Hij zit al een tijd op kickboksen en een klap of trap van hem komen hard aan. Hij kent alleen zijn eigen krachten nog steeds niet zo goed.
Ik had met mijn ouders altijd de afspraak dat als we elkaar kwijtraakten, ik altijd moest gaan staan bij de deur/entree waar we binnen waren gekomen. Spreek ik overigens nogsteeds af met m'n man als we ergens zijn waar het onoverzichtelijk en/of druk is (ik heb vaak m'n mobiel niet bij me als we met z'n 2-en op pad zijn). Met de oudste begint die afspraak nu ook te komen.
Ik had met mijn moeder ook altijd een vaste plek voor als we elkaar kwijt waren tijdens boodschappen / winkelen. De Bart smit, die wist ik van jongs af aan al met mijn ogen dicht te vinden
En natuurlijk denk ik daar wel over na maar als het om zelfverdediging gaat is dit het risico. Straatvechten is geen vechtsport waarbij het mooi en eerlijk moet. Dat doe je om jezelf te verdedigen / te zorgen dat je zelf zo min mogelijk pijn krijgt en met het doel je tegenstander pijn te doen zodat deze als eerste stopt met jou pijn doen.
Nooit geweten. Hier was op m'n vorige werk die ruimte er wel, maar daar mochten wij nooit gebruik van maken (moest bij de ouderen blijven m'n hele dienst dus had nooit echt pauze).
Ik verbaas me over de tijd. Wáár gaat de tijd heen. Nee serieus. Ik kan hele gesprekken voeren met mijn peuter van 2,5. 'Mama? Heb je een nieuwe blouse?' 'Ja, goed gezien.' 'Wat zie je er mooi uit mama. Staan er donkergroene blaadjes op?' 'Nee, ik vind het licht groen..' 'Ja?' 'Ja, gekke mama. En hier staat een gele bloem op, dezelfde als die we gisteren hadden gemaakt (hij bedoelt geplukt). Mama? Zullen we pnuffelen (knuffelen dus)? Ik wil geen mooie tandjes (hij moest tanden poetsen voor het slapen gaan)' Kind is 2,5. En dan die gekke baby van mij . 5.30 mensen. Iedereen is chagrijnig. En die gekke aap maar giebelen. Niemand die tegen hem praat (Want vroeg en moe) en maar giebelen. Vandaag voor het eerst mét geluid! woowwww wat onwijs lief was dat. 15 weken geleden beviel ik over 2 dagen. En nu is het zo'n onwijs apenkopje. Ik ben zo dol op hem. Wat staat de tijd hem goed!
Ik was ook zo'n meisje als jouw dochter, zou nooit iemand pijn doen. Totdat ik mijn pesters (woonde in een 'volkswijk' van Den Haag) zó zat was, werd gewoon zwart voor mijn ogen en heb geschopt, geslagen en aan haren getrokken. Ik was toen een jaar of 10. Ze hebben me nooit meer gepest en liepen met een boogje om me heen Dit was trouwens de eerste keer dat ik iemand bewust pijn heb gedaan en ik hoop de laatste keer
Wat schrijf je liefdevol, zo mooi! Ik vind de tijd ook veel te hard gaan. Al staat de tijd mij minder goed Maar ik geniet ook echt onwijs van mijn gezin, elke dag besef ik me hoe rijk en gezegend ik ben. Zelfs nu onze jongste meltdowns heeft van windkracht 20. Dat heerlijk pittige klein mensje, wat onwijs kan flippen omdat ze de afstandsbediening niet door de tv mag smijten, daar smelt ik gewoon van. En oke, héél soms ben ik bang
Kun je haar niet omkopen met een ijsje of kadotje. Tot zoon in groep 5 of 6 zat deed hij het echt niet. Toen is man hem ijsjes gaan beloven als hij het wel deed en dat heeft geholpen. Juf keek wel vreemd op toen ze zei maar D. Hier op school slaan we niet terug en hij als antwoord gaf maar van mijn vader krijg ik nu een ijsje
Wat betreft terugschoppen en slaan. Ja, ze hebben het mij vroeger ook geleerd en ja ik ben ook gepest. Ik heb echter nog nooit iemand geslagen of geschopt. Moet zeggen dat ik dan ook niet echt een goede docent zou zijn als ik dat aan zou moedigen Ik zie op mijn werk vaak genoeg vechtpartijen en dat soort ellende. Het gedrag komt ergens vandaan (bij degene die begint) en dat moet aangepakt worden. Anders verandert er toch niks. Ook vindt een pester het alleen maar leuk als erop gereageerd wordt, (dat pleziertje heb ik ze nooit gegund). Ik ben heel alert op pesterijen en reageer daar dan ook adequaat op, ook al is het geen mentorleerling. Geweld is geen oplossing, daarvoor moet je naar de oorzaak.
