Absoluut! De verpleegkundige die mijn zoontje opnam sprak toen over het ‘doorbreken van de continue spanning tussen moeder en kind’. En zo heb ik het ook echt ervaren. Mijn zoontje kwam tot rust in het ziekenhuis en ik doordat ik even de zorg deels uit handen kon geven en een paar volledige nachten kon slapen. Na een aantal dagen, kreeg ik er weer vertrouwen in dat het thuis ook zo goed kon gaan (ze oefenden daar ook samen met mij wat ik kon doen bij ontroostbaar huilen etc.) en werd het patroon doorbroken. Echt, ik kan die verpleegkundigen daar nog wel knuffelen als ik er weer aan denk, zo goed als ze mij begeleidden en hoe ontzettend lief ze voor mijn zoontje waren! Gelukkig heb ik daar ook nooit wat gemerkt van ‘oordelen’ over te snel je kind op laten nemen o.i.d., dat had ik heel pijnlijk gevonden op dat moment. Ik weet ook echt niet hoe het afgelopen was als de huisarts niet geconstateerd had dat ik er helemaal doorheen zat en we nú naar de kinderafdeling moesten voor een opname.
Eigenlijk is het zo gek, pré kind had je toch ook gewoon dagen vrij en tijd voor jezelf? Waarom zou je nadat je moeder word ineens geen dag meer voor jezelf kunnen hebben?
Ik bracht mijn kind wel naar het kdv als ik vrij was. Sterker nog: ik bracht hem in eerste instantie altijd op mijn vrije dag. Hij kon lekker spelen in een verantwoorde omgeving waarin er ook nog dingen werden geleerd aan de kinderen. En ik kon opladen waardoor ik een veel leukere moeder kon zijn. En die mensen verdienen doordat ik hem heen bracht weer salaris. Iedereen blij. Ik hoef niet altijd bij mijn kinderen te zijn. En zij willen niet altijd bij mij zijn (Oké de baby nog wel, logisch). En de meeste ouders die ik spreek vinden het heerlijk als hun kind naar school gaat of 's avonds in bed ligt. Omdat tijd voor jezelf nou eenmaal ook fijn en belangrijk is.
Omdat je toch wist waar je aan begon voor je kinderen kreeg? Dat het intensief is, bladiebla. Of zo. Niet dat ik het daar mee eens ben, maar zo lees of hoor ik het wel eens. Ik denk ook echt dat er ouders zijn die het niet zo nodig hebben.
Wat ik me dan oprecht afvraag, hoe zie je de opvang dan wel? Want uiteindelijk is het toch een opvangadres? Mijn kinderen gaan er naar toe omdat ik opvang nodig heb. Als ik alternatieven had gingen ze niet
Dat er volgende week een spacspuiter komt om onze behangklare muur te bewerken, maar dat ik er nooit aan gedacht heb dat er ook structuurverf bestaat. Boven zit het in de slaapkamers nu. Prachtig en heel handig! Ik wilde geen gladde, (vooral) kwetsbare muren. Waarom bracht niemand mij eerder op dit idee? Ik kan die man nu niet meer afbellen. Stom. Stom.
Kun je niet kijken wat het kost om te annuleren? Mischien is dat altijd nog goedkoper en doe je zelf de stucverf.
Dat heeft bij mij bijna voor een burn out gezorgd. 9 jaar bijna 24/7 kinderen om me heen waarvan 4/5 dagen per week ook zonder man... Op advies van de huisarts 1 ochtend voor mezelf gepland, gelukkig wilde ma oppassen, en dat heeft een echte burn out voorkomen.
Dat snap ik, dat kan ik als moeder zijnde wel begrijpen. Maar dat er ouders zijn die hun kinderen al 4 dagen brengen, en dan twee maanden lang de 5e dag ook nog om hun tegoeden op te maken... tja daar heb ik dan iets minder begrip voor. Ik weet dat het een super onpopulaire mening is, en dat de meeste kindjes een paar dagen heen gaan en natuurlijk is het oké om je kind gewoon te brengen als je vrij bent op die dagen. Zoals ik al zei: ik viel meer over bijzondere dagen en dat er toch ouders bij onze opvang zijn die maar door blijven hameren over dat hun kind (structureel) extra moet komen (naast de vaste dagen) om hun tegoed op te maken.
