Maar als het vooral vanuit jouw kant komt dat het niet stabiel is, kun je het hem toch niet kwalijk nemen dat hij verdergaat met zijn leven? Hij had het moeten zeggen, maar zoals ik het nu lees wil hij wel graag, maar houd jij de boot vooral af, dan snap ik wel dat hij het niet durfde te vertellen.
Tuurlijk moet hij verder gaan met zijn leven en gewoon met vrienden afspreken. Het liegen steekt me. In de tijd dat we wél aan het daten waren is hij ook met haar weg geweest, en heeft dit verzwegen. Het zegt wel wat hij gaat doen, maar vergeet steeds even te vermelden dat zij met hem mee gaat. We hebben hier al uitvoerig over gesproken. Het lijkt alsof hij zich niet helemaal open durft te stellen. Dat hij niet helemaal durft te vertellen waarom hij haar verzwegen heeft. Het vertrouwen heeft echt een deuk gehad.
Zelf vind ik dat je elkaar in een relatie moet vertrouwen. Serieus als hij 3 jaar niks gezegd heeft over die vriendin. En dat hij met haar op vakantie gaat zonder dat je überhaupt van haar bestaan weet. Wat is de basis dan en wat zit er nog meer in de kast. Het is wat jij wil he, maar kom op een vriendin verzwijgen en dan ook nog verzwijgen dat ze mee ging op vakantie. En dan heb ik het niet eens over het samen slapen. Hij kan alles zeggen van er is niks gebeurd maar geloof je dat nog? Ik zou daar snel klaar mee zijn.
Dat vertrouwen heb ik ook wel. Dat er verder niets gebeurt is. Maar wil ook niet naïef zijn. In de eerste instantie heeft hij doen denken dat hij bij zijn dochter lag. Later biechte hij op toch met die vriendin een bed gedeeld te hebben. We praten er ook goed over hoor. Maar het blijft pijn doen.
Ik snap dat het liegen je dwars zit, zou voor mij ook echt een ding zijn. Vind open en eerlijk heel belangrijk. De vraag is waarom hij heeft gelogen. Is het dat hij het niet durfde te vertellen omdat hij bang was dat jij het niet leuk zou vinden (wat misschien klopt aangezien je hem vraagt afstand te nemen) of omdat er toch iets meer speelt? Zelf zou ik niet snel vragen aan iemand afstand te nemen of een vriendschap te beëindigen. Dat moet iemand helemaal zelf beslissen en zal waarschijnlijk alleen maar tussen jullie in komen te staan..
Dit is ook mijn twijfel. Wat gaat er nog meer komen? Hij zegt nu alles verteld te hebben. Maar dat zei hij van de week ook, en toch komt die vakantie van vorig jaar nog om de hoek kijken. Maar snap ook wel dat hij nu niet alle activiteiten van de afgelopen jaren op tafel hoeft te leggen.
Het verzwijgen van een vriendschap, zeker gezien ze ook samen op vakantie zijn gegaan, zou voor mij niet goed voelen. Met zijn gegeven reden vult hij ook dingen voor jou in, en dat zou mij persoonlijk wel wat wantrouwend maken. Ik heb verder geen tips, behalve in gesprek blijven, en erop hameren dat vertrouwen de basis is in een relatie en vriendschap. Omdat ik hem niet ken, kan ik je alleen adviseren je gevoel te volgen. Sterkte met deze situatie, snap dat je je rot voelt!
Precies, en dat wil ik ook niet. Ik snap ook wel dat hij die vriendschap niet op wil zeggen. Ze kennen elkaar al ontzettend lang, dochters zijn goede vriendinnen. Daar wil ik ook niet tussen staan. Maar zoals het nu is is ook niet oké. Hij zegt dat zij wel van mijn bestaan weet. Dan vind ik dat hij best kan zeggen dat we het weer gaan proberen, en het niet zo handig was om met haar te slapen. Dus hij het contact voorlopig even op een laag pitje wil zetten. (hij zegt steeds het helemaal af te willen kappen, maar dat vind ik niet zo'n goed plan)
Dank je! Wat ik vooral ook zo erg vind, is dat hij altijd, boven alles, mijn betrouwbare maatje was. Ook als we niet aan het daten waren. En dat dit blijkbaar anders is als dat ik dacht is erg pijnlijk.
Oeff het lijkt wel alsof sommigen mensen kicken op ingewikkelde situaties in hun leven.. liegen bedriegen mystiek.. zal wel spannend zijn ofzo? Ik kan niet zo goed oordelen over jullie relatie, maar als jij zegt dat je hem hierdoor niet vertrouwt is dat genoeg reden om wat afstand te nemen. Volgens mij heeft dan de hele relatie geen goede basis en draai je alleen maar om elkaar heen. Lijkt me heel erg veel energie kosten.
Ik vind niet dat je kan dwingen dat hij een vriendschap verbreekt. En na 3 jaar knipperlicht, nu na 2 weken ‘ervoor gaan’ al twijfels? ... Ik zou zelf afstand nemen denk ik, hoe moeilijk en jammer ook...
Over dwingen heb ik het ook niet gehad. Tijdens die knipperlicht relatie hebben we ook maanden achtereen wél een relatie gehad. Snap dat 6mnd op een mensenleven erg kort is. Maar ergens in die tijd had die vriendin toch boven tafel moeten komen. Ik snap wat je zegt. Als het nu al zo moeilijk gaat, wat zegt dat voor de toekomst.
Snap ik echt heel erg goed! Dit doet je niet alleen (aan van alles) twijfelen, maar het kwetst je ook. Ik vind het echt ontzettend rot voor je.
Los van het feit dat zijn gedrag wat vreemd is, waarom zou je aan een relatie willen beginnen die gedoemd is om telkens te mislukken? Of heb je het idee dat het dit keer anders zal gaan?
De vorige keren is het niet fout gelopen door problemen, maar door mijn verleden. Door dingen die er gebeurt zijn hem ik moeite met mensen dichtbij laten komen. Het kan me snel benauwen. Na veel gepraat te hebben en hem écht te leren kennen ben ik me voor hem open gaan stellen. Maar dat écht leren kennen trek ik nu wel in twijfel.
Als jij hem al die jaren hebt afgehouden, verdient hij toch wel iets meer dan een paar week een kans lijkt mij.
Mij lijkt het duidelijk. Je vertrouwt hem niet (terecht of onterecht daar laat ik me niet over uit). Waarom zou je dan aan hem vragen afstand te nemen van die vriendin? Ga je hem dan wel vertrouwen als hij zegt dit te doen? Gaat dit niet steeds tussen jullie blijven staan? Ik heb het idee dat het basisvertrouwen dat er moet zijn in een relatie niet aanwezig is bij jullie. Ik zou dan eerder afstand nemen van hem dan dat je van hem eist dat hij afstand neemt van een vriendin (want dat doe je in een gezonde relatie niet is mijn idee). Hoe moeilijk dit ook is!