Tygo in de psychiatrie

Ja ik volg deze docu ook. Ze etaleren wel de meest schrijnende gevallen.. Ik denk dat het dus helemaal niet zo zwart wit is. Die jongen die zo intelligent is en voor behandeling stabiel moet zijn, dat is wel absurd. Is het trouwens ook niet zo dat wanneer je een diagnose krijgt, een label, het andere label komt te vervallen als er een nieuw label komt? Dus niet dat je 13 labels naar elkaar hebt..

Wat ik wel mis bij een aantal mensen is een stukje zelfredzaamheid. Alles wordt ze maar aangepraat en als je dan zelf niet goed kunt reflecteren.. maar dat is misschien juist wel het probleem. Mensen in zo'n psychische situatie missen dat stukje misschien juist.. Complex, zulke complexe situaties dat zorgverleners ook de handen ervan af trekken omdat er gewoon geen behandeling meer mogelijk is. Zo lopen volgens mij heel veel mensen rond.

Dat zijn even mijn gedachten in het kort over deze docu, haha.

 

Kan het niet kijken. Dat ritalin eem soort speed is.. ik weet het maar het is moeilijk om te horen als je kind ervan afhankelijk is. Zo kortzichtig. We moeten ons al genoeg verdedigen en dit helpt dan niet echt.
Het team dat ons begeleidt is juist fantastisch. Eerste keer onderzoek durfde de psychiater geen diagnose te stellen, daar bood ze haar excuses voor aan. Ik vond dat juist sterk! Ze maakte er tenminste niet zelf iets van. Na 2 jaar observatie en nogmaals diagnostiek lukte het wel.
Maar met mijn ex ook de andere kant meegemaakt: hij werd tijdens een kort gesprekje even afgeleid door een lichtje en was gelijk autistisch... stomme zak die arts!

Maar goed: onze psychiater en psycholoog zijn fantastisch. Ze begeleiden onze kinderen al bijna 6 jaar en gaan altijd heel zorgvuldig te werk. Ze vragen altijd naar onze mening/ intuïtie en zetten zich 100% in. De psycholoog is zelfs naar de school van de jongste gekomen om zijn leerkracht tips te geven. Medicatie wordt heel serieus genomen en zeker niet als snoepjes uitgedeeld.

Dus het kan gelukkig ook wél goed.

 

Dit ga ik ook eens kijken, ook interessant ivm met mijn werk namelijk.

 

Ik vond het enerzijds een goede docu maar belicht wat mij betreft wel heel eenzijdig.

Ik heb namelijk wel hele goede ervaring met ggz ( zowel voor kinderen als volwassenen).

 

Het is regelmatig zo dat de stoornissen verdeeld zijn over verschillende afdelingen. Degene die dan de diagnose stelt gaat over 1 of een paar soorten stempels. Diegene kijkt dan alleen naar dat stukje. Zo kan het opstapelen.

Deze jongen had trauma als ik het mij goed herinner. In het begin van een behandeling komen er meer dingen naar boven dan ervoor. Waardoor het tijdelijk nog slechter gaat met iemand. Als iemand al suïcidaal is dan kan het wellicht het laatste duwtje geven. Ik snap niet dat ze hem niet doorverwezen naar een interne behandeling.

 

Interessant programma... En idd, je hebt tegenwoordig al snel een label of een mogelijk label op je voorhoofd geplakt. Mijn zoontje heeft ook verschillende labels, die in de afgelopen jaren ook nog eens zijn gewijzigd...

Ik persoonlijk ben blij met labels, maar wil wel zeker weten dat het label passend is bij mijn kind. Dus neem niet zomaar alles aan wat een psychiater die mijn kind 1/2 uur per half jaar observeert, maar ga daadwerkelijk op zoek naar info en kijk zelf of het passend is en durf het dan ook gerust ter discussie te werpen met de psychiater. Er is gewoon een enorm tekort aan kinder psychiaters om een kind voldoende te observeren om een label te plakken dat klopt. Dat is echt verschrikkelijk.
Maar met een label maak je het vaak wel gemakkelijker. Nu mijn zoon bepaalde labels heeft (waaronder atypisch autisme) weet ik welke handvaten ik in de opvoeding kan gebruiken.

Wat ik wil zeggen; het programma is mooi gemaakt, maar ook heel zwart/wit. Het laat niet 1000% de werkelijkheid zien vind ik. Beetje gedramatiseerde versies in mijn optiek,

 

Ook ik vind het wat eenzijdig belicht.
Laat ik voorop stellen dat ik het vreselijk vind om te zien hoe deze mensen door deze ziektes hun leven moeten leiden. Wat een beperking!

Ik heb met 2 van mijn kinderen een traject doorlopen. Ze hebben allebei een etiketje gekregen, maar mijn ervaring is heel anders.

Misschien hoort het bij het ziektebeeld van de personen die gefilmd zijn, maar ik vond dat ze de "schuld" vnl buiten zichzelf zochten .
Natuurlijk is het wel heel erg dat je zo'n complex probleem hebt, dat niemand je meer kan/ wil helpen.