Ok in verband met eventuele meelezers heb ik een nieuw account. Ik weet het, het zoveelste ''zo'n soort topic'' Zoals de topic-titel al zegt hoe hebben jullie de keuze gemaakt? Situatie: wij hebben twee gezonde kinderen, goede zwangerschappen gehad, snel zwanger geraakt. Echt gezegend wat dat betreft. Wij dachten altijd na 2 ''klaar'' te zijn. Maar hoe anders is de praktijk! We twijfelen al best een poosje over wel of geen derde. De jongste is nu 2,5 en ik en mijn man zijn nu 35. Als we er wel voor gaan willen we niet te lang meer uitstellen. De afgelopen periode twijfelen we allebei. We gaan constant van nee absoluut niet naar oh absoluut wel. Soms gewoon binnen één dag! We hebben voor - en tegen lijstjes gemaakt maar uiteindelijk zijn die ook altijd op te lossen. Onze lijst van ''bezwaren'' - We zijn gezegend met twee gezonde kinderen en dat alles altijd goed is gegaan. Moeten we niet tevreden zijn met wat we hebben? ---> maar ja, angst is een slechte raadgever en bij de eerste twee namen we ook die stap. Is dat een reden om iets niet te doen? - Praktische bezwaren: financieel, auto, huis --> allemaal te weerleggen, de auto past of er kan op termijn een nieuwe komen, we hebben 5 slaapkamers, financieel hebben we het goed en kan die derde er prima bij - Voor ons de belangrijkste: aandacht en tijd voor elkaar en onze kinderen, combinatie met werk, we komen nu juist in de fase van meer vrijheid, willen we terug naar minder vrijheid? --> maar ook daarvan kunnen we het meeste weer weerleggen. Januari zijn we er voorzichtig voor gegaan. Maar tussen de eisprong en NOD werd ik ineens onwijs zenuwachtig en dacht ik wat doen we, waarom doen we dit? En vervolgens werd ik ongesteld en was ik gewoon teleurgesteld. Wat ik met dit topic wil? Niet echt iets. Ik weet dat wij het zelf moeten besluiten en dat niemand dit voor ons kan doen. Maar ik ben normaal geen twijfelaar en weet altijd alles zeker maar dit vind ik onwijs moeilijk. Ergens denk ik diep in mijn hart: de wens is er zo duidelijk want steeds als we besluiten we doen het níet dan komen we op een punt dat we zeggen we doen het wél. Als we het echt niet wilde hadden we dat wel kunnen afsluiten. Topic is dus om van mij af te schrijven maar vooral ook jullie overwegingen of tips te horen. Wie weet geeft het inzichten en weten we wél wat te doen.
Het is herkenbaar. Tot mijn moeder zei: ik denk dat je eerder spijt krijgt als je er niet voor bent gegaan dan wanneer je er wel voor gaat. dat gaf voor mij wel de doorslag. Maar voor mij was het makkelijker. Ik was de enige die twijfelde, mijn man wilde erg graag een derde. Van de vierde raakte ik onverwacht zwanger. Eerst schoot ik totaal in paniek, al die bezwaren idd, maar vooral: wil ik dit wel? Het eindigde in een miskraam en toen was de knop om. Meteen de maand er na zwanger van dochter, en idd, ik heb geen seconde spijt gehad, ze is zo welkom, zo'n fantastische toevoeging aan ons gezin. En ja, het kost meer energie, geld, verdelen van aandacht. Maar het is het allemaal meer dan waard.
Dank voor je reactie. Toevallig heb ik vriendinnen in mijn omgeving ook met 3 kinderen en verder ook een vergelijkbaar leven zoals wij hebben. En ik denk ook steeds maar dat kunnen we heus wel! Geld is er, liefde is er, energie geef ik nu ook en dat verdelen van aandacht daar was ik bij de tweede al bang voor en dat kwam ook goed. Waarom dan toch die enorme twijfel weet ik niet. Ik lijk banger ofzo. Vreemd hè! Ik denk wel dat je moeder gelijk heeft. Waarschijnlijk krijg je geen spijt van dingen die je wel hebt gedaan maar meer van wat je niet hebt gedaan. Jammer dat het niet zo duidelijk is in de keuze als bij de eerste of tweede. Dat had het makkelijker gemaakt
Hoe zie je jullie over 5 tot 10 jaar? Wat zijn jullie toekomstplannen? Zie je daar een 3e bij of eigenlijk niet?
