Ontplofpeuter

Duidelijke grenzen opstellen, schrijf op wat je absoluut niet wil (slaan, schoppen etc) en verbindt hier een consequentie aan.

Verder is 3,5 een leeftijd waarop ze vaak extra uitdaging zoeken/nodig hebben. Heeft hij al lego/playmobil/smart games etc)

Taal zoals stomme mama of tong uitsteken zou ik zelf negeren of lekker mee doen, dan maak je er een spelletje van

Het is een zware tijd geweest en het zal op iedereen zijn weerslag hebben maar probeer het om te buigen en te kijken naar wat hij nodig heeft om weer beter in zijn vel te komen.

 

Duplo en toet toet was mijn 3 jarige echt op uitgekeken. Vanaf 2 jaar speelt hij met playmobil, met 3 jaar met lego. Samen in elkaar bouwen, er mee spelen.
Hubelino is een mooie aanvulling op duplo.
Loco vond mijn zoon met 2 jaar leuk, met 3 jaar vond hij memory, haba boomgaard, monopoly junior, kikker speelt tikkertje leuk. Verder kleien? Maar zou ook echt voor uitdagendere speelgoed kijken. Ze willen meer op die leeftijd, ze willen ontwikkelen en groter zijn. En als het huidig speelgoed te simpel is dan vervelen ze zich en gaan ze negatief aandacht vragen.

 

En even buiten wandelen bij zo een bui? (baby mee in de wagen?) , kan hij zijn energie ook kwijt in lichamelijke activiteiten? Buitenspelen , wandelen enz, kan je ook allemaal met baby erbij doen!

Wij wandelen elke dag een uur, met de jongste in de wagen en de oudste lopen. Na een lange dag werken vind ik het soms wel moeilijk en wandelen we maar een half uur, maar hij heeft het echt nodig.

En inderdaad, uitdagend speelgoed, toettoet vind mijn bijna 3 jarige ook niks meer aan. Duplo evenmin. Playmobil en lego kan je al naar kijken bijvoorbeeld. En smartgames.

 

Wat wij doen is gedrag zoals slaan/schoppen etc opschrijven en dan de consequentie er achter zetten (desnoods tekenen zodat het duidelijk is) Dat hielp hier goed omdat de straf toen echt hetzelfde bleef bij zowel mij als mijn man.

Ga echt nadenken over waar die straf voor krijgt b.v slaan/schoppen en welk gedrag je gaat negeren b.v stomme mama zeggen ( oja die van mij zijn 13 en 10 en ik ben nog steeds een stomme mama/rot moeder )

Hier helpt het ( ja nog steeds) om eerst de rust op te zoeken (b.v op slaapkamer spelen ) en na de bui te praten. In een boze bui proberen te praten levert alleen maar meer boosheid op. Ik moet b.v heel erg opletten dat we niet reageren op elkaars energie, zowel ik als mijn kinderen tappen heel makkelijk in op elkaar energie en dan laat je niet zien dat je boos bent maar een ander voelt het feilloos aan en reageert hier dan toch op.

 

Ja hier is het qua consequenties in de hoek staan (max het aantal min in leeftijd en niet alleen) en sorry zeggen. maar bij een ontplofpeuter helpt een consequentie niet echt. Dat is alleen bij stout gedrag. Bij een ontplof bui is het uit ontploffen en daarna samen praten.

 

Heel duidelijk grenzen stellen en dan ook consequent zijn!
Onze zoon was 3.5 ook een pittig jochie. Schold niet maar zat duidelijk wat dwars.
Voor hem was het een gebrek aan uitdaging op de peuterspeelzaal en hij was zo klaar om naar school te gaan.

Thuis uitdagen met dingen als smart games, loco , boekjes kun je ook lenen bij de bieb. Rompompom magnetische letters los (rekenen en taal) vond hij toen ook leuk.

Inmiddels 5 en zit in groep 3.

 

Er vallen me een paar dingen op, maar vooral hoe persoonlijk je het maakt. Je bent een slechte moeder geweest, en hij voelt zich niet geliefd. Hoe weet je zo zeker dat dit gedrag door jou komt?

 

Bij echt een boze bui zetten we M apart om even af te koelen. We hebben een tuinkamer, daar mag (moet) ze dan even alleen naartoe. Als ze niet meer aan het schreeuwen is gaan we naar haar toe, knuffelen we en vragen we of ze gezellig naar de woonkamer wil komen of dat ze in de tuinkamer wil blijven. Als het een drukke dag is geweest kiest ze er regelmatig voor om in de tuinkamer te blijven. Ze krijgt dus niet echt straf, maar moet even afkoelen. Bij slaan of schoppen mag ze even niet meer doen wat ze aan het doen is en moet sorry zeggen. We hebben het geprobeerd met in de hoek zetten maar dat werkt niet.

Qua uitdaging, ik ben 1 dag per week thuis (papa ook 1 dag). Dan ga ik vaak iets met haar doen of er komt iemand spelen. Het speelgoed wat je noemde is denk ik idd niet meer zo interessant. Hier wordt door M heel veel met playmobil gespeeld. Daarnaast af en toe met de Lego, maar daar mag ze van haar zus eigenlijk niet aankomen. Verder heeft ze knutselspullen die ze zelf kan en mag pakken zoals kleurpotloden, schaar, plak, stempels, etc. Boekjes zijn ook erg gewild. Ze speelt ook graag met de Barbies (maar waarschijnlijk is dat voor een jongen minder leuk ). In de tuin klimt ze graag in de bomen (we hebben grote dennen in de tuin), de trampoline is ook favoriet en sinds kort skeelers met aan de achterkant 2 wieltjes naast elkaar.

