Dan zou ik proberen met de eigenaar van het huis om de tafel te gaan zitten.. en ipv van fulltime misschien net proberen te gaan verdienen wat je nodig hebt voor het huis.. Ik snap dat afkeuring niet leuk is, maar misschien dat je straks spijt krijgt als je iets blijkt te hebben wat niet over gaat.. Hopelijk gaat het allemaal goed komen!
Ben je al eens in een kliniek voor onbegrepen klachten geweest, of psychosomatische klachten. En doen al die pijnstillers eigenlijk wel wat ?
Deze stappen heb ik al genomen. Ook heb ik een tijdelijke huurverlaging aangevraagd deze is afgewezen.
Ik woon nu al in een 4 kamer woning. Inwonen ik zou niet weten waar. Mijn kring is weggevallen na de scheiding. Dat besef is er ook dat het lastig gaat worden. Ik hoop dat het me lukt
Jazeker. Hoop onderzoeken etc maar ook daar niets. De pijnstillers zijn het enige waardoor ik op dit moment kan functioneren. Ik probeer het zo lang mogelijk uit te stellen maar uiteindelijk lig ik compleet dubbel gebouwen van de pijn.
Maar dan kan je toch gewoon niet werken? Als je realistisch bent weet je ook dat je bij deze werkgever vrij snel de ziektewet in gaat.. en over of het overgaat ja is moeilijk te zeggen als je niet weet wat je hebt.. toch klinkt dit niet als iets wat ineens gaat verdwijnen.. dus ik zou er maar wel vanuit gaan dat het iets is wat niet zo maar weggaat.. Ik snap met 3 kids etc en blijkbaar alle hulpverleners en gemeente etc die allemaal niet willen helpen, dat je voor je gevoel niet anders kan.. maar zoals je het omschrijft kan jij gewoon niet werken.. echt in wat voor een gemeente woon je dat ze zo met mensen omgaan dan, er moet wel een instantie of iemand zijn die jou wel kan helpen.. Ik heb ook een onbegrepen ziekte, ik bleef ook maar doorgaan en niemand die wat aan mij zag. Toch lukt dat opgeven moment niet meer en dat geef je lichaam heel hard aan. Ik denk dat je dat zelf ook in 2018 zo hebt ervaren.. https://www.regelhulp.nl/ik-heb-hulp-nodig/opvang-daklozen Snap dat dit niet ideaal is.. maar toch voor het geval dat en mocht je het niet kennen.. gemeentes horen hiervoor mee te kijken..
Pff pijn en 40 uur werken en 3 kids. Dat is best heftig. Ik hoop voor je dat het kantoorwerk is. In elk geval geen lichamelijk zwaar werk. Je hebt zo te lezen weinig keus, niets zeggen en dan hopen dat je zolang volhoudt, totdat je kan verhuizen naar een goedkopere woning. Ik vraag me alleen af, hoe hoog is je huur? Zijn er mogelijk nog toeslagmogelijkheden?
Daarom zeg ik ook " een soort". Hoe je het ook bekijkt: er is een bedrijfsarts die al aangeeft dat werken eigenlijk niet verstandig is. Als TS dus wel uitvalt, is haar werkgever wel de Sjaak. En bij grote organisaties is het vadt op te vangen, maar bij kleinere organisaties kan dit echt heel rot uitpakken. Als men er dus dan achter komt dat TS al langer medicatie slikt, bij drie ziekenhuizen/ specialisten loopt en een bedrijfsarts bezoekt die aangeeft niet te werken.. dan kan het een lastig verhaal worden. TS ik zou toch eens goed gaan informeren. Wellicht bij een sociaal wijkteam je verhaal neerleggen.
Wat ontzettend naar. Echt een situatie tussen wal en schip invallen... Heb je je ook gemeld bij loket WMO? Misschien kunnen zij wat voor je betekenen... Eventueel zou je ook kunnen melden voor schuldhulpverlening. Je hoeft weliswaar niet het traject in, maar ze kunnen je wel heel goed advies geven welke wegen je zou kunnen bewandelen...
Wat een klote situatie zeg. Zeker omdat niemand weet wat eraan scheelt. Is woningruil een optie? En hoe zit het met je ex? Kan hij de kinderen niet vaker in huis hebben zodat jij kleiner kan gaan wonen?
