Help - uit elkaar baby van 7 maanden

Discussie in 'Mama en gezin' gestart door nij, 13 jan 2020.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. nij

    nij Lid

    5 okt 2018
    32
    14
    8
    Vrouw
    10 jaar zijn we deze maand samen. Althans, zouden we samen zijn. We hebben vorig jaar in juni het mooiste geschenk van de wereld gehad. Een dochter en wat voor een. Al voor we een kindje kregen hadden we cultuur problemen. Hij Turks (wel modern), moederskind. Echt alles is voor moeder. (No problem maar je hebt nu ook zelf een gezin)Geen vader meer wel een oudere broer. Uiteindelijk na 9 jaar samenzijn ben ik voor hem bekeerd. Omdat ik na al die jaren graag verder wilde en ook vooral Om mijn grootste droom waar wilde maken. Moeder worden. Uiteindelijk mezelf ingelezen, bestudeerd en met hart en ziel gekozen voor het geloof. Een dag erna was ik zwanger. Zweverig of niet het voelde voor mij als een teken. Dit voelt dus niet als verplichting want ik heb er zelf voor gekozen. Alhoewel, ik eerst christen wel moeite had om hier van te bekeren. Helemaal omdat ik dit na al die jaren eigenlijk niet meer verwacht had. Maar goed. Daarvoor veel ruzies gehad, ik ben best een heftig persoon en hij ook. Ik heb veel meegemaakt in vorige relatie. Psychische en lichamelijke mishandelingen. Slechte jeugd met agressie van mijn vader etc. Gescheiden ouders. Lastige puberteit. Ga zo maar door. Een vrouw met een grote hutkoffer zullen we maar zeggen. Sinds de komst van ons kind zijn de ruzies erger geworden. Voorheen vlogen we elkaar wel eens in de haren, zo heb ik ook fouten gemaakt door hem wel eens een klap te verkopen in het verleden. Wat de redenen hiervan waren, nogal veel om om te noemen. Maar ik werd tot het uiterste gedreven alhoewel ik geweld gebruiken super laag vind. Zo ook van mezelf. Maar goed. Laatste tijd vlieg hij nu dus mij aan. Maar echt aanvliegen. Mijn keel dichtknijpen, schreeuwen en het alleen maar roepen dat ik geen respect heb voor hem. Ik voed zijn kind op, ik werk, ik betaal een deel mee aan ZIJN koophuis. Dus niet de helft, want dan wil ik een samenlevingscontract aangezien ik anders niets opbouw en hij wel. Ik voel me zo ontzettend van deze man, die ik al 10 jaar ken vervreemd. Ik ben zo door de war en zo teleurgesteld in wie we samen zijn geworden. Ik zit nu bij mijn moeder met mijn Nodige spullen. Ik ben vertrokken. Ik kan niet meer samen zijn met iemand die zo van me bevreemd is, die ik niet meer ken. Die altijd chagrijnig is en zo tegenover mij staat in het leven. Hoe ik hou van wandelen, de natuur in, vakanties, genieten van het leven. Houd hij ervan om voor de tv te hangen en te slapen. Slapen en nog een slapen. Het schiet zo tekort in het samen een gezin runnen. Ik voelde me Zo alleen. Continu kreeg ik, als ik er ruzie om maakte of over sprak alleen maar naar mijn hoofd: als je gelijkheid wil omtrent taken voor ons kind, dan met name dat ik ook eens kan blijven liggen ipv dat ik altijd up and running ben, dan kreeg ik te horen: dan moet je ook een gelijk deel mee betalen aan het huis. Dan krijg je gelijkheid. Ik ben zó verdrieitig. Niet eens meer om de man die ik kende, maar voor mijn dochter. Ik heb een prima baan. 2000,- (net wat meer) netto voor 32 uur werk. Maar ik heb geen eigen woning, nog geen eigen plekje. Iets wat ik zo belangrijk vind voor haar. Rust regelmaat en reinheid. Ik ben echt intens gebroken. Wat een droom had moeten zijn is voor ons een nachtmerrie geworden. Ook voor hem. Ik heb verder ook vrij weinig hoop dat hij inziet dat er wat moet veranderen. Want dit is al vaker gebeurt. Ik ben alleen voor het eerst vertrokken, na de fysieke aanval. Ik kon niet meer blijven. Ik kan het niet meer. Ik moet van alles regelen. Ik hoop dat hij uberhaubt contact opneemt om haar te kunnen zien. Dat hij beseft dat we een plan op moeten stellen. Of dat hij zijn gezin mist, of uberhaubt dat hij mij mist. Of het nog wel kan werken is een tweede. Maar ik zit ondertussen ook zo in dilemma met mijn verstand en m’n gevoel. Het gevoel van het hebben van een gezin. Een vaderfiguur in haar leven.

    Sorry voor het lange verhaal maar ik hoop lotgenoten, tips of whatever te kunnen vinden hier. Ik schaam me al veel te diep voor de situatie. Dat het zo ver moet komen na 10 jaar lief en leed. En dan heb je net een baby. Jeetje, shit is getting real.
     