Naast het genoemde is het nog steeds een erg pittige dame. Dus de combinatie tussen rust en uitdaging is hier ook nogal eens lastig.

 

Pittig hoor! Herken het ook wel een beetje en vooral 3,5 is dan gewoon een lastige leeftijd, ze zijn zo toe aan school soms.
Hier heeft hij vooral heel veel baat bij duidelijkheid en structuur. Dus echt duidelijk zijn in wat ik van hem verwacht, zeggen van dat zien we straks wel of dat weet ik nog niet, daar heeft hij niks aan en kon hij zeker op 3,5 jarige leeftijd eigenlijk niks mee, waardoor hij dus vaak 'ontplofte'.
Hier kwam ik er ook per toeval achter dat hem naar z'n kamer sturen eigenlijk juist wel een goede was. Hij vind het met z'n zusje om zich heen soms te druk, zeker als ze ook geen best humeur heeft, toen ze baby/dreumes was. Ik kwam er ook achter doordat ik hem overstuur naar boven stuurde (omdat ik het ook even niet meer wist) en uiteindelijk werd hij daar rustig, ging lekker op z'n bed met z'n knuffels liggen spelen ofzo en als ik hem dan na een paar minuten kwam halen zei hij, nee ik wil nog niet naar beneden, ik wil even uitrusten. Van daaruit wat meer op in gaan spelen, dus bijv als ik zag dat hij wat geïrriteerd raakte, hem alvast naar boven sturen om gewoon even lekker uit te rusten/ boekje te lezen of wat dan ook en dan ook te benoemen dat het geen straf is, maar gewoon voor de rust in z'n eigen hoofd en dat hij naar beneden mag komen wanneer hij dat wil. Later hebben we dat ook gedaan met bijv. een puzzel, gewoon even boven in alle rust een puzzel maken.

Verder zou ik aan dingen als slaan, schoppen, spugen e.d. echt wel consequenties hangen, want dat is iets dat gewoon echt niet mag (ongeacht wat je kind evt. zou hebben). Hier moet hij in zo'n geval dus even naar de gang, een minuut of 5. Na die tijd haal ik hem op, vraag ik hem naar de reden dat hij naar de gang moest en vraag ik hem sinds kort hoe hij het de volgende keer op zou lossen en daarna sorry zeggen. Bij gooien met speelgoed enz. waarschuw ik 1x en de volgende keer pak ik het speelgoed gewoon af en zet het hoog weg. Als ze er echt verdrietig van zijn dan mag het na een paar minuten weer terug, maar gebeurd het dan nog een keer, dan gaat het voor de rest van de dag op de kast.

Bepaald gedrag zou ik ook gewoon negeren, dan stoppen ze er vaak vanzelf mee omdat ze geen reactie meer krijgen. Verder probeer ik in veel gevallen ook kort te reageren met welk gedrag ik wil zien en probeer er niet teveel energie in te steken. Bijv. de jongste springt met regelmaat op de bank wat ik niet wil hebben. Meestal heeft 'niet springen' dan niet zoveel nut, maar zeg ik 'ga eens zitten op de bank'. Blijft ze het doen dan til ik haar met een korte boodschap (ik zei dat je moest zitten op de bank, dit doe je niet, dus nu haal ik je eraf) van de bank af en zet haar gewoon ergens anders in de woonkamer neer.

Uitdagend speelgoed zou ik ook naar kijken inderdaad. Hij is nu op een leeftijd dat hij ook meer interesse gaat krijgen in puzzels, spelletjes of andere moeilijkere opdrachtjes. Heel de dag met duplo en toet toet spelen halen ze niet zoveel uitdaging meer uit.
Hier deed hij op die leeftijd graag memory, knappe koppen, woezel en pip spelen tikkertje, puzzels van 50-100 stukjes en bijv. stempelen of stickers plakken met letters en cijfers vond hij ook erg leuk!

Hoop dat je er wat aan hebt en trek het je vooral niet te persoonlijk aan. Kinderen zijn nu eenmaal heel intensief en elke moeder doet wat zij denkt dat goed is en wat op dat moment binnen je mogelijkheden ligt.
Toen onze dochter vorig jaar na maanden ziekenhuis definitief weer thuis kwam hadden we met onze oudste ook heel wat te stellen en logisch ook! Je gaat inderdaad twijfelen aan jezelf, maar de situatie waar je in hebt gezeten verander je niet en daarin doe je wat je kan met je beste wil. Het is echt geen persoonlijke aanval van een peuter/kleuter naar de moeder toe, maar wij zijn hun veilige basis waarin ze zich soms even laten gaan.

 

Ik weet niet of je hier voor openstaat, maar ik herken veel signalen van een kind dat hooggevoelig is. In mijn werk en persoonlijke omgeving al geregeld tegengekomen. Er werd dan ook eerst aan hoogbegaafdheid gedacht, gedragsproblemen enz. Maar dat was het niet. Deze kinderen hebben (on)bewust veel meer door dan ze zelf kunnen snappen of zelf door hebben. Waarschijnlijk heeft hij ook veel van jou verdriet en onmacht gevoeld en gezien.


https://psychogoed.nl/hooggevoelig-kind-kenmerken-en-opvoedtips/

 

Wat ik ook wel eens in mijn werk tegen ouders zeg. Wat herken jij van jezelf in je kind bij bijv driftbuien. Kinderen spiegelen ouders vaak, zo is het misschien ook makkelijk omdenken misschien voor je.

Heel knap dat je zo je best wilt doen meid!