Ja herken het wel. Heb dat weer sinds gisteravond. Kan ik mij van mijn zoontje ook nog wel herinneren
Ja hoor dat mag zeker onze eerste 2 kindjes waren flink groot 4kg met 38 weken en hebben ze daarom ingeleid. Dit kindje is nog wat groter en gaan ze daarom ook weer inleiden. Het strippen is gedaan om te kijken of het dan vanzelf begon zodat ik met mijn eigen verloskundige kon bevallen maar dit is niet gelukt tot nu toe stel ik krijg vanmiddag een ballon moet ik medisch bevallen en stel het is niet nodig heb ik nog tot morgen 08.00 om met eigen vk te bevallen maar daar ga ik niet van uit hoor.
Ook al ben ik heel benieuwd hoe ze eruit ziet en wat voor karakter ze heeft en begin ik toch ook wel wat klachten te hebben (alsof iemand me keihard in mijn kruis heeft geschopt) en slaap ik al maanden verschrikkelijk, mag van mij mijn dochter nog best wat langer blijven zitten. Dit is waarschijnlijk de enige keer dat ik zwanger zal zijn, dus ik probeer van ieder schopje en pijntje te genieten. Straks is mijn buik weer leeg en voel ik het nooit meer. En blijkbaar heeft ze het nodig om nog wat langer in mijn buik te groeien, dus groei maar lekker door kleintje Alhoewel ik natuurlijk hoop dat ze wel voor de 42 weken komt
Zo denk ik er ook over hoor... dit is voor mij ook de laatste keer en geniet ook volop. We wachten ook geduldig af en we zullen zien wanneer ze komt
Hihi, dit is voor mij ook de laatste keer, maar ik kan niet meer genieten van alle pijn(tjes) die ik heb, dus wat mij betreft mag het lekker snel gaan.
Wat ook nog een leuke theorie hier is om te bevallen: bij zoontje moest ik de woensdags weer naar de VK, maar toen is ie de dinsdags geboren. Dus nu dinsdag moet ik weer naar de VK, zou grappig zijn als ze morgen dan geboren wordt
Ja dat snap ik wel heel goed, dan geniet je toch nog van alle momenten dat de baby in je buik is. Dit is jullie 1e kindje toch als ik het goed heb? Willen jullie niet meer kindjes of zou je partner dan dragen? Ik heb de hele zwangerschap gedacht dat het niet de laatste keer zou zijn, maar sinds een week roept mijn man opeens dat het dan zo fijn is dat ons gezin compleet is straks. Terwijl we daarvoor het altijd hebben gehad over 3 kindjes. Hier met hem over gehad en hij zegt dat hij gewoon bang is en het niet weet. Maar ergens besef ik me deze week toch opeens dat het misschien ook wel de laatste keer is. Want als je aan een kindje begint vind ik wel dat je er samen achter moet staan.
Mijn partner heeft al een zoon van 15, dus met de komst van deze kleine is het voor haar compleet. Zij weet heel zeker dat ze niet nog meer kinderen wil. Ik vind het traject om zwanger te worden best heel pittig, dus ik voel me gezegend dat het gelukt is en ben heel blij als ik straks één gezond kind op de wereld mag zetten. Ik ben het met je eens dat je er beiden volledig achter moet staan als je nog een kindje wilt. Ik snap ook dat je man het misschien spannend vindt. Geniet eerst straks van jullie gezinnetje, je weet nooit wat de toekomst nog gaat brengen. Misschien wil hij volgend jaar heel graag nog een kindje. Of misschien kom jij erachter dat je twee meer dan genoeg vindt.
Ja dan snap ik heel goed dat je het compleet vindt. Het lijkt me ook heel heftig om een traject in te moeten. Een van mijn beste vriendinnen heeft dat nu ook, puur omdat ze samen is met een vrouw. Nu in ivf traject omdat ze al heel snel naar ivf gaan. Blijf dat bizar vinden. Maar dan is het heel fijn als het inderdaad gewoon lukt en dan kun en moet je daar heel dankbaar mee zijn! Wij gaan inderdaad zien wat de toekomst brengt. Eerst deze baby en dan zien we het wel. Maar stiekem voel ik deze laatste schopjes we even extra bewust voor mocht het de laatste keer zijn
Hier waarschijnlijk ook de enige keer dat ik zwanger ben. Zeg nooit nooit, maar we hebben altijd gezegd dat één meer dan genoeg is met onze levensstijl (veel sporten en reizen)... Maar dan nog heb ik er lang genoeg van genoten nu hoor alle beweginkjes wel gevoeld en het is goed zo... Net rondje gefietst. Ondertussen m'n lunch weggewerkt en nu weer op de bank met de beentjes omhoog. Zo maar eens een douche pakken...
Hier ook lang getwijfeld om voor een tweede te gaan hoor. Ik heb altijd gezegd om de eerste 4 jaar te genieten van de eerste. En op gegeven moment vond ik het ook wel best, maar later begon t toch wel wat te knagen om er een broertje/zusje bij te doen (klinkt zo makkelijk, wat t absoluut niet is). Nu is ie al ruim 5 jaar, dus je hebt nog een hele tijd te gaan hihi
Daarom inderdaad, zeg nooit nooit. Maar het staat in ieder geval zeker niet bovenaan ons wensenlijstje. En wie weet verandert dat wensenlijstje in de toekomst.. maar ik ga zeker geen 5 jaar wachten, dan ben ik 37 Eerst deze er maar eens uit zien te krijgen.. haha