  2. Yaisa

    Yaisa Fanatiek lid

    31 jul 2013
    1.200
    1.245
    113
    Na het lezen van je verhaal kon ik niet zomaar wegklikken. Ik heb verder geen tips of ervaring. Maar jeetje wat heftig en verdrietig, maar wat dapper om deze stap te zetten.
    Ik wil je een heel dikke digitale knuffel geven en heel veel sterkte wensen met alles.
     
  3. kleinegup

    kleinegup Fanatiek lid

    19 aug 2015
    1.533
    382
    83
    Vrouw
    Oef, de emotie spat ervanaf. Wat knap dat je de stap heb kunnen zetten. Lijkt het goed te gaan met de kleine?

    Ik lees veel ongelijkwaardigheid in jou verhaal. Mochten jullie ooit het weer samen willen proberen, dan is dat wel iets om aan te werken.

    Verder, kun je lang bij je moeder blijven? Schrijf jezelf zo snel mogelijk in bij de woningbouw.
    Maak een lijst met vaste lasten en kijk of je eventueel particulier kan huren.
    Maak ook een berekening voor eventuele toeslagen. Misschien heb jij daar recht op.

    Sterkte.
     
  4. elliepellie

    elliepellie Fanatiek lid

    28 jun 2014
    1.887
    1.011
    113
    Vrouw
    Pedagogisch medewerkster
    Venlo
    Elke situatie is anders en mijn situatie was ook heel anders dan dat van jou. Ik ben na 12 jaar bij mijn ex weggegaan. Onze zoon was toen een jaar oud. Hij was echt geen slechte vent maar het was een broer/zus relatie en ik hield niet van hem zoals ik van mijn man zou moeten houden.

    Ik had ook niks meer. Moest mijn huis uit omdat het verkocht was, heb veel stress en ellende gehad maar het was het wel waard! Als ik iets heb geleerd is dat ik sterker ben dan dat ik dacht en mijn zoon zo ontzettend veerkrachtig (die is nu 5 en o wat doet hij het toch goed!)

    liever uit een gebroken gezin dan in een gebroken gezin waar geweld dus de norm is geworden!
     
  5. NiekeKris

    NiekeKris VIP lid

    13 apr 2008
    22.434
    8.282
    113
    Wat goed dat je weg bent gegaan! Hopelijk kun je langere tijd bij je moeder blijven?

    Een leven met geweld, laat staan van ouders onderling, naar mijn idee, kwalijker voor een kind dan gescheiden ouders. Als je zo sterk bent om weg te gaan, dan ben je ook sterk genoeg om het alleen te redden! Heel veel sterkte!
     
    Whoopy vindt dit leuk.
  6. nij

    nij Lid

    5 okt 2018
    32
    14
    8
    Vrouw
    Dankjewel voor je reactie.
     
  7. nij

    nij Lid

    5 okt 2018
    32
    14
    8
    Vrouw
    Ja, ik kan er langere tijd blijven. Alhoewel dit natuurlijk voor mij heftig is. Heel druk (ik heb hsp) geen eigen plek, geen rust. Geen moment van privacy. Maar goed het is even niet anders.. dankjewel voor je lieve reactie.
     
  8. nij

    nij Lid

    5 okt 2018
    32
    14
    8
    Vrouw
    Precies dat. Ik kom zelf uit een gebroken gezien en heb dit als vreselijk ervaren toen mijn ouders uit elkaar gingen toen ik 8 was. Dan kan ik maar beter nu uit elkaar gaan zodat zij er geen last van heeft, althans bijna niet omdat ze op zal groeien en niet beter weet dan dat dit gewoon haar realiteit is.
     
  9. nij

    nij Lid

    5 okt 2018
    32
    14
    8
    Vrouw
    Dankjewel! ♥️
    Dankjewel, heel lief van je ♥️
     
  10. Oranjerood

    Oranjerood Actief lid

    12 feb 2014
    128
    59
    28
    De dynamiek in een relatie veranderd wanneer er een kindje komt. Waar je voorheen misschien minder moeite had met bepaalde eigenschappen zoals het vele (uit) slapen, zo verwacht je nu misschien dat hij ook vaker opstaat, of jou een keer laat liggen of je dochter even overneemt (logisch) Je kan alleen niet verwachten dat patronen die er in die 10 jaar zijn ingesleten, ineens makkelijk te zijn doorbreken. Zo te lezen hadden jullie al meerdere punten waarop het niet lekker liep in jullie relatie, en die door de komst van jullie kindje misschien extra druk hebben gegeven, klopt dat? Als jullie dan beiden ook best pittig zijn en flink ruzie kunnen maken, escaleert dat. Als je besluit met hem verder te willen dan zullen jullie je onvrede moeten uitspreken en vooral jij bepaalde punten moeten aangeven zoals niet alleen willen bijdragen aan de woning, maar ook op het contract staan zodat jullie samen iets opbouwen. Rolverdeling mbt jullie dochter.. etc. No offense, ik ben zelf getrouwd met een marokkaan, en niet om iedereen over 1 kam te scheren maar bepaalde culturele dingen mbt de opvoeding of hoe ze zelf zijn opgevoed zijn er soms moeilijk uit te krijgen.. misschien is het een idee om hem gewoon vaste momenten alleen te geven met je dochter, zodat je er ook echt even niet meer bent.. en dat hij (maar ook zij straks) eraan gewend raakt om even de verantwoordelijkheid te hebben zonder altijd mama achter de hand te hebbsn.

