Ik heb even een anoniem account aangemaakt. Ik wil jullie advies, want ik loop helemaal vast. Sinds 13 jaar ben ik gelukkig met mijn man, laten we hem Stan noemen. Samen hebben we 3 kleine kids. Huisje, boompje, beestje. Voor de buitenwereld het perfecte gezin. Prachtig huis, met de kids gaat het goed, financieel hebben we niks te klagen, eigenlijk is het gewoon goed. Echter zit mijn gevoel niet goed. 15 jaar geleden ontmoette ik, laten we hem Kees noemen. Tijdens een vakantie. Wij wonen in hetzelfde dorp. Hij was een stukje jonger dan ik en we praten dan over de leeftijd waarin ik 15 was en hij 12. Super gezellige vakantie gehad en Kees was tot over zijn oren verliefd op mij. Je kunt je voorstellen dat ik daar gezien de leeftijd niks mee kon. We hebben na de vakantie het contact verbroken, omdat hij gevoelens bleef houden en ik die niet kon beantwoorden. Toen hij 16 was en ik 20, kwamen we elkaar weer tegen. Dit keer deed het veel meer met mij dan ik dacht, want Kees was een jong volwassen man en het klikte enorm tussen ons. Echter liep ik toen al met Stan. Kort daarna heb ik de relatie met Stan verbroken, omdat ik wilde uitzoeken wat er tussen mij en Kees was. Echter hield Kees de boot af, dus heb ik uiteindelijk voor Stan gekozen. Maar in mijn achterhoofd heeft mijn hart altijd bij Kees gelegen. Had Kees de boot niet afgehouden, had ik 100% voor hem gekozen. Stan is een hele verstandige, stabiele man. Alles goed voor elkaar. Kees is een rebels type. Heeft ook alles voor elkaar, maar fladdert wat meer door het leven. Afgelopen jaar kwamen Kees en ik elkaar weer tegen. Weer die enorme klik. Enorm gevoel van aantrekkingskracht. En mijn gevoelens voor hem vlamden gelijk weer op. Ik heb Kees heel bewust 10 jaar lang genegeerd. Want steeds als ik hem tegen kwam, sloeg mijn hoofd op hol. Kees was degene die afgelopen jaar dacht, en nou wil ik weten hoe het zit, waarom doet ze alsof ze me niet meer kent? Na die avond, waarin er overigens niks is gebeurt, blijft hij meer dan ooit in mijn hoofd zitten en vraag ik mij af of ik wel bij de juiste man ben. Al 15 jaar domineert Kees mijn gedachten. Al 15 jaar kan ik aan niemand anders denken dan aan Kees. Afgelopen december appte hij mij uit zichzelf en sindsdien hebben we leuke gesprekken met elkaar. Maar die gesprekken zijn inmiddels zover gegaan, dat we beide toe gegeven hebben, al 15 jaar enorme gevoelens voor elkaar te koesteren. Kees is vrij en ik getrouwd. Doordat Kees steeds weer opduikt in mijn leven, heb ik meer en meer het gevoel dat ik momenteel bij de verkeerde man ben. Kees is geen bevlieging, al 15 jaar zitten we in elkaars hoofd en dat we niet bij elkaar kunnen zijn maakt het heel erg moeilijk. Stan is in alle opzichten een verstandige keuze. Kees is een gevoelsmatige keuze, maar ik weet niet of het ook een verstandige keuze is. Bij Stan voel ik momenteel een heel sterk team gevoel. We zijn op elkaar ingespeeld, maar hele warme gevoelens koester ik niet voor hem. Stan is daarentegen nog elke dag helemaal hotel de botel van mij en ik ben ook zijn ideale droomvrouw. Hij is na al die jaren nog steeds verliefd op mij en dit maakt het er allemaal niet makkelijker op.... Ik heb even van anonieme mensen advies nodig. Wijsheid is bij Stan blijven. Maar mijn hart ligt al 15 jaar bij Kees... En ik zou het zo erg vinden dat ik op mijn 80e moet concluderen dat ik bij de verkeerde man ben gebleven, omdat dit verstandig was... Stan weet niet van Kees. Kees weet uiteraard wel van Stan. Stan heb ik wel verteld over mijn twijfels over ons huwelijk. En daar is hij kapot van.
