Probeer het los te laten. Het is erg vervelend dat het gebeurd is, maar zet hiermee niet de relatie met je zus (en broers) op het spel. Het leven is veel te kort om boos op elkaar te blijven. Je gaat de waarheid nu toch niet meer achterhalen en zelfs als je dat doet dan lost het nu niet meer op. Zonde om al je energie in deze negativiteit te steken. Agree to disagree. Ga naar je zus. Zeg dat jullie het over deze situatie niet eens zullen worden, maar dat je geen ruzie met haar wilt omdat je familie daarvoor veel te belangrijk vindt. Leg het bij en laat je wrok varen. Houd de eer bij jezelf en wees de verstandigste. En, instrueer je zoons dat ze zelf voortaan ook een stuk beter uitkijken en zich afzijdig houden van 'gevaarlijkere' spelletjes, de ruimte waar hij aan het rennen was, leek me daar immers ook niet geschikt voor. En de neefjes worden ook vanzelf ouder. Over een paar jaar zit er waarschijnlijk nog weinig beweging in en zou je willen dat ze eens van de bank af komen. Je wilt dat straks toch allemaal niet missen? Lekker met je zus en een wijntje kletsen en lachen over vroeger terwijl de jongens met z'n allen straks lekker rustig hun ding doen.
Als ik jou reacties lees lijk je mijn zus wel Mijn kinderen krijgen altijd de schuld altijd simpele dingen maar haar kinderen die doen dat natuurlijk niet de engeltjes ehm nou ja het zijn leuke kinderen! Doodnormale kinderen die ook weleens stout zijn Ze waren toch met jou kinderen aan het spelen die waren erbij deden het zelf misschien wel Waarom liegen haar kinderen? Hebben jou kinderen het niet zelf gedaan? Het is super vervelend maar ik vind dit echt ver gaan
Nee, dat klopt niet. Het is andersom. Het is zo dat mijn kinderen altijd de schuld krijgen van mijn zwager (als de jongste zijn zin niet krijgt komt hij papa halen) en wordt ook boos. Dat neefje heeft een keer mij oudste zoon zomaar een klap in zijn gezicht gegeven. Mijn zoon weet niet wat hij dan moet doen, want als hij iets terug doet dan wordt zijn vader gehaald en wordt boos. Ik heb me er wel aan geërgerd maar het nooit gezegd.
Ehm als mijn kind word geslagen mag ie terug meppen Kan mij totaal niet schelen of pa dan boos word Je laat je niet slaan Je zoon kan dan toch ook naar z'n eigen vader om verhaal te doen Dat je zwager boos word is zijn probleem het is jou kind die nu niet de waarheid durft te zeggen door zo'n oom
Wat denk jezelf wat er is gebeurd? Een bankschroef valt niet zomaar, of iemand is per ongeluk ertegen gestoten / heeft het meegetrokken of iemand heeft de bankschroef met opzet een zetje gegeven ( en kon op dat moment de gevolgen nog niet overzien).
Ik denk dat het verstandig is om de kinderen voorlopig even niet zonder toezicht te laten spelen. Er gaan herhaaldelijk dingen mis, dan is het gewoon tijd om de teugels wat aan te halen. Dan heb je zelf ook zicht op wat er daadwerkelijk gebeurt, want het klinkt heel raar allemaal.
Ik ben geloof ik de enigste maar ik snap je gevoel wel dat je graag met alle betrokkenen nog een keer had willen 'nagaan' wat er gebeurd was. Ik vind een verbrijzelde vinger ernstig zat en zou me als moeder hier dan ook erg naar bij voelen als mijn kind daar op een bepaalde manier bij betrokken is geweest... Sterkte, doe wat je gevoel je ingeeft!
Allereerst heel erg voor je zoon en voor jullie wat er is gebeurd. Wel is jouw zoon 14 en het neefje 11, vooral het neefje dus nog echt een kind en alle kinderen hebben soms ongelukjes en alle kinderen doen wel eens iets wat niet mag. Helaas nu met de nare gevolgen voor je zoon maar het had toch ook andersom kunnen zijn? Je zoon (en neefjes) had daar nooit moeten gaan rennen. Wat ik het belangrijkste zou vinden is hoe mijn zus reageerde op het leed van mijn kind. Toonde ze belangstelling? Ik lees daar niks over, maar dat zou ik belangrijk vinden. Ik snap een deel van jouw emoties wel, in iedere moeder wordt een leeuwin wakker als er iets met haar kind is en ik snap echt dat je wil weten hoe of wat, maar je neefjes zijn kinderen en geen volwassenen die je kind iets aangedaan hebben.
Wat er is gebeurd is zeker ernstig, maar ik denk dat je er nooit meer achter gaat komen hoe het precies is gegaan. En als een neefje bv al aan die bankschroef heeft gezeten, is het nog niet meteen zijn schuld - rondrennen bij bankschroeven is sowieso ook niet handig. Het klinkt mij vooral in de oren als een zeer ongelukkige samenloop van allerlei acties waar ieder kind even veel (en even weinig) schuld aan heeft.
Ik herken je gevoel van erachter willen komen wat er is gebeurd wel. Ik had hetzelfde toen onze zoon zijn arm brak onder toezicht van oma. Oma had het niet gezien, want was niet in de buurt en reageerde vrij laconiek: kan gebeuren. Uiteindelijk kon mijn dochter goed vertellen wat er was gebeurd en weken later kon onze zoon het ook. Ik vond het ook fijn om te weten. Niet om iemand de schuld te geven, maar om het af te sluiten. En voor dochter was het ook fijn, omdat zij het wel had gezien en heel erg geschrokken was. Met oma is het verder niet besproken, behalve het feit dat hij zijn arm gebroken had en het gezet werd op OK.