Wellicht hebben jullie al wat topics voorbij zien komen. Allemaal geen wereldschokkende dingen. En toch zit ik er vreselijk doorheen. Al een hele tijd. Maanden. Misschien al vanaf de bevalling. Ik zit momenteel thuis met een angstprobleem. Daarvoor krijg ik professionele hulp. Daarnaast vind ik het moederschap lood en lood zwaar. Zo zwaar, dat alles enorm veel druk heeft op mn relatie. Ik heb het gevoel dat ik er alleen voorsta. Mn man wil helpen, wil vader zijn, maar echt uit handen nemen doet hij niet. Komt ook door mij. Ik ben zojuist uit mn slof geschoten. Tegen mn man. Het begon erbij dat ik voor de zoveelste keer aangaf dat ik er doorheen zit en hij mij heel even moest overnemen door dochter naar bed te brengen. Hij keek alsof hij water zag branden. Ik voel totaal geen begrip van zijn kant. Terwijl hij mij met eea wel probeerd te steunen. Ik heb dochter aan hem gegeven en ben naar beneden gegaan. Vervolgens hoor ik haar huilen (niet overstuur maar toch gaat het bij mij door merg en been) en staat hij een kwartier later weer beneden met haar. Ik heb vreselijk gejankt en heb gezegd dat ik me alleen voel, niet gesteund, en dat of hij of ik even weg moet. Echt weg dus. Even naar zijn ouders ofzo. Hij is nu vreselijk boos. Ik heb mijn excuus aangeboden en geprobeerd hem uit te leggen dat ik het niet zo meende. Hij wil er niks meer van weten. Hij is echt heel boos en ik heb het gevoel dat ik tever ben gegaan. Heb ook het idee dat mijn psychische problemen hem ook teveel aan het worden zijn. In combinatie met baby is dit echt niet oke, deze situatie. Ik weet niet wat ik met dit topic wil. Het is gewoon echt veel te veel en ik weet niet meer hoe ik hieruit kom. Ik voel me zo alleen, zo moe, zo vreselijk moe.
Wat ontzettend naar! En heel herkenbaar ook Gebruik je ook medicatie? Hoe oud is je dochter, kan je gebruik maken van het kinderdagverblijf? Heel veel sterkte!
Wat vervelend dat het zo herkenbaar is! Hoe oud is jouw kind / kinderen? Ze is 6 maanden. Ik ben nog nooit zonder haar geweest. (Behalve dan even als man haar dus een kwartier overneemt. Dan is zij met hem op een andere etage in hetzelfde huis. Dat gebeurd misschien een keer per week) Daar zit de angst juist in zegmaar. Daardoor zit ik misschien ook in een vicieuze cirkel...
Wat een ontzettende rotsituatie hoe oud is jullie dochter? ik snap je.. ik snap je man ook. Fijn dat je al professionele hulp krijgt. Heb je het daarmee ook gehad over dit soort situaties of alleen je angstklachten? Is er een mogelijkheid tot een afspraak op zeer korte termijn denk je? (Morgen of overmorgen). je geeft aan dat je man heel boos is en er niets meer van wilt weten nu. Betekent dat dat hij nu inderdaad weggaat, of lijkt het daar niet op? Probeer het even een paar uur te laten rusten. Ga naar bed, in bad, wat dan ook en kom straks bij hem terug om te praten. Ik zou niet het huis uitgaan want dat lijkt het alsof je daadwerkelijk vertrekt, na wat je gezegd hebt. sterkte
Hey meid, zoals je reeds gemeld herken ik jou situatie. Ik weet niet hoe de hulp in Nederland is, maar hier in België hebben ze mij gesproken over de mogelijkheid van samen opgenomen te worden in het ziekenhuis. Dit doen ze zodat jij kan uitrusten en je krijgt ook psychische hulp. Momenteel krijg ik 2 wekelijks afspraken bij de psycholoog en ook 2 wekelijks afspraak bij de psychiater. Kijk misschien ook of ze je niets kunnen voorschrijven voordat je he rust weer kan vinden. Wat ik je als tip kan geven is om erover te praten met familie en vrienden dit zal je een klein gevoel van opluchting geven. Dikke knuffel.
