Zijn gepraat blijf ik zweverig vinden maar zijn behandeling was wel goed. Maar dat geneuzel over te weinig liefde/gewaardeerd/verwacht worden... nee niks voor mij. Hij zat vast door de bevalling, niet door mijn gevoel Als deze baby ook zoveel huilt ga ik eerder langs
Als de ouderen het er zelf naar hebben gemaakt kan ik er nog inkomen. Maar ik vind druk zijn met wat dan ook (gezondheid, zorgen, kinderen, stress etc) geen reden. Die mensen hebben ook altijd voor hun kinderen gezorgt dan komt er een leeftijd dat ze zelf zorg nodig hebben ik vind dat je dat als kind verplicht bent naar je ouders die liefde, tijd, aandacht en zorg die je van hun hebt gekregen terug te geven.
Gelukkig maak ik die ook elke dag schoon, ik kom wel door de test van @GossipGirlxoxo en die van jou.
Die van ons zei dat soort dingen ook gelukkig niet. Ik stond zo stijf van de hormonen, dat als hij zoiets op dat moment tegen mij gezegd had, ik hem hoogstpersoonlijk zelf een Osteopathische behandeling had gegeven.
Dat klopt wel. Maar dat kind heeft ondertussen ook een eigen leven en gezin. En ook dat gezin heeft aandacht zorg nodig. Ik woon op ruim 2 uur rijden van mijn moeder. Stel dat zij hulpbehoevend zou worden. Ik kan die hulp niet geven. Niet wekelijks in elk geval. Eenzaam zie ik haar zeker niet worden. Ze heeft heel lieve buren en vrienden dichtbij en dagelijks aanloop. Sowieso een dorpje waar iedereen elkaar kent, en op elkaar let (in de positieve zin) Wij zien elkaar maar 1 keer per maand of 2 maanden. Maar dan wel steeds voor een heel weekend. En als we daar zijn dan heeft ze altijd wel wat klusjes voor ons. Maar dingen als Elke week even de ramen komen wassen gaat hem echt niet worden. Soms zou ik wel terug willen verhuizen naar dat dorp. Ook vanwege mogelijk toekomstige zorgen. Maar dat gaat hem niet worden met ons werk.
Haha iedereen is welkom, ook jij. Jij mag mijn huis wel gossip proef maken hoor. ❤️ Want dat is mijn huis vast niet.
Haha ik kreeg er ook echt de zenuwen van temeer die vent maar bleef volgen en ook gewoon sneller ging lopen en dan die gekke dochter die ineens gaat rennen en ik er met mijn gekke hoofd achteraan, Normaal ben ik juist helemaal niet zo bang, als ik alleen was geweest had ik wschl de hond los laten lopen maar met mijn dochter erbij ben ik maar niet al te stoer gaan doen
Vind ik ook. Ben niet voor niets nu elke dag bij mijn ouders om te helpen, nu ze beiden (tijdelijk) weinig kunnen. Mijn man helpt ze ook graag, maar kan je nu al vertellen dat hij dat niet bij zijn eigen ouders gaat doen en daar hebben ze het idd zelf naar gemaakt.
Zakdoekjes enzo raap ik altijd op met handschoenen. Ah er zijn zoveel vieze toestanden en nochtans aan hun uitleg te horen allemaal om ter properst . Wie sprak hier over, over randjes gaan met de vinger? Dat doe ik altijd en overal. Bij men ouders, zussen, tantes, nonkels, restaurant, taverne,...
Je oogst wat je zaait. Hier zal ik dus nooit bij mn vader langs gaan straks of wat dan ook regelen voor hem. Dat is niet harteloos, dat is gewoon realiteit voor veel mensen die niet de warmte en liefde hebben gekregen zoals jij zo te lezen.
Dat gaf ik in een later bericht ook aan, in gevallen waar de ouderen het er zelf naar hebben gemaakt snap ik het. Maar van mensen die een gelukkige jeugd hebben gehad en lieve ouders hebben snap ik niet dat je het zo ver kunt laten komen dat je ouders oud eenzaam en alleen zijn.
Hier nog niet aan de orde maar mocht het zo ver komen zullen mijn ouders ook veel meer hulp krijgen dan schoonouders. Man zal dan ook eerder mijn ouders helpen dan zijn ouders. Nu gebeurt het andersom, mijn moeder komt naar mij om me te helpen (moe en beroerd door de zwangerschap), schoonouders komen gelukkig sowieso erg weinig maar dan moet het op hun tijd en ze steken geen vinger uit, willen continu roddelen etc. Erg vermoeiend. Terwijl mams dan gerust zonder te praten even stofzuigt ofzo