Rare eetgewoontes... Niet echt... Maar vanavond had ik zin in van alles!!! En ik heb dus zojuist een pizza besteld bij de pizzeria.. En morgen... Morgen ga ik chocola smelten en dan popcorn poffen. De gesmolten chocola er over en suiker karameliseren dat er ook over. Af laten koelen. En op eten. Waarom?? Gewoon omdat dat me lekker lijkt. En ik ga brood bakken. Niet perse om op te eten. Maar omdat het zo lekker ruikt. En een schuim gebakje halen of een mc flurry m&m's Weet het nog niet precies.
@brusje Ik weet niet hoe het zit tijdens een bevalling en dus met geboorte tens. Ik heb wel ervaring met een tens gewoon als pijn bestrijding. Ik weet niet of je bij de fysio wel eens een behandeling met stroom hebt gehad, maar het voelt dus hetzelfde. Zelf persoonlijk zou ik er niet al te hoge verwachtingen van hebben. Heb vandaag zelf gehoord dat ik een ruggenprik ofzo mag. Maar dat zie ik eigenlijk niet zo zitten. Helemaal omdat de POCNES zijn oorsprong daar vind. Heb gevraagd of ik refentamil mag. Dat wist hij nog niet. Maar gaat het navragen. Duimen dat het mag.
Ik heb geen gekke eetgewoontes, maar wel echt cravings naar bepaalde geuren. Citroen schoonmaakmiddel en parkeergarages en benzinestations
@MissFluffy ik doe mijn best. Alleen ik voel mezelf letterlijk wegzakken in een depressie, ik ben hier eerder geweest, ik herken het. En ik ben zo bang dat ik straks nog steeds een depressie heb als hij er eenmaal is en dat ik dan alles mis van zijn eerste periode. En het CJG wat dan ingeschakeld gaat worden, want ik ben een jonge moeder met psychische problemen. Dat is ook de reden dat ik het nu niet durf te bespreken, ik ben zo bang dat ik dan de komende 18 jaar het CJG als een helikopter boven mijn hoofd heb hangen. Normaal gesproken was dit hele depressie ding niet aan bod gekomen, maar door de zwangerschap en de complicaties die ik daarbij heb kan ik nu geen één van mijn coping-mechanismes meer inzetten en raak ik enorm getriggerd van mijn huis wat een zooitje is en mijn mega-afhankelijkheid van iedereen. Ik weet gewoon echt even niet meer wat ik moet doen, ik herken mezelf niet meer. Normaal ben ik niet zo negatief en zeurderig. Ergens denk ik dat het hormonaal is, ik krijg dit namelijk ook van bepaalde soorten pillen en hormoonbehandelingen. En dan was ik een paar weken na stoppen ook weer aardig de oude. Alleen als het hormonaal is betekent dat dat ik er niets mee kan doen nu en ik merk dat het zo veel verergerd de afgelopen weken. Ik wil niet zielig doen ofzo, maar ik ben er oprecht niet goed aan toe, het gaat gewoon heel erg de verkeerde kant op nu. De afgelopen weken zijn ook veel geweest, maar ik weet even niet hoe ik het kan verwerken.
En sorry, sorry, sorry dat ik zo negatief en niet leuk en zeurderig ben. Maar ik weet echt niet meer met wie ik dit moet delen en het kostte me al ontzettend veel moed om het hier te delen met jullie, laat staan dat ik het iemand in moet vertellen die tegenover me zit. Please be kind, ik weet het allemaal echt even niet meer.
@MiniPoepiebeertje Wat vervelend dat je een depressie voelt aankomen. Vergeet niet dat er hormonaal veel veranderd waardoor je enorm uit balans kan raken. Toen ik zwanger raakte van mijn jongste die nu 9 word, had ik last van een hele zware depressie. En heb toen ook de hele zwangerschap anti depressiva geslikt. 24 was ik toen. En er is nooit iets van een CJG of e.d bij betrokken geweest. Als je weet wat je triggers zijn probeer deze dan een beetje te vermijden. Daarnaast is het belangrijk om sommige dingen te gaan ombuigen. Als je wat advies/tips wilt mbt deze situatie mag je me wel een pb sturen.
