Mijn ex voelde vertrouwd omdat hij qua gedrag enorm op mijn moeder leek. Ik was door haar opvoeding een perfecte partner voor de volgende narcist. Nooit hevig verliefd geweest, maar zeker in het begin ook fijne momenten samen gehad. Gaandeweg is die relatie veranderd totdat ik uit zelfbehoud voor een scheiding moest kiezen. Na de scheiding heb ik iemand leren kennen waar ik wel zo verliefd op was dat ik er niet van kon eten. Ook heel fijn en apart om mee te maken dat ik dat ook kon voelen. Ik ben ook best lang verdrietig geweest over het stuklopen van die relatie . Nu heb ik bijna een jaar een partner die voelt als thuiskomen. De voor mij perfecte mix van innerlijke rust en daarnaast verlangen en passie
Oef. Stapel waren we zeker op elkaar. Wij zijn elkaars veilige keuze. Maar ons seksleven is enorm verbeterd sinds de kinderen. Ja, na de 2e nog beter. Doen we altijd veel moeite voor elkaar? Nee. Maar toch.. Ik weet niet. We zijn nog steeds gelukkig met elkaar en respecteren elkaar nog meer na de kindjes. Tegelijkertijd hebben we soms ook wel een kort lontje door alle drukte en soms weinig tijd voor elkaar. Des te meer reden om nader tot elkaar te komen..
Ik ben bijna 23 jaar samen met mijn man. Ik was 17 toen we verkering kregen. Nog steeds heb ik weleens van die trotse verliefde momenten. Maar bovenal vooral heel vaak gewoon wederzijds respect en tevredenheid. En ook hebben we momenten dat we ons irriteren aan elkaar. Zeker in tijden van stress en er veel op ons bordje komt is het niet altijd even fijn. Toch voelt t dan wel gewoon veilig en vertrouwd. We moeten dan wel elkaar soms even weer duidelijk maken hoe t voelt nu en dat we elkaar weer even echt nodig hebben. Het gaat dus een beetje in golven. De verliefde momentjes zijn vaak als de dingen lekker lopen, we beide relaxed zijn en je je dan even weer zo extra gelukkig voelt met elkaar. Ik denk dat dit allemaal ook vrij normaal is als je lang samen bent. En ook blijft het dus altijd een feit dat je samen je best moet blijven doen.
Wij kenden elkaar al heel lang en heel goed. Ik was toen nog samen met mijn ex, maar zag hem door het sporten zeker 5x per week. Hij en mijn ex kunnen het nog steeds goed vinden en drinken nog af en toe een biertje samen. In die tijd moest ik er echt niet aan denken om deze man te moeten zoenen. Het ging uit met mijn ex, vervolgens heb ik flink de bloemetjes buiten gezet. Dat vond hij allemaal heel grappig en ik kreeg de genante verhalen uit zijn liefdesleven. Een maand of wat later hadden we met vrienden een leuke dag. Als je me 's morgens had verteld dat ik die avond hoteldebotel thuis zou komen had ik je heel hard uitgelachen. We zouden met z'n allen nog een filmpje doen en in eens was daar de fonk, hij hield mijn hand vast en ik was zo ontzettend van slag. Vervolgens hebben we er bij mij thuis "over gesproken" en is hij nooit meer weg gegaan. Met hem zijn voelt voor mij als thuiskomen. Als ik hem zie lopen krijg ik met regelmaat vlinders in mijn buik, maar de "roze wolk" hebben we overgeslagen. Ook omdat we elkaar al door en door kenden denk ik, we wisten allebei precies wat voor vlees we in de kuip hadden. Het hele verliefde waardoor je niet functioneert is er wel af nu, maar het kriebelt wel nog steeds. Het voelde als een hele onveilige keus. In de jaren dat we niks met elkaar hadden was hij mijn allerbeste vriend en ik vond het dood eng om dat op het spel te zetten.
Ik was niet direct verliefd, maar de klik die we hadden vanaf het eerste moment voelde van beide kanten heel sterk. De liefde is later wel gegroeid. Van beide kanten.. Nu 13 jaar later zijn we nog steeds stapel gek op elkaar en hebben ook echt wel hele diepe dalen gehad, maar de chemie blijft. Ik weet niet wat jij onder passie verstaat? Het intense verlangen naar elkaar, enthousiast worden van elkaar of echt intiem zijn met elkaar? Dat 1e is hier nog altijd even goed, het 2e is wel minder sinds de kinderen er zijn. Allebei druk met werk. Hij werkt voornamelijk 's nachts, ik overdag etc..
Mijn man voelt echt als mijn soulmate. Na 19 jaar samen, getrouwd en een prachtig gezin met 4 kinderen rijker, kan ik nog steeds die verliefde kriebels voelen als ik hem weer zie na een lange werkdag. Was hij een veilige keuze? Zeker niet. Mijn man is Marokkaans, en dat maakte bepaalde dingen (voornamelijk in mijn hoofd) wel ‘lastiger’. Gelukkig zitten we vrijwel met alles op één lijn, zeker wat betreft de kinderen, en zie ik me echt oud worden met deze man. Passie is er dus ook zeker nog in onze relatie, al is het soms iets harder werken sinds de kinderen er zijn. Ik kan oprecht zeggen dat ik 100% gelukkig ben, en ik zou niet anders willen dan elke dag wakker worden naast hem. Klink een beetje als een verliefde puber
Net als mijn trouwjurk....ik zag hem, huilen en afrekenen die hap! Ik moest nog ff wachten tot hij 18 was en toen gingen we LOSSS. We zijn nu bijna 15 jaar verder en ik kan hem wel wurgen, maar de rest van de tijd ben ik zooo trots op hem! Ik ben niet blind, hij is een computer nerd a la Sheldon, maar in mijn ogen de mooiste die er is.
