Ik twijfel of ik op zoek moet naar hulp...of dat het binnen het normale valt en meer moeders dit zou ervaren/voelen. Ik merk dat ik ontzettend bang ben dat mijn kinderen buiten de groep komen te staan...en ik merk dat als er dus vervelende dingen op school gebeuren ik in de stress schiet en me daar dan ook echt heel naar over kan voelen. Dochter (groep 6) mocht onlangs bijvoorbeeld niet op een kinderfeestje komen, samen met nog een ander meisje uit de klas, de rest van alle meiden (9) waren wel uitgenodigd. Met dit meisje zit ze samen op hockey en ze zag haar als vriendin dus ze was echt verdrietig. Ik voel me dan oprecht heel erg rot en kan daar rustig de hele avond en soms zelfs nog de dag daarna een naar gevoel van in mijn buik hebben en geen eetlust. Zelfde probleem als ze bijvoorbeeld een keer gepest worden (gebeurt niet veel gelukkig en niet structureel maar bij zoon in de klas zitten wel een paar etterbakken die af en toe lullige opmerkingen maken) maar als t gebeurt is ben ik meteen bang dat ze het pispaaltje worden. Ik ben zelf nooit gepest. Heb wel als kind gezien hoe 1 kind uit onze klas structureel en heftig gepest werd. Mijn kinderen hebben verder vriendjes en speelafspraakjes. Lopen daarin niet over, maar het is zeker niet zo dat ze echt buiten de groep staan.... toch zit er wel steeds die angst.. Herkent iemand dit? Ik baal hier echt van en vraag me af of t t binnen het normale bezorgde valt wat moeders kunnen hebben... ik lig er soms echt wakker van....
En ik heb de neiging om vanuit die stress dan ook mijn kinden te gaan uithoren over wat er precies gebeurt is (tot op de komma) om precies de ernst te peilen...en ze daarna tips te geven over hoe t beste te reageren oo een zelfde situatie in de toekomst bijvoorbeeld...heel irritant
Ik herken het wel hoor, ik lees eigenlijk niets raars. Mijn oudste dochter werd niet echt gepest maar lag toch nooit helemaal lekker in de groep op de basisschool, was een beetje een eilandje. Soms deden kinderen wel naar tegen haar en op feestjes kwam ze ook niet echt. Ik werd dan ook wel eens helemaal naar van binnen, echt een rot, misselijk gevoel. Kon ook best twee dagen blijven hangen. (nu, op de middelbare school, gaat het gelukkig heel goed, sociaal) Ik denk dat het best normaal is voor ouders om zich rot te voelen als het met hun kind niet helemaal lekker loopt.
Dank je vlinderbloem. Ik merk dat ik t in mijn hoofd dan dus ook opblaas... uitgelachen en rotopmerking door klasgenoot --) in mijn hoofd --) Nee!!! Dadelijk worden ze echt heel erg gepest en vallen ze buiten de groep...want vorige week gebeurde er ook al dit en dit.... meteen een horrorscenario zien.... Later kan ik het dan relativeren maar mijn eerste reactie is vaak dit
Oh dat schrijf je al in je laatste zin. (het is al laat, haha) Dan denk ik dat je het goed doet hoor. Leg het niet teveel bij je kinderen neer alleen. (lastig, weet ik.) Ik denk dat het iets is wat veel ouders wel zullen herkennen, dat gevoel, in meer of mindere mate.
Is er iets in je eigen verleden gebeurd waardoor dit versterkt word? Werd je zelf vroeger gepest of buiten gesloten?
Herkenbaar! Kan ook uren midden in de nacht wakker liggen. Moet ook zeggen dat hij versneld is en geen echte aansluiting had in de klas en na zijn doorstroming in de klas kwam waar ze elkaar al langer kenden en daarom lastig is om er bij te horen. Er zitten ook kinderen in de klas die hem k*t Jong noemen.Gelukkig geen kind die niet voor zich zelf op kan komen maar hou de boel wel in de gaten.