Een sprong in het diepe, spannend he? Het is een clash tussen gevoel en verstand op bepaalde punten. Bij ons was het gevoel dat ons wel zagen met nog een kindje erbij. En de praktische bezwaren konden we afdoen als niet zo belangrijk. Ook het risico durfden we nog te nemen met een derde. Je weet gewoon niet hoe het is en dat kun je 2 kanten op bekijken, met angst of met vertrouwen. Wij hadden vertrouwen in onszelf en de andere kinderen dat wij gezinsuitbreiding aankonden. En ik denk dat jullie dat ook hebben. Dus waarom die angst? Gewoon Pippi Langkous nazeggen: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Dus hoppatee (of zoiets ) die knoop doorhakken. Het komt goed. Jullie kunnen het.
Ja dat vind ik lastig. Ik kijk niet zover voor uit en zie ons niet perse met twee kids, ook niet met 3. Ik heb daar gewoon nooit zo’n duidelijk beeld bij gehad. En mijn man heeft hetzelfde eigenlijk. Wij geloven dat we met twee kinderen het gewenste leven kunnen leiden maar ook met drie. Het kan allebei. We hebben geen grote toekomstplannen waar geen derde in zou passen in elk geval. Als we dat beeld nou heel duidelijk hadden was het makkelijker. Overigens weten we wel zeker dat we na 3 klaar zijn. Dat is dan toch weer een raar gegeven of niet
Haha leuk dat je Hoppatee (of Hopsatee ) zegt Ja mijn man zei pasgeleden dus (en daarom zijn we er in januari halfslachtig voor gegaan) als we het niet wilden hadden we ons er nu al bij neergelegd en op de toekomst gericht. Want zo zijn we. Echt gevoel? Dan denk ik en mijn man ook dat we er wel voor moeten gaan. Maar dan moeten we al onze ratio opzij zetten. En we zijn zo rationeel
Als mijn kinderen normaal gedrag hadden en gezond zouden zijn: ja 3e! Dan zijn bezwaren zo weggewuifd. Maar het feit dat je twijfelt zegt mij al genoeg: dan kunnen jullie het aan. Anders zou je er niet eens over na kunnen denken, geloof me. Bij ons ís het geen vraag want wij kwijnen al zo’n beetje weg door onze ASS’er en voormalige huilbaby met allerlei kwalen.
Waarom willen jullie eigenlijk samen een 3e? Daar lees ik niets over, behalve dat er een soort van wel-niet wens is.
Herkenbaar na de geboortes van onze 2 oudste was eerst ik die een 3de wilde. Mijn man in eerste instantie niet ( 2de was een huilbaby en ons huwelijk was er bijna door kapot gegaan.Ik zat namelijk na de 2de met een postnatale depressie , baby 2 huilde ontzettend veel, ik kwam niet meer aan nacht rust toe ) Langzaamaan begon hij te twijfelen. Dan wel , dan niet. Op gegeven moment zei hij we hebben 2 gezonde kinderen laten we het daar bij houden. Toen had ik de hoop maar op gegeven, alle baby spullen verkocht Maar toch stiekem de wens voor een 3de, maar om dat mijn man niet wilde sprak ik het niet meer uit. Wilde hem niet dwingen . Opeens wilde hij toch weer en zijn we er gelijk voor gegaan. Resultaat, 9 maanden later was nummer 3 geboren Het is niet veel anders als met 2 kinderen, wel een hoop gezelligheid meer. Past nog steeds prima in de auto en in huis. Ben blij dat hier 3 kinderen in ons leven zijn gekomen .
