Hallo iedereen! Ik heb even een nieuw account aangemaakt om anoniem te blijven. Momenteel zit ik tegen het einde van mijn zwangerschap en alles loopt eigenlijk prima met de zwangerschap zelf. Maar met mijn partner zijn er wat problemen of beter zijn er 2 problemen die tussen ons in staan. Eventjes wat voorgeschiedenis: Toen we aan het proberen waren om zwanger te worden, biechtte hij mij op dat hij regelmatig cocaïne snoof. Dit kon gaan van wekelijks een beetje (enkel bij bepaalde activiteiten) tot enkele maanden niets en dan nog eens. Ik had nooit iets gemerkt! Mijn standpunt was duidelijk: ik wil geen vader voor mijn kind die snuift. Hij wordt ook agressief van alcohol dus dat moest hij inperken. Voor de duidelijkheid: zonder drugs en alcohol is hij echt een prima kerel! We hebben het samen ook heel goed: mooi koophuis, beiden vast inkomen, goed netwerk om op terug te vallen, hij helpt goed mee in het huishouden, ... Eigenlijk allemaal positief behalve alcohol en drugs. Hij is ook niet drugs- of alcoholverslaafd maar kan het tijdens het weggaan niet laten. Maar... 3 maanden later was ik zwanger. In het begin van mijn zwangerschap, bijna een half jaar geleden, liep het toch fout met drugs en alcohol. Hij toonde veel spijt en ik gaf hem een kans als hij helemaal niets meer deed (dus ook niet beperkte mate van alcohol want dat leidt tot snuiven). Nu twee weken geleden liep het terug fout: hij dronk en snoof achter mijn rug en loog erover (het vertrouwen tijdens het weggaan is nu ook helemaal verdwenen). Hij gaf dat later wel toe en hij had in dat half jaar ook paar keer gesnoven. Ik gaf hem de allerlaatste kans. Ik ging hem niks verbieden (want dat helpt niet want dan doet hij het stiekem blijkbaar), hij moest zelf maar beslissen wat kon en wat niet kon maar ik moet wel gelukkig zijn in de relatie. Een hele nacht wegblijven en dan onder invloed terugkomen maakt mij niet gelukkig! Ik wou ook geen vader die snoof voor mijn kind dus dat is een no go voor mij! Hij ging mij bewijzen dat zijn kind en ik het belangrijkste waren voor hem. Ik maakte hem heel duidelijk dat hij moest laten zien wat zijn prioriteiten waren en wat hij wou in zijn leven. Eigenlijk een keuze tussen ons of drugs. Je kan al raden wat er deze nacht is gebeurd. Hij heeft te veel gedronken en weer gesnoven! Ik zit nu met mijn handen in het haar en weet niet wat met hem te doen... Is dit erg genoeg om de relatie te beëindigen en een ongeboren kind al met gescheiden ouders op te zadelen? Of overdrijf ik en is dit allemaal niet zo erg? Mocht ik toch bij hem blijven wat kan ik verwachten, welke afspraken kan ik maken, hoe krijg ik dat vertrouwen terug als hij weggaat, ... ? Ik kan het allemaal moeilijk in context plaatsen nu en rationeel nadenken en daarom vraag ik jullie hulp en mening over deze situatie. Alvast bedankt voor het lezen van heel dit verhaal en geef jullie ongezouten mening maar!
Hmmm lastig. Voordat ik mijn man leerde kennen ongeveer 15 jaar geleden gebruikte ik ook weleens drugs. Op een feest of soms bij het uitgaan. Mijn man is echt anti-drugs. Wel verteld dat ik dat weleens deed maar hij was heel duidelijk dat dat voor hem niet kon. Sinds we samen zijn heb ik dan ook nooit meer drugs gebruikt. Ik heb toen dus duidelijk voor mijn man (en mezelf) gekozen en nooit meer drugs gebruikt. Vind het dus wel een beetje zwak dat jouw man dat niet kan? Tsja, hij zal misschien andere keuzes moeten maken, de eerste tijd niet meer mee met zijn "drugsvrienden" op stap gaan bijvoorbeeld, maar voor je vrouw en kind op komst lijkt mij dat een no-brainer. Ik zou er denk ik dus wel een punt achter zetten, maar dat is mijn mening, ik ben zelf nu ook echt anti-drugs haha.
