Dat ik om 13.00 ben gaan werken, net thuiskom en er maar 21 reacties in dit topic bijgekomen zijn. Dacht dat deel 4 al tig pagina's zou tellen inmiddels. Waar zat iedereen?!?!
Mijn mond viel vanmorgen even open van een opmerking die mijn dochter maakte. Ze heeft een nieuwe blouse gekregen. Dus ik zeg tegen haar hoe mooi ze is en vraag een beetje lacherig waarom ik toch niet zo mooi ben als haar. Zegt ze "dat komt omdat je niet dun bent mama" Ik ben idd niet dun. Maar hoop toch dat ze op haar zesjarige leeftijd daar nog niet mee bezig is.
Mijn dochter zegt zulke dingen ook. Overdat papa een dikke buik heeft en mama dikke billen. Maar volgens mij is dat op die leeftijd echt nog niet om te kwetsen of gemeen te doen. Ze zien gewoon alleen verschil tussen dik en dun. Hier zegt onze oudste regelmatig. Mama heeft een baby in de buik maar papa zijn buik is dikker. Ik kom dan niet meer bij van het lachen. Jaja ik weet het slechte opvoeding blablabla. Maar kom op dat is toch ook grappig om als hoog zwangere te horen
Toevallig vroeg vanmorgen mijn bijna 4-jarige aan mij of er alleen een jongetjesbaby of ook een meisjesbaby in mijn buik zat, omdat m’n buik zooo dik is (ik ben niet zwanger) Dat was in ieder geval heel onschuldig bedoeld(wel confronterend), hoe dat bij een 6-jarig meisje is, kan ik niet zo goed beoordelen..
Oei herkenbaar.... Kinderen zien en horen heel veel. Of ze er echt al mee bezig is hoeft niet. Maar het zou wel kunnen. Mijn dochter was dat op die leeftijd wel. Zelf dus het een en ander met mijn dochter mee gemaakt. Ik was nogal stevig zo'n 2 jaar terug. Mijn dochter bestempelde dat ook als niet zo mooi. Om lief te zijn, zei ze dan dat ik wel mooi was ondanks dat ik een beetje dik was. Dit trok ze ook door naar zichzelf. Mama mijn buik wordt een beetje dik, ik wil eigenlijk niet net als jij worden. We hadden er dan een rustig gesprek over, waarom ze niet "dik" zou willen worden? Waarom dat zo negatief zou zijn? Dat haar uiterlijk niet veranderd wat voor persoon ze is en hoe mooi ze zich mag voelen. Dat ik me wel mooi voelde ondanks dat ik dikker was. We hebben het ook over eten gehad en dan met name dat diëten slecht is en je van de wal in de sloot helpt. Allemaal op haar niveau natuurlijk. Nu heeft ze het er niet veel meer over. Hier en daar een constatering dat ik niet meer "dik" ben en of ik me nu mooier voel. Waarop ik reageer, nee, maar ik voel me wel gezonder.
Oh sommige dingen hoeft hij niet te weten. Ik had sommige dingen ook liever niet geweten denk ik We praten niet. En dat zouden we wel moeten doen. Maar ik kan de energie even niet opbrengen en hij ook niet. Hij zoekt wel toenadering, maar ik heb daar ook weinig behoefte aan. Komt wel goed. We komen eigenlijk altijd wel weer nader tot elkaar en dat gebeurd nu ook. Vast en zeker. Spiegel voor houden heb ik gedaan. De afgelopen dagen. De plaatjes en videos zeggen hem niks, zegt ie. Ik zal hem nog duidelijk moeten maken dat ik een grappig plaatje zo af en toe niet erg vind. Maar dit was gewoon avondvullend. En daar ben ik niet okay mee.
Dat zou ik heel simpel oplossen door eens knappe blote mannen foto’s op te gaan zoeken en die elke dag te gaan sturen. Waarom stuurt hij die foto’s eigenlijk?
Dat zal toch niet? Als ik aan mijn dochter vraag hoe het komt dat ze zo mooi of zo knap is zegt ze altijd "omdat ik op jou lijk mama".
Hier ook zo'n bijdehandje die bezig is met dik en dun. Ik ben echt geen slanke den, ook niet voor mijn zwangerschap en hij had het er zeker wel eens over. "Dat ik net zo dun moest worden als die mevrouw bij de viswinkel." Ik heb er nu in gekregen dat dik niet lelijk is, en dat sommige mensen ziek zijn en daarom dik maar dat dunner worden vaak ook gezonder is. Dus nu vraagt hij als de baby geboren is of ik dan ook gezonder ga worden... Perfect is het nog niet maar dat trekt wel bij als ik het volledig uit kan leggen. Voor nu heb ik liever dit dan schreeuwen dat iemand dik en dus lelijk is. Geen idee overigens waar hij het vandaan haalt, wij hebben het er eigenlijk nooit over thuis.
Gemeen doen was ook absoluut niet haar bedoeling. Maar ze is hier wel al echt mee bezig. We praten er ook wel over, maar wil er ook niet teveel nadruk op leggen. Ze eet al zo slecht. Wil niet dat ze daar ook nog op gaat letten.
Nou alsof de opmerking van mijn zoontje over m’n dikke buik nog niet duidelijk genoeg was, komt net m’n bijna 2-jarige dochtertje aanrennen om me te omhelzen: mama, grooooote meid (Wij zeggen dat wel eens als ze iets nieuws kan ofzo, dus ik ga er maar vanuit dat het complimenteus bedoeld was)