Je zegt sinds de bevalling, heb je geen postnatale depressie? Had net gereageerd in een ander topic van je en eerlijk, als ik lees waar je last van hebt (de angsten en de onzekerheid die uit je berichten naar voren komt) wat me verschrikkelijk voor je lijkt en heel goed dat je daar al hulp bij hebt gezocht ... Kan ik me wel voorstellen dat je man dus al bijna een half jaar op z'n tenen loopt en je opmerking niet bepaald in goede aarde valt. Moeilijk moeilijk ...
Wat enorm vervelend en deels ook herkenbaar! Voor je man ook lastig hiermee om te gaan. Krijgen jullie hulp? Of dat je dochtertje een keer een dagje bij iemand gaat ‘spelen’, zodat jullie lekker een dagje niks hebben? Je heb het echt nodig! Ik vind het ook lastig om de kids een dag ergens anders te brengen en dat doe ik ook verder niet dan het kdv. Ik vraag wel 1x in de zoveel tijd een dag vrij. Gaan de kids naar de opvang en heb ik een dagje lekker even niks. Hopelijk komen jullie er samen uit. Probeer met elkaar te praten op een rustig moment. Geef aan wat je van je man verwacht. Ik was en ben soms ook boos op mn man als ik er weer een x doorheen zit. Maar als ik niet aangeef wat ik van hem verwacht, mag ik ook niet verwachten dat hij alles maar voor me doet. Ik herken het naar bed brengen probleem ook, het zou zo lekker zijn als ze het gewoon is van je overnemen.
Heftig hoor. Het ouderschap kan ook echt zwaar zijn maar 24/7 constant met je kindje is ook niet goed hoor althans als je het zo heftig vind. Je man moet je ook de kans geven om een papa te zijn en zij doen het vaak net even anders dan vrouwen. Praat erover en maak afspraken. Kan je kindje niet eens naar opa/oma/tante/vriendin iemand die je vertrouwd. Of dat papa zorgt voor jullie kind en jij even naar de winkel gaat, later misschien iets langer weg naar de bios ofzo. Het geeft je echt even wat lucht. Goed dat je hulp hebt. Snap je man ook hij is ook net papa en dan jouw gevoel erbij kan ook best voor hem heftig zijn dus praat erover en vertrouw hem. Het is ook zijn kindje Sterkte, als je in de buurt woont zou ik best even op willen passen, ik heb een zoon van 6 mnd en weet hoe pittig het kan zijn.
Welke angst bedoel je dan? Wil je haar niet wegbrengen? Je spreekt over hulp voor de angst, maar gaan die gesprekken of sessies dan door met je dochter erbij? Succes ermee!
De mogelijkheid om samen opgenomen te worden bestaat inderdaad ook in Nederland. (ik spreek uit ervaring) Dit is in Utrecht en heet de MBU (moeder baby unit en zit in het Antonius Ziekenhuis) Ik heb twee keer een postpartum depressie gehad en ben twee keer met baby opgenomen geweest. Vooral de rust die ik daar kreeg heeft me enorm goed gedaan. Ik weet hoe zwaar het is, een baby (ik had een huilbaby bij de eerste) En ik herken ook de constante angst om te denken dat er wat ergs met je baby gebeurt. Daardoor had ik in vijf weken nauwelijks geslapen. Goed dat je dit nu van je afschrijft en trek aan de bel bij je huisarts. Je bent absoluut niet de enige met deze gevoelens. Sterkte!
Eerst zat de mbu in Woerden . Toen ik zelf opgenomen was hadden we soms gezamenlijk therapie ( verpleging zorgt dan voor de baby's). Het was voor hen fijn om lotgenoten te hebben en voor mij ook al was mijn jongste geen baby meer.
Ik zat er ook toen het nog in Woerden zat. (2011 en 2014) Nu zit het in Utrecht Leidsche Rijn. Heel luxe met eigen badkamer. Echt super dat dit bestaat!
Poe heftig, klinkt wel heel erg als een PND. Herken het van mezelf helaas. Klinkt wel alsof je meer hulp nodig hebt dan je nu hebt. Misschien zou zo’n opname inderdaad geen gek idee zijn. Los daarvan denk ik dat het wel heel belangrijk is dat je op de een of andere manier gaat trainen met je kindje een klein poosje aan iemand anders overlaten. Als jij constant alleen de verantwoordelijkheid draagt gevoelsmatig, is op zich al loodzwaar! Ik vond het bij de eerste heel moeilijk, bij de tweede had ik geen keus (ivm therapie voor PND etc.). Maar het heeft zowel mij als mijn kind heel goed gedaan! Mijn oudste is (door een combi van aanleg en mijn gedrag denk ik) nog steeds heel erg aanhankelijk en extreem op mij gericht, daar moet je ook wel voor oppassen.. Maar vooral heel veel sterkte! En ook al lijkt het nu niet zo; er is licht aan het einde van de tunnel, het gaat een keer over!
