Paar weken geleden een gesprek gehad op het werk met collega's. De ene helft heeft kinderen, de andere helft niet. Ik werd me opeens weer even heel bewust hoe anders mensen dan kunnen zijn. De mensen zonder kinderen begrijpen bepaalde dingen dus gewoon niet. Tenminste; zo lijkt het... Zo denken sommigen dat je best wat vaker uit kunt gaan (inclusief alcohol) want dan ben je er even lekker uit. Ook werd er gedacht dat als je een afspraak een dag van tevoren met iemand wil maken, dat het dan oppas regelen is en klaar. 's Avonds om 9 uur naar bed? 'Hoe kom je dan ooit al die seizoenen van een bepaalde serie door?' En ik kreeg ook ooit de opmerking: 'ik weet précies hoe jij je moet voelen. Mijn kat is krols en ik werd 2x wakker van haar gemiauw' (Luc slaapt al 1,5 jaar niet door en ik tijdens mijn zwangerschap van hem ook al niet). En de mooiste was gisteren: 'je hebt jaren de moeite gedaan om ze te krijgen. Daar moet je dankbaar voor zijn, dus nu klagen heeft geen zin, want het was je eigen keus.' Ik kon wel janken en heb haar alleen maar aangekeken van ; wtf Maar andersom zit er ook een gevaar; je wil niet al te betweterig overkomen dat mensen zonder kinderen er echt totaal niets van snappen (ook al denk je dat met je medemoeders misschien wel). En was je vroeger niet zelf precies zo? Heb je ook niet wel eens gedacht; 'ja maar jij wilde toch kinderen? Wat zeur je nou?' Of iets in die trant. Lastig vind ik het soms, als ik weken niets afspreek met mijn beste vriendin. Lastig, om steeds maar weer te zeggen dat ik moe ben. Lastig, om steeds je mede-moeder aan te kijken en te denken; 'wacht maar. Als jij kinderen hebt weet je hoe het voelt.' Hoe ervaren jullie dit? Herkennen jullie het? Wat zijn jullie ervaringen in verschillen tussen mama's en niet-mama's?
Herkenbaar! Vrienden van ons werden een week of 6 geleden vader en moeder, na krap een week kwam het eerste bericht al, "nooit geweten dat je zo moe kunt zijn" Haha je hoeft ons ook niet te geloven hoor.... En idd, zaterdag avond 8 uur bellen of we zin hebben om mee naar de kroeg te gaan, euhm ik heb 2 kinderen op bed liggen, hoe zie je dat voor je?
Het is nou eenmaal zo dat een boel dingen veranderen als je kinderen hebt en je weet pas wat het is en welke invloed het op jouw leven heeft als je ze zelf hebt. Hangt ook helemaal van de kinderen af natuurlijk. Tegenwoordig ben ik daar bij zulke opmerkingen heel makkelijk in en beperk ik mijzelf tot 2 opties: - Ik lach en knik - Ik lach en schud mijn hoofd
Ik heb er totaal geen moeite mee. Het doet me denken aan mijn vroegere ik, zo heerlijk naïef was ik ook. Totdat ik dus kinderen kreeg en me toen pas besefte waarom als die moedertjes altijd zo in hun knuistjes lachtten. Nu ben ik van hen.
'Maar dan bel je toch gewoon even de oppas? Die kan er zo zijn en dan kleden jullie je even om en maken je op en dan zien we elkaar om 11 uur in die en die kroeg! Wij bestellen alvast een meter bier. Tot zo!' *sarcasme uit*
Mijn ervaring is dat zelfs niet iedereen met kinderen er hetzelfde over denkt.. zo ken ik iemand die nog wekelijks uit gaat (incl alcohol) en dr kind bv bij oma laat. Al zou ik die luxe hebben, zou ik het ook niet doen. Maar ieder zn ding..
