'Regelmatig' drugsgebruik

Ten eerste gaat het erom dat jij dit niet wil en niet accepteert, daar moet hij wat mee doen. Linksom of rechtsom.

Daarbij, tja het is een beetje stereotype denken over verslaving. Hoe vaak ik een cliënt tegenover me heb gehad die zegt "ik ben echt niet verslaafd, zoals die anderen. Want ik doe nog dit of dat" . Je kunt met een verslaving nog heel lang functioneren, maar er komt een moment dat heel veel dingen weg gaan vallen. Maar die verslaving is er dan wel. Zeker bij coke zie ik vaker dat het wisselend is wanneer ze gebruiken. Maar daar zeker een patroon achter zit wat doorbroken moet worden

 

Lastig!! Cocaïne is ook niet de minste drugs.... Ik zou mijn kinderen niet bij een drug gebruiker willen hebben.. ook al is het incidenteel . Kijk als iemand blowt zo nu en dan oké maar zulke harddrugs... nee dan is hij niet klaar voor het serieuze leven. En heel eerlijk.. weet niet of je al kinderen van hem heb? Ik zou mooi bij hen weg gaan , ook vanwege het bedrog.. Ik zou iemand never meer vertrouwen.. en nu de baby er nog niet is zal het een stabielere basis krijgen waneer jij alleen er voor zorgt ipv met een vader en moeder die gestresst zijn, misschien wel vaker ruzie gaan krijgen en een vent onder invloed....
* ik ben niet persee anti drugs. Je moest eens weten wat ik allemaal geprobeerd heb toen ik een jaar of 13 tot 17 was.

 

Ik ben absoluut niet tegen drugsgebruik en de aanpak die jij hier beschrijft daar zou ik het 9 van de 10 keer volledig mee eens zijn. Ik verbied mijn man namelijk ook niks en andersom ook niet. Het enige is wel dat op het moment dat ‘jij’ drugs gebruikt en er niet vanaf kan blijven + verzwijgt er sowieso een heel ander gesprek moet plaatsvinden dan wat jij nu eigenlijk uitlegt.

Voor mij is zo’n gelijkwaardig gesprek sowieso niet meer gelijkwaardig als de ander in de eerste plaats liegt over wat dan ook. De ander plaats mij dan automatisch in een hele vervelende bemoederende rol. En in dit geval ligt de vriend van TS daarna 24 uur in bed, half in coma. Noway, dan heb ik dus zeker wel wat te eisen.

 

Ik herken wel redelijk wat van jouw vriend in hoe ik bijna 20 jaar geleden zelf was (minus de agressie). Als ik uitging met een bepaalde vriendengroep snoven we bijna altijd wel een lijntje en soms dronken we veel te veel. Naast deze vrienden had ik ook vrienden met wie ik dit zelden of nooit deed. Het hoorde gewoon bij een goede avond met die ene vriendengroep.
Mijn belangrijkste punt is dat ik absoluut niet verslaafd was, ook niet in psyhcologische zin. Het was een keuze die ik keer op keer maakte, omdat ik het leuk en gezellig vond, zin had om lang te kunnen stappen en het me niet zoveel interesseerde dat het niet gezond zou zijn. Naarmate ik ouder en verstandiger werd, werd het gebruik minder en minder en verwaterde de vriendschap wat met vrienden die wel nog steeds zo'n enorme focus op stappen en drugs hadden.

Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw vriend inderdaad niet verslaafd is, maar gewoon steeds voor de gemakkelijkste (leukste) weg kiest. Het onderscheid tussen wel of niet verslaafd zijn is niet onbelangrijk, omdat er bij een echte verslaving veel meer speelt dan voornamelijk sociale redenen om bepaald ongewenst gedrag te vertonen.
In jullie specifieke geval, met een kindje op komst, vind ik dat hij - ongeacht zijn leeftijd- een paar ballen moet groeien en desnoods maar niet meer met die lui moet gaan stappen. Ik zou van hem vragen om serieus en gedetailleerd een plan te maken over hoe hij denkt geen coke meer te gaan gebruiken. Laat hem maar eens analyseren wanneer en waarom hij het doet en hoe hij z'n leven zo denkt te veranderen dat hij niet meer in zulke gelegenheden komt. In het ergste geval moet hij misschien wat meer afstand nemen binnen sommige vriendschappen, in ieder geval tot z'n vrienden er ook ana toe zijn om volwassen te worden

 

Drugs is voor mij een echte no go. Ik zou daar echt niet mee kunnen dealen. Voor mij zou het zo'n afknapper zijn dat het einde relatie is. Nog meer met een kind in huis. Dwingen om te stoppen heeft geen nut denk ik.
Maar dit is een keuze die je enkel zelf kan maken.