Het psychische gedeelte ben ik niet in thuis, Maar jou post schreeuwt om :even tijd voor jezelf !!! Hoe lief ik me kinders ook vind, altijd bij elkaar kan enorm beklemmend zijn ! Ik denk echt dat het slim is om.af en toe alleen de deur uit te zijn. Begin bij een boodschap. Daarna wat langer shoppen ofzo. Het is zo heerlijk om in je eentje door de winkels te struinen! Knap je echt even van op.
Ik zat in 2014 op de open afdeling. Je moest bij ons door de gang en dan hadden jullie eigen huiskamer toch. De ab was toen gezamenlijk.
Klopt inderdaad. Wij hadden een eigen slaapkamer en gezamenlijke woonkamer. Eigenlijk net als op de open afdeling. AB deden we samen en ook nog wel andere vormen van therapie. Beeldende en dramatherapie bijvoorbeeld.
Ik kan je echt aanraden om te vragen om een psycholoog echt bij jou thuis. Die mee kan kijken en je ter plekke kan ondersteunen. En ook je man adviezen kan geven. Ik heb de psycholoog thuis gehad (ptss na zwangerschap/bevalling/kraamtijd eerste) en dat was zo goed, omdat ik zo direct uit mijn comfort zone moest in mijn eigen omgeving. Mocht dat onvoldoende helpen is een opname niet eens heel raar. Vooral omdat je uit je omgeving bent en je zo ook beter iets kan doorbreken.
Ik denk dat je even heel goed moet bedenken (of opschrijven) wat je nou eigenlijk wil. Nu flap je er misschien dingen uit waar je later spijt van kan krijgen of die je niet zo hebt bedoeld. Ik denk dat het voor je man ook goed is om even een poosje alleen met jullie kindje te zijn. Krijgt hij eigenlijk wel de kans om een mooie 1 op 1 vader-dochter band op te bouwen? Als jij eigenlijk alles altijd met jullie kindje doet en constant bij haar bent dan kan ik me voorstellen dat je man ook ‘laks’ wordt want jij doet het misschien allemaal wel ‘beter’. Hij kan zich, ondanks dat jij je al heel rot voelt, ook niet gezien voelen in zijn rol als vader. Praat met hem; is het echt zo dat jouw psychische problemen hem teveel worden of is dat een gevoel van jou? Vul je het voor hem in? Breng jullie kindje even weg als dat kan. Bij familie bijvoorbeeld en praat, vrij, lach, etc even met elkaar. En even zonder kind; ja daar kun je van opknappen. Een bezoekje supermarkt zonder kinderen of een dag werken voelt voor mij soms als een mini vakantie
Maar als je dan opgenomen wordt; is het dan ook zo dat je man (of partner) regelmatig langskomt en aan de therapie ‘meedoet’? Want als dat niet zo is, dan vraag ik me af of het TS gaat helpen mbt haar relatie. Want daarin moet ook dringend iets gebeuren ben ik bang...
Wat rot zeg. Heb je al bloed laten prikken? Ik heb vier maanden lang rondgelopen. Zo moe dat ik dacht ‘hoe overleef ik deze dag weer’, ook angsten en enorm veel duizelingen. Ik kon slapen wat ik wilde, maar het ging niet over. Bloed was goed hoorde ik al maanden. Nu is er op een ander schildklierhormoon geprikt en blijkt die af te wijken. Sinds ongeveer 3 weken medicatie nu en een wereld van verschil. Bij mij is namelijk gebleken dat ik een trage schildklier heb en hierdoor een angststoornis heb ontwikkeld. Wat ik wil zeggen: laat je bloed prikken, laat niet alleen op TSH prikken maar ook op de andere hormonen. Want ik voelde me precies zo en merk al zoveel verbetering. Ik hoop dat het zoiets ‘makkelijks’ ook bij jou is!!