Zoals iedereen een rugzakje heeft, draag ik het mijne ook mee. Deze is redelijk goed gevuld - vruchtbaarheidsbehandelingen - zware depressie/dissociatie - afstandelijke relatie met ex - zware zwangerschap - nek en rugklachten - kniebreuk en zware revalidatie (momenteel mee bezig) Door wat ik heb meegemaakt kom ik soms wat afstandelijker over, heb ik graag mijn persoonlijke ruimte en ik ben niet echt een knuffelaar mijn zoontje is dat ook niet, dus misschien toch een beetje aanleg Mijn partner heeft het hier heel moeilijk mee, hij is wel een enorme knuffelaar, zijn zoontje ook Zij zijn beide dan ook vaak heel opdringerig en ik moet eerlijk zeggen dat ik dan helemaal toeklap Ik hou niet zo van opdringerigheid en al helemaal niet nu ik zoveel pijn heb door het letsel aan mijn knie ik heb dat verteld aan mijn partner en hij is ontzettend op zijn tenen getrapt en noemt mij vaak een koele kikker en een kneusje wat mij wel kwetst Hoe kan ik aan mezelf werken dat ik mij toch wat meer kan openstellen (ik ben opgegroeid in een heel warm en liefdevol gezin , dus daar ligt het niet aan)
Ken je de vijf talen van de liefde? Het is een boek van Gary Chapman, maar als je Googled kan je de essentie er ook wel van vinden. Het gaat erover dat iedereen zijn liefde uit op een andere manier. Dat die manier dus niet persé de taal is van de ander. Jouw man toont zijn liefde door lichamelijke aanraking. Maar jij ziet dat niet als liefde. Je kunt misschien uitzoeken wat jouw liefdestaal is, en dat met hem delen?
Wil je dat zelf of zou je dat doen omdat je het gevoel hebt dat dat moet? Ik ben zelf ook niet zo knuffelig, maar man ook niet, dus dat is prima. Dat een andere het anders doet, wil niet zeggen dat jij het niet goed doet.
Als je je er niet prettig bij voelt omdat het in je aard ligt, waarom zou je dan willen veranderen voor een ander? Ik ben naar mijn kinderen toe enorm knuffelig, maar naar mijn man niet. Hij wel, vraagt dan om bv een kus. Dat werkt wel voor ons, al zeg ik ook nee als ik geen zin heb. Ik vind hand in hand lopen wel leuk, man haat het: of hij heeft dan koude handen of hij vindt mijn te warme handen vies voelen: prima, het hoeft niet. Ik leg liever een keer een spontaan lief briefje neer of verras hem met wat lekkers in zijn broodtrommel of leg zijn pyjama alvast klaar in de douche. Ben meer van de praktische genegenheid en woordelijke: kan prima zeggen hoe leuk ik hem vind.
Maar dat is toch logisch als je iets doet dat tegen je aard in gaat? Iemand die introvert is en zichzelf dwingt om extravert te zijn zal daar ook bekaf van raken en zich niet happy voelen. Het is oke om niet knuffelig te zijn iemand lief hebben kan ook op andere manieren
Ik ging net hetzelfde zeggen. @Dansprinsesje : het lijkt me dat je introvert bent. Heb je daar al wel eens over gelezen?
Ik denk dat je dit niet echt kan veranderen en of het moet al helemaal niet. Ik ben ook niet zo van de lichamelijke affectie en mijn partner wel. Heb me best een tijd zo gevoeld als jij en heb uiteindelijk toegegeven omdat ik dacht dat dat zo 'hoorde'. Het werkte voor mij uiteindelijk alleen maar averechts en op een gegeven moment voelde alles als moeten en ging ik hem dit ook kwalijk nemen. Ik denk dus dat de beste aanpak is om het hier gewoon eerlijk over te hebben en he partner te laten weten dat je van hem houdt, maar dat jij dit op een andere manier uit. Stel hem gerust dat jouw 'gebrek aan lichamelijke affectie' zoals hij dat ervaart niet betekend dat je niet om hem geeft.