Ik vind het niet erg, ervaar zelf ook dingen niet zo heftig maar wel dat ik bijvb geen voorstelling kan maken dat er straks een baby bij is en ik mezelf niet meer zie als moeder van een baby, en dat ik best bang ben dat er geen band is. Omdat ik deze zwangerschap echt zo ellindig vind. En daar schaam ik me ook voor. Nog een paar weekjes en hopen dat de hormonen dan langzaam weer normaal worden. Deze zijn nu zo uit balans. Sterkte en het komt goed. Echt
@Leni4 Ben jij ook bang dat je het "verleerd" bent? Dat je niet meer zo goed weet hoe je een baby mama moet zijn? Puur omdat je kids al ouder zijn? Ik heb dat wel. Angst dat ik het niet meer in me heb, misschien wat te oud ben. En allemaal meer van die gekke dingen.
@MiniPoepiebeertje je mag mij altijd lastig vallen hoor! Ik schijn een positief effect te hebben op mensen. Ondanks mijn ervaring in deze zwangerschap kijk er niet negatief tegenaan of straks op terug. Ne met verlof heb ik even nog geen haast om te bevallen. Rare eet gewoontes, valt mee hier. Tens behandelingen heb ik vroeger gehad bij de fysii. Heb nu een apparaat in huis. Maar ik heb beval keus probleem. Ik wil thuis maar met ruggeprik zeg maar em dat kan niet
Hele grote kans dat de hormonen hier een grote rol in spelen hoor, in combinatie met de nesteldrang en het steeds minder kunnen. Heel vervelend is dat. Ik heb zelf ook een lang verleden met depressie en ik weet hoe je je voelt. Aan het einde kan je het allemaal niet meer overzien, en dan moet je straks ook nog voor een baby zorgen. Ik zag het bij de eerste totaal niet meer zitten. En ik was ook bang om dat te delen, en gelabeld te worden als een probleemgeval ofzo. Maar in het eerste jaar dat de baby er was kwam ik er steeds meer achter dat heel veel vrouwen dat hebben, en dat het je geen slechte moeder of probleemgeval maakt. Ik zou je dus willen aanraden om juist erover te praten met anderen, je kan wel eens veel meer begrip en steun tegenkomen dan je denkt. En wees ook niet beschaamd om hulp te vragen met simpele dingen als het huishouden. Het scheelt zoveel als je omgeving opgeruimd en gezellig is. Je kan hier alles delen hoor, je bent niet negatief of zeurderig, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje en begrijpen je écht wel Bij mij ging het stukken beter toen de baby er eenmaal was trouwens. Mits ik genoeg rust pakte. Mocht dat bij jou straks niet zo zijn zou ik toch even aan de bel trekken. Instanties zijn er om je te helpen, niet om je baby af te pakken (daar was ik bang voor)
Ja dat heb ik zeker, heb 2 pubers en een bijna puber. Die hebben ook totaal geen respect voor dat ik zwanger ben. Dochter irriteert zich mateloos aan mij, ik ben onafhankelijke vrouw altijd geweest en kan nu steeds minder. Zoon puber die wil er weinig van weten. Alleen de jongste is behulpzaam en zegt laatst, waarom praten we nooit over de baby, dochter haar ogen draaiden en zuchten, zegt ze praten we genoeg over.. mss beetje jaloersie ik weet het niet. Komt straks hoop ik allemaal goed. Maar zwangerhormonen weinig kunnen en 2 uberpubers pfffff ...
Tenzij je de verkeerde contact persoon hebt. Dan heb je veel te verliezen. Ik sta aan de andere kant nml. Als kind uit huis geplaats. Je groeit niet goed op als je in het systeem zit. Uitzonderingen daar gelaten. Maar eenn klik met je contact is belangrijk. Een papiertje zegt niks over iemand geschikt is voor dat werk en een goede screening van pleegouders zegt niks of je er goed zit.
In dit geval ben ik de juiste praatpaal. Ik heb die puber ook gehad en ik heb er nog so Puber meiden met hun kuren daar kan je altijd voor bij mij terecht. Daar heb ik de nodige ervaring in. Plus een zoon van nu 20. Die staan er ook anders in. Mijn dochter vind ik zwanger een drama, zoon intereseert het niks. En we praten nergens over. Het is leeftijd.
