Het klopt dat wanneer je flink depressief bent moeilijk kan bedenken maar alle mogelijkheden wegwuiven niet. Je bent al blij dat iemand nog hoop voor je ziet. En als je jezelf depressief noemt maar er geen flikker doet met de mogelijkheden dan is mijn misschien impopulaire mening dat het met die depressie wel meevalt.
Ik heb daar ergens dan nog wel wat begrip voor (hoewel ik meestal wel de kriebels krijg als mensen zo praten ), want het is voor hun hun geloof dat je dan niet moet ingrijpen. Ik begrijp zeker dat je het moeilijk vindt in jouw situatie, maar ik neem aan dat ze niet weten dat jij wel in de MMM hebt gelopen en het is ergens wel logisch dat ze met jou over hun keuze praten. Of heb je het idee dat ze dat tegen iedereen doen? Ik vind het opdringen van geloof wel heel vervelend namelijk, mijn moeder heeft dat ook nog steeds niet volledig opgegeven en dat terwijl ze 2 dochters heeft die pas toen ze zwanger waren, zijn getrouwd .
Ik vind die gedachte eigenlijk wel heel mooi en het tegen overgestelde van zeuren/klagen. En ik geloof ook dat die mensen door die gedachten zich er makkelijker bij neer hebben kunnen leggen dan iemand zonder geloof.
Ik als leraar vind het ook schandalig. Natuurlijk ben je aan het werk, maar het is echt zo anders dan wanneer je ook nog heel de dag voor de klas staat! Natuurlijk kan het zo zijn dat je je hele werkdag bezig bent voor je kinderen. Maar ik kan mij dus echt niet voorstellen dat dat ‘vreselijk druk’ is.
Mensen die op het moment zeuren aan de kassa dat ze "moeten" pinnen, want contant dat is makkelijker voor hun boekhouding....
Dat gezeur over dat leraren zoveel vakantie hebben. Echt, als je denkt dat het zo in elkaar steekt had je ook leraar moeten worden! Tuurlijk zijn er voordelen (zoals altijd vrij met de feestdagen), maar het is niet alleen maar zo zwart-wit als vaak gesteld wordt. Dit is een gevaarlijke, daar ben ik me van bewust Maar wou het toch even zeggen. Hoe vaak ik dat wel niet hoor!
Weet je, in heel veel gevallen is het niet een kwestie van niet willen, maar niet kunnen. Ik heb in het verleden best wat vooroordelen gehad over een depressie of een burn-out. Maar sinds ik er zelf middenin zit, kijk ik er heel anders naar. Ik wilde zoveel, maar ik kon het gewoon niet. En de stap zetten om AD te slikken is echt heel erg groot geweest. En therapie klinkt heel logisch, maar dat is niet in alle gevallen de oplossing.
Ik vind dat panisch gedoe en de korte lontjes van mensen in deze “Corona crisis” gezeur. Voorbeeld: Ik fietste gisteren babbelend met partner door de stad en op een gegeven moment vliegt er een insect mijn mond in (ja, echt!) Waar ik dus van moest kokhalzen en ik spuug op de grond. Krijg ik me toch een preek van één of ander wijf die 5 meter verderop liep, dat ik dat nu vooral nu moest doen en een trut was. Ik heb haar bits toegesproken dat als ze niet gauw ophield , ik me zou omdraaien en ze een klodder in haar gezicht mocht verwachten (zou ik nooit doen, hoor) en ze dan thuis twee weken met bijeen geknepen billen mag afwachten of ik wel of moet besmet ben.
Wat ik nog meer gezeur vind, is een vriendin die telkens haar stokpaardjes (vermindert immuunsysteem en zogenaamd niet meer kunnen werken) te pas en te onpas haar van stal haalt om haar argumenten kracht bij te zetten danwel medelijden te krijgen.
Maar gaf jij ook anderen steeds van alles de schuld? De persoon waar ik op doel namelijk wel en dat is ontzettend vermoeiend. Kan me echt niet voorstellen dat dat bij een depressie hoort.