Wij hebben ook jaren getwijfeld over wel of geen derde. Uiteindelijk besloten om er toch voor te gaan, met de redenatie dat het leeftijdsverschil anders te groot zou worden en we er eerder spijt van zouden krijgen als we het niet hadden gedaan. Realiteit: ik vind het verschrikkelijk zwaar. Twee kinderen ging zonder moeite. Derde zwangerschap vond ik geen zak aan en heb ik geen seconde van genoten. Bevalling liep niet zoals gehoopt en werd een keizersnede. Paar weken na de geboorte in een depressie beland. En nu dochter 2,5 is heb ik nog steeds geregeld het gevoel dat het beter was geweest als we nooit voor een derde waren gegaan. Ondanks dat ze vaak wel heel lief en schattig is, heb ik er echt regelmatig spijt van. Ze is een heel pittig ding (veel moeilijker dan de andere twee), en dat in combinatie met zelf veel minder kunnen hebben... is het dus niet zo leuk als mensen altijd beweren met "de derde doe je er zo bij"..
Alleen dit is toch niet per se gerelateerd aan een ‘derde’ kind, maar kan je ook ervaren bij een eerste of tweede of vierde kind. Wel ontzettend rot en heftig dat jij het zo ervaart. En ik ben met je eens dat het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn is of hoeft te zijn. Een extra kind is extra werk, dat is gewoon een feit. Ik ben ook nooit aan een kind begonnen met de gedachte: die doe ik er wel ‘even’ bij. Het is af en toe bikkelen en loodzwaar. Ik hoop dat je wel hulp hebt om je wat beter in je vel te komen?
Ik zou je gevoel volgen in deze en niet je verstand. Je verstand dubt voornamelijk over praktische zaken. En al die zaken zijn op te lossen. Dus dan is het gevoel wat de doorslag moet geven.
Ook wel herkenbaar. Ik wilde er altijd 4, mijn man 2, maar na 2 gezonde kinderen en een jongen en een meisje voelde mijn gezin toch wel compleet. Ik stond niet negatief over nog meer kinderen (man wel overigens) maar de wens was er ook niet. Uiteindelijk bleek ik onverwacht zwanger en nadat we beide van de shock waren bekomen vonden we het toch wel leuk. Helaas bleek ons kindje bij de 2e echo niet meer te leven en dit werd een curettage. Mijn gevoel zei toen direct dat ik toch wel echt een 3e wilde, man twijfelde weer maar ging toch mee in mijn gevoel. Toen kreeg ik een miskraam en begon ik ook te twijfelen of we niet gewoon tevreden moesten zijn met 2 gezonde kinderen. Maar mijn wens bleef en ik raakte weer zwanger en onze dochter is nu bijna 7 maanden. Helaas heeft zij geen goede start gehad en blijkt ze een zeldzame genetische afwijking te hebben waardoor we in het ziekenhuis lopen, fysiotherapie voor haar hebben en lopen we bij een revalidatiearts. Soms vraag ik me wel af of het slim was om toch voor de 3e te gaan, maar we konden dit uiteraard niet weten.
Ik lees eigenlijk overal in je bericht alleen maar: ja we willen een 3e! Je geeft bij alles al een oplossing, dus ik denk dat het wel goed zit maar dat je het spannend vindt.. ik denk dat iedereen dat wel heeft bij een volgend kindje.
Ik stelde me voor hoe ik me zou voelen als ik ongepland zwanger zou zijn. Dat gevoel bleek eigenlijk heel fijn want dan was de beslissing voor me genomen en zou ik er blij mee zijn. Dat was het moment dat we besloten de verstandelijke overwegingen los te laten en we hebben nu een dochter van 1,5 jaar. Het is ontelbaar hoe vaak we hebben verzucht dat we zo blij zijn dat ze er toch is en het is duidelijk dat een vierde er niet komt.
Goede vraag! Omdat er een wens is voor nog een kind omdat we samen twee kinderen hebben en we dat zo leuk vinden dat een derde kind ook welkom zou zijn. We zien het als meer gezelligheid en vreugde, het vermenigvuldigen van de liefde en het geluk! Echt een gevoels wens dus!