Het probleem zit'm vooral in wat er gebeurt als je daarna uit elkaar gaat. De vrouw heeft dan geen carrière om op terug te vallen, heeft geen pensioen opgebouwd etc. En dan kan je op individueel niveau wel zeggen (en hopelijk terecht) dat jij (ik viseer jou niet, ik bedoel gewoon «een specifiek koppel») eeuwig samenblijft een dat jullie goede afspraken hebben, op maatschappelijk niveau blijkt toch heel duidelijk dat gescheiden vrouwen met kinderen een gigantisch risico op armoede lopen. Dáárom wordt zo vaak naar die financiële onafhankelijkheid verwezen.
Het ging me erover dat je je kind níet naar de opvang wil brengen, maar wel naar oma. Voor mij is dat niet noodzakelijk anders, als je je opvang goed kiest.
jij verwoord precies hoe het bij mij ook is. In mijn ogen is het een beetje en kip/ei verhaal. We kunnen het niet anders omdat we vast zitten in al die onpraktische zaken, en als we dat niet veranderen zal onze "werk mentaliteit" ook niet veranderen.
Oh maar ik ben niet helemaal tegen een opvang. Onze zoon is ook 2 ochtenden per week geweest een jaar lang. Maar ik hou er gewoon niet van om dat 3-4-5 dagen per week te doen, of dit nu een opvang of oma/onthaalmoeder is.
Voor mij persoonlijk dan een risico dat ik graag loop, al zou ik niet weten waarom aangezien we echt goede afspraken op papier hebben. Maar risico loop je altijd, ik leef liever in het nu dan in het "wat als". Als ik morgen onder de bus kom (ook een risico), dan weet ik in elk geval zeker dat we tot nu toe ons leven hebben ingevuld zoals wij dat goed achten.
Dat zou best kunnen. Maar ook dat kan voor een deel aangeleerd zijn. Wellicht is er ook een sekseafhankelijk verschil, maar het zit hem ook in cultuur en verwachtingen. Mijn vrouw en ik hadden een wezenlijk verschil ik hechting en zorgtaken tijdens en vlak na mijn kraamverlof. Ik wist niet hoe het voor haar was om te werken zonder goede nachtrust, zij niet hoe het was om de hele dag alleen met een kind te zijn. Zo'n groot verschil in verlof alleen al, zorgt voor een ongelijke start. Daarna is dat veel meer gelijk geworden. Andersom werkt dat natuurlijk ook. Als je meer tijd thuis bent, vaker troost etc, zullen de kinderen dit ook meer bij jou gaan zoeken. Financieel moet iedereen lekker zelf doen waar hij/zij zin in heeft. Ik kan me voorstellen dat je die opmerking vaak krijgt en dit irriteert. Blijkt wel dat in geval van scheiding de man er gemiddeld financieel nauwelijks op achteruit gaat, de vrouw flink. Moet je straks weer (meer) gaan werken, kan het in je nadeel werken dat je er een tijd tussenuit bent geweest. Als je dat prima vindt, oke. Maar ik kies daar niet voor. Wij hebben samen een kind, samen een huishouden en samen rekeningen om te betalen.
Zoals ik al zei: op individueel niveau kan je dat prima geregeld hebben. Op maatschappelijk niveau is het gewoon een heel duidelijk en acuut probleem. Dat zijn twee verschillende zaken. Maar fijn voor jou!
Dat is in het geval van een man volgens mij niet anders. Maar als een man huisvader is dan zijn de reacties vaak toch wel anders.
Meer dan prima. Ik weet zeker dat ik op mijn sterfbed niet denk "had ik nu maar meer gewerkt toen ze nog klein waren". Zelf geloof ik trouwens niet zo in dat het cultureel bepaald is. Al sinds mijn 2e wil ik moeder worden en dat is altijd een enorm sterk gevoel geweest, mijn man stond daar heel anders in. Kan karakter zijn, maar ik denk zelf dat er wel degelijk verschil zit tussen man en vrouw en niet alleen omdat dat cultureel bepaald zou zijn.