Ik vind het heel gemeen dat hij jou een kneusje noemt als jij probeert uit te leggen hoe jij het ervaart. Ik heb een tijd lang chronische zenuwpijn gehad en mijn hele lijf was daardoor een soort van geblokkeerd - zo kon ik psychisch met die pijn omgaan. Maar aanrakingen gingen door die ‘blokkade’ heen, dat kon ik echt niet goed verdragen. En ik ben sowieso niet zo aanrakerig. Ik zou heel gekwetst zijn geweest als mijn man me dan had bestempeld als ‘koele kikker’ en ‘kneusje’... Het is jouw goed recht om dit zo te ervaren, ik zou dat niet proberen aan te passen. Wel kunnen jullie misschien sámen kijken naar op welke manier jullie liefde kunnen uiten die voor jullie beide werkt - aanraking, knuffelen werkt voor hem maar niet voor jou. Wat zou voor jou wel werken? En misschien is daarin iets gemeenschappelijks te vinden?
Waarom? Je bent goed zoals je bent en als jij niet zo'n behoefte hebt aan geknuffel dan is dat helemaal prima. Ik ben ook niet zo en nu is mijn man ook niet zo, dat maakt het makkelijker. Maar praat erover met elkaar, maar jezelf veranderen zou niet nodig moeten zijn (Als dat al mogelijk is). Jij bent zo niet, dat is prima, hij wel, ook goed, maar daar moeten jullie samen uit komen, jij hoeft daarvoor niet alleen te veranderen. En hij hoeft je al helemaal geen rare dingen te noemen, omdat jij nu eenmaal anders in elkaar steekt dan hij.
Zo herkenbaar We gaan dat doen Ik ga ook nog naar psycholoog en ze gaat me ook helpen zoeken Ja kwetst me heel hard omdat ik op andere vlakken wel enorm men best doe
Ik ben een echte knuffelbeer maar wanneer ik niet lekker in mijn vel zit en/ of moe ben dan is dat ook niet zo, heb ik dan ook even geen zin in. Wil dan meer tijd voor mezelf. Zoek uit wat je wel wil en je man wijst dit neem ik aan al eerder, als het je aard is dan is er niet heel veel veranderd. (Of misschien door pijn/vermoeidheid/verwerken etc even anders maar dan kan hij rekening houden) Iets voor iemand doen waar de ander blij van kan worden is toch ook goed. Zorgen dat ik tussen de middag even snel de afwas doe zo dat mijn man savonds geen grote afwas heeft kan hij blij van worden, iets van de winkel voor hem meenemen, iets klaar leggen etc Liefde kan op heel veel manieren, eerst zorgen voor jezelf en dan kun je ook weer meer geven
Liefde kan je op veel verschillende manieren tonen. Jou een kneusje noemen valt daar uiteraard niet onder. Ik heb periodes dat ik knuffelen fijn vind, maar er zijn ook periodes dat ik het niet goed kan verdragen (vanwege zenuwpijn). Mijn man vindt dat helemaal prima, zo lang ik het aan blijf geven. Het moet ook voor mij prettig zijn, opdringerig gedrag zal bij mij alleen maar averechts werken. Bedenk wat voor jou wel prettig is, en bespreek het met je man.
Ik ben helemaal niet fysiek. Mijn man weet dat ook. Moet echt de tijd nemen te kroelen etc en het dan dus bewust doen. Nu ik zwanger ben word ik wel wat meer kroelerig. Veel polonaise aan mijn lijf gehad door hart operaties maar ook de MMM. Waar door ik gewoon niet fysiek ben. Onze zoon is net als mij wil graag in ons buurt zijn maar niet 'Beklemd' dus dikke kroelen etc. Hij heeft een moeilijke start gehad en vragen ons soms af of zijn afkeer voor kroelen hier door komt. Mijn man is zelf ook best wel koel en klaag alleen soms dat hij vaker fysiek gekroeld zou willen worden.