Ik reageer hier even op je andere post waarin je mij had getagd, het is zo herkenbaar het had net zo goed ons verhaal kunnen zijn. Heftig dat het dan toch nog niet helemaal soepel loopt tot 1,5 jaar oud. Hier sluimerde het in slaap wiegen tot ongeveer 10 maanden. Tot 1,5 jaar het moeten (gelukkig met minder huilen) doen is wel erg lang geweest zeg. Super mama! Soms heb ik het idee dat het huilbaby zijn te maken heeft met heel erg gevoelig zijn, onze zoon is ook ontzettend gevoelig voor geluiden en drukte en moet vooral rust reinheid en regelmaat hebben, is dat ook bij jullie?
Nou dan doe jij dat lekker niet toch? Mij kwam het heel goed uit. Ik snap echt niet waarom mensen daar bezwaar tegen hebben, niemand dwingt je om te gaan.
Nou al die feestdagen open ben ik zelf niet zo heel blij mee. Alle winkels moeten steeds vaker open, bijna 365 dagen per jaar. Dat was een paar jaar geleden nog niet zo maar al het personeel is nu steeds vaker in de weekenden en feestdagen van huis. Eerder kreeg je dan nog veel extra betaald maar dat wordt beetje bij beetje steeds verder afgeschaft. Want het wordt normaal. Financieel gaan we er elk jaar dus weer op achteruit (want de rest wordt duurder in het leven, het loon wordt vaak ook niet hoger) en het is al geen vetpot. Op zondagen werken krijg je vaak al geen compensatie meer en ik denk over een paar jaar op de feestdagen ook niet meer.
Omdat het mij stoort dat jij er blijkbaar wat van moet vinden dat andere mensen vandaag boodschappen willen/kunnen doen.
Nee nou echt niet leuk hoor. Zoals je weet zijn we met de jongste traject ingegaan, niks echt uitgekomen, dus dan blijf je eigenlijk bij hooggevoelig steken. "Aansteller", " mietje", "verzonnen" " gewoon niet op kunnen voeden ".. noem maar op. Mensen kunnen überhaupt gewoon niet tegen als je niet gewoon met de middenmoot meeloopt.
Ik weet eigenlijk niet echt wat andere mensen vonden van wat we deden. Het is gewoon ook zoals je zegt e. Het is niet dat je opties hebt. Onze middelste was een huilbaby vanaf dat hij er uit kwam, lag met virale hersenvliesontsteking in het ziekenhuis, kreeg een ph meting en had zware reflux, lag een dikke 2 weken met RSV in het ziekenhuis en bij die laatste opname was hij amper 11 weken. Dus hoe deden we het? Geen idee maar blijven gaan was de enige optie. Af en toe eens blijten en dan doorgaan en dat hebben we nog heel wat maanden moeten blijven doen. En als de middelste wat kalmer werd en wat vaker tevreden was het al heel erg duidelijk dat de oudste niet de meest rustige van de bende was. Niets aan te doen.
Even over het stukje hoogsensitief. Officieel valt dit helemaal niet onder een karaktereigenschap omdat het (nog) geen label heeft zeggen ze dat. Ze zijn er mee bezig om het in DSM-5 te laten zetten. Dit omdat er genoeg bewijs is dat bij hoogsensitieve personen de zenuwen veel gevoeliger zijn maar prikkels ook anders binnen komen. 15 tot 20% van de bevolking is hoogsensitief. Er zijn heel veel onderzoeken naar gedaan en zijn er nog steeds mee bezig. Hoogsensitief is heel anders dan ADHD of ASS of een andere vorm. Wel is het zo dat je vaak ziet dat iemand met ADHD of een vorm van autisme ook hoogsensitief zijn. Ik doe hier werk in. Omdat het voor heel veel mensen onbekend is word het snel gezien als aanstellerij. Geloof mij soms wens je om dit niet te hebben Het is niet altijd prettig.
Ik denk dat veel ouders die een traject doorlopen hebben, weten wat mensen zeggen hoor. Breng hem eens een week bij mij. Ze hebben allemaal iets. Tis nen stouten Ge gaat er teveel in mee. Hij krijgt altijd zijn zin Ik zou het zo doen. Tzou bij mij gene waar zijn. Zo een spel maker. ........ En ook als je wel weet wat er is, blijf je dit wel eens horen van mensen die niet op de hoogte zijn van wat er speelt. U omdraaien en denken "kust ze".
Dankjewel Ja dat laatste komt me heel bekend voor! Hij is nu ruim 3,5 en kan wel beter tegen wat afwijkingen van het normale dan 1 of 2 jaar geleden, ook doordat hij dingen nu beter kan begrijpen en zelf ook kan verwoorden.
Mee eens. Hoe ik het vertelde is hoe het mij is uitgelegd. Belangrijkste is dat je leert omgaan met jezelf. En dat is soms een hele uitdaging.
Je wil ook niet weten hoe vaak ik mijzelf als aansteller heb gezien. Juist omdat het vaak geen pretje is ben ik op zoek naar de juiste hulp. Want het is ook een gave. En een waar ik graag beter van zou willen genieten. En ook belangrijk. Dat wil ik mij kinderen ook meegeven. Nr 1 zeker hoogsensitief. Nr 2 gaat onderzoek autisme voor gestart worden. Maar in elk geval ook een gevoelig mannetje.
Ik herken dit heel erg maar dan m.b.t. onverklaarbare lichamelijke klachten bij mezelf. Daar heeft ook iedereen een oordeel over (psychisch/aansteller/hypochonder/lui/aandachttrekker), maar ergens kan ik het die mensen niet eens kwalijk nemen. Ik denk dat het voor bepaalde mensen een manier is om dingen voor zichzelf in een hokje te plaatsen omdat ze niet verder kunnen kijken dan dat ofzo.. En het hen angstig/onrustig maakt dat er blijkbaar meer is dan dat. Kan het niet zo goed uitleggen maar misschien snap je me
Mijn jongste is dus precies zo, en inderdaad vinden veel mensen (waaronder ook klasgenootjes en vriendinnen) haar vaak maar een aansteller. En veel mensen vinden dat wij teveel meebuigen. Maar ze heeft het gewoon echt zwaar, zo sneu om te zien. Maar we accepteren het en proberen haar te helpen, dat helpt haar al een hoop. Zelf heb ik het ook een beetje en trekjes van autisme (dat laatste heeft mijn dochter veel minder) en ik zie er de voordelen ook van in en probeer die subtiel op haar over te brengen, om het voor haar makkelijker te maken. Enige verschil is dat ik een erg hoge pijngrens heb. Dochter absoluut niet, zo is haren kammen een drama, doet bij de kleinste klit al vreselijk pijn bij haar. Edit, net een online test gedaan en dochter scoort wel hoog op ADD... Maar goed, hier zijn we ook mee bezig met hulp van buitenaf.