Lieve dames, Ik begin dit topic omdat ik 3,5 week geleden ben bevallen van onze prachtige zoon Quin. Ik dit verhaal graag wil delen en hierover mijn gevoelens van mij af wilt schrijven. Ik kan er goed over praten maar merk dat ik er toch veel mee bezig ben en ik niemand in mijn omgeving heb die mij écht begrijpt wat ik bedoel. Ik zou dus graag met andere in contact komen die een soort gelijk verhaal hebben. Hoe die de periode na de bevalling hebben ervaren en hoe het nu gaat. Is er nog een wens voor een volgend kindje of ben je na die ervaring echt ‘klaar’ met zwanger zijn en dus moeten bevallen. Ik zal beginnen met mijn verhaal.
De bevalling kwam op gang in de nacht rond 03.00. Mijn vliezen waren gebroken ook had ik inmiddels behoorlijk wat weeën. De verloskundige kwam een uur later om te checken. Shit; hij had gepoept in het vruchtwater. Dus naar het ziekenhuis. (Ik wou graag thuis bevallen) Balen! Maar het is niet anders. Ik heb nog rustig gedoucht en mijn man heeft de spullen gepakt. We kwamen om 05.30 aan in het ziekenhuis. Daar lieten ze mij eerst rmet rust, om te kijken hoe de weeën het zouden doen. Helaas deden die niet genoeg. Ik had nog maar 2 cm ontsluiting. Ik kreeg dus weeënopwekkers. Het infuus prikken ging niet soepel. Na 3x hebben ze het opgegeven en moest de anesthesist komen om hem wel goed te prikken. Dit lukte. Vrij snel kwamen de weeënstormen. Ik wou dus graag een ruggenprik. Voor dat deze geprikt ging worden wouden ze nog wel ‘even’ een elektrode op het hoofdje van de baby plaatsen. Dit lukte ook niet, de elektrode zat ergens in mij, maar niet op het hoofdje. Ik ging redelijk door de grond toen ze deze eruit moest gaan halen. AUW?! Een uur later kwam ze het nogmaals proberen. Gelukkig ging het deze keer wél goed. De anesthesist kon komen voor de ruggenprik. Top! Helaas ging dit ook niet zo goed. Na 3x prikken gaf ze het op. De hoofd anesthesist moest uit een operatie komen om te helpen. Deze heeft ook nogmaals 3x een poging gedaan. Na 6x prikken in totaal zat eindelijk die ruggenprik. Mijn God wat een opluchting. Ik kon eindelijk tot rust komen. Rond 17.00 kreeg ik ontzettende persdrang. Ze kwamen checken hoe de ontsluiting ervoor stond. Shit, 9 cm. Ik moest dus nog even. Na een kwartier hield ik het echt niet meer en wist ik bijna 100% zeker dat ik op de 10 cm zat. Ik heb gebeld maar ze kwamen niet. Om 17.30 kwam er een verpleegster kijken wat er was. Ik schreeuwde na haar dat hij eruit kwam!! Ze ging even kijken waar de vk was. Pas om 18.00 kwamen ze terug en jahoor ik had 10 cm. Eindelijk mocht ik persen.. Na een uur persen was er nog niets. De vk besloot om mij op de baarkruk te zetten. Dit hebben ze 15 min aangekeken. Toen heeft ze de gyn gebeld. Er moest een vacuümpomp komen. Deze kwam vrij snel. De gyn kwam binnen met de woorden; meid met 3 persweeën heb jij je baby! Oké, ik ging ervoor. Met al mijn laatste energie. Bij de eerste week plaatste ze de pomp en knip. De tweede stond zijn hoofdje, ja bij de derde zou hij komen!! Bij de derde gebeurde er niets .. Noodknop!! Toepte de gyn. De noodknop werd ingedrukt en er stond 15 man in de kamer binnen een paar seconde. Er werd geroepen dat ik moest omdraaien. Ik met veel moeite omdraaien.. toen heb ik een pijn gevoeld die ik niet kan omschrijven. De gyn ging met haar hand en al langs zijn hoofd naar binnen om hem eruit te trekken. Die lukte maar niet. Ik moest weer terug omdraaien. Toen heeft een mannelijke gyn het geprobeerd. Deze lukte het na 2 keer goddank wel. Quin werd eruit getrokken. Daar was hij!! Hij was alleen donkerblauw. Hij was al ‘weg’ .. Ze hebben hem stroomstootjes moeten geven en gereanimeerd. Godzijdank was hij na 10 minuten stabiel. Hij heeft niets aan de bevalling over gehouden. Nog wel 4 dagen in het ziekenhuis gelegen te observatie. Maar deze kleine man heeft 1000 engeltjes op zijn schoudertjes gehad.
