Ik vind het moeder zijn wel iets om trots op te zijn. Vind trots zijn niet hetzelfde als jezelf een veer in de reet steken eigenlijk.
Ik vind trots zijn op het Nederlands/ofwel andere nationaliteit ook vreemd. Is niet alsof je zelf hebt kunnen kiezen waar je geboren bent. We zijn allemaal mensen, allemaal hetzelfde. We wonen met z’n allen op die mooie blauwe planeet. Er vertrekken ook elke dag Nederlanders naar een ander land omdat ze denken dat ze daar gelukkiger zijn, terwijl we het hier al zo goed hebben t.o.v heel veel andere plekken. Logisch dat er dus ook mensen met die droom naar ons land komen.
Dat is dus idd wat ik bedoel. Voor mij is nationaliteit maar een document. Wie ik ben als persoon heeft amper iets met mijn nationaliteit te maken. En idd trots kan je zijn op dingen die je bereikt hebt, waar precies ter wereld je wiegje stond is puur toeval. En verder heb ik ook niet erg veel met de Nederlandse cultuur... De directheid gaat vaak nergens over (erg grof), ongastvrijheid en alles volgens strakke schema's en regeltjes ipv gewoon eens spontaan doen. Ik zal vast wel (zij het bewust of onbewust) iets "Nederlands" in me hebben qua doen of laten hoor, maar niet zó bewust dat ik iets doe of laat omdát ik Nederlands ben of trots zou zijn op mijn afkomst. Maar ik ben dus ook niet trots op het feit dat ik moeder ben ofzo.
Ik snap je wel, maar ben het er niet helemaal mee eens denk ik. Het is een lastige. Mijn zusje werkt op een asielzoekerscentrum met jong volwassenen en via haar hoor ik vreselijke verhalen idd. Toch deel ik je mening niet helemaal.
Ik heb het Google maar even gevraagd: Trots is een gevoel wat u kunt hebben. Wie trots is op zichzelf blaakt van zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid. U kunt trots zijn omdat u blij bent wat u hebt bereikt in uw leven, om prestaties die u leverde of om bezittingen die u hebt verworven. In de betekenis 'blij zijn met wat je hebt bereikt' kan je dus idd trots zijn op het moederschap. Trots zijn op je nationaliteit kan dus niet. Want dat is niet iets wat je hebt bereikt. Tenzij je bent geëmigreerd, en de nationaliteit van je nieuwe land hebt aangenomen.
Tja ik kan het niet echt uitleggen. Ik ben trots op mijn kinderen en trots op mezelf omdat ik ze heb gemaakt ofzo Het is een gevoel, heeft niks met overheven voelen of jezelf een schouderklopje geven te maken
Ik weet dat je niet mag reageren van jezelf maar dit is natuurlijk weer zoeken maar iets. Ik ben er ook trots op dat ik moeder ben, ik doe het best goed als moeder, ik heb drie geweldige kinderen die blij met me zijn omdat ik hun moeder ben en dan ben je trots op jezelf omdat je het als moeder best wel goed doet. Ik ben er overigens ook trots op dat ik in een mooi land woon als Nederland, het klimaat, de mooie wegen, de natuur, de bossen, de vele stranden, de Waddeneilanden een prachtig Koningshuis en dan durf ik best te zeggen dat ik een trotse Nederlander ben, dat mag toch?
Mee eens. Ik ben wel trots op mijn kinderen en op bepaalde prestaties van mezelf maar ik zie ook niet in hoe ik trots moet zijn op het feit dat ik in dit land geboren ben en dat ik 2 kinderen heb gekregen, het is niet mijn verdienste ofzo. Dus in die zin ben ik er eerder dankbaar voor dan trots op.