Het verandert als je kinderen heb Voor afspraken zoals cursus, werkoverleg, etentjes, etc kan ik nooit zomaar ja zeggen Ik heb een vriendin zonder kinderen die kwam toen mijn oudste geboren was Toen ik een tijd doorgaf kwam ze een uur later ze snapte totaal niet dat ik nu met tijden zat qua slapen en voeding
Ik vind het soms juist een eye-opener. Als ik even in mijn ik ben moe en wil / kan niks circel zit (en ja, ik heb ook slechte slapers, slaap al 4 jaar met 4-8 onderbrekingen van de zwangerschap en / of kinderen s nachts). Even iemand die de ellende misschien niet helemaal begrijpt, maar zoiets heeft, kom, even mee eruit, regel oppas (hoe dan?! Nou bel toch pietje/jantje/keesje) ohja.. zo simpel kan het soms ook zijn. Of als de oppas niet lukt, nou dan kom ik met een flesje wijn jou kant op. En ja, verschillende mensen, ik heb meer last van moeders met een andere visie dan ik. Met ongevraagde adviezen en commentaren. MAar ja, je leven veranderd wel met kinderen en niet iedereen begrijpt dat. Met en zonder kinderen.
Haha ja of van die mensen die op kraambezoek komen en net zo lang blijven hangen totdat het etenstijd is en dan zeggen; 'wat doen we met het avondeten?' Nooit zelf meegemaakt trouwens maar een vriendin van me wel en haar man ging toen maar de bbq aansteken
Ik merk dat mede-moeders (en vaders) bepaalde dingen herkennen of dat je soms aan een half woord genoeg hebt. Maar ik heb ook meegemaakt dat mede-moeders bijna letterlijk zeggen, 'ik heb ook 4 kinderen, stel je niet zo aan'. Ook een andere moeder kan een heel ander referentiekader hebben en echt niet begrijpen hoe dingen voelen/zijn. En dan net zo de plank misslaan... (als jouw baby vanaf 6 wkn het klokje rond slaapt, dan weet je toch ook niet hoe het voelt/is voor die moeder waarvan de baby ieder uur wakker wordt en 16 uur per dag huilt?) Ik heb een goede (bewust) kinderloze vriendin, die juist heel lief en betrokken is. Ik denk dat het vooral ligt aan de empathie van de mensen om je heen... Wat ik wel herken, dat als je (een van de) eerste in omgeving bent met kinderen, dat men onwetend is over impact en alle veranderingen. Ze draaien dan vanzelf bij als ze zelf ook kinderen krijgen. Maar goed, iemand die oog heeft voor gevoelens en beleving van anderen zal respectvol en beleefd blijven.
O ja; dat kan het zeker zijn natuurlijk. Maar toch zit daar dan een andere lading aan (dat voorbeeld dat jij geeft) Dan is het meer uit zorg en niet uit ongeloof van; ík geloof er gewoon niets van dat het allemaal niet meer kan of dat er moeite voor gedaan moet worden'.
Ah ja, ik heb een vriendinnengroepje waarvan ik de eerste was die moeder werd... nu 9 jaar later is een van de andere meiden zwanger, ik zit echt met smart te wachten op het begrip wat ik al die jaren gemist heb
Kinderen veranderen je leven maar het is ook niet het einde van je leven. Het ligt ook veel aan jezelf denk ik, en ook aan je kinderen. Ik kan me voorstellen dat je minder of geen energie hebt als je hele slechte slapers hebt. Wij hebben het geluk dat ons dochtertje een goede slaper is (hier hebben we ook heus wel wat mindere periodes gehad maar het was steeds een fase gelukkig ) en we Netflixen regelmatig tot 01:00 uur terwijl we de volgende dag om 07:30 op moeten. Ik heb een vriendin die zegt dat ze nooit tijd heeft om series te kijken of te volgen, en ja, ondanks dat ik moeder ben denk ik dan ook soms van hoe dan? Maar ik denk overigens wel dat niet-ouders soms wel dénken te kunnen snappen dat dingen niet zo simpel zijn als je kinderen hebt maar het niet écht snappen.
Grappig, mijn hersen spinsel, ipv voor kinderen kan je dit zelfde onderwerp ook invullen voor koeien / melkvee bedrijf. Dus voor ons duppelop??? Maar zo zie ik het niet. In ons sociale leven zijn er nu ook ouders met oudere kinderen. Die hoeven geen oppas meer te regelen. Maar ik denk ook weleens over andere ouders “ je hebt zelf gekozen voor kinderen dus niet zeuren” . Het is maar net hoe je zelf erin staat. En ook hier geld dat bij een ander het ook niet rooskleuriger is als je denkt. En er zullen altijd mensen zijn waarbij het wederzijds begrip ver te zoeken is .
