Ik merk juist dat het lastiger wordt nu er meer kinderen in de vriendengroep zijn. Een ander stel had als eerste twee kinderen. Vanaf dat moment verplaatsten de avondjes met bier en barbecue zich naar hen toe, en als er iets aan de hand was dan paste ik op. Meerdere dagen achter elkaar, als het moest, bijvoorbeeld toen hun tweede geboren werd en de oudste niet de hele dag in het ziekenhuis kon zijn. Nu wij ook kinderen hebben lijkt alles moeilijker te worden. Wij kunnen nog wel komen, maar meestal zijn er afspraken, een dag dat de jongste voetbalt wordt er de rest van de dag niets afgesproken, en alles moet wel honderd keer overwogen worden. Hen bij ons thuis uitnodigen is vrijwel zinloos, alles is druk en vol. Misschien groeien we gewoon wat uit elkaar, maar ik ben na een paar pogingen om iets af te spreken wel klaar ermee. Dan reken ik gewoon op een tegenvoorstel. Als dat teveel moeite is...
Zo'n stelletje ken ik ook. Zij zijn dan bijna elke avond wel weg, een van de twee iig, dan heeft de ander vaak een vriend/vriendin op bezoek. Maar ook heel vaak dat ze allebei weg gaan (meestal apart) en dan hebben ze oppas. Dat is vaak broer, een vriendje die wat geld krijgt of opa en oma. Het komt bijna niet voor dat ze samen thuis zijn Zij snappen het ook niet zo goed als wij zeggen "We hebben geen oppas", of moe oid
Ja, maar wat ik dan heel lastig vind met die mensen zonder kinderen en hun 'problemen', is dat het er voor hen echt is, dus is het waarheid denk ik altijd. Voor hen dan. En ook zij vinden het fijn als ik er dan voor hen ben, ook al denk ik weleens van pfffff. Ik wil dan ook niet arrogant overkomen in de zin van; ik heb kinderen en alles waar anderen last van hebben en zeker als ze geen kinderen hebben, is gezeur. Snap je wat ik bedoel? En inderdaad dat bellen Laatst was ik bij m'n vriendin en die had hem op de speaker staan. Want kinderen moe en hongerig en zelf aan het koken. Ze had nog gezegd dat het beter was als diegene later terug zou bellen maar dat wilde ze niet. Maar dan wel zeggen; 'ben je er wel helemaal bij? Ik zeg net wat en je reageert niet. En ik hoor steeds kinderen schreeuwen' JA DAAROM ZEI IK OOK; BEL LATER TERUG
De collega's met wie ik samenwerk hebben allemaal geen gezin en zijn vrijgezel. Zij snappen niet dat ik na werktijd zo snel mogelijk weer naar huis wil en niet oeverloos verder wil kletsen over van alles en nog wat.Ja dat vind ik wel leuk, maar mijn kinderen zien vind ik ook wel erg leuk. En ik ben al zoveel weg. Maar ja op hun zit er niemand thuis te wachten dus maakt het niet zo uit hoe lang ze blijven hangen. Dat geven ze gelukkig zelf ook toe. Gelukkig begint het dat we elkaars kant begrijpen. Dus het wordt nu een dag van te voren aangegeven als ze me echt langer nodig hebben. Dan geef ik dat thuis door en dan blijf ik ook makkelijker daarna nog even hangen. Maar bijvoorbeeld niet 3 dagen achter elkaar
Ik heb een vriendin waar je om 10 uur mee afspreekt voor een bakkie koffie, en ze om half 12 komt aankakken. Om 12 uur moet ik weer bij school staan en dan zegt ze gerust, ja ik werd pas half 11 wakker en moest nog even dit of dat, echt hoor, totaal ander leven
Ik zou het niet zo leuk vinden als we elkaar nooit zouden zien s avonds... Zij heeft t geluk dat ze uit elkaar zijn dus dr kind ook nog bij papa is
Soms lijkt het me heerlijk om dat nog te kunnen zeggen Ik moet zeggen dat ik qua uitslapen niets tekort kom hoor in het weekend (want man gaat altijd met de kinderen naar beneden) maar dat is toch echt anders dan vroegaaah
Ik weet nog goed dat ik toen de baby 5 maanden was naar de vrijmarkt in Utrecht ging met koningsnacht ('s avonds dus) en een kinderloze vriendin doodserieus vroeg waarom ik de baby niet mee had genomen
Hahaha ja. Of; 'wij hebben ossenhaasjes met pepersaus. Lekker rood gebakken met nieuwe aardappeltjes en groene asperges. En als toetje chocoladetaart met een bolletje vanille-ijs. Maar genoeg over ons; wat kook jij vanavond?'
