Bij mij heeft het echt een averechtse werking gehad. Ik heb 4 jaar mmm voor de 1e en 1.5 jaar mmm voor de 2e gehad en ben net 2 weken terug bevallen van de 2e. Er is werkelijk ontelbaar veel keer van onderen gekeken en/of gevoeld of iets van een ingreep gedaan dat ik me enerzijds al heel lang niet meer schaam maar anderzijds echt een vreselijke aversie heb voor gepiel aan mijn lijf. Ik wilde ook niet dat een stagiair mee zou komen met de kraamhulp. Geen zin om nog iemand mee te laten gluren naar mijn wond. En ik heb nu ook wel moeite met borstvoeding, elke keer mijn lijf ter beschikking stellen, natuurlijk nu aan mijn kind, maar gewoon weer iets aan mijn lijf. Ik heb er moeite mee. Ook met seks heb ik echt wel periodes moeite gehad het leuk te vinden, ik associeer mijn hele onderkant met een medisch traject. Vind het dus heel dubbel.
Hier ook geen schaamte meer. Gordijn heb ik nooit dicht gedaan, wel omgekleed daar want daar was een stoel voor je kleren.
Na alle jaren in de mmm heb ik weinig schaamte meer. Als ik bij de huisarts een uitstrijkje moet laten maken, klinkt steevast in mij hoofd het liedje: wil jij misschien, mijn kijkdoos even zien?
Ik heb niet heel veel gefrunnik en gedoe gehad, 5 iui, een bevalling en vrij soepele borstvoeding. Maar inderdaad, schaamte verdwijnt wel. Ik vind het geen enkel probleem. Ik voel me juist een stuk comfortabeler in mijn lichaam dan voorheen en ben er veel trotser op.
Na 7 jaar wachten om zwanger te raken ben ik al jaren bij het ziekenhuis geweest. Ik ben eraan gewend. De verschillende artsen zijn goed in hun werk. Stagiair mag erbij. Ik heb er geen schaamte voor. Bij de terugplaatsing was ik al aan de utrogestan. Die witte blerf moest ik wel wat aan wennen. De artsen zijn er gewend aan. Het enige wat mij echt pijn deed was de punctie. De lisexicies ns de baarmoederhalskanker kreeg ik een plsstselijke verdoving bij. Dat wil ik de volgende keer ook bij de punctie mocht die nodig zijn. Ik snap dat er dames zijn die er een aversie door krijgen. Enige aversie did ik heb zijn de injecties met hormonen voor iederebehandeling die ik in de afgelopen 7 jssr heb gehad. De MMM is niet niks. Met humor maakt het voor ons beter. 9 februarogen we testen. Hopelijk zwanger en dan een as tal week later hopelijk een echo. Het is raar wanneer ik de kleding aan mag laten in het ziekenhuis.
Ja hoor. Ondertussen ben ik idd alle schaamte voorbij in het ziekenhuis. "Dan ga ik je nu even aanraken" of "het kan even vervelend aanvoelen". Dan denk ik alleen maar: ach ik heb dat nu al zo vaak meegemaakt, vind het prima! Je kan het je niet voorstellen als je net begint, de eerste keer is echt heel onwerkelijk en vreemd. Ik weet nog dat wij na een jaar ofzo in de wachtkamer zitten en er twee mensen uit de kamer kwamen lopen en we precies konden zien dat dit hun eerste afspraak was geweest. Ze waren zo.. verontwaardigd bijna ik hoor hem daarna nog zeggen "en die echo was groot "