Op vrouwen die (makkelijk) zwanger zijn (geworden).... en op mensen die een goede band hebben met hun moeder.
Dat lijkt leuk maar uiteindelijk wordt je een energieloos wandelend lijk omdat het meestal veroorzaakt wordt door een snelle schildklier. Gelukkig werkt die nu beter maar om het terugkomen te voorkomen moet ik ook weer van alles uitproberen. Dierlijke producten en tarwe laten vallen kan helpen bij auto immuumziektes maar geen tarwe is een nachtmerrie. En dit staat nog maar net in de startblokken qua onderzoek dus geen zekerheid.
Dit ook ja. Mijn ouders zijn een beetje bijzonder, je kunt er niet zo goed mee praten en zou graag gewoon gezellige lieve ouders hebben. Maar goed, overal is wel iets.
Op dit moment kan ik heel jaloers zijn op mensen met een eigen woning. Ik woon nu in een tijdelijke woning en moet er in februari uit. Ik heb nog niks anders kunnen vinden en omdat ik een uitzendcontract heb wil bijna geen enkele makelaar met me in zee. Terug naar mijn moeder is ook geen optie, dus waarschijnlijk ben ik gedwongen uit te wijken naar een recreatiewoning. Dochter gaat in feb ook haar de kleuterklas en ik had zo graag een eigen huisje willen hebben waar ze haar kamertje leuk kan maken en ze zich thuis kan voelen. Op dit moment zou ik al blij zijn met twee kamers!
Ik ben zo ook heel lang geweest! Ik kwam mezelf iedere keer tegen en nu ben ik echt aan het leren plannen. Blijft moeilijk hoor, daar zijn we niet alleen in Misschien is een Bullet journal iets?
Zo leuk is dat niet hoor, ik kan alles eten zonder aan te komen maar ik kan niet weinig of minder eten zonder af te vallen. Een buikgriep betekend voor mij 5 kg afvallen, dus maar 45kg wegen en dan 4 maanden bezig zijn om het er weer aan te krijgen. Winkelen is voor mij net zo lastig als voor dames met een maatje meer en daarnaast zijn de opmerkingen niet van de lucht: "heb je anorexia?" "eet je wel genoeg? Kom één dag bij mij en het is er zo aan" "echte vrouwen hebben curves" etc.
Ik ben toch wel jaloers op de gezinnen van een huis vol. Niet om die grote gezinnen maar wel het gemak hoe ze zwanger raken. En toch ook wel op mensen van mijn leeftijd met kinderen waar hun ouders nog leven. Onze dochter heeft alleen 2 oma's. En op de auto van mijn man
Jaloers vind ik een groot woord, maar ik zou zo graag willen dat mijn lichaam meewerkt. Dat ik niet altijd moe ben. Dat ik niet nee hoef te zeggen gewoon omdat mijn lichaam het niet trekt. Als ik dan op een verjaardag zit en ik om 22 uur echt al afgeserveerd ben en de anderen makkelijk tot 3 uur doorgaan dan heb ik het er wel moeilijk mee. Ook omdat anderen het niet zo goed snappen.
Op mensen die een goede gezondheid hebben en niet altijd hun dagen in hoeven te plannen of voor dat ene heerlijke en leuke dagje weg, wat anderen zien, dagen moeten bijkomen, wat natuurlijk niemand ziet dus daar komt dan een berg commentaar op van ze doet van alles maar ondertussen niet werken, niet dit of dat doen of....... Soms zou ik gewoon willen dat ik weer gezond was en alles kon doen wat ik wilde met evenveel energie als ik vroeger had, nu ben ik altijd moe, zo moe, en dat is soms best frustrerend, de pijn dat is niet eens het meest belemmerend maar die vermoeidheid. Wanneer anderen dan klagen over niet fit of een griepje gehad en wek 2 weken moe geweest wil ik echt wek eens schreeuwen; RUILEN? Maar meestal ben ik gelukkig met mijn leven zoals het is en tevreden met de dingen die ik kan en doe. En heb ik heel bewust geleerd om te genieten van de kleine dingen die anderen niet zien.
Precies daarom vind ik jaloezie zo'n nuttige emotie: voor mij is het uiting van je verlangen. En daar kun je dan op inspelen door te zoeken naar een manier om dat verlangen te vervullen.
Ik kan juist wel jaloers worden op materiele dingen, mensen die in zo'n prachtig groot landhuis wonen met paarden aan huis, 4 auto's voor deur, 4x per jaar lekker op vakantie, nieuwe meubels als je zin hebt om te wisselen, kunst aan de muur. Lijkt me heerlijk. Maar waarschijnlijk heb ik dat alleen omdat ik verder alles heb! We zijn gezond, stabiel, hebben allebei onze ouders nog, en zelfs nog mijn opa's en oma's, een grote gezellig familie, genoeg vrienden, wonen mooi, hebben financiëel niets te klagen. Dus ja. Eigenlijk hebben we alles en zijn we gelukkig! Sorry voor alle dames voor wie dat niet geldt.
Ik ben wel een beetje jaloers op de familie Jelies. Af en toe kan ik ook jaloers zijn op mensen die uit een warm nest komen. Maar sinds ik mijn eigen gezin heb is dat gevoel vele malen minder.
Ik ben jaloers op mensen die hun droomjob kunnen uitvoeren en ik ben jaloers op mensen die grootouders hebben die met plezier eens hun kleinkinderen bijhouden.
Ik kan jaloers zijn op echte liefde. Ik heb 2 lange relaties gehad. Maar ben nooit écht verliefd geweest. Nu drie jaar alleenstaand, 3 kinderen, en red me prima. Maar mis een maatje, partner. Daar kan ik sinds wel wat jaloers om zijn. Maar die jaloersheid is absoluut niet hetzelfde als afgunst of misgunnen. Het is puur een wens en gevoel van gemis.
O ja, wil nog even toevoegen dat ik jaloers ben op mensen die bij hun familie in de buurt wonen. Even snel langs kunnen wippen en waarbij de kinderen zelf langs hun grootouders kunnen fietsen. Mijn familie woont allemaal op minstens een uur rijden. Dat voelt soms eenzaam.
Dit herken ik wel. Ik heb ze ook beide niet meer (ook geen broers of zussen) en dan zie ik op Facebook dat sommige vriendinnen een moeder-dochter dag hebben ofzo . Dat is wel eens slikken..