Ik heb mijn naam laten veranderen toen ik 12 was. Mijn moeder heeft toentertijd alles geregeld. Kan eventueel wel informatie aan haar vragen, maar ondertussen zal er al wel heel veel veranderd zijn. Hoe jong ik ook was, ik heb nooit spijt gehad. Goed dat je ervoor gaat!
Ik zou graag willen, maar vind de kosten belachelijk duur en er bestaat nog een kans dat ze het afkeuren. Ben ik mijn geld kwijt. Ik gebruik nu naam van mijn man, maar toch blijft mijn meisjesnaam op alles staan. Wie weet doe ik het ooit nog eens
Ik heb dit ook gehad en heb mijn meisjesnaam weer teruggekregen (naast de naam van mijn man). Ik heb een gesprek gehad bij de gemeente en moest een formulier ondertekenen. In mijn herinnering was dit gratis. (Vervolgens werd dit goedgekeurd door de koningin )
Wauw wat een reacties! Dankjewel dames, vooral voor de opbouwende reacties. Geeft me nog meer zelfvertrouwen om het gewoon te doen! En natuurlijk bedankt voor de tips en persoonlijke ervaringen! Ze worden erg gewaardeerd!
Ik heb het ook ooit overwogen. Maar ik ben nu op een punt in mijn leven waarop ik blij ben dat ik het niet gedaan heb, ondanks dat aan de situatie rondom verwekkers na al die jaren (bijna 20 jaar alweer) niets veranderd is. Mijn naam is een stukje identiteit. Niet een stukje identiteit dat ik ‘1 van die en die ben’ maar een stukje identiteit over mijn afkomst. Niet afkomst in de zin van afkomstig van mijn verwekkers, maar afkomstig van een bepaald stukje op deze aarde. In mijn naam zit namelijk een woonplaats verscholen, eentje waar mijn opa vandaan komt. Bovendien is het de achternaam van mijn geliefde opa en oma. Mijn achternaam draag ik tegenwoordig met trots omdat ik hun achternaam draag!! Ik ben trouwens getrouwd, officieel is het nu Maartje84 (man zijn achternaam) - (mijn achternaam). En de ene keer gebruik ik die combinatie (niet vaak, want dat is echt té lang), soms alleen manlief zijn achternaam en ook nog regelmatig mijn eigen achternaam. Ik dacht ik schrijf dit voor je op. Misschien kun je op deze manier er wellicht naar kijken. Heb je geen fijne herinnering aan een opa of oma waarmee je zelf heel bewust een andere lading aan die naam kunt geven?
Wat kijk jij op een mooie manier naar je achternaam, en wat mooi om te lezen dat je het echt als familienaam ziet! Het zou fijn zijn als ik dat ook op die manier kon zien. Helaas ligt het bij mij wat anders. Mijn opa en oma zijn vroeger gescheiden dus mijn oma draagt niet meer dezelfde achternaam. Mijn opa is inmiddels alweer 13 jaar geleden overleden. Hij was voor mij een hele lieve man maar ik had niet echt een speciale band met hem. Ik weet dat hij onze familie, en dan vooral mijn oma, veel pijn heeft gedaan. Hij dronk te veel alcohol en heeft hierdoor flinke littekens achter gelaten. Mijn opa en oma van mijn moeders kant heb ik dus een hele goede band mee en prachtige herinneringen aan. Zij hebben mij opgevoed nadat mijn moeder een postnatale depressie kreeg en ook nog lang daarna. Mijn opa was een vader figuur voor mij omdat mijn eigen vader er gewoon niet was. Ik voel me dus veel meer verbonden met die kant van de familie. Ik heb mijn opa ook verteld dat ik het proces aan wil gaan voor die naamsverandering. De lieve man kreeg tranen in zijn ogen en zei dat hij mij altijd als zijn eigen kind heeft gezien. Dat ik straks waarschijnlijk ook zijn naam draag is voor hem de kers op de taart. Mijn oma zou ook ontzettend trots zijn geweest. Helaas is ze vorig jaar overleden na een heel lang ziekte bed. Ik hoop dat mijn opa het ook nog bewust mee gaat maken. Hij begint te dementeren en gaat met de dag achteruit (Oeps, een iets langer verhaal geworden dan verwacht )
Was onder deze voorwaarden , de enige optie die we hadden Naamswijziging op basis van psychische hinder of na adoptie Misschien voldoet uw aanvraag voor wijziging niet aan de voorwaarden van het Besluit geslachtsnaamswijziging, maar als er sprake is van psychische hinder kan Justis uw aanvraag toch toewijzen. Naamswijziging vanwege psychische hinder, met rapport (C1) Een rapport van een onafhankelijke psycholoog of psychiater moet de psychische hinder aantonen. De voorwaarden zijn: U mag de psycholoog of psychiater niet eerder hebben geraadpleegd. Deze persoon mag u niet eerder onderzocht hebben. De psycholoog of psychiater staat ingeschreven in het BIG-register. De psycholoog of psychiater moet het rapport opstellen met het formulier ‘Bijsluiter psychische hinder’.
