu even heel druk worden. Op hetzelfde moment springt die verpleegster op m’n buik en ik geef echt alles om die baby eruit te persen. Volgens mij was ie er al nog voordat al dat personeel binnen stond, want die hebben niets hoeven doen en gingen gauw weer weg. En opzich heb ik er toen ook niet heel veel last van gehad, dat kwam pas toen ik zwanger was van de derde en me eigenlijk toen pas realiseerde wat er gebeurd was en dat ik weer zou moeten bevallen. Daar heb ik echt wel heel wat slapeloze nachten van gehad. Gelukkig gekozen voor een inleiding en echt een super bevalling gehad.
Voorleggen aan de gyn. Ik had trauma bevalling, daarnaast vaccuumpomp en verkeerde knip (motorisch gezien dan, 3 jaar later nog steeds bi, onherstelbaar). Volgende werd klynische bevalling in elk geval, ks zie ik niet zitten tenzij t niet anders kan. In jouw geval zou ik ks wel snappen maar tis heftig. Vriendin van me had darmverkleving aan t litteken van de vorige.
Op een serie groei echo's zou ik niet bouwen. Mijn laaste zwangerschap heb ik er z'n 10 gehad. Uiteindelijk zou het een p67 kindje zijn. Geboren met p27... beide prima maar ook meerdere echo's geeft geen sluitende uitkomst. Misschien extra op suiker laten prikken zodat je weet dat het daar niet van komt. En ga er open minded in met een gesprek. Persoonlijk zou ik eerder kiezen om maximaal naar de 40 weken te lopen en vaginaal bevallen. Het af zijn met die termijn herken ik trouwens wel, mijn oudste kon dat ook idd gelijk en die was 41+1. Mijn jongste een inleiding met 38+2 en je kon idd wel zien dat hij minder af was. Nu met 5 maanden loopt hij alweer hartstikke voor in ontwikkeling dus heeft er geen last van gehad.
Ik zou vooral je angsten en zorgen (misschien zelfs al in een vroeg stadium) bespreken met je verloskundige of gyn. Bespreek de opties en maak een weloverwogen keuze. Ik ben met 38+3 via een (geplande) keizersnee bevallen van mijn dochter, en zij heeft echt nergens last van gehad. Geen ademhalingsissues, dronk goed, de bv kwam ook direct goed op gang. Ze had alleen door al het vocht wat ik had gehad een vals hoog geboortegewicht en leek daardoor wat meer af te vallen dan gewenst, maar dat trok heel snel weer bij. Zelf ook eigenlijk heel weinig last gehad van de operatie. Tuurlijk is het een buikoperatie, en is dat geen peanuts, maar het herstel ging bij mij eigenlijk best vlot. De eerste dag voelde ik me alsof ik door een vrachtwagen was overreden, maar het ging echt per dag met sprongen vooruit. Ik kijk daar echt heel goed op terug. En ik mag nu bij de volgende dus weer zelf kiezen wat ik wil. Dat vind ik een hele fijne gedachte. Hopelijk tref jij ook een fijne gyn die je angsten snapt en meedenkt, in plaats van alleen maar te hameren op natuurlijk bevallen, zoals ik hier ook wel eens lees.