Ik schrik! Het zal toch niet zo zijn dat de lamzak van mijn ex braaf z'n handje ophoudt bij de gemeente terwijl er geen enkele reden is waarom hij niet zou kunnen werken en dan jouw situatie! Heb je eens geïnformeerd naar de participatie wet? Die heeft iedere gemeente en is er om dit soort zaken te vullen. Verders informeer eens bij de sociale dienst naar hulpverlening. Ik snap dat dat best een stap is maat echt... Dit is geen optie. 40 uur werken met 3 kinderen en dan ziek met 12 soorten medicatie. Je ligt dan heel snel tussen 6 planken. Sorry dat ik het hard zeg maar dit is gewoon je kop in het zand steken! Ik heb een koopwoning en had dan wel een baan (toen een nul uren) maar ik kreeg een bijdrage vanuit de participatie wet in mijn woonkosten op basis van mijn inkomen. Ik zou serieus overwegen om iig minder dan 40 uur te werken. Kom op zeg, dat is toch geen doen!! (En heel eerlijk vind ik het ronduit dom). En heel eerlijk niet eerlijk to je nieuwe werkgever.
Dat is niet waar. Genoeg mensen die zonder diagnose worden afgekeurd. Misschien dat er een herkeuring plaats moet vinden na de diagnose. Google maar eens op SOLK trjact.
@edelweiss ik zou iets met de goedbedoelde tips doen en kijken naar opties zodat je niet zoveel hoeft te werken. Die participatie systemen waar we met zn alle hard voor werken in dit land die zijn precies voor deze situaties bedoelt.
Wat ik mij heel erg afvraag is wat je wilt. Wat wil je? Ik heb het idee dat je er in je hoofd helemaal niet klaar voor bent om echt financiële hulp te krijgen, dat je op dit moment niet kan accepteren dat je nu niet kan werken. Ik snap dat mocht dat het geval zijn. Iedereen geeft aan dat het niet verstandig is om te gaan werken ( en dan bedoel ik niet, wij van zwangerschapspagina.) Ik vraag mij af in hoeverre jij op dit moment hulp aan kan nemen, misschien moet je gaan leren erkennen dat het nu gewoon even niet gaat en dat dat niet erg is. In Nederland zijn er overal potjes voor, ook voor mensen die in jouw situatie zitten. 13 soorten medicijnen, 40 uur per week willen gaan werken + 3 kinderen, je doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig, echt het pleit voor je, probeer ook aan je eigen gezondheid te denken, want ook dat doet er toe. ❤️
Wat ik wil is beter worden. Het lijkt mij echt onmogelijk te worden gemaakt. Ik heb zo onwijs veel gesprekken gevoerd. Ik heb geen schulden dus schuldhulp etc valt af. Een budgetmaatje van het sociaalteam. Heeft meegekeken naar uitgaven etc daar viel niets meer te bezuinigen. De gemeente kan volgens de regels pas helpen als ik in een sociale huurwoning zit. De woningstichting probeerd veel. Maar door afbraak van 100 woningen in de gemeente moeten eerst die mensen een huis krijgen. Alle hulp die ik kan krijgen neem ik aan. Zonder dat was ik denk ik al verzopen.
Wat een ontzettend nare situatie. Klinkt loodzwaar, zoveel wegen al bewandeld en afgezocht en dan zo klem staan dat dit dus de enige optie lijkt. Is het netjes naar je nieuwe werkgever? Nee, niet echt. Maar ik snap het wel. Als het Nederlandse systeem je met alle regeltjes zo in de steek laat terwijl het water je zo aan je lippen staat en je tegelijk de zorg over drie kinderen draagt, tja wat moet je dan...? Ik zie je geen antwoord geven op de vraag of er een risico bestaat mbt de combinatie van jouw medicatie en gevaar bij machines, verkeersdeelname, cliënten of collega's. Als dat er wel is zou ik het melden en ben je dat waarschijnlijk ook verplicht. Overigens ben ik chronisch ziek en heb ik ook meermaals geworsteld met de vraag of je dat vertelt aan een nieuwe werkgever. Ik heb het gemeld in de periode dat het mijn functioneren (mogelijk) kon beïnvloeden.
Dat klinkt enorm tegenstrijdig. Het zal niet de eerste keer zijn dat iemand (ver) over zn eigen grenzen heen gaat, en vervolgens een burn-out krijgt. En als je medicatie daarop van invloed is, zal ik het zeker melden bij je baas, want dan ben je echt de sjaak hoor als ze er pas achterkomen als jij al uitgevallen bent... Ik snap je dilemma wel, maar wat @Oilell in dr post van 13:27 zegt klopt. Dus het beste is om dat op te volgen, hoe moeilijk ook.
Schuldhulpverlening werkt vaak ook preventief. Je hebt altijd recht op een aanmeldingsgesprek waarbij gekeken wordt of je in aanmerking komt voor shv of dat je andere stappen kunt ondernemen... Je zit weliswaar niet in de schulden, maar die liggen wel op de loer.
Ik snap dit niet zo goed. Ik weet niet in welke gemeente je woont maar ik kreeg met mijn koopwoning (!?) echt hulp van de gemeente.