Wat een heftig verhaal! Fijn dat hij er niks aan over heeft gehouden en dat jij de moed hebt dit te vertellen want het is niet niks. Afgezien van het feit dat jouw baby teruggehaald moest worden, is mijn eerste onder zelfde omstandigheden gehaald (hij zat vast in het baarkanaal en hartslag begon te dippen dus ook allerlei ingrepen). Ik heb drie jaar lang geroepen, nooit weer. Flinke depressie gehad door onverwerkte issues, dus blijf vooral praten en verwerken! Uiteindelijk heb ik er nog wel twee gekregen, maar heb wel geëist dat deze via een keizersnede gehaald werden en gezien de eerste bevalling leek de gynaecoloog dat ook wel zo verstandig. Natuurlijk bevallen wilde ik nooit weer, dus voordat ik überhaupt zwanger wilde raken van de tweede ben ik op gesprek geweest bij de gynaecoloog die haar beide armen gelijktijdig tot aan de ellebogen in mij heeft gestoken om mijn zoon te 'redden' tijdens de bevalling. Ik had dat zetje nodig om weer zwanger te durven worden.
@Nummer4 Dank voor je reactie. Hier is een uur na de bevalling al direct gezegd dat ik een eventuele volgende keer mag kiezen hoe ik wil bevallen. Ik heb de eerste week van feb een gesprek met de gyn die hem uiteindelijk (Op dezelfde manier als bij jou) gered heeft. Denk dat dat erg emotioneel gaat zijn. Ik merk dat ik gewoon nu niet echt weet wat ik moet voelen ofzo. Ook vind ik het lastig dat mijn omgeving (logisch) door gaat met alles en vooral vind dat ik moet ‘genieten’ van alles nu. Terwijl ik denk; Uh hallo, er is nogal wat aan vooraf gegaan.
Ik heb een vergelijkbaar verhaal, alleen op het einde ons kleintje wel zelf persend ter wereld gebracht, maar dat bekocht met een totaalruptuur. En kind wel naar de reanimatietafel gebracht maar daar zelf op gang gekomen. En vanaf 7 cm ontsluiting persdrang moeten wegpuffen (3 uur), zonder pijnstilling, i.v.m. afwijkende ligging. Sjah, ik heb er ook echt een hele tijd niet aan moeten denken om ooit weer zwanger te moeten zijn en te moeten bevallen. Tijdje gedacht om het er bij 1 te houden. Maar na veel praten met mijn man sleet het gevoel met de tijd. Na 2 jaar en 5 maanden durfden we (ik) er weer voor te gaan. En was het direct raak en nog een tweeling ook Nu natuurlijk heel blij, maar heb me de eerste weken wel over iets heen moeten zetten hoor.. was ik er net pas klaar voor, was het eerst schrik omdat het meteen raak was en daarna de schrik van een tweeling..
@ffff Ai die ruptuur. Je kijkt wel positief terug op de bevalling van de tweeling? Hier dan alleen die knip. Die herstelt alleen niet goed om het verhaal nog compleet te maken Hechtingen zijn er na een week uit komen zetten. Dus nu nog steeds een open wond die vanzelf dicht moet gaan. Sta elke plasbeurt te spoelen onder de douche. Gelukkig ziet het er nu al wat beter uit maar man man man wat ben ik blij als die dicht zit. Daardoor word ik ook nog elke dag herinnert ofzo aan die bevalling.
Wou net vragen of jij het er (redelijkerwijs) zonder kleerscheuren vanaf had gebracht... De wond heelt, en de pijn slijt uiteindelijk maar het gaat niet weg als je er niet voor knokt is mijn ervaring. Wilde ik nogmaals benadrukken. Na de geboorte van de jongste ging het bij mij goed mis, verwerking begint nu pas hier want ben pas na 8 jaar gaan praten. wellicht volgt ooit nog een nummer 4, maar misschien ook niet.
Thanks, het is allemaal ook nog super vers. Ik zou nu nog niet weten hoe ik mijn weg hierin moet gaan vinden. Voor nu gaat het ‘oké’ maar ik ben dus echt bang dat die klap later gaat komen ofzo. Ik ben benieuwd hoe het gesprek met de gyn gaat zijn.
De tweeling moet nog komen Ergens de komende 5 weken. Spannend, wel! Maar niet doodeng, gelukkig. Mijn wond was pas na 11 weken dicht, vlak voor ik moest gaan werken. Was gescheurd op de plek waar de knip en ruptuur samen kwamen. Zat echt een "kuiltje". Volledig herstel heeft lang geduurd, maar is nu helemaal in orde en alles functioneert. Mijn verwerking van de bevalling ging echt met ups en downs. Giga overwinningsgevoel omdat "ik het toch maar mooi gedaan had" tot enorme angsten om wat er allemaal mis had kunnen gaan en angsten of ik wel volledig zou herstellen. Geef het de tijd, praat erover, sta zowel de negatieve als positieve gevoelens toe. En dan komt er denk ik voor jou ook een dag dat het niet meer zo rauw voelt.
Oh shit, ik zie het haha! Spannend zeg. Wat heftig zeg van je wond. Gelukkig is alles goed gekomen. Dankje voor je woorden!!