Ik werk zelf in de kinderopvang,zoon gaat 2 dagen naar de bso,maar als ik vrij ben is hij ook vrij. Zeker voor de kerstvakantie en zomervakantie is hij versleten en heeft hij het nodig om lekker thuis kunnen te zijn. En tuurlijk volgende week moet ik wel gewoon werken en dan gaat die lekker spelen. Nou is zoon ook vaak ziek en sneller moe dan een gemiddeld kind. En ik ben alleenstaand en heb eigenlijk altijd de zorg voor hem. Maar vakantietijd is tijd voor ons samen of vriendjes die gezellig komen spelen. Maar dat mensen tijd voor zich zelf nemen,lekker doen! Ieder zijn eigen ding en behoeftes. En soms zou ik ook iets meer tijd voor mezelf hebben maar he alleen is ook maar alleen,dan ga ik liever zitten beybladen dan alleen maar op de bank hangen
Ja dat vind ik altijd zo'n onzin. Misschien was ik wel superslecht voorbereid als moeder, of verschrikkelijk naïef. Maar ik had echt geen idee. Natuurlijk wist ik wel dat kinderen er altíjd zijn en jou nodig hebben. Duh. Maar de emotionele impact daarvan, het voortdurend bezorgd zijn over hen, jezelf en je partner; en de totale uitputting die je voelt als je nu eenmaal twee enthousiaste kinderen hebt die slechte slapers zijn (en nee, je kan dat niet bij elk kind trainen, wie had je dat wijsgemaakt??): daarvan had ik inderdaad geen idee.
Zo'n 5e dag brengen, dat zou ik ook niet doen hoor. Ik heb van mijn dochter ook nog tegoeden staan maar die maak ik ook niet op omdat ik vind dat ze dan teveel van huis is. Wel vind ik dat mensen echt te snel oordelen over de keuzes van andere ouders. Je weet nooit waar hun keuzes op gebaseerd zijn of wat er achter hun voordeur speelt. Ieder huisje heeft zijn kruisje en ga er vanuit dat we allemaal keuzes maken die het beste zijn voor het gezin. (uitzonderingen zijn er altijd)
Ik denk dat vooral ook ligt aan hoe gevoelig je er voor bent. Ik heb 3 kinderen en zit van 8.30 uur sochtends tot 23.00 savonds alleen. 6 dagen in de week. Soms komt die gewoon helemaal niet thuis. Het is niet altijd even gezellig zonder mijn man maar kan nu niet zeggen dat ik er een burnout van krijg. Het raakt gewend dat je alles gewoon alleen doet. Maar een (bijna) burnout? Absoluut niet.
Dit denk ik dus ook. Alles start bij je draagkracht als ouder. Ik denk dat we allemaal wel iemand kennen die er al heel snel door zit en waarbij kleine situaties al voor problemen zorgen. Zo ken ik ook iemand die tijdens de zomer, een maand voltijds ouderschapsverlof neemt en de kinderen 5 op 7 naar de opvang of kampjes brengt, tja dat zou ik dus nooit doen zoiets.
Iedereen kan een burnout krijgen,met of zonder kinderen. Ook mensen die al 50 jaar heel sterk door het leven gaan. Ik vind dit soort reacties ook helemaal niet aardig als gevolg van iemand die hier openlijk toegeeft eerder tegen een burnout aan te zitten.
Dit was een reactie op een andere persoon, lijkt me duidelijk wat ik hiermee bedoel. Beetje flauw om nu weer naar de bekende weg te moeten gaan vragen want lijkt me nogal logisch dat de opvang is om je kind op te laten vangen tegen betaling.
Het kan idd bij iedereen voorkomen maar het is ook wel zo dat er mensen met bepaalde karakter eigenschappen vatbaarder zijn. Voor sommige mensen is dat nu eenmaal moeilijker. Ik kijk nu bijvoorbeeld naar men eigen vader. Die is extreem vatbaar voor depressies (niet hetzelfde als burn out ik weet het) en dat gaat altijd zo blijven. Zijn draaglast en draagkracht zijn met momenten totaal niet in evenwicht en het lukt hem ook niet altijd even goed om dat in balans te krijgen en dat is door hoe hij denkt, doet, handelt en hoe zijn karakter is.