Jullie lieve woorden verzachten echt! Jullie zijn zo lief allemaal! Ik ben blij dat ik het hier aangekaart heb, het doet me goed om te weten dat ik niet alleen ben met dit soort gevoelens. Ik denk zelf ook dat het hormonaal is, maar sommige gedachten zijn zó donker dat ik me afvraag of ik het ga halen tot de 40 weken. Ik ga elke 2 maanden naar een maatschappelijk werkster, omdat ik me heel onzeker voelde over het aanstaand moederschap en ik denk dat ik dit ook met haar moet bespreken. De 23e heb ik weer een afspraak, misschien dat ik de laatste weken vaker kan gaan. Ik laat even jullie woorden bezinken, ik kom er later op terug. Maar weet dat ik het zó ontzettend waardeer en het me echt een stukje beter laat voelen!
Frustrerend vind ik het soms. Maargoed hopen dat de laatste weken snel gaan en dat zodra baby er is alles weer wat beter gaat.
@Leni4 Wat vervelend/jammer dat ze er zo mee omgaan. Dat is hier gelukkig wel anders. Het was voor hun beide hun grootste wens om nog een broertje of zusje te krijgen. Dus ze zijn wel heel erg betrokken en praten er ook veel over. Vragen elke dag hoe het met baby gaat, waar ze ligt, hoe ze ligt, of ze slaapt enz. Dus ik hoef me niet druk te maken daar over. Gelukkig. Bij mij is het echt heel erg twijfelen aan mezelf. Kan ik dit nog wel. Ben ik nog wel geschikt weet ik nog wel wat en hoe te doen. Ben ik niet te oud? Allemaal van die dingen. Mijn ziekte heeft niet echt een rol gespeeld bij de andere meiden. Alleen dat ze meekregen dat het soms niet goed ging en er een dokter of het ziekenhuis aan te pas moest komen. Voor de rest heb ik het een zo weinig mogelijke invloed allemaal gedaan. De meiden voor alles, altijd. Zelfs als ik dan een paar dagen herstellen moest of e.d Of het nu nog kan in die mate weet ik helemaal niet. Ben nu echt wel eens bang dat ik voor deze kleine lang niet zo'n goede baby mama kan zijn als dat ik voor de andere 2 was. Anderzijds... een baby geeft me zo veel positieve energie dat het waarschijnlijk wel mee valt. Doordat er zoveel jaren tussen zit, lijkt het net een beetje op de eerste keer een kindje krijgen. Alleen beschik ik nu over iets meer kennis.
Dat herken ik ook heel erg.. ik ben arbeidsongeschikt door onder andere een chronische vermoeidheid. Ik vraag me regelmatig af of ik het wel aankan 2 kindjes, en ik voel me schuldig dat ik straks de 2e niet zoveel aandacht kan gaan geven als de eerste en ik voel me schuldig dat de eerste haar aandacht nu moet gaan delen, en ben bang dat ze denkt dat ze niet genoeg was en daarom een 2e komt. Het voelt heel egoïstisch om een 2e te willen.. maar tegelijk ben ik er ook van overtuigd dat het voor de eerste zoveel gezonder is om een broertje of zusje te hebben. En ze vindt babies helemaal het einde, dus misschien dat ze juist heerlijk meedraait met de verzorging van nr2. Ik probeer me maar voor te houden dat ik misschien niet nét zo'n goede mama ben straks als eerst. Maar ik ben goed genoeg.
@MissFluffy Lastig is dat hè? Als je je al niet genoeg voelt voordat je kleintje er is. Ik was ook al chronisch ziek met de andere 2. Maar toch is er geen verschil geweest tussen nummer 1 en 2. Dus het komt vast wel goed bij jou en je kindjes. En hier zal het vast ook wel goed komen. Ik zie alleen nog even niet hoe. Afwachten en ervaren denk ik dan maar.
Ja dat is heel lastig. Maar om eerlijk te zijn denk ik dat het iets heel natuurlijks is. Een meganisme ontworpen om goede moeders te maken zeg maar.. iemand die altijd blijft streven naar het beste voor haar kinderen. Ik hoop alleen maar dat we achteraf kunnen zeggen dat we het goed voltooid hebben.
Voor mij voelt het ook weer als de eerste, oudste bijna 16 dan 14 en bijna 11 dus lang geleden.. denk wel dat het goed komt met ons.. en zie mezelf nog niet met een baby haha terwijl straks waarschijnlijk niet meer kan voorstellen zonder haar.