Wij hebben op vrijdag weleens een vrijmibo. Of even de stad in. Ik probeer wel mee te gaan, maar dan moet ik het wel even van tevoren aangeven thuis en kan ik dat niet vlak van tevoren zomaar beslissen. Helemaal nooit meegaan doe ik dus niet. Want ik vind het wel supergezellig. Maar elke week zoals vroeger; nee dat gaat niet.
Ik herken het eigenlijk helemaal niet? Mijn vriendinnen zonder kinderen snappen het allemaal prima en ik ken ook niemand met kinderen die oordeelt over hoe makkelijk het leven van een ander zonder kinderen wel niet is. Ieder z’n leven, de een heeft zorgen om haar kind, de ander weer om iets anders. En sommige mensen zonder kinderen hebben meer aan hun hoofd dan een ander met kinderen.
Ik neem het kinderloze vrienden niet kwalijk, want zelf had ik ook geen idee voor ik kinderen had. Het is gewoon ook echt niet voor te stellen wat het is als je leven ineens zo in het teken staat van kinderen. Het leven houd niet op maar het word wel gewoon heel anders. Als ik stellen zie die nu net voor het eerst ouders zijn geworden (4 jaar na ons) vraag ik me af of ze wel beseffen dat het leven anders is geworden. Alles moet zo snel weer normaal zijn. En mensen met kinderen kunnen in ook zeiken hoor over onnozele dingen, zoals kinderen die snotteren of een slechte nacht.
Herken het een beetje maar dan vooral nadat ik de 2e kreeg. Bij de 1e was ik nog wel flink van het uitgaan, afspreken buiten de deur en uitslapen op zondag. Mijn schoonzusje was net 18 toen hij werd geboren en totaal geen feestbeest. Mijn ouders waren net gestopt met werken om full time opa en oma te zijn dus elke zaterdag logeerde mijn zoon of bij zijn tante of bij opa en oma en met last minute leuke dingen had ik dus altijd direct een logeeradres voor hem. We konden nog elke zondag uitslapen, regelmatig met zijn 2en weg (uit eten bioscoop borrelen) en we misten geen feestje. We waren ook jonger dan nu, met stuk meer energie en zoon was een goede slaper. Toen kwam de 2e een slechte slaper, zoon wilde niet meer uit logeren want wilde bij zijn zusje blijven, 2 kinderen uit logeren is lastiger te plannen dan 1 en mijn 2e slaapt niet zonder mij en al helemaal nergens anders dus toen was het over met de pret en voelde ik pas wat veel mensen voelen bij de 1e. Wat ik wel herken was opvoedtechnisch verschil tussen nog geen moeder en wel moeder. De standaard dingen dat ga ik echt niet doen als ik moeder ben, of als mijn kind zo doet dan ben ik echt heel streng. Dan moest ik wel lachen en dacht ik spreek je over een paar jaar nog wel.
Oh ja ik was ook zo iemand die totaal geeeeen idee had Iemand kon toch wel ff die 5 uurtjes in het vliegtuig haar kind zoethouden? enz.. Het hele stappen had ik gelukkig al wel een beetje gehad toen ik moeder werd. En van het plannen was ik sowieso al. Dus heb er geen last van gehad, alleen heb mijn vroegere ik weleens uitgelachen.
Wij hebben een grote vriendengroep zonder kinderen, zijn ook wat jonger. Dat zijn de vrienden waar we mee gaan feesten, naar festivals gaan. En een vriendengroep met kids, waar we mee samen naar het strand gaan in de zomer, terrasjes etc. In de winter samen eten. Maar het overlapt elkaar ook. Want sommige vrienden zonder kids komen bij ons derde kerstdag vieren. Of passen even op de jongens als wij samen een dagje sauna hebben. Met oud en nieuw vuurwerk met onze kinderen afsteken en op het strand in de zomer met ze voetballen. Sommige nemen ze mee te vissen. En dit zijn allemaal kerels van 25-30 jaar oud. Vinden ze geweldig, en kinderen ook. En met de vrienden met kinderen gaan we regelmatig s avonds zitten, of met de hele groep naar een dorpsfeest. Met de moekes een weekendje weg om te shoppen en te stappen. Ik vind beide kanten heel erg leuk, en ben blij dat we zo’n brede vriendenkring hebben. En beide kanten snappen het wel. De kinderloze dat we eerder naar huis moeten ivm oppas, of van het terras af omdat de jongens gewoon weer naar school moeten. En de vrienden met kinderen begrijpen ook dat wij soms even lekker een weekend weg gaan zonder kids en met allemaal feestgangers.