Dat geweld een probleem niet oplost ben ik helemaal met je eens hoor. Agressie is een emotie die vrijwel altijd gelinkt is aan andere emoties. Het heeft een oorzaak. Jezelf verdedigen door terug te slaan lost die oorzaak niet op. Daar doe je het dan ook niet voor. Je slaat terug om jezelf te verdedigen. Als het gevaar, dus de fysieke agressie, geweken is kan er gekeken worden naar de oorzaak. Mits beide dat willen. Natuurlijk heb je die agressie het liefst helemaal niet. Probeer je escalatie te voorkomen of de situatie te de-escaleren. Valt iemand je toch aan, dan lijkt het mij een stuk verstandig om jezelf te verdedigen dan om op je in te laten slaan. Je vergelijking is nog steeds een non vergelijking. Jij stelt dat de gene die voor zelfverdediging zijn vinden dat je elk conflict met geweld oplost en dat we onze kinderen dus ook aansporen om elk conflict met geweld op te lossen. Dat zegt alleen niemand. Sterker nog we geven heel duidelijk aan dat wij onze kinderen leren om TERUG te slaan. Maw jezelf verdedigen. TERUG slaan doe je niet als een kind scheld, schreeuwt, je een duw geeft, je uitdaagt... TERUG slaan die je op het moment dat iemand jou aan het slaan is.
Wow dat is wel heftig zeg! Maar wat ik me afvroeg: Ben je niet bang dat het juist gevaarlijk is om terug te slaan/vechten, of wat je in je eerdere post zegt over niet de eerste klap afwachten maar hem zelf uitdelen? Geen idee hoor, ik heb gelukkig niet echt ervaring daarmee. Maar ik zou geneigd zijn om te zeggen dat mijn kind in het geval van 4 tegen 1 vooral heel snel moest maken dat hij wegkwam, rennen voor je leven Voor je het weet, heb je een mes tussen je ribben als je het gevecht aangaat tegenwoordig toch? Ik bedoel het niet als kritiek maar ik vraag me gewoon af wat de veiligste optie zou zijn.
Dat zou voor mij toch echt een reden zijn om te verhuizen Klinkt als een zeer onveilige buurt en daar zou ik mijn kinderen niet willen laten opgroeien.
Ohhh wat lief. Ja mijn zoon kan ook doorflippen om niks. Ik herken mijzelf er soms in. Echt hysterisch en volkomen onterecht. Maar toch zijn de emoties van een kind zo puur. Ook al slaat het nergens op, zijn woede aanvallen of verdriet komen toch ergens vandaan. Als ik hem dan even bij me kan nemen en zn traantjes kan drogen, ook al moet dat per se met een bepaald Nijntje doekje, dan doe ik dat met alle liefde. Oké, soms moet ik hem een halt toe roepen. Maar als hij mij midden in de nacht roept op gewoon een kusje, dan is er geen haar op mijn hoofd die daaraan twijfelt. Soms wordt hij ook echt woest als hij iets niet mag. Dan sta ik erbij en kijk ik ernaar. Ik laat hem dan uitrazen. 'Ben je klaar nu?' 'Ja.. Mama?' 'Wat is er?' 'Nou.. Ik ben verdrietig..' 'Waarom dan?' 'Weet ik niet..' 'Kusje erop? Ik heb toch wonderkusjes?' 'Jaaaaaaaaaaaaaaa!' 'Mwaahhh. En nou luisteren liefie!' 'Sorry mama..' Meestal gaat het zo.. t is zo'n schat!
