Heftig! Dan zal het voor hem ook moeilijker (niet mogelijk?) zijn om de knop 'even' om te zetten en te genieten van jullie tijdens de Kerst. Ik hoop voor hem en jullie dat hij snel bij de psychiater terecht kan en dat die hem wel kan helpen. Sterkte gewenst! *digitale knuffel* En hoop dat jij en je kinderen wel kunnen genieten van het samenzijn met jouw familie!
Op basis van je openingspost dacht ik; hier laat je na 3 jaar toch de feestdagen niet meer verpesten. Schoonmoeder is duidelijk ze wil het anders vieren en dat mag natuurlijk. Het is rot en erg verdrietig om je buiten gesloten te voelen, maar maak je eigen tradities en leuke herinneringen met de kerst. Nu ligt de situatie kennelijk gecompliceerder en heeft je man psychiatrische hulp nodig die hij momenteel nog niet kan krijgen. Je man gaat door een moeilijke tijd en dus zou ik nogmaals samen met hem kijken hoe dit in te vullen. Etentjes met jou familie staat gepland en wat zouden jullie verder nog kunnen doen. Ik zou het per dag bekijken en hoe het met je man gaat. Liever thuisblijven of lekker buiten uitwaaien. I Volgend jaar, als het beter gaat met je man zou ik niet meer uitgaan dat jullie uitgenodigd worden en als ze niet komen ook niet uitnodigen en een paar leuke dagen zonder hun plannen.
Hier wil ik antwoord op geven vanuit mijn beleving. Ik ben de dochter van zo'n moeder. En ik ken het ook ik laat het toe. Waarom denken heel veel mensen. Maar ik heb alleen mijn moeder mijn vader geen idee waar hij uithangt. Ik ben op gegroeid met mijn Moeder en ik deal ermee dat mijn broers belangrijker zijn. Maar soms heb ik er verdriet van en denk ik fuck it. Maar tegelijkertijd komt dan toch dat andere stemmetje "het is wel je moeder" en dan laat ik het maar weer varen.
Sterkte voor je , ik denk dat dat precies is wat mijn man ook voelt...het is zijn moeder .. . Zijn vader kent hij niet . Heel erg. Maar ik krijg er wel steeds meer moeite mee dat wij even mee mogen genieten elke keer weer. En tuurlijk heb ik begrip voor zijn gevoel en tuurlijk vind ik het erg. Maar wij kunnen er niets aan doen
Kan hij er met zijn zus over praten? Kan zijn zus niet met zijn moeder praten. Of vind zus het prima zo?
Die boeit het niet. Ze is de laatste tijd erg egoïstisch. Alles draait om haarzelf. En een gesprek is er niet mee aan te knopen want er zit continu een telefoon tussen helaas. Zij is overigens zijn half zus. Wellicht dat dat ook mee speelt dat het haar amper wat boeit
Ongeacht de psychische toestand van je man lijkt het mij beter om lekker afscheid te nemen van die kant van de familie. Zal het pijn doen? Jazeker maar in mijn ogen altijd nog minder dan steeds met je neus op de feiten worden gedrukt wat voor akelige lui het eigenlijk zijn.