Ik had een leidinggevende (bij de arbo nog wel) die zei toen ik een miskraam kreeg bij 14 weken dat er wel meer mensen waren die dan gewoon door werkten. Dat ik er blij mee moest zijn want dan was het vast een ongezonde foetus. Ik was zo boos, heb zijn leidinggevende gebeld en verteld dat ik thuis bleef zolang ik verdrietig was en dat nodig vond en ik er niet van gedient was dat mijn leidingevende in die periode contact met me zou zoeken. Is ook niet gebeurd.
Daarom is het advies ook vaak om wekelijks contact te houden en het liefst wekelijks / eens in de 2 weken even een kopje koffie te drinken op het werk met collega's. Zodat die drempel niet torenhoog word om na langere tijd weer terug te keren. Veel mensen zien dit als pesten of verantwoording af moeten leggen maar vaak is het echt in hun eigen belang.
Ja vind dit wel heel goed, doe dit nu ook regelmatig. Ze hebben mij volledig vervangen, logisch, maar voelt ook wel dubbel. Nu is mijn 'doel' om erheen te gaan wel weg. Ze hebben me niet meer nodig. Dat is wel stukje acceptatie voor mezelf.. pff. Liever was alles gewoon normaal!
Ik vind dat een goed advies. Ik vond het, net als @Insomniac, steeds moeilijker worden om naar het werk te gaan. Na een periode van bijna 3 maanden thuiszijn durfde ik niet eens meer! Toen heeft mijn schoonzus me gebracht en heeft buiten op me staan wachten tot ik klaar was Super lief van haar natuurlijk, maar zo zou het niet moeten gaan. Achteraf denk ik dat het voor mij ook een stuk beter was geweest als ik elke 2 weken op de koffie was gegaan.
1x in de week ofzo langsgaan is denk ik inderdaad wel belangrijk. Als je ook als doel hebt om terug te komen in ieder geval. Ik vond het heel fijn elke week terug te komen, maar ik had als opdracht alleen thee te drinken.. ik mocht geen werkzaamheden uitvoeren en daar voelde ik me heel slecht over.. dat ik betaald kreeg voor thee te drinken en dat ik mensen van hun werk af hield.. maar bij mij was het al vrij snel duidelijk dat ik op korte termijn niet terug zou komen op de groep. Werd nog even meegedacht over omscholing, maar ook dat zou niet haalbaar zijn op korte termijn. Ik ben toen uiteindelijk dus gestopt tijdens de ziektewet, omdat ik wist dat ik lichamelijk niet zou herstellen (fibromyalgie). Maar ook toen ik ontslag heb genomen, ben ik elke week gekomen om het ook af te kunnen sluiten. Zelfs mijn leidinggevende bleef benadrukken, houd contact want je mag altijd terug komen. Al is het maar een uurtje of iets. Nou weet ik heb ik enorm mazzel met een lieve leidinggevende en een veld waar enorm personeelstekort is (bso). Maar ondanks dat het soms moeilijk was om mezelf naar werk te slepen, ben ik achteraf erg blij dat ik dat wel gedaan heb. Ook een collega die er al 2 jaar uit ligt doordat zij na jaren mmm gewoon op was, gelukkig nu wel een zoontje gekregen❤️.. die komt binnenkort terug begreep ik, maar die is in die 2 jaar niet langs geweest.. contact met de kinderen en collega’s zijn kwijt.. die drempel is veel hoger geworden inmiddels..