Waarom vind je dat moeilijk dan? Ik vind het juist wel mooi dat ze er vrede mee hebben (klinkt zo tenminste). Zelf ken ik ook mensen die bewust de MM niet zijn ingegaan om die reden, maar na jaren kregen ze toch nog een kind.
Maar geldt voor half Nederland! En je hoort mij (verplicht thuiswerken) nu ook niet zeuren dat ik het gigantische zwaar heb. Ben de zeurende leraren ook echt wel zat geworden het afgelopen jaar. Vergelijk je werk, werkdruk en salaris eens met een ander, met mij bijvoorbeeld...... Werkend in de verst geh. zorg, dagbehandeling voor kids met een ontwikkelingsachterstand. Geen pauzes op een dag, mega veel administratieve verplichtingen om de geboden behandeling in kaart te brengen en houden. Daarnaast zelf sturend team (lees boven op m'n dagelijkse taken allemaal verantwoordelijkheden erbij hebben gekregen), maar vijf weken vakantie ipv alle schoolvakanties. En mijn salaris? Ws nog minder dan een leraar. Maar zeur ik, staak ik? Nee want ondanks alles heb ik plezier in m'n werk. Echt, zeur als leraar eens wat minder, staak eens wat minder en maak je werk weer eens wat leuker voor jezelf ondanks dat je niet in een perfecte werkomgeving werkt of het ideale salaris krijgt. Je bent nl niet de enigste...... Maar ondertussen mag ik wel elke keer een van m'n weinige vakantie dagen inzetten voor de opvang van mijn kinderen als jullie weer eens voor de zoveelste keer staken!
Nou nou nou, doe je een wedstrijdje wie er het zwaarst heeft ofzo? Ik kom vanuit de geh.zorg (allerlei verschillend werk gedaan, medisch kinderdagverblijf, woonvormen, dagbesteding) en ik vond het allemaal wel wat meevallen. Ik heb me nu laten omscholen tot leraar PO. In beide banen geen pauze en veel administratieve rompslomp. Het een is niet zwaarder dan het ander. Het is wel anders! Maar je kunt het niet vergelijken en zeker niet wanneer je geen ervaring hebt met beide banen. Ik verdien btw nu evenveel hoor, sterker nog in de zorg nog wat meer ivm ORT.
Ja natuurlijk is het dan anders! Maar ik heb het nu puur en alleen over het werk. Niet over de privé situatie. Natuurlijk hangt dat samen, maar toch. Qua werk kan ik mij niet voorstellen dat het ineens extra druk is ofzo. Met alles eromheen misschien wel maar dat heeft elke ouder.
Ze vinden er echt troost in. Wat ik overigens wel enorm knap vind. Oom en tante stonden er ook zo in. Totdat ze na ruim 20 jaar toch ineens zwanger bleek te zijn. ❤
Zeker geen wedstrijdje! En ik klaag niet over m'n werk, het is wat het is en ik werk er met plezier. Al heb ik zeker geen ORT die m'n salaris aanvult. Maar ik zeur wel over het continuerende gezeur van al die leraren. Doe gewoon je werk zonder al het gezeur en gestaakt, zoek een andere baan als je het zo slecht hebt als leraar.
Ik vind het gezeur dat zelfs niezen nu not done is.. iedereen springt 3 meter in de lucht en gaan je het liefst te lijf. Hoe weet je van te voren of je gaat niezen als je ergens loopt??? Woensdag 20 weken echo en mijn vriend mag nog mee. Maar laat hij nou net echt een oncontroleerbare nies hebben.. ik voel ze aankomen en kan mijn neus nog bedekken, hij proest ineens alles vol wat in een straal is van een meter... dus ik hoop vreselijk dat dat niet woensdag in de wachtkamer gebeurd... gelukkig 8:45 al de afspraak dus hopelijk is het dan nog niet zo druk..
Nee dat doe (en deed) ik niet. Ik snap dat het vermoeiend is hoor, maar beseft die persoon wel waar hij/zij mee bezig is en hoe dat op anderen overkomt?