Hier ook een loedermoeder (en vader) die als we niet op vakantie zijn maar wel vrij hun zoon naar de crèche laten gaan, samen weekendjes weggaan en hem dan bij opa en oma dumpen, die ook nog los van elkaar weekendjes weg gaan en dan onze zoon bij de andere ouder dumpen en nu gaat hij na de kerst ook nog eens 2 dagen logeren zonder dat we weg zijn of moeten werken, gewoon omdat ie dan 2 dagen volledige aandacht krijgt . Feit dat wij elke week 5 dagen in de week er wel voor m zijn vergeten we dan maar even. Net als het feit dat elke dag met veel plezier naar de crèche gaat en dat logeren voor hem echt een uitje is. En dat we ook nog als gezin weekendjesweg gaan en op vakantie gaan. Als je die behoefte niet hebt prima, maar als anderen die behoefte wel hebben maakt ze geen slechte ouders.
Is zeker niet gek! Wat ik gek vind is dat de kinderen van tegenwoordig zoveel vermaakt/gepamperd moeten worden. Zoals is hier boven ergens las dat ze weet ik veel hoe dingen er gedaan worden om de kinderen bezig te houden.. Ze kunnen niet eens meer zelf spelen.
Wat hier gewoon heel erg veel scheelt is dat ze elkaar hebben om mee te spelen, kan me anders best voorstellen dat een kind zich gaat (stierlijk) gaat vervelen. Hier spelen ze altijd héél veel met elkaar in de vakanties.
Het zal gewoon ook wel per kind verschillen, ik kan me moeilijk voorstellen dat een kind niet goed alleen kan spelen, omdat ze dat hier wel prima kunnen. De jongste een stuk beter dan de oudste, maar soms moeten ze zich gewoon even zelf vermaken, en dat komt altijd wel goed. En soms vervelen ze zich even, dat is dan maar zo, maar duurt meestal niet zo lang. Toen de oudste klein was kon ze zich trouwens heel goed vermaken, had er echt geen kind aan. Nu is ze bijna 12 en dan is zichzelf vermaken (zonder telefoon ) soms toch wel lastig Vroeger speelden ze heel veel samen, dat is sinds een jaar ofzo wat minder (sinds de oudste is gaan puberen, ze voelt zich voor veel dingen te groot).
En als moeder van een huilbaby icm een postnatale depressie weet ik dat soms echt gewoon pokke zwaar is en niet meer leuk en dat is van een andere orde dan gewoon vermoeid zijn door een niet doorslapende baby. Nu zou ik zelf nooit een week zonder kind weggegaan zijn, maad als iemand mij destijds had aangeboden een nachtje op te passen had ik dat aanbod vast aangenomen (helaas was dat niet zo).
Ik betwijfel of het iets van deze tijd is, maar dat we het nu gewoon meer horen omdat het uitgesproken wordt. Mijn moeder vertelde mij bewust het verhaal van toen ik 3 weken oud was. Mijn vader werkte toen dagen van 8 tot 19. De kraamzorg was net weg, mijn broer was net 2 en deed niks anders dan net buiten mijn moeders bereik klieren als mijn moeder probeerde mij te voeden, verschonen, naar bed te brengen enz. Ze had geen familie of vrienden in de buurt en was kapot van een heftige bevalling, het overlijden van haar vader net voor mijn geboorte en de ruzie tussen haar zussen die ontstaan was tijdens deze laatste periode van haar vader. Ivm haar veel te hoge bloeddruk mocht ze niet naar de begrafenis en daar voelde ze zich ontzettend schuldig over. Lang verhaal kort, op een gegeven moment duwde mijn broer een grote vaas om, greep mijn moeder hem bij kop en kont en gooide hem (redelijk letterlijk) zijn slaapkamer in. Ze was gelukkig nog voldoende bij zinnen om mijn vader te bellen en te zeggen dat hij nu thuis moest komen omdat ze even niet meer wist hoe ze zich staande moest houden. Ze zegt ook heel eerlijk dat ze niet weet wat er gebeurd zou zijn als ze mijn vader niet had kunnen bereiken. De reden waarom mijn moeder dit vertelde is omdat ze zich herinnerde hoe eenzaam en schuldig zij zich voelde. Want niemand anders deed dat soort dingen, iedereen had zo'n mooie roze wolk. Totdat ze jaren later door een zus werd gebeld die huilend vroeg of ze kon komen helpen omdat ze al twee keer was flauwgevallen met baby in haar armen en de dokter niet durfde te bellen want het lag vast aan haar. Om te voorkomen dat ik me zo eenzaam zou voelen heeft mijn moeder me verteld hoe zwaar zij het soms had en dat dat heel normaal is en dat het gezond is om dan hulp te vragen. Ik denk dat de draagkracht van mensen niet heel veel meer of minder is, maar dat we (gelukkig) dat vaker durven te vertellen. En daarnaast denk ik dat de eisen op sommige vlakken tot perfectie zo hoog liggen, dat we het onszelf heel moeilijk maken. Als iedereen vanaf dag 2 aan je vraagt of je kind al eindelijk doorslaapt is het soms heel moeilijk om niet aan jezelf te gaan twijfelen, met alle gevolgen van dien.