Toen de kinderen nog onder de 4 waren werkte ik 2 dagen per week. Nu ze allebei op school zitten is dat 3.5 dagen, ongeveer 28 uur. Mijn man werkt 32-36 uur per week. 2x per week gaan ze na school 1 uurtje naar een vriendin. Ze krijgt daar 10 euro per keer voor. Dus ze worden altijd door papa of mama naar school gebracht en 3x per week door papa of mama opgehaald. Schoolvakanties ben ik thuis. 1 dag gaan ze dan wel naar opa of oma zodat ik toch nog wat werk kan doen. Een gastouder kostte hier 6.25 per uur en daar moesten we zelf netto ongeveer de helft van betalen ivm ons toetsingsinkomen. De psz kostte 7.95 per uur en daar gingen ze 2 ochtenden per week naar toe. We hebben het erg luxe omdat we allebei ook een gedeelte thuis kunnen werken. Dus als kinderen ziek zijn oid dan is dat geen probleem.
Haha zo gaat het hier soms ook. Dan kan ik afstemmen tot ik een ons weeg Vandaag komt die weer terug, grote kans dat die volgende week weer op Schiphol staat.
Ik snap zeker dat je als ouders je kinderen geen volledige weken naar de opvang wil brengen, dat je er wil zijn voor je kinderen en dat sommige kinderen opvang ook niet trekken. Maar je man/partner heeft toch ook geen kinderen gekregen om ze alleen in het weekend te zien, om er niet bij te kunnen zijn als ze ziek zijn en om ze niet te zien opgroeien. Als je geen opvang wilt, waarom zou je dan alles niet 50/50 regelen? Dan heb je geen of weinig opvang nodig. Maar daar is onze cultuur en samenleving niet op ingericht. Omdat mannen vaak minder makkelijk parttime kunnen werken, gemiddeld meer verdienen, meer carrière maken, opvang duur en inflexibel is en de gedachte nog steeds leeft dat de vrouw voor de kinderen en huishouden dient te zorgen. Vrouwen worden onder druk gezet, maar de mannen ook. Wie zegt dat zij niet ook best vaker parttime zouden willen werken en de kinderen meer zouden willen zien.
Ik denk ook niet dat je man tzt met veel liefde terug zal denken aan zijn werkdagen. Prima als dit voor jullie werkt, maar je man heeft waarschijnlijk ook geen kinderen gekregen om ze weinig te zien opgroeien. Maar voelt zich ook verantwoordelijk om financieel voor het gezin te zorgen. En die kant wordt, naar mijn idee, bij mannen veel sterker benadrukt dan bij vrouwen. Zoals bij vrouwen het verzorgende kant veel meer wordt benadrukt. En karakter is naar mijn idee enorm beïnvloed door cultuur. Onbewust neem je dingen met je mee. Zo vroeg mijn baas me wat ik zou doen as mijn zoon ziek werd, of mijn moeder dan op kon passen. Nee, mijn moeder werkt. Of mijn vader op kon passen werd niet gevraagd. Kleine dingen, die veel invloed hebben op de verwachtingen en rolpatronen.
Onze kinderen hebben dan wel erg "geluk" met ouders die beide thuis zijn. (Mijn man werkt vanuit huis). Mijn zwager en schoonzus werken beide fulltime en de kinderen gaan naar haar ouders. Ik geloof echt niet dat het 1 beter is dan het ander, maar we zijn wel allen blij dat we meer tijd met elkaar besteden dan een ander gemiddeld gezin hier.