Ik zou bij hem blijven onder voorwaarde dat hij zich laat opnemen in een afkickkliniek. En breekt met zijn drugs vrienden. Ik ken iemand die ook zwaar verslaafd was, hij is nu helemaal van zijn verslaving af en gaat nog regelmatig naar meetings en zijn psycholoog. Iedereen in zijn omgeving weet ook van zijn verslaving af en steunt hem hierin.
Wat lastig! Drugs is zo normaal geworden bij het uitgaan dat ik snap dat het ook voor hem moeilijk kan zijn in een groep om het te laten.. Ik zou hem niet verlaten denk ik, misschien draait hij helemaal bij als hij vader is en nu dat besef nog niet zo heeft? Heb je wel goed met hem kunnen praten over waarom je het zo vervelend vindt? En hoe reageert hij daar dan op? Snapt hij dat of wat is zijn gevoel? Wat maakt het voor hem moeilijk? Alleen zeggen dat je het niet wilt hebben is misschien niet duidelijk genoeg.
Ik kan nu heel hard roepen dat ik per direct van mijn partner af zou gaan. Maar ik snap ook dat je niet zonder meer de handdoek in de ring gooit. Zeker niet als alles buiten het gebruik goed verloopt en er kinderen in het spel zijn. Ik zou eisen dat mijn partner professionele hulp zou gaan zoeken. Het gaat ook om het beschermen van de kinderen. Je zegt dat jouw partner niet verslaafd is, maar hij kan blijkbaar niet voor lange tijd de prikkel alcohol en drugs weerstaan. In mijn ogen ben je dan verslaafd. Mocht mijn partner hulp weigeren dan zou ik er voor kiezen om bij hem weg te gaan. Realiseer je wel dat dit probleem niet vandaag of morgen over is. Het zal hard werken worden, voor zowel je partner als voor jou. Je moet je afvragen of dit is wat je wil en kan. Je zult de nodige geduld moeten hebben en moeten accepteren dat er misschien ook nog momenten zijn dat jij terug zal vallen. Voor je partner is het waarschijnlijk een levenslange strijd om niet toe te geven aan de prikkel drugs en alcohol. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte in deze nare situatie!
Misdraagt bij zich als hij alcohol en drugs gebruikt heeft? En hoe kom jij er telkens achter? Ik persoonlijk zou mijn partner niet verlaten als deze af en toe tijdens uitgaan drank en/of drugs zou gebruiken. Jij geeft aan niet gelukkig te kunnen zijn in een relatie waarin alcohol en drugs word gebruikt. Als dit al zijn laatste kans was voor jou dan denk ik dat je voor je eigen geluk moet kiezen.
Ik snap je gevoel helemaal. Ik zou vooral het liegen en bedriegen vreselijk vinden. Ik ben niet perse anti drugs, ik kan me voorstellen dat iemand op een feestje dat leuk vind maar in het dagelijkse leven drugsgebruiken en een compleet ander persoon worden zou ik ook echt niet blij van worden. Ik zou denk ik een ultimatum stellen of een afspraak maken over het gebruik. Met als voorwaarde dat hij liegt, hij dan zijn spullen kan pakken.
Als hij het uitgaan beperkt tot plekken en gezelschap waarbij de coke niet zomaar voorhanden is, kan hij daarmee ook niet de fout in gaan. Als het hem serieus is, begint hij alvast met niet zoveel drinken dat hij geen verantwoordelijkheid meer neemt voor verdere acties. Dus tsja, toch gevalletje van, hoe serieus neemt hij het zelf?
Je zegt dat hij niet verslaafd is, maar als hij er niet af kan blijven, dan lijkt het daar toch wel op. En verder tja, wat jij moet doen kun je alleen zelf beslissen. Voor mij is drugs gebruik (of alcohol met een slechte dronk) een no go en in combinatie met liegen zou voor mij er goede reden kunnen zijn om (al dan niet tijdelijk) de relatie te stoppen.