Haha idd. Dat valt me deze vakantie tot nu toe ook wel op zeg. Hij is nu lekker naar een vriendje gelukkig.
Dat denk ik ook. Mijn moeder heeft mij ook wel eens verteld dat ze na de zoveelste huilbui/slapeloze nacht door mij wel eens met een kussen boven mijn hoofd heeft gestaan. Uiteraard niks gedaan, maar dit is niet iets van deze tijd denk ik idd. Maar er zit ook wel heel veel verschil tussen kinderen én idd dat je tegenwoordig zoveel moet.
Ik heb gister L. ook naar zijn opa en oma gebracht zodat ik eindelijk 3 uurtjes de tijd had om boven grondig te poetsen. Ik vind het maar moeilijk schoonmaken met een één jarige (momenteel alleen mama wil) die alleen nog maar tijgert xD. Had hem ook 3 uur voor de tv kunnen zetten maar dit leek mij dan weer beter haha. Maar zo maakt iedereen zijn eigen keuzes hierin toch? Zolang de kinderen blij en tevreden zijn en papa en mama ook zie ik het probleem niet. Leven en laten leven...
Maar dit is precies wat ik bedoel met soms moet je echt een pas op de plaats maken. Net als wat @suus1983 vertelt. Maar dan is er dus ook geen sprake van een skivakantie
waarom zou het anders zijn? werken voor geld, of werken aan mezelf. Voor beide kun je het discutabel vinden, of juist niet. Als het gaat over geld is het dan wel acceptabel om je kind naar een dagverblijf te brengen? Maar als het is om even bij te komen, je hobby te kunnen doen of om tijd voor jezelf te hebben is het niet oké?
Weet ik maar bedankt nog voor het compliment! Sarcasme weer uit... Grappig dat je wel moet kunnen begrijpen dat mensen daar behoefte aan hebben, maar veel minder dat er mensen zijn die dat niet hebben en zich niet kunnen voorstellen. Als iemand een vakantie met zn kinderen niet als echte vakantie ziet dan vind ik dat gek. Nogmaals geen aanval op degene die het zei want zij bedoeld het anders. Edit: zoals hiervoor al gezegd moet iedereen doen waar hij of zij zich goed bij voelt. En wat werkt voor dat gezin. Dat verandert niets aan mijn mening, mijn behoefte en hoe wij het doen want ik vind dit het beste voor mijn gezin.
Een weekend weg is voor mij ook geen vakantie. Wij plannen binnenkort een weekend of 3 dagen naar Rome te vliegen. Lekker zonder kinderen op pad
Dat is gewoon erg afhankelijk van karakter. Mijn oudste kan echt niet alleen spelen. De jongste wel. Dat heeft weinig te maken met hoe wij daarin staan hoor.
Een weekend weg zonder de kinderen lijkt me heerlijk!! Even rust en van alles kunnen doen zonder aan slaapjes en vaste tijden te moeten denken.
Op het moment dat je zo'n poppetje gebruikt aan het einde van je zin en je manier van schrijven daarna denk ik echt niet "O, ze bedoelt het niet als aanval" Daarnaast wist je later pas hoe degene het bedoelde....