 

Precies dit. Dit heb ik ook altijd heel duidelijk gemaakt aan mijn man. Drugs (maakt me niet uit welke) of overmatig alcohol is een no go. Dan ben ik meteen weg. Gelukkig heeft mijn man daar zelf ook geen behoefte aan.

 

To heeft al gesprekken gehad op gelijkwaardige basis met als gevolg dat ze is voorgelogen en te maken heeft gehad met agressie.

In relaties mag iedereen zijn grenzen aangeven. En gebruik van harddrugs is daarbij voor heel veel mensen een harde grens. Het is gevaarlijk en illegaal, je kunt eraan verslaafd raken, komt in aanraking met verkeerde mensen, het kost veel geld. En als je dit als ouder gebruikt ben je verkeerd bezig (en mogelijk een gevaar voor je kind).

To is niet zijn moeder maar zijn partner en in een goede relatie hou je rekening met elkaar en grenzen binnen de relatie. De partner kan en mag zijn eigen keuzes maken (hij is volwassen). Maar to kan dan kiezen voor zichzelf en haar kind. Dat is geen straf maar gewoon een gevolg van zijn keuze.

 

Fijn dat jullie samen gepraat hebben! Hopelijk lukt het om met hulp er vanaf te komen en dat jullie samen weer gelukkig worden.

 

Maar wil hij zelf stoppen? Of is dit meer onder druk van jou? Het komt op mij namelijk over als dit laatste...

 

Ik zou het denk ik niet uitmaken als het bij een tot twee keer per jaar blijft. Daarnaast zou ik hem niet het huis binnen laten wanneer hij onder invloed is en er een baby of klein kind ligt te slapen.

 

Hier heb je geen reet aan eigenlijk.
Maar dit is de reden waarom ik tegen mijn man zei... wordt eerst maar een beetje meer volwassen voordat je over kinderen begint.

Ik heb de boot zeker nog 1,5 jaar afgehouden. Begrijp me niet verkeerd het is en blijft een boefje.. en hij drinkt regelmatig nog wel iets teveel als hij weg gaat. En rookt dan ook ineens weer (flapdrol). Om vervolgens weer maanden er klaar mee te zijn en super healthy te leven. Vermoeiende kerel hoor soms. Beetje alles of niks zeg maar.
Maar drugs, nee. Die tijd heeft hij gehad toen hij geen kinderen had zegt hij. Was een mooie tijd zegt hij er dan altijd achteraan. Met doodvermoeiende verhalen over zijn toffe jeugd en alle debiele dingen die hij toen deed.

Ik weet niet hoe je dit nu moet oplossen. Het beste vroegere maatje van mijn man is er ook in blijven hangen, heeft nu 3 kinderen.
Wat resulteert in altijd drang naar drugs zodra hij alcohol nuttigt. Ook op verjaardagen.
Dit is in ieder geval geen beste vriend meer. Als je man dit aan wil pakken is omgaan met de mensen die het triggeren wel stap 1 denk ik.
Overigens gaat mijn man nog wel om met deze persoon, maar daar heeft een hele tijd tussen gezeten. En in die periode zijn ze eigenlijk uit elkaar gegroeid. Het is nu een oppervlakkige relatie iig.

Geloof dat ik in jou geval hem toch naar een afkickkliniek zou sturen. Het is wel een verslaving.... ook als hij het niet dagelijks doet en verder een prima kerel is/lijkt.

 

Moet er trouwens wel bij zeggen dat ik hem nooit heb gevraagd te stoppen.
Ik heb zelf besloten dat ik nog geen kinderen wilde zolang hij elke keer drang had naar drugs bij uit of weg gaan.
Ik vond namelijk dat je wel een probleem hebt als je niet meer uit kan gaan zonder verdovende middelen. Zeker als je regelmatig weg gaat zoals die kerel van mij.

Hij moet het zelf willen.
En laat je door niemand wijs maken dat hij liegt omdat hij anders problemen krijgt met jou.
Eerlijkheid is belangrijk. Als ie zo’n grote kerel is dan kan hij er ook open over praten. Ook als hij weet dat jij het niet kan waarderen.

Ik heb altijd gezegd, prima dat je het doet, maar zeg het gewoon. Dan kan ik ook eerlijk mijn eigen keuzes maken.

 

Naar de huisarts gaan, die geeft een doorverwijzing voor verslavingszorg.