Ha, leuk Ik heb inderdaad ook wel eens opgevangen dat vrouwen in België vaker fulltime werken. Ik heb (Nederland) zelfs vriendinnen zonder kinderen die niet fulltime werken, haha. Dat begint hier naar mijn idee toch steeds meer de norm te worden (4 dagen per week werken). Zelf heb ik de eerste jaren van het leven van mijn kinderen 4 dagen gewerkt. Hun vader deed (en doet, als hoogleraar en afdelingshoofd van een grote afdeling) dat ook. Mijn kinderen gingen dus 3 dagen naar de opvang. Beviel me prima. Sinds ze naar school gaan vind ik het juist moeilijker te combineren, haha. School vraagt meer aandacht dan opvang, en mijn kinderen willen ook niet meer naar de opvang. Ik werk sinds een paar jaar voor mezelf en sindsdien werk ik nog maar 3 dagen per week, en ben ik altijd thuis als ze uit school komen (maar; ze zijn de helft van de week bij mij ivm co-ouderschap). Bevalt me heel goed. Niet werken moet ik niet aan denken, lijkt me voor mezelf ontzettend saai en geestdodend. Overigens; ik vind echt dat we het zijn gaan onderwaarderen dat vrouwen er soms voor kiezen fulltime thuis te blijven. Ik geloof absoluut in het verschil tussen mannen en vrouwen, en dat je mannen niet moet willen castreren van hun meerwaarde in het gezin. Zeker de eerste jaren zijn vrouwen de gene die dragen en zogen, dat is gewoon een gegeven. Daarmee is het kind toch vaak afhankelijker van de vrouw. Laat de man dan maar lekker de basis goed verzorgen qua middelen/financien. Juist fijn toch? Ik kan dat echt wel waarderen als mannen dat (graag) doen. Bovendien; vroeger toen vrouwen nog veel vaker thuis bleven hadden ze echt een waardevolle rol in mantelzorg, onderwijs en het zijn van een luisterend oor voor wie het dan ook nodig heeft. Nu moeten we alles inhuren, gaan we massaal naar de psycholoog/coach, enz. Volgens mij deels omdat we er geen tijd meer voor hebben om dat zelf voor onze naasten te doen. Ik vind dus in een bepaald opzicht de manier waarop we emancipatie invullen een verarming. Bovendien gaat mijn inziens emancipatie niet over gelijkheid maar over gelijkwaardigheid. Mijn vriend heeft een hele goede baan, verdient goed. Hij vindt het geen enkel probleem om meer geld te verdienen dan ik. Overigens verdienden we tot nu evenveel, maar ik heb besloten het komende jaar fulltime weer te gaan studeren en dus niets te verdienen. Daarnaast hebben we ook besproken dat mocht ik weer zwanger raken, ik kan wat langer "verlof" opneem. Kortom, we gaan ook een tijdje meer op zijn inkomen leunen. Ik vind dat prima, hij vindt dat ook prima. Ik ben hem dankbaar dat hij die basis voor ons gezin verzorgt. En daarna heb ik denk ik weer zin om ook zelf weer aan de slag te gaan.
Toevallig wordt mijn man heel erg gelukkig van zijn werk, het is zijn passie, hij zou absoluut niet zonder kunnen. Jammer dat je op die manier dingen probeert te verzinnen, alleen omdat wij het anders doen dan jullie. Volgens mij heb ik nergens iets gezegd over hoe jullie het aanpakken en alleen gezegd. hoe wij erover denken. Wij hebben het namelijk eerst anders geprobeerd. Hij 4 dagen en ik 3. Hij werd er echt niet gelukkig van. Hij ziet de kinderen overigens nog steeds wel veel en is hockeycoach bij dochter. Ze gaan naar school tot 15.15 uur en hij is rond 18 uur thuis. Dus per dag ziet hij ze misschien 2 uur korter dan ik en 1 dag in de week is hij in de middag al thuis. Mijn baas was overigens een vrouw die 40 uur werkte en haar man was thuis. Kreeg nooit die vraag over oppassen. Je kunt ook dingen zoeken die er niet zijn.
Ik werk ca. 30u/week in 3 dagen , maar heb daarnaast nog te maken met avond/weekenddiensten, nascholingen en vergaderingen die erbij komen. Mijn man werkt 36u in 4 dagen maar klaar is ip ook klaar. Hij is de meest flexibele factor en kan als het nodig is ook thuis werken. Wij hebben vanwege de extra's die er bij mijn werk komen kijken bewust gekozen dat ik 3 dagen werk en niet 4. Op mijn werk is dat heel normaal. En ik vind het fijn zelf een carrière te hebben, ik ben dol op mijn werk en moet er niet aan denken om tbm te zijn. Mijn man werkt trouwens niet om zijn gezin te onderhouden en vind dit ook niet belangrijk, ik ben namelijk hoofd kostwinner.
Ah ja, je hebt gelijk. Ik heb zelf alleen maar gebruik gemaakt van de BSO, dus ik heb me daar op lopen focussen. Van de KDV heb ik totaal geen verstand. Wat ik overigens wel heb ervaren is dat je soms totaal geen keuze hebt wat betreft KDV, gastouder ed. Ik heb een tijdje onder Amsterdam gewoond en daar was gewoon 0,0 plek en dus 0,0 keuze. Die wachtlijsten zijn groot! Uiteindelijk mijn kind naar een gastouder gebracht, wat ook niet echt mijn keuze was, maar goed, ik had geen andere keuze. Nu is ze 10 en is de opvang wel verleden tijd. Terug naar school gaan heeft zo zijn voordelen.