Wat in mij opkomt na het lezen van je stuk. Realiseer je dat het gras niet altijd groener is aan de overkant ook al lijkt het zo. Denk je niet dat juist het onbereikbare en dat hij toen de boot afhield Kees heel spannend maakt? Dat je daarom zoveel verlangens naar hem hebt?
Kan het niet zo zijn dat je Kees in je gedachten niet een beetje geromantiseerd hebt? Misschien een rare vergelijking maar in mijn zwangerschappen droomde ik ook van dingen die ik niet mocht hebben. Toen ik het eenmaal weer mocht eten was het toch iets minder lekker als ik al die 9 maanden gedacht had. Zoals ik lees heb je met Kees nooit echt een relatie gehad dus ik vraag me af hoe goed je hem eigenlijk kent?
Ik ken hem niet goed. De momenten dat we elkaar tegen komen hebben we wel goede gesprekken en is er een enorme klik, maar nee, ik ken hem te slecht om te zeggen dat hij beter bij mij zou passen... Ik weet niet of ik hem teveel romantiseer. Het is een bloedmooie man inmiddels en als hij nou een rottig karakter zou hebben, zou ik enorm op hem afknappen. Bij hem lijkt het plaatje meer te kloppen, maar ik weet niet of dat over bijv. 5 jaar relatie nog zo is...
Precies dat realiseer ik mij ook heel goed... Kees hield overigens de boot af, omdat hij dacht dat ik nog in een relatie zat. Hij baalt er enorm van dat hij dat destijds deed.
Ik snap je gevoel zo goed. Ik kan het alleen niet hier neer zetten. Vooral de zin als je 80 bent en je terug kijkt en denkt de verkeerde keuze te hebben gemaakt. Ik weet hoe naar die gedachte is. Is er een mogelijkheid met Kees te bespreken dat je ruimte nodig hebt om uit te zoeken hoe het zit? Naar hem toe is het namelijk ook niet eerlijk als je gevoelens niet helemaal hij hem liggen maar je bij hem blijft omdat hij een goede veilige keuze is.
Ik zou eens voor jezelf op een rijtje zetten wat je mist bij je man en wat volgens jou de pijnpunten zijn in jullie huwelijk. Want wat mis je nou echt? Weet je dat? Wat denk ik belangrijk is dat jij je man een eerlijke kans geeft, nu staat hij gevoelsmatig 1-0 achter. Speel open kaart, verbreek het contant want het komt je huwelijk niet ten goede en die verdient toch echt een eerlijke kans.
Tja.. kijk naar wat je heb en samen heb opgebouwd. Wil je dat opgeven voor Kees? En wat als Kees in het echte leven tegenvalt? Dan heb je heel je gezin overhoop gegooid, ik denk zelf dat je daar dan veel meer spijt en schuld gevoelens aan over houd dan dat je op je 80e denkt; tja was dit het nou? Ik vind zulke situaties altijd heel moeilijk! Je heb het nu goed. Zoals ik lees een fijne man en hebben jullie het goed met elkaar als gezin. De eerste tijd met Kees zal vast gezelliger zijn, maar zou dat over 5 jaar ook nog zo zijn? Ik bedoel dit allemaal niet veroordelend. Maar ik wil meer zeggen; kijk naar wat je nu heb en wil je dat opgeven?
Daar heb je gelijk in.. het lastige is, dat ik natuurlijk geen ruimte heb om uit te zoeken hoe het met Kees zit. Het is echt een kwestie van gevoel-verstand..
Dat klinkt lullig, maar Stan is altijd al een verstandige keuze geweest. Ik heb nooit hele heftige gevoelens voor hem gehad, maar ik kon geen reden bedenken niet bij hem te blijven, want hij heeft alles wat je zoekt in een ideale man. Dus wat ik mis: passie, gevoel, liefde... en Stan voelt dit wel voor mij.