Ik moest huilen toen ik je verhaal las (zwanger). Vind het echt erg voor je dat je dit hebt meegemaakt. Ik ben blij dat je zoontje het zo goed doet nu! Ik heb een zware bevalling gehad, maar geen horror bevalling, alsin: bij de bevalling zelf hoefde de gyn er niet aan te pas te komen, pas daarna. Maar dat scheelde niet veel. De verloskundige maakte zich boos over hoe hard ik moest persen, daar mijn dochter bijna in kritieke toestand verkeerde. 100% persen was niet genoeg. Ik wist echt niet waar ik het vandaan moest halen en het is dan ook een totaal ruptuur geworden. Dochter gezond geboren. Zag een beetje blauw. Kort gecheckt door de kinderarts. Alles was goed. Ik denk dat dat alles uit maakt in de heftigheid van een bevalling. Quin is gezond, maar je hebt hem in heel slechte toestand gezien. Zoiets wis je niet zomaar van je netvlies, lijkt me. Die totaal ruptuur interesseerde me niet, evenals het vele bloedverlies en placenta die niet geboren wilde worden. Ik had na de geboorte een enorme roze wolk. Pas nu (na 2 jaar) ik een goede 20 weken echo heb gehad denk ik: shit, hij moet er ook nog uit... Ik heb echt niet normaal hoeveel respect voor moeders zoals jij.
@Spiegel Wauw bedankt voor je mooie bericht. Dat doet me echt enorm goed. Ik vind jou verhaal overigens ook erg heftig hoor! Ik merk dat er gewoon weinig mensen zijn in mijn omgeving die het begrijpen ofzo. Het is zo van; Maar alles is nu toch goed, snel vergeten de rest! Ze bedoelen alles goed. Alleen ze hebben niet zoiets soort gelijks ervaren dus snappen het niet. Daarom ben ik blij met berichten zoals die van jou. Vrouwen die écht weten hoe het is en hoe het ook kan gaan. Hoe Quin eruit zag toen hij geboren was vergeten we nooit meer. Hij is ook maar 15 min bij ons geweest. Toen direct opgehaald met een ambulance en naar een ander ziekenhuis gebracht. Toen hij na die 4 dagen eindelijk thuis was voelde het ook erg raar. Niet direct als mijn kindje. Gelukkig is dat gevoel snel genoeg gekomen.
@Spiegel En ik vergeet je helemaal te feliciteren met je zwangerschap! Gefeliciteerd!! Ik wens voor jou dat alles voorspoedig mag gaan.
Ik schrik enorm van je verhaal! Wat een heftige bevalling! Goed dat je zelf beseft dat je echt mensen om je heen nodig hebt die je begrijpen. Ik denk dat je voor jezelf ruim te tijd moet nemen om te verwerken. Op de eerste verjaardag van je kind denk je vaak nog heel intens terug aan de bevalling. Dus verwacht niet dat je het na een paar maanden verwerkt moet hebben. Heel veel sterkte maar ook geluk én liefde met jullie zoon
Wat had je een heftige bevalling zeg! Hier was de bevalling van mijn eerste wel traumatisch voor mij, daarom lang gewacht met een tweede. En die bevalling was appeltje eitje, dat zou ik zo nog een keer doen (en moet ik ook nu zwanger van de derde). Hopelijk kan je het snel een plek geven!
Super lief! Dankjewel! Het lijkt inderdaad wel alsof ik het snel moet verwerken ofzo. Snel weer doorgaan krijg ik veel te horen. Ik ben daarom zo bang dat dan die klap straks ineens gaat komen. Ik ben dus zeker van plan om tijdens het gesprek wat we nog hebben te vragen om extra hulp oid.
Wat een heftige bevalling heb je gehad! Ik kan me voorstellen dat je dat niet 1,2,3 verwerkt hebt. Goed om het van je af te schrijven, dat helpt vaak. Ik kan je het boek: "perfecte bevallingen bestaan niet" van Diana Koster aanraden. Een mooi en praktisch boek over welke impact een heftige bevalling kan hebben: op jouw (mentale) gezondheid, op de band met je kind en de band met je partner. En dat erover praten of erkenning krijgen vaak moeilijk is, mensen wuiven het al gauw weg met dooddoeners als " maar het is gelukkig allemaal goed gekomen" of "maar je hebt een gezonde baby dus focus daar maar op". Echt een super fijn boek met uitleg, herkenning en praktische tips en oefening die kunnen helpen om je ervaring te verwerken.
Klopt! In vergelijking met TS haar bevalling was mijn eerste een makkie, maar ik heb ook jaren niet voor een tweede durven gaan. Mijn ex man toonde weinig begrip en wimpelde mij af met de woorden dat zijn moeder er 7 op de wereld had gezet. Dat is ook echt wat je wil horen wanneer je je angsten deelt.
Hier ook een redelijk vervelende bevalling gehad waarbij ik zelf het bijna niet na kon vertellen echter merk ik dat ik het niet zo heb beleefd als mijn man. Deze heeft er na vier jaar nog af en toe last van. Het is dat het voor ons na de jongste klaar was maar anders vraag ik me af of mijn man een volgende zwangerschap nog fatsoenlijk had doorstaan Uiteindelijk denk ik dat je het voornamelijk verwerkt door te praten en denk je dat dit met je partner niet voldoende is dan zijn daar hulpverleners voor. Succes en gefeliciteerd!