Ja dat hebben we overwogen. We zijn hier zelf ook beide opgegroeid en toen was het niet veel anders (misschien met minder regelmaat) en wij zijn ook goed terecht gekomen door goede verstandige keuze's te maken. We houden van de stad, onze families en vrienden wonen hier, binnen de stad verhuizen is haast niet te doen. En dit is een beetje de realiteit van het leven in de stad. We kunnen ze in een sprookjes omgeving op laten groeien en weghouden bij het echte leven maar wij kiezen ervoor ze daar op voor te bereiden en we hopen dat ze daarin (net als wij zelf gedaan hebben) goede keuzes gaan maken voor zichzelf en ze een beetje weerbaar te maken hiertegen.
Maar wil je dan dat je kind in een wijk opgroeit waar straatvechten min of meer normaal is? Ik kan me er werkelijk niks bij voorstellen.
Wat er bij jouw neef is gebeurt is heel heftig en verdrietig. Het is ook anders dan wat er hier door de meeste gezegd wordt. Namelijk zelfverdedigen wordt aangespoord, niet van je af slaan wanneer iets je niet aanstaat. Een duw is absoluut geen reden om van je af te slaan. Al kan ik me situaties bedenken waarin je iemand wel een klap verkoopt na geduw van de andere partij. Over de rest van je post en een vervolg post die je geplaatst heb..... Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik daar op moet reageren. Ergens schrik ik ervan en vind ik het best heftig om je kinderen dit aan te leren. Gedrag, en dus ook agressie, komt ergens vandaan. Om dan direct te stellen dat jouw kinderen verheven zijn boven een kind dat een keer geslagen heeft.... Of de andere kant van de munt... Je kinderen het stukje zelfverdedigen en weerbaarheid(even los van het niveau aan zelfvertrouwen dat je kind heeft) bij voorbaat al "af nemen(weet eben geen beter woord). En ze dus vertellen dat ze zich moeten laten slaan en vooral niet terug slaan, want dan ben je niets meer waard. Die klappen kan je niet negeren hoor. Een kind dat je aanvalt, wat best heel angstaanjagend kan zijn, kan je ook niet negeren. Ik denk dat je je enorm verkijkt op de werkelijke inpakt van jou "methode" op je kinderen. Mochten ze ooit in een gewelddadige situatie belanden.
Ja zolang hij daar niet regelmatig bij betrokken is en daar afstand van weet te houden vind ik dat niet erg. Zal hij de verkeerde kant op gaan met verkeerde vrienden en wekelijks betrokken raken bij dit soort tafferelen dan zou ik verhuizen overwegen om hem uit de omgeving weg te halen. Maar ik geloof erin dat ik in plaats van dingen vermijden door hem bij voorbaat uit een situatie te halen hem beter kan leren zelf niet in dit soort situaties betrokken te raken door goede en verstandige keuze's te maken. En daarnaast zouden we als gezin dood ongelukkig worden als we de drukte van de grote stad in moeten ruilen voor de rust van een kleine stad of dorp. Dat is toch echt een ander slag mensen waar wij ons denk ik niet mee kunnen levelen.
Dat is precies wat ik mijn zoon ook leer. Twijfel je? Rennen dan, heel hard en Dat kan hij zeker. Maar dan nog is het wel fijn als ze zichzelf kunnen verdedigen als het wel nodig is.