Ik wil dat mijn kinderen gelukkig zijn en hun pijn is mijn pijn. In die zin herken ik wel dat je zelf ook wat van slag raakt als je kind verdrietig is of een vervelende ervaring heeft. Ik schiet makkelijk in de 'oplos'-modus, maar daar ben ik me van bewust, dus ik probeer nu altijd eerst er gewoon te zijn (steunend, erkennend) en daarna te checken in hoeverre het gewenst is dat ik ga 'helpen'. Ik merk dat het ventileren/spuien vaak al genoeg is voor mijn kinderen en dat geen verdere actie nodig is. De wereld is nu eenmaal geen ideale plaats, ze zullen de rest van hun leven met teleurstelling, verdriet, onrecht, boosheid etc geconfronteerd worden. Mijn kinderen zijn gelukkig naar mijn beleving en zolang het bij incidenten in de 'normale' range blijft, lig ik er zeker niet van wakker. Ik heb sterk het gevoel dat met mijn dochters allemaal wel goed komt , dus ik herken niet de paniek of de horrorscenario's. (wat mijn zoon betreft, dat is een ander verhaal. Daar lig ik soms wel van wakker, omdat hij zo kwetsbaar is en de toekomst onzeker)
Ik lees niks geks. Iedere moeder ( ouder) wil zijn/ haar kind gelukkig zien. Mbt dat kinderfeestje vind ik wel opvallend. Alle meiden uitnodigen ( ervan uitgaande dat het een grote groep is) maar dan 2 meiden buitensluiten terwijl je dochter ook met haar omgaat. Dat vind ik wel flauw maar mbt kinderfeestjes kijk ik nergens meer van op
Ik vind het eigenlijk fijn te lezen dat ik niet ze enigste ben. Onze zoon word makelijk geplaagd en is een tijdje ook echt gepest gebeten en geslagen. Nu gaat het op zijn nieuwe school goed. Alleen blijft er op judo wel een jongen te zitten die hem als pispaaltje gebruikt. Kan mijn eigen daar zo super rot om voelen.
Zolang je je het niet op je dochter overbrengt, valt het denk ik nog wel mee. Dat je je er bewust van bent is goed, dus dat komt vast goed! Wat kinderfeestje betreft, inderdaad niet leuk, maar teleurstellingen horen er ook bij denk ik dan maar zo.
Ik herken het wel. Maar meestal realiseer ik me dat ik mij er meestal drukker om maak dan mijn kinderen. Of soms is het eigenlijk alleen voor mij een probleem. En dan probeer ik het los te laten.... best moeilijk soms
Ja hier ook herkenbaar, ik probeer het wel echt bij mezelf te houden. Vooral bij mijn oudste met kinderfeestjes. Ook een aantal keer niet uitgenodigd bij een ‘vriendje’, wel bij elkaar spelen, maar dan horen dat ie te druk is voor op het feestje Dat doet wel pijn aan je moederhart ja. Gelukkig heeft ie er zelf nooit zo’n last van gehad en dat wil ik graag zo houden.
Ik herken het. Ik probeer eerst altijd na te gaan of het echt zo is of dat ik dat alleen maar denk omdat ik daar bang voor ben of vroeger bang voor was. Mijn kind is niet ik. Wat kinderfeestjes betreft, soms is het geen buiten sluiten maar gewoon pech omdat ze ivm vervoer maximaal 8 of 9 kinderen mochten uitnodigen en zij net de shortlist niet hadden gehaald maar het is nog steeds niet leuk.
Nee gelukkig niet...fijn dit te horen. Bah bah...dat vertellen ze er niet bij als je moeder wordt.... Mijn kinderen zijn ook anders...erg gevoelig en dus wat kwetbaarder en 1 kind ook getest hoogbegaafd, wat qua aansluiting natuurlijk altijd spannend is.... misschien dat dit mijn angst voor er buiten vallen versterkt. Maar als ik dit lees is het in ieder geval niet erg afwijkend wat ik voel...Dank je wel!