Ik heb de achternaam van mijn moeder aangenomen toen ik 18 werd. Ik heb er geen moment spijt van gehad en is mij elke cent waard geweest! Mijn zusje heeft inmiddels haar achternaam ook veranderd en ook haar zelfvertrouwen is enorm gegroeid daardoor. Mijn vader heeft mij mn hele jeugd seksueel misbruikt, en ik wilde op geen enkele manier aan hem herinnerd worden. Mijn moeder heeft hem direct het huis uit gezet toen ik het eindelijk durfde te vertellen. En sindsdien heb ik hem niet meer gezien of gesproken (nu zo’n 15 jaar). Hij weet niet dat ik kinderen heb (of misschien wel gehoord hierover van anderen), en mijn kinderen weten niet dat ze nog een opa ergens hebben wonen. Het koste best veel geld (zeker voor een 18-jarige die geen werk heeft), maar het is een eenmalige uitgave. De rest van je leven heb je er plezier van. Ik heb geen problemen met diploma’s, want die heb ik allemaal na mijn naamsverandering gehaald. Maar je krijgt ook een papiertje waarop staat dat je naam veranderd is. Dit papiertje stuur ik altijd mee als ik documenten met mijn oude naam moet opsturen (geboorteregister oid).
Bedankt voor je reactie, wat vreselijk wat je allemaal mee hebt gemaakt met je vader Heel begrijpelijk dat je zijn naam dan niet meer wil dragen. Wat ik heb gehad met mijn vader en zijn vrouw zie ik ook als een soort mishandeling. Heel anders dan wat jij mee hebt gemaakt natuurlijk, maar het was geestelijk en emotioneel heel zwaar. Dat is ook een reden dat ik me van hun los wil maken.
Wat jij beschrijft klinkt ook heel heftig, want het lijkt erop dat je 'ruzie' hebt met die kant van je familie. Ik schrijf 'ruzie' omdat ik even geen beter woord weet, maar ik bedoel hier niet dat jij ruzie maakt, maar dat het contact met die kant heel stroef loopt. Op het moment dat de relatie met je vader zo beschadigd is (om welke reden dan ook) dat je erover denkt om je achternaam te laten veranderen, zegt dat al genoeg denk ik. Gaat het contact met je moeder en haar kant van de familie wel goed? Jouw reden is, net als die van mij was, om psychische hinder en dan moet je contact zoeken met een psycholoog waarmee je nog niet eerder contact gehad hebt, zoals @Lorena86 aangaf. Ik heb toendertijd een psycholoog in de telefoongids opgezocht, maar ik denk dat je ook bij je huisarts terecht kunt hiervoor. Die psycholoog moet vaststellen of je psychisch lijdt onder je huidige achternaam, en of je hierdoor psychische klachten ed hebt. Verder meen ik mij te herinneren dat mijn moeder (van wie ik de achternaam aannam) ook toestemming moest geven. Maar ik weet niet of dit inmiddels veranderd is (als 15 jaar geleden). Succes ermee in ieder geval! Ik herinner mij de dag waarop ik het papiertje kreeg met de naamswijziging nog heel goed. Het was een heerlijke dag, een dag van echte afsluiting.
Toen ik een jaar of 23 was heb ik ook mijn achternaam laten veranderen. Ik heb al sinds mijn 13e geen contact meer met mijn vader en het voelde zo raar om nog zijn achternaam te hebben. Waar ik vooral van schrok waren de kosten (destijds €800,-).verder viel alles eigenlijk best mee. Eerst moet je zorgen dat je wat documenten aanvraagt bij de gemeente, ik meen in ieder geval je geboorteuittreksel maar op de overheidssite staat heel goed wat je allemaal mee moet sturen. Ik printte het formulier uit en vulde het gewoon in. Wat ik wel even spannend vond was de toelichting waar je dus moet beschrijven waarom je je naam wilt veranderen. Houd dit verhaal gewoon heel dicht bij jezelf, beschrijf je eigen gevoel en de situatie. Wel vragen ze je biologische vader ook nog om een toelichting maar daar hoef jij verder niets mee te doen en deze is ook niet persee sluitend voor de zaak (mocht je vader niet willen toestemmen) Het duurt wel ontzettend lang voor je reactie krijgt maar precies op mijn verjaardag ontving ik de toestemming van de ambtenaar, met een zelfgeschreven, begeleidend briefje van hem erbij, erg leuk! Nu heb ik dus officieel de achternaam van mijn moeder, en mijn dochter dus ook (omdat ik een bewust alleenstaande moeder ben). Heel veel succes!!
Klopt wat je zegt, althans 4 jaar geleden was het ook zo, brief erbij getekend door moeder en erna nog kon moeder bezwaar aantekenen .