Hier vooral; zwanger en dan zijn die anderen ook allemaal van jou? Of idd: zoooo dat is druk...mijn standaard antwoord, nee het is vooral genieten... Of ronduit verkondigen dat het echt asociaal is dat ik zoveel kinderen op de wereld zet. en waar ik me aan stoor : sjonge jullie hoeven elkaar maar aan te kijken of er komt er weer 1. Lieve mensen wij mogen absoluut niet klagen maar zo werkt het bij ons ook niet. Wij moeten daar ook gewoon maanden op wachten... (en ik snap dat dit voor sommigen alsnog kort is hoor..maar dat mensen er zo makkelijk vanuit gaan stoort me enorm)
Bij aankondiging van de zwangerschap van de tweede: ‘Ach ja, de eerste is toch wel het speciaalst he...’ Ik had op z’n minst een ‘gefeliciteerd’ verwacht. En verder de standaard opmerkingen, waarom nog 1, je hebt alle smaken al, stelletje konijnen, gaan jullie voor een elftal. Maar daar kreeg ik niet echt behoefte om te slaan van, ik dacht dan vaak, je bent gewoon jaloers
Toen ik vandaag vertelde dat ik de laatste paar dagen toch wel erg vermoeid ben door de zwangerschap. Kreeg ik de opmerking: je wilde dit toch zelf? dus.... Alsof ik dan niet moe mag zijn ofzo
Wij wisten bij mijn dochter niet van te voren het geslacht. Veel opmerkingen als "je hoopt zeker een meisje", uh nee, gewoon een gezond kind.... En mensen die zeiden dat we vast wel wisten wat het zou worden maar dat we het geheim wilde houden. Nee, dan had ik dat wel gezegd. En als laatste alle opmerkingen over je buik..
Ik ben arbeidsongeschikt door onder andere een chronische vermoeidheid. En toen ik zwanger was van de eerste vroegen mensen zich hardop af of ik dat wel ging redden, en of dat wel verantwoord was. Nou was dit een vraagstuk waar ik zelf ook mee geworsteld heb voor we aan kinderen zouden beginnen, maar dat maakt het niet minder pijnlijk om van anderen te horen. Wij wisten bij allebei de zwangerschappen niet wat het geslacht was, en elke keer als ik over de baby sprak als 'hij' (een baby is geen voorwerp, dus 'het' was te respectloos voor mij) werd er gezegd: "oh je zei hij, is het een jongen?" Terwijl iedereen gewoon wist dat wij het niet wilden weten Mijn schoonzus heeft 4 kinderen, 2 meisjes en nu 2 jongens en blijft maar tegen me zeggen "oh ik hoop zo voor jou dat het een jongen is, twee meisjes achter elkaar wil je echt niet" terwijl ik al tig keer heb aangegeven dat ik wél hoop op een meisje
Mn tante die vroeg of het wel was gepland.. er zit straks 2,5 jaar tussen.. Ja hartstikke gepland! Ze is ook de enige die het heeft gevraagd. En een schoonmoeder die keer op keer opmerkingen maakt, al vanaf de zwangerschap van onze eerste zoon. tijdens het bekend maken van het geslacht hoorde je op het filmpje; “dan over 2 jaar nog maar een keer”. Tijdens de 4d echo die op usb stick staat opgenomen ook. Bij deze zwangerschap bij de bekendmaking weer tijdens het filmpje;” over 2 jaar nog maar een keer”. En tijdens de 4d echo ook weer toen de vk zei, het is echt een jongetje! “ ja, dat weten we nu wel”. Moest me echt inhouden. Het word tenslotte gefilmd. Maar nog 1 x zo’n opmerking en ik zeg er wat van. 4 x is echt not done.. en vreselijk ondankbaar. Wat ben ik blij met straks 2 gezonde jongens!
Toen ik mezelf uit zwembad probeerde te hijsen na het zwangerschapszwemmen stonden de oude vrouwtjes voor het baantjes zwemmen al vol ongeduld te wachten: “Wow wat een buik, jullie zijn er bijna he “ Ik was toen 24 weken ofzo en sindsdien zeggen ze het echt iedere week Geheugen is vast niet meer al te best van ze denk ik dan maar en überhaupt opmerkingen over deze zwangerschap vallen me niet al te best. Ik vind het echt heel spannend omdat ik vorige keer hele heftige pre-eclampsie heb gehad en we lang in ziekenhuis moesten zijn. Maar als ik dat uitspreek dan worden er alleen maar domme dingen gemaakt als: “Ja bij een tweede krijg je dat niet meer hoor...” Of “Ja daar moet je niet aan denken, je moet gewoon genieten” Of “Ik ken ook iemand die dat heeft gehad en die .... Blabla ...” ja tuurlijk... ik geniet wel, maar ik word liever niet nog keer zo enorm ziek en helaas is dat echt niet te voorspellen. Ook bij een tweede is er kans op.