Ik herken t niet zo eigenlijk. Ik lig ook nooit voor 00:00 op bed en bingewatch series (oke ik kolf ook), ik kom zelf ook nog steeds te laat op kraambezoek en vind t ook geen probleem als anderen bij mij ook later zijn. Zomaar avond weg is nu idd lastig, baby is te klein nog maar heb de luxe van ouders die naast mij wonen dus voordat de jongste geboren was kon ik gewoon de babyfoon erheen brengen. Nee stappen niet, t was niet dat hij ook lekker uit wou slapen haha Enige grote verschil is mbt tot moeheid. Dat heeft zo'n andere dimensie gekregen. Zoooo moe, tot overgeven aan toe van moeheid. Ik merk ook enorm verschil tussen slecht slapen maar kunnen blijven liggen of slechte nacht en ook nog eruit moeten om bed te verschonen, te voeden, te kolven etc pff. Lijf rust niet. Dat is iets dat de kindloze vrienden nIet snappen. En ziek zijn! Man wat een verschil met pre kindtijdperk. Hoefde je dan alleen maar met je zieke kop voor jezelf te zorgen, nu sta je trillend van de koorts met het gevoel: ik val flauw ontbijt te maken voor je kind (en te hopen dat er iemand even op kan passen). Dat je gewoon jankt van ellende omdat je niet weet hoe je de dag moet redden. Dat snappen mijn kinderloze vriendinnen ook niet hoe wanhopig dat voelt, en ik pre kind tijdperk ook nooit had geweten en nu ook zeg tegen bv mijn zus: wow, jij stond gewoon met koorts voor 3 kids te zorgen. ik kijk ook anders daar tegen aan, soort hernieuwde waardering Maar... wat mijn kinderloze vrienden verbazingwekkend goed hebben opgepakt: de miskraam (bbz). Ik kreeg van diegene die kinderen hadden zonder ooit 1 tegenslag mbt zwanger worden zo weinig begrip dat ik bv op de uitgerekende datum helemaal stuk ging van gemis en omdat ik nog niet zwanger was. Mijn zus vond t zo pril dat ze t zelfs absurd vond dat ik kaartjes kreeg van twee vriendinnen, want t stelde immers niets voor (haar houding veranderde toen het een bbz bleek te zijn en ze bijna haar zusje was verloren). 1 vriendin met kind was wel echt mijn steun en ze zag hoeveel pijn zoiets kon doen en heeft zelfs haar schoonzus gebeld:. Sorry dat ik het zo onderschat heb en je niet gesteund hebt toen jij erdoorheen ging. (Diegene in mijn omgeving die wel verlies hadden gekend waren ook super trouwens, voelde mij ineens niet meer alleen). Maar de reactie van de kinderloze vrienden en gezinsleden waren zo warm en liefdevol en hebben mij positief verrast
Ik heb het vooral met vriendinnen die heel erg aan het zeuren zijn over ''problemen'' en dan denk ik altijd, jeetje je het gewoon veel te veel tijd over. Ik heb geen tijd voor die onzin. Of steeds om 18:00 uitgebreid willen bellen maar dan is het wel meteen van oja, dat was niet handig. Ik moet wel zeggen dat ik het ook wel heb met ouders van 1 kind bijvoorbeeld, dat is echt heel anders dan de 3 jonge kids die wij hebben. Aan de andere kant hebben wij ook vrienden met 3 kids waar alles gewoon doorgaat. Opa en oma 4 dagen in huis, heel vaak samen weg en veel tijd zonder de kinderen. Die zeggen ook ja om 20:00 is het wel klaar met de kinderen, lekker makkelijk als je goede slapers hebt, dus het komt overal voor denk ik niet alleen bij mensen zonder kinderen.
Ja hoor, er zijn ook wel mensen die beweren dan honden/katten moeder zijn vergelijkbaar is met kinderen hebben.
Helemaal mee eens. Het is zeker niet het einde van je leven en je leven houdt ook niet op als je kinderen krijgt. Als ik bij alles het 'excuus' gebruik dat Luc niet doorslaapt word ik zeker niet gelukkiger. Ook wij blijven gewoon bepaalde dingen doen en als dat betekent dat ik nog minder slaap, dan is dat maar even zo. Dat haal ik dan op een andere manier weer in. Ik heb ook zo'n vriendin die bij veel dingen zegt; 'ja, dat kan nu niet meer omdat de kinderen er zijn'. En dan heeft ze het over naar de sauna gaan of een bezoekje aan de kapper. Dat vind ik dan weer het andere uiterste.