    Fysiek geweld is nooit goed te keuren maar zo te lezen kunnen jullie er allebei wat van, en ik kan me ook voorstellen dat iemand iets doet uit boosheid als de spanning oploopt van beide kanten. Jullie moetem echt leren om je boosheid te reguleren en het niet zo hoog op te laten lopen. Voor jezelf maar ook voor je kindje. Het is niet gezond voor haar om zulke spanning mee te maken.

    Ik wens je heel veel sterkte. kan me zo voorstellen dat je er in tweestrijd zit. Je moet goed voor jezelf nagaan wat jij wil in deze relatie en of dat haalbaar is.. Maak het bespreekbaar. nogmaals; een kindje brengt veel teweeg in een relatie. Verwacht niet dat je vriend ineens veel uit zichzelf zal doen als hij dat al 10 jaar op een bepaalde manier gewend is, daar zal jij hem misschien een beetje in moeten 'opvoeden' en sturen.
     
    Flamingo1990 vindt dit leuk.
  11. Teacher86

    Teacher86 Lid

    30 jul 2016
    97
    33
    18
    NULL
    NULL
    Salam 3alaykom zuster,

    Mooi om te lezen dat je zelf hebt gekozen voor dit prachtig geloof :). Heel jammer om te lezen dat het niet goed gaat met je relatie. Ik ga je geen advies geven mbt je relatie, maar wil wel reageren.

    Uit je verhaal kan ik halen dat jouw partner helaas niet zijn verplichtingen naar jou en jullie kind toe nakomt. Zo is het in de islam 'geregeld' dat een man de verantwoordelijkheid heeft ALLES te betalen. Een vrouw kan ervoor KIEZEN een steentje bij te dragen en dat wordt dan gezien als liefdadigheid (dus een beloning voor jou). Kostwinner zijn betekent dan overigens niet dat een man dan niet moet helpen in het huishouden (helaas is dat beeld er wel in sommige culturen wat 'tegen' de levensstijl van profeet Mohammed vrede zij met hem ingaat).

    Slapen slapen slapen is ook niet hoe wij, moslims, onze tijd moeten besteden en al helemaal niet als je vader en een echtgenoot bent. Jammer. Makkelijk oordelen natuurlijk en dat helpt niets. Ik raad je aan om wat lezingen te beluisteren mbt het huwelijk in de islam (van Mufti Menk bijvoorbeeld....in de zoekbalk van Youtube intikken 'Mufti Menk marriage". Dat geeft je in ieder geval een helder beeld van hoe een gezond huwelijk eruit moet zien en hoe de man en vrouw daar beiden een rol inspelen. Goede tips ook. Voorop staat sowieso dat er geen sprake moet zijn van zowel fysiek als verbale geweld (heel logisch natuurlijk!). Boosheid en daar geen controle over hebben is heel vervelend. Ook daar kun je op youtube vele filmpjes over vinden vanuit islamitisch perspectief. Werken aan een huwelijk/relatie begint sowieso eerst bij jezelf vind ik.

    Ik hoop in ieder geval dat je geen overhaaste beslissingen neemt en dat je op de eerste plaats advies vraagt aan Allah in vorm van duaas en het gebed 'istikarah' (als je daar niet bekend mee bent, even opzoeken).

    Ik wens je heel veel succes. Dikke knuffel!
     
  12. Teacher86

    Teacher86 Lid

    30 jul 2016
    97
    33
    18
    NULL
    NULL
     
  13. Whoopy

    Whoopy Actief lid

    7 mei 2019
    445
    730
    93
    Vrouw
    Bij mij gaan alle alarmbellen af als ik je verhaal lees.
    Ik ben normaal gesproken een enorme voorstander van vechten voor een relatie. Als er kinderen in het spel zijn vind ik dat je er alles aan moet doen om de relatie proberen te redden.
    Toch denk ik er in deze situatie anders over.
    Een relatie waarin (verbaal) geweld wordt gebruikt is echt heel slecht/ onveilig voor een kind.
    Ik ben ook bang dat dat niet zomaar te veranderen is.
    Jij hebt een enorme bagage, hebt ook al eerder in een gewelddadige relatie gezeten.
    Je hebt jezelf bekeerd om moeder te kunnen worden en omdat dat nodig was voor je partner.
    Dat werkt mi al niet. Je kiest voor een bepaald geloof, omdat je dat zelf wil/ nodig denkt te hebben. Dat doe je niet voor een ander.

    Mijn gevoel zegt: heel hard wegrennen en werken aan jezelf.
    Je dochter verdient een stabiele moeder en een veilig thuis.
    Dat kan je haar op dit moment niet bieden met je man.
    Ik bedoel het niet naar, maar ik wil wel eerlijk zijn.
     
    debq en Bloem2310 vinden dit leuk.

Deel Deze Pagina