Ik wilde zoiets zeggen (behalve dan dat ik geen ex heb). Het is niet het één of het ander m.i. Ik denk sowieso dat een relatie wel een betere basis nodig zal hebben -om op lange termijn succesvol te zijn- dan enkel verliefdheid. Wij zijn verliefd geworden, maar het was zeker ook een veilige keuze voor ons beiden.
Ik vraag me wel af wat je hier dan lastig aan vindt? Mijn man heeft ook een andere afkomst dan ik maar wij beiden ervaren geen problemen wat dat betreft, zelfs geen kleine irritaties. Ik denk dat mensen snel iets op cultuurverschillen gooien terwijl dat ook gewoon karakter kan zijn.
Een beetje van beide. Het klikte, en het was een man die alles op orde had (ik val ook niet op echt hele “foute” mannen). Zodra we gingen daten kwam die verliefdheid ook heel snel. Die is ondertussen wel bedaard, maar af en toe springen er in een gepassioneerde bui nog wel wat vonken over gelukkig We zijn verder vooral een goed team, denken over alle belangrijke dingen hetzelfde en passen qua levensstijl perfect samen. En we geven elkaar vrijheid om ons eigen ding te blijven doen. Dat is natuurlijk ook een beetje geluk hebben, daar kom je wat verder in een relatie pas goed achter.
Ik denk juist dat een cultuurverschil/andere nationaliteit idd moeilijker kan zijn. Mijn tantes zijn bijna allemaal met een man uit een ander land getrouwd, dat was hard werken. Maakt niet uit of ze uit Indonesië of Italië komen.
We zijn elkaars eerste liefde. En zaten -enorm truttig- bij elkaar in de klas. De eerste jaren waren zeker wel vol passie! Vooral omdat we nog thuis woonden en alles stiekem moest. Nu 19 jaar later voelt het nog steeds goed. En ik weet dat wij altijd samen blijven. Maar de passie heeft nu wel plaats gemaakt voor een geoliede machine. Ach onze tijd komt wel weer. Ik wacht nog steeds op het moment dat ze 1 jaar oud wordt en dat het allemaal makkelijker wordt Dit gedicht past heel erg bij ons nu
Tja, zelf merk ik er niets van. Dat kan ook komen omdat voor ons, ons geloof op nummer 1 staat (en niet een cultuur). Nu ik niet meer in Nederland woon merk ik wel dat cultuurverschillen lastig kunnen zijn, maar heb zoiets nog nooit binnen onze relatie meegemaakt.
Ik ben nooit heel erg verliefd geweest, vond hem wel erg leuk en lief maar echt erg verliefd nee. Hij overigens wel op mij. Echt passie is er ook niet, maar dat vind ik prima. Hij is een super lieve man en een geweldige vader voor mijn kinderen, dat vind ik belangrijker dan kriebels in mijn buik (die ik overigens in het begin van de relatie wel had alleen niet heel extreem).
Verliefdheid is wel gekalmeerd diepe liefde is er voor teruggekomen. Er zijn periodes dat het gevoel wat minder is (maar dan nog wil ik niemand anders) maar op dat moment is liefde een keus. Ik kies elke dag voor hem en ik zou niet zonder hem willen. Als vriend als man als vader van onze kinderen het is een topper!
Ik bedoel dus niet dat er irritaties waren naar elkaar oid. Wat ik lastig vond is dat hij heel anders opgevoed is dan ik. Als klein voorbeeldje: Bij ons kom je gewoon binnen met je vriend, stelt ‘m voor en gaat aan de koffie. Hartstikke leuk, gezellig, en gebruikelijk. Terwijl bij hun het gebruikelijk is om eerst de hand te vragen, daarna komt het voorstellen aan schoonouders, en kort daarna volgt het huwelijk. Geen daten, geen relatie, en al zeker niet samen wonen. Dát soort dingen maakte het lastig, omdat ik compleet anders gewend was. Maar goed, mijn man heeft altijd zijn eigen plan getrokken, dus het is helemaal goed gekomen hoor
Oh op die manier. Kan me voorstellen dat dat het lastiger maakt. Maar m.i komt het voort uit geloof, niet zozeer cultuur (wat je nu omschrijft is namelijk niet zozeer typisch Marokkaans, maar de norm voor de meeste moslims). Denk dat mijn schoonmoeder dat ook niet leuk had gevonden, maar puur vanuit het geloof want dat ik Nederlands ben heeft ze geen enkel probleem mee. Mijn moeder vond het op haar beurt juist weer vreemd dat wij direct gingen trouwen. Volgens haar zou het dan nooit goed komen... Maar wij zijn nu na 13 jaren nog steeds gelukkig getrouwd, terwijl mijn zus al snel weer was gescheiden en die relatie begon dus op de typische 'elkaar leren kennen en relatie voor het huwelijk'-manier (niet vervelend bedoeld maar weet het even niet beter te omschrijven).
Geen veilige keuze, hij had een relatie en we schelen meer dan 20 jaar. Was een lastige start maar ik wist het zeker, hem moest ik hebben. Andersom gelukkig ook zo. Nu 13 jaar verder nog steeds dolgelukkig al spat het er wel wat minder van af dan vroeger.
Dat is ook zeker zo. Maar ik benoemde het alleen omdat hij dus niet zo zeer een veilige keuze was, omdat mijn man, in mijn geval, Marokkaans is en in zijn gezin dus heel andere gebruiken en gewoontes gehanteerd werden. Uiteindelijk pas na 10 jaar getrouwd, dus vandaar ‘werden’