Bij elke zwangerschap of het gepland was. Misselijkheid hoort er er niet alleen bij, maar je wilde het vooral zelf. Zelf vier kinderen hebben, maar in deze tijd zou ze dat toch echt niet meer gedaan hebben. Samengesteld gezin? Dat ik geluk heb er nog zo uit te zien na vijf kinderen. Haha tuurlijk gaat dat ook bij mij niet vanzelf. Ooh wat zal jij het druk hebben! Mijn antwoord is dan ‘nee jij doet al het werk wat mijn kinderen voor mij doen’ . Bij elke zwangerschap, nou zal jij wel stoppen met werken. En met de borstvoeding vind ik mijn moeder zeer irritant. Ik geef, (heb gegeven), alle kinderen tussen de 14 mnd en 3 jaar bv. Dat is nu opgeteld met 5 kinderen zo’n 9 jaar borstvoeding. Hoe vaak ze wel niet gezegd heeft ‘komt er nog wel wat uit’ echt waar, tis dat het mijn moeder is, maar echt platte hand in het gezicht. Maar ook vond ik het gek genoeg beledigend dat er altijd gezegd wordt dat ik waarschijnlijk alleen maar “Kleintjes” heb gekregen. Zo stom hoe je je dan gaat verdedigen.
Mbt konijnen/jullie lusten er wel pap van etc... heb 1x gevraagt of diegene jaloers was omdat ze nooit meer s*ks hadden en wij nog wel. Toen was het stil stomme kinderlijke gedachte "1x s*ks is 1 kind, dus 4 kinderen is 4x s*ks". Alsof je het alleen daarvoor doet en ook echt altijd gelijk zwanger bent en voor fe rest nooit
Ergens is het wel echt zo. Bij ons zijn ze veel meer met elkaar bezig, dan dat ik zie bij 1 of 2 kinderen. Ook wat betreft zichzelf verzorgen, vind ik ze veel zelfstandiger dan leeftijdsgenoten.
Pasgeleden een collega (leeftijd van mijn moeder) die mij vroeg of ze alle vier van dezelfde vader zijn. Toen ik vroeg hoe ze daar zo op kwam zei ze dat het in deze tijd bij normale intelligente mensen nooit meer voorkomt een gezin met vier kinderen.
Hier zijn ze idd ook heel zelfstandig vind ik. En druk... zo lang ik nu smiddags nog op de bank in slaap kan vallen valt dat ook wel mee toch Scheelt ook wel dat huishouden geen prioriteit is bij mij. wat vandaag niet lukt komt morgen wel. En van helpen in huis krijgen ze niks. Ze kunnen best speelgoed opruimen, schoenen goed zetten, tafel dekken/afruimen etc
Wat een heerlijk topic met razende hormonen, haha! Ik erger me vooral aan opmerkingen over de grootte van mijn buik. Groot, Klein, ieder heeft zn oordeel klaar en die krijg je zomaar langs je hoofd geslingerd, vraag er niet eens om. Who cares, ik bouw en laat een mens groeien, hoe knap is dat. Maar nee de aandacht ligt vooral op de grootte, zucht. En nu de laatste loodjes, eigenlijk vind ik ze vanaf 30 weken Al zwaar met 2 kids en een verbouwing terwijl huishouden en werk ook doorgingen. Ik toon niet snel Moe , pijn of ziek. Terwijl ik het best pittig vind en dat vind ik wel lastig als men zegt: hoe gaat het met je, wel goed zeker? Ik Wil me absoluut niet in de zieligheid praten Maar goed, eh nee. Laten we het houden op prima en laatste loodjes..
Uit bezorgdheid of ik wel alle vitaminen binnenkrijg voor de baby omdat ik me zo slecht voel en bijna niks eet. Soms heb ik alleen maar zin in koek, omdat ik andere dingen niet wegkrijg. Of chips. Niet overmatig veel, maar wel het enige wat ik wegkrijg ivm misselijkheid. Het mooiste.. man biedt mij een koek aan. Hoor ik schoonmoeder zeggen: nee mijn kleinkind krijgt niet zoveel suiker! Kreeg ik geen koek. Gelukkig met gyn goede gesprekken over, alsin.. ik mag eten wat ik wil als ik mij daar goed bij voel. Baby krijgt wel alles wat het nodig heeft. Is even niet anders.. wel bloedirritant al die adviezen over eten. WEET IK.. maar kan ff niet!
Oh vreselijk irritant! Vk zei tegen mij beter elke dag frikandel speciaal of Mcdonalds dan niks. Gezond komt wel weer. Al was vitaminepillen wel aan te raden dan Maar je sm beslist dat JULLIE kind geen suiker mag!?
Haha yes iedere dag vitaminenpillen en zodra ik kan eet ik natuurlijk wat groente of fruit. Ja zij kan nogal direct uit de hoek komen met alle goede bedoelingen.. Ze zei ook tegen mij: oppassen dat je niet tonnetje rond uit je zwangerschap komt. Heus wel lief bedoelt maar ergens ook onnodig irritant haha.