Ik denk dat je Kees zwaar overschat. Juist het onbereikbare maakt hem aantrekkelijk maar ik denk dat het in het echte leven weleens flink zou kunnen tegenvallen. Bedenk goed wat je allemaal,op het spel zet en of het je dat allemaal wel waard is. Je hebt een stabiele man die van je houdt, drie kleine kinderen die afhankelijk van je zijn, ik zou het nooit op het spel zetten voor enkel een romantische fantasie. Denk je nu ook werkelijk dat rebelse Kees op een vrouw met drie kinderen zit te wachten? Ik denk het niet, iets van wel de lusten maar niet de lasten. Klinkt hard maar ik denk dat het uiteindelijk wel zo zal uitpakken.
Ben nu even druk, ga ik proberen later op de dag te doen. Ben bang dat ik het niet kort kan samenvatten namelijk.
Als ik jouw stuk lees komt het volgende in me op: is Kees de oorzaak of een symptoom. Ben je niet gewoon aan het vluchten van een ingekakte relatie? Zoek professionele hulp om uit te zoeken of de relatie met Stan nog te redden is en waarom je je zo aangetrokken voelt tot Kees. Vertel Stan dat je niet gelukkig bent en ga in relatietherapie en geef je relatie met Stan en Stan ook een echte kans. Want ik heb het gevoel dat je Stan al jaren zit te vergelijken met jouw (fantasiebeeld van) Kees.
Vraag me gelijk af waarom Kees nog vrijgezel is. Is het een flierefluiter? Heeft hij een lange relatie achter de rug? Is het lang leve de lol? Ik wil me niet binden?
Kun je misschien niet samen uitzoeken of die gevoelens die jij mist niet kunnen komen door bijvoorbeeld relatie therapie? Wat ik denk is dat je niet moet gaan kiezen tussen die twee mannen, maar dat je voor jezelf op een rijtje moet krijgen of je überhaupt nog bij je man wil blijven als je gevoelsmatig niet krijgt wat jij nodig hebt. Ik zou nooit voor een ander bij mijn man weg gaan, wel zou ik weg gaan als ik dood ongelukkig ben in ons huwelijk, ik dat uitgesproken heb en er aan het einde van de rit niets mee gedaan is. Het is ook een beetje aan jou hè... communicatie is de sleutel tot een goed huwelijk en ik mis jou communicatie naar hem. Je bent vaag tegen hem, mist al 15 jaar wat bij hem, maar heb je het wel uitgesproken en hem echt een eerlijke kans gegeven?
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ben bang dat je alles teveel romantiseert. Ik zit natuurlijk niet in dezelfde situatie maar ik zou bang zijn dat als je alles opgeeft voor Kees het uiteindelijk flink tegen kan vallen. Juist omdat die al die jaren in je hoofd is blijven zitten en er eigenlijk nooit echt iets tussen jullie is geweest.
Kees is nog vrij schrijf je.. .. Dat zal ook niet voor niks zijn. Misschien is ie stiekem wel geen relatiemateriaal. Bloedmooie mannen heb je nooit alleen is mijn ervaring. Daarnaast heb je 3 kindjes, en je hebt vind ik wel rekening met hen te houden. Hun wereld zal instorten als je besluit hun vader te verlaten.
Mijn advies, ga jezelf beter leren kennen. Ga naar een psycholoog, desnoods alleen op vakantie. Schrijf dingen op en zorg dat jij gelukkig wordt. Dan komt de rest, en de antwoorden, vanzelf. Maar maak geen beslissingen als je nog zoveel vragen hebt.
Mijn oma heeft me ooit eens gezegd: "Soms moet je leren houden van wat goed voor je is." Als Stan nu zekerheid is en zo goed als alles klopt moet je goed nadenken of je wel het risico wil lopen om dat kapot te maken.