Uit elkaar gaan?

Maar als je nu niet in therapie samen gaat, kan jij dan werkelijk tegen jezelf en je kinderen zeggen dat je alle geprobeerd hebt om het huwelijk en gezin te laten werken?

Ik ben nl gescheiden, hij wilde absoluut niet meer verder. Had z'n heil bij een ander gevonden. In de jaren ervoor ging het niet zo goed, ik heb meerdere malen gevraagd om samen in therapie te gaan. Dit werd altijd geweigerd want ik was de enige die maar moest veranderen.
Ik weet niet of wij het met relatietherapie wel gered hadden maar ik weet heel zeker dat wij nu niet alles geprobeerd hebben om ons huwelijk wel te laten werken. En dat vind ik heel erg voor mijn kinderen. Ik was namelijk echt getrouwd voor het leven en dan zijn we nu gescheiden omdat hij niet eens de moeite wilde nemen om er in te investeren.

 

Hoe heb je hem dat verteld dan, want als het niet binnen komt ben jezelf misschien ook niet duidelijk genoeg.
En als je er vervolgens niks mee doet en gewoon doorgaat op dezelfde voet verandert er niks.

Overigens hadden wij ook al jaren geen sex, ik vond hem overal er passief in, moest alles 3x vragen en een volwassen gesprek samen voeren bestond niet.

Relatie therapie is er niet om iemands gevoel terug te praten. Dat kan ook niet. Wij hadden 2 therapeuten die dus heel erg op je houding letten. Gelijk het eerste gesprek gaven zij al aan dat zij konden zien of je er open voor stond of niet.
En als dat niet zo was dan kreeg je een heel ander soort therapie (namelijk hoe ga je goed uit elkaar als het echt over is).

Maar ik krijg nu het idee dat jij vooral met jezelf veel in gesprek bent geweest. Dit hebt 'aangegeven' bij je man en jijzelf eigenlijk nergens meer voor open staat.

Je bent vooral bezig met een hoop excuses en redenen opnoemen waarom het niet goed gaat en je bij hem weg wilt.

De hersens en gedachtengang van een man werken heel anders dan die van een vrouw. Houdt er rekening mee dat als jij weggaat je zomaar kans hebt dat de relatie tussen je dochter en je man ineens wel goed gaat.

Ik bleek de storende factor in ons gezin te zijn. De reden waarom iedereen op eieren liep. Terwijl ik er volledig van overtuigd was dat dit door de passieve houding van mijn man kwam.

 

Ik denk dat er een punt ipv een vraagteken in de topictitel had moeten staan. Ik lees vooral "ja maar".. En dat is prima natuurlijk, maar kun je dan niet beter op zoek gaan naar de beste manier om dit te regelen ipv tips te krijgen over hoe je iets moet redden terwijl het in jouw ogen niet te redden valt?

 

Dit snap ik niet, hij geeft nu zelf aan te willen praten, en jij moet daar over nadenken? Misschien zit hij wel met meer negatieve gevoelens of niet lekker in zijn vel. En gaat dat nu toch inzien en wil hij praten. Dat is toch alleen maar fijn. Zoiets moet je aanmoedigen, samen kijken wat de oorzaak is waarom je gevoelens weg zijn. Of heb jij een ander op het oog?

 

Dat snap ik, en denk voor de meeste niet(ik ook niet)
En relatietherapie of therapie word vaak als iets zwaks gezien, maar ik vind juist tegenovergestelde heel sterk als iemand dat wel doet! Succes hopelijk brengt het jullie dichter bij elkaar. Zou fijn zijn want eens was hij de man waar je voor bent gegaan, en de man waarmee je het aandurft een kind te krijgen.

 

Ik mag aannemen dat het voor niemand dagelijkse kost is relatie therapie.

Alleen je moet er wel open voor staan. En wat hierboven ook al gezegd wordt het leest niet alsof je ervoor open staat.
Het lijkt alsof je je beslissing al hebt genomen.

Nogmaals therapie is niet bedoeld om iets terug te toveren dat er niet meer is. Therapie is bedoeld om het gedrag van je man en dat van jezelf inzichtelijk te krijgen. En dan juist het gedrag waarvoor je zelf heel hard roept dat dat er niet is.

 

Na alle reacties van TS wilde ik hetzelfde zeggen.
Heb ook niet echt het idee dat ze open staat voor eventuele relatietherapie (correct me if i'm wrong) want de beslissing is al gemaakt.

 

Sorry, ik snap eerlijk gezegd niet zo goed waarom je dit topic hebt geopend jij hebt namelijk al lang besloten uit elkaar te willen gaan.

 

Even doen: Als je nu jezelf in de spiegel aankijkt, kunnen dan zeggen: ik heb er alles aan gedaan om dit huwelijk te laten slagen? En wat is je gevoel als je dat doet?

 

Je wil er (gezien de reacties) in elk geval geen moeite meer in steken in eens wat dingen proberen.

Waarom heeft je man aldoor ruzie met jullie dochter? Waar gaat dat mis?
Is het iets waar jij wat in kan betekenen?

Je geeft aan dat hij geen leuke lieve vader meer is maar waar heeft dat dan mis kunnen gaan? Want je beschrijft hem niet als een klootzak. Is het onmacht, zit hij niet lekker in zn vel. Geef jij hem wel eens feedback (positief geformuleerd) en vormen jullie wel een front samen als het over de opvoeding gaat?
Kinderen zoeken nu eenmaal vaak de grenzen op en moeten vooral de grenzen leren kennen. Zodra er een gaatje zit walsen ze over je heen.


En als je er op zn minste nog iets van moeite in wil steken dan zal je soort van van vooraf aan moeten beginnen.

Is er een mogelijkheid dat hij een tijdje bij iemand anders gaat logeren. En dat jullie in die tijd weer gaan daten. Leuke dingen doen. Mooie herinneringen ophalen maar ook nieuwe ervaringen opdoen.
En eventueel dit met behulp van relatie therapie.

 

Misschien moet je dan bijvoorbeeld eens een relatie therapeut inschakelen als jij je huwelijk nog wilt redden, maar ik heb zo het idee na al je berichten dat je het wel prima vind allemaal.

Misschien moet je ook eens kijken naar je eigen aandeel in deze hele huwelijkscrisis, waar 2 ‘vechten’ hebben 2 schuld.

 

Joh als je er geen zin in hebt, ga dan gewoon uit elkaar? Ik snap niet zo goed waarom je dit topic opent en alle adviezen weerlegt. Als je er aan wilt werken, dan stap je over je gevoel heen, ga je in therapie en durf ook kritisch naar jouw eigen rol te kijken. Maar als je daar geen zin meer in hebt, pak dan gewoon je spullen en ga.

Sorry ik kan echt heel slecht tegen advies vragen maar het ook verwerpen