Dit denk ik. Je relatie is goed maar als hij niet van de drugs af kan blijven is hij duidelijk verslaafd. De vraag is wil je nog op deze manier leven wanneer je een kind krijgt en een gezin gaat vormen. Leuk zo’n wilde jeugd, maar er komt een punt dat je leven er wellicht anders uit gaat zien. Zeker als er kinderen komen. Laat hem ten eerste breken met de vrienden waarmee hij drugs gebruikt. Dat is een kat op het spek binden. Er zijn voldoende leuke mensen om vriendschappen mee op te bouwen die geen drugs gebruiken. En laat hem in elk geval onder behandeling gaan voor zijn verslaving. Dat hoeft niet perse intern in een kliniek. Kan ook met bijeenkomsten van bij AA achtige groep of via een psycholoog. Elke keer laatste waarschuwingen verliest snel zn kracht wanneer dit dan toch niet de laatste waarschuwing bleek te zijn. Dus of werken aan een toekomst samen of de relatie verbreken. Dat zijn de enige smaken denk ik.
Bedankt alvast voor de reacties! Meningen zijn verdeeld. Straks komt hij thuis (hij is blijven slapen bij een vriend) en is het praten. Ik weet nog niet welke richting het uitgaat... Als ik met hem praat, geeft hij mij gelijk. Hij beseft ook dat het niet kan als papa voor het kindje. Hij kan ook weggaan zonder te gebruiken dus heeft het niet echt nodig. Hij heeft wel duidelijk een drugs- en alcoholprobleem maar geen verslaving want functioneert perfect zonder. Voor mij is een verslaving als je zonder niet meer kan functioneren. Volgens mij heeft vooral moeite met groepsdruk en de verleiding daarbij (het moet geen groep zijn, één persoon die 'druk' zet is ook al goed). Ik heb die keer van in het begin van mijn zwangerschap ook al professionele hulp voorgesteld maar dat wil hij niet. Hij heeft toen wel tegen enkele vrienden gezegd dat hij een probleem heeft met alcohol en drugs en dat hij niks meer ging doen. Iedereen steunde hem hierin en ze boden niks meer van drugs aan en namen voor hem alcoholvrij bier mee. Als hij gedronken of gebruikt heeft, kan hij een hele nacht wakker blijven en als hij uitgedaagd wordt, gaat hij daarop in en wordt agressief (vooral met woorden en terug uitdagen, niet echt direct vechten maar volgens mij zou dit wel gebeuren als ze hem niet uit de situatie halen (wat zijn vrienden wel altijd doen)). Hij is nog nooit agressief geweest naar mij toe voor de duidelijkheid! Als hij dan thuiskomt, is het verschrikkelijk om hem in bed te krijgen maar eens hij erin ligt, krijg je hem er in geen 24 uur meer uit. Gevolg: alle plannen voor de volgende dag vallen in het water, ik zit mij een hele dag te vervelen en heb niks aan hem. Binnenkort met een baby zou ik dus al de zorgen dragen voor de baby van bijvoorbeeld zaterdagmiddag tot maandagochtend zonder enige hulp van hem maar wel met een extra groot kind 's morgens die niet in zijn bed wil. Het liegen en bedriegen vind ik inderdaad ook nog één van de ergste zaken. Vandaag zei hij het pas eerlijk toen ik zei dat ik het zou testen met een thuistest. Eerst zei hij dat hij niks had gebruikt en nu is zijn excuus: ik wou het u persoonlijk vertellen en niet via de gsm (hij is blijven slapen bij een vriend en komt zo meteen thuis). Ik kan hem helemaal niet vertrouwen als hij weggaat. Verschrikkelijk vind ik dat. Kan ik hem daarbuiten dan wel vertrouwen, vraag ik mij dan af? Mocht hij nu gewoon kunnen functioneren de dag erna en 's nachts/'s ochtends niet zoveel drama maken bij thuiskomt, zou ik er ook beter tegen kunnen. Maar hij kan duidelijk niet onder invloed zijn want dat geeft problemen...
Ik vind d hem dus wel verslaafd, en het heeft direct impact op jou Professionele hulp lijkt het het meest wijze . Zeker als hij agressief wordt. En straks als de baby is er is staat hij veel meer onder druk, leven verandert, minder slaap, meer gebonden zijn. Dat hij daardoor spontaan bijdraagt lijkt me niet waarschijnlijk.