Als je googelt kunt je altijd iets vinden wat in je straatje past. Dit vond ik in een van de eerste links. Trots is ook eergevoel. Bekijk bijlage 639074
Moet zeggen dat ik met de 'vluchtelingen' die uitgeprocedeerd zijn ook niet blij ben. Puur om het feit dat hun eigen land ze niet terug WIL omdat ze (vaak veel!) op hun kerfstok hebben.. Wij, als Nederland, moeten ze dan maar onderhouden want terug sturen mag niet. Dat soort dingen snap ik niet. Echte vluchtelingen zijn natuurlijk wél welkom
Nee, ik deel m’n eigen mening ook niet helemaal. Ik vind het vreselijk lastig om uit te legen. Kan niet helemaal uitleggen hoe ik het wel bedoel. Ook omdat het zo lastig en dubbel is.
Iertje wat zijn nou gelukzoekers in jouw professionele opinie? Algemeen Die term wordt zo vaak gebruikt voor mensen die niet direct voor oorlog vluchten. Maar bijvoorbeeld wel voor een dictatorschap, voor levenslange straffen/doodstraf voor het delen van hun mening, voor enorme armoede, onrust en geweld in land van herkomst en zo zijn er nog veel situaties te noemen waarin er geen spraken is van een officiële oorlog. Maar waarvan ik 100000% begrijp dat ze alles proberen om daar weg te komen voor een beter leven. En waarbij ik de negatieve term gelukszoeker echt heel misplaatst vind. Terwijl de term opzich de lading in bepaalde situaties wel beknopt dekt.
Ik moet regelmatig Jongeren uitleggen dat ze teruggestuurd zullen worden. Geloof me; soms is dat echt vreselijk. Ben ook wel eens in zo’n (cellen)complex geweest waar ze in afwachting zitten om terug te moeten. In mijn geval naar Afghanistan. Ik heb vreselijk moeten huilen op de terugweg want de kans dat deze mensen vermoord worden bij terugkomst is zeer reëel. Daarentegen heb ik ook weleens jongeren die terug moeten naar bijv. Marokko. En dat voelt dan weer anders.
Wat ik nog erger vind is dat ze hun kinderen inzetten om na tig jaren procederen al alsnog hun zin te krijgen, zoals met de moeder van Lili en Howick. Bewust hen niet de eigen taal meegeven omdat je dat tegen een dreigende uitzetting kan gebruiken etc. Heb het nu uiteraard niet over de kinderen, die altijd het slachtoffer zijn, maar over de ouders. In mijn oude woonplaats kende ik trouwens redelijk wat Syrische gezinnen. En het is vast heel erg wat zij meegemaakt hebben hoor, daar twijfel ik absoluut niet aan. Maar een aantal gezinnen (2 gezinnen met 2, de ander met 4 kinderen) klaagden dat ze een te klein huis hadden gekregen Het waren normale eengezinswoningen met 3 slaapkamers! "De keuken is zo klein..." (Alsnog veel groter dan de minikeuken die wij hadden in Nederland.) Niet om het een of ander, maar dat vind ik ook wel erg ondankbaar. Het had ook allemaal nog veel kleiner nog gekund, als ze bv in de randstad waren terechtgekomen. Wees blij dat je veilig bent, een huis hebt en maandelijks inkomen (geen van allen hadden een uitkering. Even voor de duidelijkheid) denk ik dan.
Ik ga hier even over nadenken voordat ik wat neerkalk hier. Ook omdat ik de term gelukszoeker heel misplaatst vind, maar geen beter woord kan vinden zo snel hoe het anders te noemen...
Wij waren betrokken bij Lily en Howick. Ook op de voogden heeft dit een immense afdruk achtergelaten.
Overigens is er niks mis met de term gelukszoekers op zich, ieder mens zoekt toch geluk? Het gaat mij meer om de context waarin deze wordt gebruikt. Ik heb zelf redelijk wat familie die in de jaren 50 als gelukszoekers naar Australië zijn gegaan en ben ge(r)emigreerd dus zelf technisch gezien ook een gelukszoeker, maar dan omgekeerd.