Dat een stickertje niet zaligmakend is (en op sommige fronten juist onhandig zoals jij schrijft) kan ik goed begrijpen. Ik vind het ook niet nodig dat ie zich laat testen. Maar samen psychoeducatie (wist niet dat je dat zo noemt) zou ik zo graag willen! Ik denk echt dat dat heel veel ruzies zou schelen. Ik roep dit al een paar jaar maar hij wil absoluut niet. De redenen variëren van "geen tijd voor" tot "dat helpt toch niet" tot "je denkt toch niet dat een vreemde mij kan vertellen hoe ik in elkaar zit".
Vooral dat laatste heb je zeker gelijk in hoor. Het sneue is dat hij (als we het er rustig over hebben) zegt dat hij het zelf ook wel anders zou willen. Maar hij weet niet hoe en hulp hierbij zoeken weigert hij. Dat weigeren komt vooral voort uit angst, daar ken ik hem inmiddels goed genoeg voor. Angst voor het onbekende en om met een ander te moeten praten over gevoelens. Mijn eigen grenzen aangeven probeer ik wel maar vind ik lastig. En dan vooral lastig om de balans te vinden: op welke punten houd ik rekening met hem en waar houd ik mijn poot stijf.
@Muisje2016 Maar even voor onze beeldvorming, hoe vaak komt dit per jaar voor? Als hij vaak voor het werk weg moet, dan zou hij wat dat betreft of moeten kijken of hij zich kan aanpassen of minder vaak weg hoeft ... Of wellicht ander werk zoeken. En als privé uitjes zoveel stress opleveren, waarom dan doen? Wij gaan praktisch nooit apart van elkaar één of meerdere nachten weg. Zakelijk niet nodig en privé alleen als het echt moet. Dus daarom vraag ik mij af hoe vaak hij dan weg moet dat het je nu zo irriteert.
Voor zijn werk gaat hij zo'n 3 a 4 keer per jaar op congres of cursus. Dat is niet persé onderdeel van zijn dagelijks werk maar hoort wel bij het deel wetenschap dat erbij komt kijken. Daarnaast heeft hij een groep vrienden die ver uiteen woont en spreken ze 2 soms 3 keer per jaar een weekend af. Daarnaast heeft hij regelmatig (soms 1, soms 4 keer per maand) nacht- of weekenddienst waarbij hij niet thuis slaapt. Alles bij elkaar komt het dus heel regelmatig voor. En we hebben niet altijd ruzie voor hij gaat maar hij is van tevoren vrijwel altijd gestresst en chagrijnig. De ruzie van vanmorgen was de tweede in korte tijd, vandaar dat het me nu extra opviel. Edit: Voor zijn werk komt het trouwens ook regelmatig voor dat hij na een late dienst ervoor kiest om op zijn werk (in het ziekenhuis) te blijven slapen. Dan heeft hij minder reistijd als hij de volgende dag weer moet werken. Dat snap ik en vind ik prima, maar het is dus niet zo dat hij die nacht ook werkt. Hij kan dan juist ongestoord slapen en kan 's ochtends later opstaan en rustig aan doen.
Ook al leveren privé uitjes veel stress van te voren, dan kunnen ze nog wel leuk genoeg zijn om toch gewoon te doen ondanks de stress
Misschien dat een goede planning en een familiekalender jullie iets kunnen opleveren. En dan aan het begin van de week (of op zondagavond) samen even doornemen of alles nog klopt, of er nog ergens rekening mee gehouden moet worden, of er niet iets tussendoor gekomen is. Klinkt als een gedoe, maar het kan juist veel gedoe voorkomen. En wat 'leuke activiteiten' betreft: ik kan me ontzettend goed voorstellen dat iemand die bijzonder introvert is, of ASS-kenmerken heeft, totaal niet blij wordt van dat soort activiteiten. Dat mag je ook best erkennen en niet doen alsof hij dat wel leuk zou moeten vinden. Het is niet per definitie leuk voor iedereen. Ik zou ook liever iets anders doen. Verder zou het voor mij niet acceptabel zijn als er een probleem is op het gebied van (psychisch) welbevinden binnen de relatie en mijn partner stemt er niet mee in om daar hulp voor te zoeken in de vorm van (bijvoorbeeld) therapie. Als hij niet met jou naar een oplossing wil zoeken, dan zegt hij eigenlijk gewoon dat je er maar mee moet dealen en dat hij het niet ziet als jullie gezamenlijke probleem, waar je samen iets aan kunt doen. Ik zou daar niet mee akkoord gaan, als ik jou was. Wil je dat zijn nukken constant de sfeer beïnvloeden? Moet jij jezelf maar ten alle tijden blijven aanpassen aan hoe hij in zijn vel zit, zonder dat hij zelf onderzoekt wat hij daar aan kan doen? Ik schrijf dat nu heel gechargeerd op, maar ik vind het echt héél pijnlijk hoe vaak ik lees dat vrouwen de hele tijd op hun tenen moeten lopen omdat die mannen het niet aandurven om een keer met een professional over hun emoties te praten. Zó egoïstisch.
To is het misschien een idee dat jij met een professional gaat praten? Dit kan oa via de huisarts. Er zijn speciale groepen of gesprekken voor partners en familieleden met stoornissen of problemen. Daarbij leer jij over wat hij (waarschijnlijk) heeft en hoe je ermee kunt omgaan. Verder is het wellicht verstandig om op een rustig moment aan te geven dat jij extreme boze buien niet meer acceptabel vind. Als hij zo tekeer gaat kan hij elders tot rust komen zonder dat jij of dw kinderen er last van hebben. Dus stuur hem naar buiten, sporten, een wandeling of muziek luisteren op zijn kamer etc etc om tot rust te komen. Geef duidelijk verbaal en concreet aan wat je niet wilt of anders wilt zien. Dus "niet zo schreeuwen, rennen, die woorden vind ik vervelend etc". Benoem wat jij ziet en hoe dit op jou overkomt "je bent nu druk aan het lopen en doet vervelend naar de kinderen daardoor voel ik mij "