Wat een ontzettend vervelende situatie! Voor mijl klinkt het eerlijk gezegd wel als een verslaving... Als ik in jouw situatie zou zitten zou ik hem 2 opties voorleggen. Of nu professionele hulp zoeken. Of uit elkaar. Klinkt heel hard maar hij kan er niet van afblijven en liegt ook nog eens over het gebruik. Dat is toch wel een slecht teken in mijn ogen... Succes!
Dit klinkt alles behalve een man die volwassen is en zijn verantwoordelijkheid neemt. Als ik zo moest omgaan met mijn man, alsof je een dwarse kleuter moet opvoeden, zou dat heel onveilig voelen als ‘de vader van mijn kinderen’. Mijn man zakt ook wel eens door. Alleen alcohol vloeit er dan. En gaat dan veel te laat naar bed. Paar uurtjes extra slaap, terwijl ik de ochtend doe met de kindjes en de hond vind ik geen probleem. Daarna is hij de rest van de dag wel brak, maar wèl weer gewoon papa. Niet meer dan normaal. Ik vind de tolerantie voor harddrugsgebruik bizar en zorgelijk. Dit is toch niet het voorbeeld wat je voor je kinderen wilt, denk ik dan..
Wat een moeilijke situatie. Helemaal nu je hoogzwanger bent. Zoals ik het lees lijkt hij weldegelijk verslaafd te zijn. Verslavingen zijn heel heftig en moeilijk vanaf te komen zonder hulp. Afkicken en afgekickt blijven is een enorm zwaar, intensief en moeilijk proces. Heb je wel eens een rustig open gesprek met hem gehad over zijn alcohol en drugs gebruik? Dus zonder jouw mening en emoties. Gewoon vragen en luisteren om erachter te komen waarom hij gebruikt, of hij het moeilijk vindt om niet te gebruiken en waarom(behoefte, vrienden, omgeving), hoe (en of) hij op zo'n "avond" de beslissing neemt om te drinken en of drugs te gebruiken, of hij het wel echt op wil geven(waarom wel en niet).... Met dit inzicht kun je voor jezelf beoordelen wat voor hulp jij denkt dat hij nodig heeft en of je de kans van slagen hoog genoeg acht om dat met hem aan te gaan. Met dit laatste bedoel ik...Wil hij hulp, ziet hij zelf dat er een probleem is, gaat hij ook echt zijn stinkende best doen. Wanneer hij er zelf ook echt voor wil vechten om af te kicken en alle hulp accepteerd, dan zou ik dat proces 100000% aangaan met mijn man. Is er volgens hem geen probleem, kan hij het zelf wel, zeur ik, of enig ander kul om niet het afkick proces in te gaan, dan zou het voor mij klaar zijn. Omdat ik hartstikke ongelukkig zal worden in de relatie. Wantrouwen, angst voor wanneer het flink fout zal gaan en de teleurstelling in hem. Poeh lastig hoor! Pas goed op jezelf en een dikke knuffel!
Hij moet professionele hulp gaan zoeken. Doet hij dat niet? Dan is daar het gat van deur. Hoeveel kansen kun je iemand geven.. Veel succes. Hopelijk komen jullie er samen uit.
Ik zou het heel erg vinden als hij dat niet wilt, voor mij zou dat dan ook de criteria zijn om weg te gaan of te blijven, ga je hulp zoeken, dan blijf ik bij je, wil je dat niet, dan ga ik weg. Dit kan gewoon niet als je een kind hebt. Een kind is van jou verantwoordelijk, hij zou dan niet in staat zijn om ervoor te zorgen. Om die reden zou ik dus eisen dat hij hulp gaat zoeken. Liegen is een van de signalen van een verslaving... Daar zou ik mij zeker zorgen om maken. Dit is hoe ik erin sta, veel succes.
Ik vind het het ergste dat hij zich blijkbaar weinig aantrekt hoe JIJ hierover denkt en erin staat, anders zou hij het blijkbaar niet meer doen. Ik zou hier heel stellig in zijn; hulp zoeken en anders de ballen! Ik zou geen man willen die liegt, mij niet serieus neemt en maar doet wat hij zelf wil.
Hoe ver ben je trouwens in je zwangerschap? Stel dat vannacht je bevalling was gestart, dan was hij dus niet in staat geweest om bij de bevalling aanwezig te zijn.